บทเริ่มต้น

บรรยากาศในร้านกาแฟยามบ่ายค่อนข้างเงียบสงบ มีเพียงเสียงเครื่องชงกาแฟดังแผ่วๆ หญิงสาวคนหนึ่งนั่งก้มหน้า กวนช้อนในแก้วไปมาเหมือนมีเรื่องในใจ จนเพื่อนสนิทที่นั่งตรงข้ามเอ่ยถามขึ้นด้วยน้ำเสียงห่วงใย

“มิ้ง เธอเป็นอะไรหรือเปล่า ทำไมพักนี้เธอดูแปลกๆ เหมือนคนแพ้ท้องเลย”

มือที่ถือช้อนชะงักไปเล็กน้อย ก่อนจะรีบส่ายหน้า “เปล่านะ ฉันเครียดเรื่องงานนิดหน่อย”

“งานที่แกทำประจำอ่ะหรอ”

“ใช่ๆ”

“แล้วมันทำไมอ่ะ มีอะไรแกบอกฉันได้นะ”

ริมฝีปากเม้มแน่นอยู่ครู่หนึ่ง ก่อนเจ้าตัวจะถอนหายใจ “คือฉันลาออกแล้ว ตอนนี้ก็กำลังหางานใหม่ ยังหาไม่ได้เลย”

“เอางี้ไหม ฉันจะลองกลับไปถามพี่ชายให้ช่วยหาพื้นที่ให้เช่าสำหรับขายของ”

“มันแพงอ่ะดิ แล้วฉันเองก็ยังไม่รู้เลยว่าจะขายอะไร”

“ไม่ต้องเป็นห่วงเรื่องนั้น เอาเป็นว่าแกกลับไปให้ได้ก่อนว่าจะขายอะไร ถ้าคิดออกแล้วมาบอกฉัน”

แววตาที่เศร้าหมองเปลี่ยนเป็นประกายอุ่นวาบ “ขอบใจมากเลยนะ นิว แกเป็นเพื่อนที่ดีที่สุดสำหรับฉันเลย”

“ไม่เป็นไรหรอก เรื่องเล็กน้อย”

“นิว…”

“หือ.. แกเรียกชื่อฉันทำไม?”

ริมฝีปากสั่นน้อยๆ ก่อนจะเอ่ยเบา “เรามีความจริงบางอย่างจะบอกแก”

“ความจริง?”

“คือ…เราท้อง”

“ห๊า แกท้อง!”

“เบาๆ สิ แกจะเสียงดังทำไม”

สายตาอีกฝ่ายเบิกกว้างเต็มไปด้วยความตกใจ “ว่าแล้ววว แล้วเรื่องมันเป็นยังไง ไหนแกเล่ามาให้ละเอียดเลยนะ ใครเป็นพ่อของเด็ก เพราะฉันไม่เคยเห็นว่าแกจะมีแฟนกับเขา”

เสียงแผ่วลง ราวกับเล่าเรื่องที่เก็บงำมานาน “คืออย่างงี้นะ สามเดือนที่แล้ว แกจำได้ไหมที่ฉันบอกว่าเจ้าของร้านจะจัดงานเลี้ยงให้กับพนักงาน”

“อ่ะๆ จำได้”

“วันนั้นมีเพื่อนของเจ้าของร้านมาร่วมกินงานเลี้ยงด้วย”

“แกหมายถึงพ่อของเด็กอ่ะหรอ”

“ใช่…คืนนั้นฝนตกหนักมาก เขากับเจ้าของร้านอาสาไปส่งพนักงานที่กลับเองไม่ได้ หนึ่งในนั้นก็มีฉันด้วย หลังจากที่ไปส่งครบทุกคนแล้วเหลือแค่ฉันกับเขา ระหว่างนั้นเขาขอไลน์ ตอนนั้นฉันเองก็รู้สึกดีกับเขา เลยให้ไลน์เขาไป ตั้งแต่นั้นมาเราก็คุยกัน จนกระทั่งเขาชวนไปเที่ยว ไปดูหนัง”

น้ำเสียงสั่นเครือขึ้นเรื่อยๆ “มีอยู่คืนนึงเขาขอมาที่ห้อง ด้วยความที่ฉันเห็นว่าเขาเป็นผู้ชายที่มีความสุภาพบุรุษ จึงยอม วันนั้นเขาขอมีอะไรด้วย ฉันบอกเขาไปว่าฉันไม่เคยและยังไม่พร้อม แต่เขาบอกว่าเขารักฉัน เพราะคำว่ารัก ฉันเลยมอบกายมอบใจให้เขา วันนั้นเราไม่ได้ป้องกัน แต่โชคดีที่ฉันไม่ท้อง ตลอดระยะเวลาที่เรามีอะไรกัน ฉันอาศัยวิธีนับวันปลอดภัย แต่ก็ไม่คิดว่ามันจะพลาด…แกรู้ไหมว่าวันที่ฉันไปบอกกับเขาว่าท้อง เขาตอบกลับฉันว่ายังไง?”

เสียงสะอื้นค่อยๆ ดังขึ้น น้ำตาร่วงหล่นจนผู้คนรอบๆ เริ่มเหลียวมอง เพื่อนตรงหน้าต้องรีบก้มกระซิบปลอบ “ใจเย็นแก ถ้าแกยังไม่พร้อมที่จะบอกฉันตอนนี้ก็ไม่เป็นไรนะ”

“ไม่เป็นไร…ฉันไม่เป็นอะไร”

“จะไม่เป็นอะไรได้ยังไง แกร้องไห้ดังขนาดนี้ คนอื่นเขามองเราอยู่ไม่เห็นหรือไง”

หญิงสาวสูดหายใจลึก พยายามตั้งสติ ก่อนพูดทั้งน้ำตา “แกพาฉันไปหาไอ้ผู้ชายสารเลวนั่นที ฉันจะเป็นคนจัดการมัน”

เพื่อนสาวที่ฟังเรื่องราวทั้งหมดถึงกับโกรธแทนขึ้นมา “ไม่มีประโยชน์อะไรหรอก ต่อไปนี้ฉันจะดูแลลูกเอง”

“ลำพังตัวแกคนเดียวทุกวันนี้ก็ลำบากมากพอแล้ว แกยอมให้ผู้ชายแบบนั้นมาเอาเปรียบแกหรอ ฉันว่าแกรับเงินจากเขาก็ไม่เสียหายอะไรนะ อย่างน้อยๆ แกกับลูกก็จะได้ไม่ลำบาก”

“แล้วแกดูสิ่งที่เขาทำกับฉันสิ เขาโกหกฉัน เขาเห็นฉันเป็นแค่ของเล่น ยังไงซะฉันก็ไม่รับเงินสกปรกนั่นเด็ดขาด”

“ตามใจ…ยังไงๆ ฉันอยากให้แกรู้ไว้นะ ว่าฉันจะอยู่ข้างแกเสมอ ไม่ว่าจะเกิดอะไรขึ้น”

สองร่างโอบกอดกันแน่น เพื่อถ่ายทอดกำลังใจให้กันและกัน ท่ามกลางสายตาของผู้คนที่มองมาอย่างไม่เข้าใจ แต่สำหรับทั้งคู่แล้ว เวลานี้มีเพียงกันและกันเท่านั้นที่สำคัญที่สุด