เช็กของ

“พี่ซัน!” ฉันพูดเสียงลอดไรฟัน มองหน้าเขาอย่างไม่เกรง เมื่อฝ่ามือใหญ่ค่อยๆ ลูบไล้สัมผัสไปทั่วเรียวขา

“กลัว?” คิ้วหนาขมวดเข้าหากัน เขาเอาลิ้นดันกระพุ้งแก้มอย่างใช้ความคิด

“โมจิไม่เคยกลัวพี่ แต่....” ไม่รู้เหรอว่าสิ่งที่ตัวเองทำมันน่ารังเกียจมากขนาดไหน

“อย่ามามองฉันด้วยสายตาแบบนั้น อย่าคิดว่าเธอเป็นเมีย แล้วฉันจะไม่กล้าทำอะไร!” คนเจ้าอารมณ์ฉุนขึ้นอย่างทันควัน ฝ่ามือใหญ่ออกแรงบีบต้นขาอย่างแรง สายตาเกรี้ยวกราดดุดัน ถ้าเป็นคนอื่นคงกลัวเขาจนตัวสั่น แต่ฉันไม่ใช่!!

“ฆ่าสิ!” ไม่ได้ท้าทาย แต่พูดจริง

“โมจิ!!!! เธออย่ามาท้าทายฉัน!” เขาออกแรงบีบแรงกว่าเดิมเป็นเท่าตัว ดวงตาคู่นั้นเปลี่ยนเป็นสีแดงก่ำ

“.....” ต่างคนต่างเงียบจ้องหน้ากันอย่างไม่มีใครยอมใคร ถามว่าเจ็บไหม เจ็บ!! เจ็บเหมือนกระดูกกำลังจะแหลกละเอียด แต่นั่นมันยังไม่เท่ากับสิ่งที่เขาทำร้ายมาตลอด และคงจะโดนเขาทำร้ายแบบนี้ต่อไปเรื่อยๆ ถ้าไม่ลุกขึ้นสู้กับคนบ้าตรงหน้าอย่างจริงจัง

“ฆ่าน่ะ!!” เขาเผยรอยยิ้มร้ายออกมา “ฉันฆ่าเธอแน่” จากที่ออกแรงบีบ เขาปล่อยและค่อยๆ ล้วงฝ่ามือใหญ่เข้ามาในกางเกงขาสั้นสีขาวที่ใส่อยู่

“ปล่อย!!” ฉันสั่งเขาอีกครั้ง ชักสีหน้าไม่พอใจอย่างเห็นได้ชัด

“ปล่อยในหรือปล่อยที่ไหนดี!” คิ้วหนาเลิกขึ้นถาม ยกยิ้มมุมปากอย่างเย้ยหยัน

“อ่า!!” เขาหลับตาพริ้ม ลูบสัมผัสตรงส่วนนั้นเบาๆ สัมผัสแผ่วเบาชวนวาบหวาม ลูบคลำของสงวนอย่างคนโรคจิต

ผู้ชายคนนี้เขาทำได้ทุกอย่างเพื่อสนองความต้องการของตัวเอง ไม่สนใจความรู้สึกของคนอื่น ไม่รู้จักรักใครนอกจากตัวเอง เขามันบ้าระห่ำชอบทำอะไรที่เหนือความคาดหมาย หล่อ เก่ง รวย มีทุกอย่างตรงตามที่ผู้หญิงทุกคนต้องการ

ยกเว้น! ฉัน!! ที่ไม่ได้อยากเข้าใกล้เขาแม้แต่น้อย ไม่อยากเป็นเครื่องมือในการแก้แค้นเอาคืนของใคร

“โมจิขอร้อง” ฉันพูดเสียงเบา เชื่อว่าเขาได้ยิน แต่เขากลับทำเป็นไม่ได้ยิน “โมจิก็แค่ผู้หญิงคนหนึ่ง พี่ก็ได้ทุกอย่างไปมากพอแล้ว” สามปี สามปีแล้วสินะที่ถูกกระทำมาตลอด

“พอได้ไหม” ดวงตากลมโตที่แข็งกร้าวมองคนตรงหน้าอย่างอ้อนวอน ขอความเห็นใจ ทำในสิ่งที่ฉันไม่เคยทำ ไม่เคยเอ่ยปากขอเขา

“.....” พี่ซันเงียบปล่อยมือ ใบหน้าหล่อขยับโน้มเข้ามาใกล้

“พอ? ในเมื่อเธอเป็นของฉัน...ทำไมฉันต้องพอคารินา?” สายตาคู่ดำสนิทจ้องมองมา นัยน์ตาคู่นั้นมันเต็มไปด้วยความลึกลับซับซ้อน ยากที่จะคาดเดา

“หรือเธอ” สายตาคมกริบมองต่ำ

“ไปนอนกับใครมา?” คำพูดดูถูกเหยียดหยามของเขา แค่นี้ก็รู้แล้วว่าฉันไม่มีทางหนีพ้น ตกเป็นเครื่องมือแก้แค้นของเขาไปได้ง่ายๆ

“ว่าไง เธอกล้านอกใจ?” พี่ซันยังคงคาดคั้นเอาคำตอบ แต่ฉันเลือกที่จะเงียบหันหน้าไปทางอื่น ไม่อยากจะเห็นหน้าเขาแม้แต่วินาทีเดียว

“ฮึ....ได้!” เสียงหัวเราะเย้ยหยันดังขึ้นในลำคอ ฝ่ามือใหญ่ล้วงเข้ามาถอดดึงกางเกงขาสั้นที่ใส่อยู่

พรึบ!!

เขาถอดมันโยนทิ้งลงพื้นอย่างไม่ไยดี สายตาโลมเลียมองจ้องดอกไม้งามผ่านกางเกงชั้นในลูกไม้สีขาวอย่างคิดพิจารณา

“ถ้าพี่ทำโมจิ...ฮื่อ” ไม่ทันที่จะได้เอ่ยอะไร กลีบปากนุ่มประทับจูบดูดเม้มริมฝีปากบางหนักๆ ฝ่ามือใหญ่บีบขย้ำสองเต้าอย่างกับจะให้มันแหลกคามือ ฉันทำได้เพียงร้องท้วงในลำคอ อยากจะผลักเขาออกจากตัวแต่ก็ทำได้แค่ดิ้นขัดขืน

เมื่อคนบ้าบดจูบขยี้ริมฝีปากหนักหน่วงรุนแรงขึ้นเรื่อยๆ ฝ่ามือใหญ่เลื่อนต่ำล้วงมือเข้ามาลูบคลำตรงสวนนั้น

“ฮื่อ!!”

งับ!!

ฉันดิ้นพยายามขัดขืน แต่มันก็ไม่ได้ช่วยอะไรก่อนจะตั้งสติหยุดนิ่งเผยอปากรับเรียวลิ้นร้อนแฉะเข้ามาในโพรงปากเล็ก งับกัดลิ้นเขาอย่างแรง

“อ๊ะ”

“ซาดิสม์?” เขาผละริมฝีปากออกทันที คิ้วหนาเลิกขึ้นสูงยิ้มเยาะมุมปากอย่างเย้ยหยัน

“ปล่อย!! แล้วออกไปจากชีวิตโมจิครอบครัวโมจิ!!” ฉันไม่สนอะไรทั้งนั้น จ้องหน้าเขาอย่างเอาเรื่อง

“ออกไปจากชีวิต คารินา ฮึ....” แต่พี่ซันกลับหัวเราะออกมาอย่างพอใจ

“มันจะเป็นแบบนั้นไปได้ยังไง คารินาเป็นของมีค่า....” ฝ่ามือใหญ่ลูบสัมผัสใบหน้าหวาน ลูบเกลี่ยริมฝีปากอย่างมีเลศนัย

“กินยังไม่อิ่มจะมาไล่กันง่ายๆ แบบนี้ได้ไง ยังไม่ได้เช็กของเลยนะ” สายตาเลือดเย็นจ้องมาที่หน้าอก

แควก!!

“อ๊ะ” ฉันเผลอร้อง เมื่อมือใหญ่ฉีกเสื้อเชิ้ตที่ใส่อยู่ขาดออกเป็นชิ้นๆ โดยไม่สนใจว่าฉันจะรู้สึกยังไง จะเจ็บรึเปล่า มันเจ็บแปล๊บเมื่อเนื้อผ้าเบียดเสียดสีกับผิวขาวๆ จนมีเลือดซึมออกมา

“ฮึ...อ่า...ยังสวยเหมือนเดิม” เขามองโลมเลียร่างที่เกือบจะเปลือยเปล่า มีเพียงชุดชั้นในปกปิดจุดสำคัญ เขาเลื่อนมือลูบสัมผัสไปทั่วเรือนร่าง

พรึบ!!

“พี่ซัน!” ฉันจ้องดุเมื่อเขาปลดตะขอชุดชั้นในแล้วโยนมันทิ้งลงพื้นอย่างไม่ไยดี

“สวย!!” สายตาหื่นกามจ้องสองเต้าที่ชูชันอยู่ตรงหน้า

“หยุด!!” ฉันสั่งเขาอีกครั้ง

“คารินาก็รู้ถ้าไม่แตก หยุดไม่ได้ รู้ไหมว่าร่างกายคารินามันกำลังทำให้ซันไชน์น้อยกำลังจะเป็นบ้า” ใบหน้าหล่อขยับเข้ามาใกล้ พูดกระซิบขบกัดกกหู เรียวลิ้นร้อนลากเลียตามลำคอจนมันเปียกชุ่มไปด้วยน้ำลายเหนียว

“พี่ซัน....” ฉันพูดเสียงอ่อน พยายามดิ้นขัดขืน เมื่อฝ่ามือใหญ่บีบเคล้นเคล้าคลึงสองเต้าหนักๆ

“แข็งสู้มือเป็นบ้า” นิ้วร้ายเกลี่ยเขี่ยยอดอกสีหวาน บีบบี้จนมันแข็งเป็นไต

เราสองคนมองหน้าสบตากัน ริมฝีปากหยักแตะจุ๊บริมฝีปากบางเบาๆ ลมหายใจที่พ่นออกมาติดขัดไม่เป็นจังหวะ

“อย่า” ฉันพยายามพูดขอร้องเขา ถึงรู้ว่ามันจะไม่ได้ผล

“อย่าปฏิเสธ ร่างกายคารินามันกำลังต้องการ” เขาเอ่ยเสียงเรียบ ฝ่ามือใหญ่เลื่อนต่ำลงไปเรื่อยๆ

“พี่ซันอย่า!” ครั้งนี้ฉันสั่งเขา ไม่ใช่การขอร้อง

“บอกว่าอย่าห้าม เพราะยังไงคืนนี้คารินาจะต้องมีความสุขจนลืมไม่ลง!” ไม่ชอบเลยที่ต้องตกอยู่ในสถานการณ์แบบนี้ คำพูดอ่อนหวานของเขามันอาบไปด้วยยาพิษ

“.....” ฉันเลือกที่จะเงียบ เมื่อสัมผัสถึงความอุ่น ค่อยๆ ล่วงล้ำเข้าไปลูบจับสัมผัสเนินเนื้อนุ่ม....