ตาต่อตาฟันต่อฟัน

“อยากตายมากใช่ไหม? ณิชาวีร์!!!” เขาตะเบ็งเสียงดังลั่น กัดฟันกรอด ดวงตาแดงก่ำ เดินตรงเข้ามาใกล้ เขาตอนนี้ไม่ต่างอะไรกับพวกแวมไพร์ที่กำลังกระหายเลือด

และฉันก็คือเหยื่อที่เขากำลังจะฆ่า.....

“ไม่มีใครอยากตายหรอกค่ะ!” ฉันตอบอย่างไม่ใส่ใจ ถ้าเขาจะฆ่า เขาก็คงฆ่าไปนานแล้ว “แม้แต่พี่!”

เราสองคนต่างคนต่างจ้องหน้ากันอย่างไม่มีใครยอมใคร แรงมาแรงกลับ ตาต่อตาฟันต่อฟัน

“กลับไป....แล้วเลิกยุ่ง เลิกขู่โมจิสักที!” ฉันพูดแค่นั้นก่อนจะเดินกลับเข้าไปในห้อง

“ขู่? ฮึ...”

แต่ต้องหยุดชะงักเมื่อพี่ซันเค้นหัวเราะออกมาอย่างเย้ยหยัน

“พี่ทำอะไร!” เป็นเหตุให้ต้องเดินกลับไปหาเขา

“ฮึ...คิดว่าฉันทำอะไรล่ะ” เขาปรายตามองอย่างเจ้าเล่ห์ ปลายนิ้วเรียวเกี่ยวพันปอยผมเล่น พูดยิ้มอย่างอารมณ์ดี

“ทำไมต้องดึงคนอื่นเข้ามาด้วย!” เบสคือคนที่เดือดร้อนทุกครั้งเวลาที่ฉันคิดจะสู้

“เธอจะได้รู้ไงว่าฉันไม่เคยขู่!” พี่ซันยื่นหน้าเข้ามาใกล้ พูดเสียงผ่านไรฟัน กัดฟันกรอดอย่างข่มอารมณ์

“ฉันทำได้มากกว่านี้อีก ถ้าเธอยังดื้อ! คารินา!”

หมับ!!

ฝ่ามือใหญ่จับปลายคางมน พร้อมกับออกแรงบีบแรงๆ

“พี่สาวเธอก็สวยดีนะ ถึงจะมีลูกมีผัวแล้ว...”

“อย่าคิดทำอะไรพี่สาวโมจิ!” ฉันพูดเสียงแข็ง สองมือกำหมัดแน่น แต่ก็ต้องข่มอารมณ์ตั้งสติไม่ให้ตัวเองบ้าไปตามเกมเขาที่กำลังปั่นหัว โดยที่เอาทุกคนมาขู่

“ฉัน!!” คนบ้า ยกยิ้มมุมปากอย่างพอใจ มือที่จับปลายคางค่อยๆ เลื่อนต่ำ ลูบเลื้อยผ่านเนินอกอวบอิ่ม

“อ่า!! รู้ไหมร่างกายคารินามัน ซี้ด!!” เขาพูดเสียงสั่นกระเส่ากัดปากอย่างยั่วยวน ฝ่ามืออุ่นลูบไล้เนินอกอย่างคนโรคจิต

“ฉันจะไม่ทำอะไร....ใคร...ทั้งนั้น....ถ้าคารินาเป็นเด็กดี ว่าง่ายๆ” สายตาเจ้าเล่ห์แปรเปลี่ยนเป็นหื่นกาม มองมาที่เสื้อเชิ้ตสีขาวตัวใหญ่ที่ใส่อยู่

นิ้วมือใหญ่ค่อยๆ ปลดกระดุมออกทีละเม็ด ทีละเม็ด อย่างใจเย็น

หมับ!!

มือเล็กจับมือเขาไว้ ไม่มีทางที่ฉันจะยอมเป็นของเขาอีก! ทุกอย่างมันจบไปแล้ว

“มันยังไม่จบที่รัก! นี่มันเพิ่งจะเริ่ม!” พี่ซันเอ่ยเสียงแข็ง ดึงร่างเล็กเข้าไปกอดไว้แน่น

“มีลูกให้ฉันสิถ้าอยากให้เรื่องทุกอย่างจบ!” เขากระซิบเสียงเย้ยหยัน

“ไม่ค่ะ โมจิจะไม่มีทางมีลูกกับพี่เด็ดขาด!” ไม่รู้ว่าเพราะอะไรเขาถึงพูดแบบนี้ แต่ยังไงซะฉันก็ไม่มีวันให้ลูกเกิดมา

“เธอไม่มีสิทธิ์ปฏิเสธฉัน” เขาพูดอย่างข่มอารมณ์

“ทุกอย่างที่พ่อเธอทำไว้ เธอต้องเป็นคนรับผิดชอบ!”

พรึบ!!

“พี่ซัน!! ปล่อยนะ!!”

สิ้นคำพูดดุดันร่างเล็กถูกอุ้มพาดบ่าเดินตรงไปยังที่นอน

พรึบ!!

ตุบ!!

“อึก” เขาโยนฉันลงกับเตียงอย่างแรง เน้น....ว่า....อย่างแรง ฉันพยายามดันตัวลุกขึ้น ทั้งๆ ที่จุกเสียดจนแทบขยับตัวไม่ได้

“จะไปไหน!!”

พรึบ!!

พี่ซันก้าวเท้าขึ้นเตียง ฝ่ามือใหญ่ผลักฉันนอนราบลงบนที่นอนคร่อมร่างเล็กไว้ทันที

“ปล่อย!!” ฉันมองคนตรงหน้าด้วยสายตาที่โกรธเคือง กี่ครั้งแล้วที่เขาทำแบบนี้ มีสักครั้งไหมที่เขาจะพูดดีด้วย

“อย่ามามองฉันด้วยสายตาแบบนั้น เธอเองที่ทำให้ฉันร้าย แม่ง!! วันนี้อุตส่าห์จะทำหน้าที่ผัวที่ดี จะนิ่มนวลสักหน่อย แต่เมียกลับพยศ....หึ..” คนตัวโตเค้นหัวเราะอย่างเย้ยหยัน

“พูดจาให้มันดีๆ ออดอ้อนเอาใจผัว เหมือนผู้หญิงคนอื่นเป็นไหม?” มือสากหนา ค่อยๆ ลูบไล้สัมผัสหัวไหล่เบาๆ

“โมจิไม่ใช่ผู้หญิงพวกนั้นของพี่ ที่จะชอบเอาอกเอาใจใคร ปล่อย!” ฉันไม่สนใจที่เขาพูด สองมือดันคนตัวโตแต่เขากลับไม่ขยับสักนิด

“หึง?” คิ้วหนาเลิกขึ้นสูง ใบหน้าหล่อโน้มลงมาใกล้ ใกล้จนลมหายใจอุ่นพ่นรดพวงแก้มใส

“รังเกียจ!” ฉันตอบไปตามความจริง ใครบ้างจะไม่รังเกียจ ก็คงมีแต่เขาที่มีอะไรกับผู้หญิงไม่รู้กี่คนต่อกี่คน โดยที่ไม่คิดอะไร

“ปากเก่งไม่เปลี่ยน...แบบนี้ถึงจะสนุก ฮึ...”

แควก!!

“......” ฉันได้แต่นอนนิ่ง ถ้ายิ่งดิ้นยิ่งขัดขืน ยิ่งแสดงท่าทีหวาดกลัวพี่ซันเขาก็ยิ่งได้ใจ เขาไม่ชอบที่สุดคือคนที่ขัดคำสั่ง และฉันก็เป็นแบบนั้นขัดคำสั่งเขาทุกอย่าง

“ฮึ....เพราะคารินาเป็นแบบนี้ไง ถึงได้อยากกระแทกให้จมเตียง” พี่ซันเค้นหัวเราะออกมาอย่างพอใจ ฝ่ามือใหญ่ลูบล้วงเข้ามาใต้เสื้อที่ใส่อยู่

ก๊อก! ก๊อก! ก๊อก!!

“เรียบร้อยใช่ไหม!” พี่ซันเอ่ยเสียงเรียบ เหมือนรู้ว่าใครเป็นคนเคาะประตู

“ครับฮันเตอร์ ไม่ตาย ไม่พิการ แต่ก็คงเข็ดไปอีกนาน” น้ำเสียงสุขุมเย็นเฉียบแบบนี้มีคนเดียว ‘นาโซ่’

“พี่ทำอะไรเพื่อนโมจิ!” ฉันจ้องหน้าเขาอย่างไม่พอใจ

“ก็แค่....” เขาทำเป็นเล่น ลูบสัมผัสเรียวขาอ่อนอย่างมีเลศนัย

“ถามมันแค่สองสามคำ แต่แม่ง! เสือกทะลึ่งพูดไม่เข้าหู เลยแดกตีนไปตามระเบียบ” พี่ซันยักคิ้วอย่างผู้ชนะ

“ไม่มันไม่ใช่ลูกผู้ชาย!”

“อ่า!! ไม่ใช่ลูกผู้ชาย! จุ๊ๆๆๆๆ ไม่เอาไม่พูดแบบนั้น ถ้าฉันไม่ใช่ลูกผู้ชาย แล้วใครที่ร้องครางเสียงหวานๆ เวลาโดนกระแทก” เขาไม่เพียงไม่สำนึกแต่กลับทำหน้ายียวนกวนประสาท กัดเลียริมฝีปากตัวเองอย่างยั่วยวน

“ถ้าไม่อยากให้มีใครตาย นอนถ่างขา ทำหน้าที่เมีย มีลูกให้ฉันสักคนสองคนแค่นี้...หวังว่าคารินาคงจะจำได้ว่าครั้งที่แล้วไอ้เวรนั้นมันเป็นยังไง หรือครั้งนี้คารินาอยากให้มันตายจริงๆ” น้ำเสียงกระซิบแหบพร่า ริมฝีปากหยักแตะจูบหนักๆ ลงที่ลำคอระหง

“.....” ฉันเลือกที่จะเงียบ หันหน้ามองไปทางอื่น เห็นมีดพกที่เพิ่งเอาออกจากกระเป๋า ค่อยๆ เอื้อมมือไปหยิบระหว่างที่พี่ซันกำลังดูดซุกไซ้ซอกคออย่างหื่นกระหาย แต่ทว่า....

หมับ!!

“หยุด! อย่าแม้แต่จะคิด”

แค่ไม่ทันที่จะได้เอื้อมมือไปคว้ามีดพกที่วางอยู่ที่โต๊ะข้างเตียง พี่ซันเขาไวกว่าคว้าจับมีดไปก่อน

“จะแทงผัว?” เขายกยิ้มมุมปากอย่างเย้ยหยัน ก่อนจะใช้ลิ้นเลียปลายมีดคมๆ

ฉึบ!!

ก่อนจะปักปลายมีดคมลงบนหมอน เฉียดหน้าฉันไปนิดเดียว.....

“ฮึ...คิดจะแทงผัว...ไม่กลัวโดนแทงกลับรึไง?” คิ้วหนาเลิกขึ้นสูง จ้องหน้าฉันอย่างเอาเรื่อง

พรึบ!! สองมือถูกรวบเข้าหากัน ชูขึ้นเหนือศีรษะ

“แต่ไม่ต้องห่วง สวยๆ อย่างคารินา ถ้าถูกแทงด้วยปลายมีดคมๆ เสียของน่าดู”

“พี่ซัน! หยุดปล่อยโมจิ!” ฉันสั่งเสียงแข็ง เมื่อถูกมัดแขนตรึงไว้กับราวบนหัวเตียง

“สวย ดุ เผ็ดแบบนี้ต้องโดนแทงด้วย....” สายตาเจ้าเล่ห์มองต่ำไปที่เป้าตัวเอง

พรึบ!!

“อย่างเธอมันต้องโดนลูกชายฉันแทงถึงจะสะใจ!!”