บทที่ 1 ( 1.3 )

“อีกนิดก็ถึงแล้วครับ คุณครู” สอนหันมามองหน้าซีดเผือดของคุณครูคนสวย

“ฉันไม่เป็นไร นายสอนตามสบายไม่ต้องห่วงฉัน” หนึ่งฤทัยไม่อยากให้ใครเป็นภาระกับตนเอง

นายสอนเดาว่าคุณครูมาใหม่คงไม่ชินกับการนั่งรถแบบนี้ เขาจึงค่อยๆ ชะลอความเร็วลงเพื่อให้หนึ่งฤทัยได้ปรับสภาพ สักพักความยิ่งใหญ่ของไร่อิ่มรักก็ปรากฎให้เห็น

“ถึงแล้วครับ”

หนึ่งฤทัยรีบลงจากรถมายืนตั้งหลักก่อน หญิงสาวกวาดสายตามองไปรอบๆ นี่ขนาดยามเย็นความงดงามและบรรยากาศรอบๆ ไร่ยังสดชื่นขนาดนี้ ทำให้อาการเมารถที่ทำท่าจะเล่นงานเมื่อครู่หายเป็นปลิดทิ้ง ตอนนี้คนมาใหม่กำลังตื่นตาตื่นใจกับสิ่งที่เห็นตรงหน้ามากกว่า

“คุณดนัยไม่อยู่เข้าไปในเมือง คุณฟ้าใสอยู่บนบ้าน เชิญคุณครูก่อนครับ” เสียงสอนเตือนให้หนึ่งฤทัยกลับมาทำหน้าที่ที่ได้รับมอบหมายมาจากกรุงเทพฯทันที

หญิงสาวหน้าตาแฉล้มนางหนึ่งยืนมองอยู่ตรงบันไดทางขึ้นบ้าน สอนช่วยถือกระเป๋าเดินทางของหนึ่งฤทัยพร้อมทั้งนำเธอเดินขึ้นไปพักผ่อน

“ถอยซิ บัวตอง ไม่เห็นหรือไงว่าคุณครูจะเดิน” สอนทำเสียงตำหนิหญิงสาวนามว่าบัวตองที่ยืนจ้องหน้าคนมาใหม่ด้วยความสนใจ

“รู้แล้ว ก็เดินไปซิบันไดออกกว้าง” บัวตองกระแทกเสียงใส่พลางสะบัดหน้าเดินหันหลังกลับไปทันที

ท่าทางกระฟัดกระเฟียดของบัวตองที่แสดงออกมาอย่างชัดเจนว่าไม่พอใจ ไม่รู้ว่าเจ้าหล่อนเป็นใครแต่สายตาที่มองมาอย่างไม่เป็นมิตรก็ทำให้หนึ่งฤทัยชะงักเล็กน้อย

“มันก็ยังงี้ล่ะครับ พอมีครูใหม่มาก็กลัวว่าคุณหนูฟ้าใสจะรักครูมากกว่า อย่าไปใส่ใจเลยครับ” นายสอนหันมาปลอบใจ

“ทำไมบัวตองต้องไม่ชอบครูด้วยล่ะคะ” หนึ่งฤทัยถามด้วยความสงสัย บัวตองเป็นใครแล้วทำไมต้องกลัวว่าจะไม่มีใครรัก

“อีนี่มันเพี้ยนครับ ผีเข้าผีออกเดี๋ยวดีเดี๋ยวร้ายถ้าชอบใครก็ทูนหัวถวายถ้าไม่ชอบใครก็ทำเป็นหมั่นไส้ไปหมด บัวตองมันกลัวว่าจะกลายเป็นหมาหัวเน่า นี่พอรู้ว่าครูจะมาใหม่อีกคนก็เลยทำท่าสะบัดสะบิ้งแบบนี้ล่ะครับ”

หนึ่งฤทัยยังไม่เข้าใจอยู่ดีแต่ก็ไม่คิดมาก ใครจะรักใครชอบใครก็ไม่ใช่เรื่องของเธอ งานที่ได้รับมองหมายคือการมาสอนหนังสือให้กับคุณหนูฟ้าใส เพราะฉะนั้นเรื่องอื่นไม่ใช่สิ่งที่ต้องใส่ใจหรือเก็บมาคิด

บ้านไม้สองชั้นตกแต่งสไตล์บ้านไร่ดูสะอาดสะอ้านน่าอยู่ เมื่อเข้ามาด้านในอากาศอบอุ่นกว่าด้านนอกที่ลมพัดแรงจนรู้สึกหนาว สอนนำทางหญิงสาวมาที่ห้องริมสุดซึ่งเป็นห้องพักของคุณครูที่มาอยู่ที่นี่

“ห้องคุณครูครับตรงข้ามเป็นห้องคุณดนัย ส่วนห้องคุณฟ้าใสอยู่ด้านโน้น เอ่อ คุณครูจะไปหาคุณฟ้าใสก่อนหรือรอไปพร้อมคุณดนัยครับ”

“คุณดนัยมากี่โมงจ้ะ”

คุณนายอนงค์สั่งไว้ว่าให้มารายงานตัวกับคุณดนัยหลายชายเพื่อพูดคุยเรื่องการสอนคุณฟ้าใส และให้ชายหนุ่มเป็นคนพาเธอไปแนะนำตัวให้รู้จักกับน้องสาว

“คงค่ำๆ ครับ เพราะวันนี้ออกไปกับท่านผู้ว่า” สอนเดาว่าเป็นเช่นนั้น

เนื่องจากตอนนี้ท่านผู้ว่าคนใหม่ที่เพิ่งมารับหน้าที่เป็นเพื่อนกับบิดาที่ล่วงลับไป และทั้งคู่มีโปรเจคที่คิดอยากจะทำร่วมกันคือโปรโมทการท่องเที่ยวของจังหวัด โดยอยากให้ไร่อิ่มรักเป็นหนึ่งในสถานที่ท่องเที่ยวของที่น่าสนใจอีกแห่ง ดังนั้นช่วงนี้ดนัยจึงต้องไปประชุมหารือแผนการณ์ทำงานกับท่านบ่อยกว่าปกติ

“แล้วตอนนี้คุณฟ้าใสทำอะไรอยู่จ้ะ” หนึ่งฤทัยถามถึงนักเรียนของเธอ

“น่าจะอยู่ในห้องครับ ถ้าคุณครูอยากไปพบเดี๋ยวผมนำทางเอง” สอนอาสา

“งั้นไปหานักเรียนก่อนดีกว่าจ้ะ ไม่ต้องรอคุณดนัยหรอก” หนึ่งฤทัยตัดสินใจเดินตามสอนไปทันที

คุณครูคนใหม่แนะนำตัวเองกับนักเรียนสาว ฟ้าใส ซึ่งน่ารักสมชื่อ นายสอนพาหนึ่งฤทัยเดินมาอีกฟากของบ้านพักมีห้องนอนขนาดใหญ่ห้องเดียว เมื่อครูกับนักเรียนได้พบหน้ากันครั้งแรก ต่างก็ส่งยิ้มพิมพ์ใจทักทายกันอย่างเป็นมิตร

“สวัสดีค่ะ คุณฟ้าใสใช่ไหมคะ ดิฉันหนึ่งฤทัยเรียกครูหนึ่งก็ได้ค่ะ”

“สวัสดีค่ะ” ฟ้าใส ชาติสุขสาวน้อยวัยใสยิ้มรับและพนมมือไหว้อย่างเรียบร้อย

รู้สึกว่านักเรียนของเธอคงสอนไม่ยากและท่าทางว่าจะไม่ดื้ออย่างที่กลัวในตอนแรก ที่สำคัญรอยยิ้มหวานๆ ที่ส่งกลับมาทำให้คุณครูคนใหม่ใจชื้นขึ้นเล็กน้อย

“พี่ดนัยไม่อยู่ คุณครูจะสอนวันนี้เลยหรือเปล่าคะ” คุณหนูฟ้าใสถามด้วยความกระตือรือร้น

 “ยังค่ะ เย็นมากแล้วไว้พรุ่งนี้เราค่อยเริ่มต้นกันดีกว่า วันนี้ครูมาแนะนำตัวและพูดคุยกับคุณฟ้าใสนิดหน่อย” น้ำเสียงหนึ่งฤทัยให้ความเป็นกันเองอย่างมาก ท่าทีผ่อนคลายของเธอทำให้คนที่อยู่ในห้องรู้สึกสบายตาม

“เรียกฟ้าใสเฉยๆ ก็ได้ไม่ต้องคุณหรอกค่ะ”

คุณครูคนใหม่ที่เพิ่งจะเดินทางมาสวยกว่าคนก่อนๆ มาก หนึ่งฤทัยไว้ผมประมาณบ่าดัดเป็นลอนใหญ่แลดูเป็นสาวทะมัดทะแมงมากกว่าสาวหวานเหมือนคนอื่นๆ อีกทั้งคำพูดคำจาก็ดูฉะฉานน่าฟังชวนให้น่าคุยด้วย ทำให้นอกจากอยากเรียนหนังสือแล้วฟ้าใสยังรู้สึกถูกชะตามากกว่าคนอื่นๆ อีกด้วย

“คุณฟ้าใสมีกิจวัตรอะไรบ้างคะในแต่ละวัน” หนึ่งฤทัยถามด้วยรอยยิ้ม

“ทำไมเหรอคะ”