บทที่ 50

“จ๋า พิ้งค์กลัว พิ้งค์จะเป็นอะไรไหม” เธอถามระหว่างที่กำลังเดินมาถึงห้องแล้ว

“ไม่เป็นจ้ะ ไม่เป็นไร เดี๋ยวก็หาย” เขาบอกอย่างอ่อนโยนระคนด้วยความเป็นห่วงพลางรั้งเธอเข้ามากอดเอาไว้

“แต่ทำไมพิ้งค์ พิ้งค์กำลัง...” เธออยากจะบอกเขาเหลือเกิน แต่ไม่กล้า กระทั่งมาถึงห้อง เขารีบเปิดประตูและพาเธอเข้ามาถึงห้องนอน จากนั้นจึงได้จูงเข้าไปในห้องน้ำ แต่ก่อนอื่นเขารีบถอดชุดเดรสออกให้และเหลือไว้แต่ชุดชั้นในก่อนจะประคองให้เธอเข้าไปนั่งในอ่างอาบน้ำ พร้อมกับเปิดฝักบัวให้แรง อีกทั้งเปิดน้ำใส่ในอ่างเพื่อให้เธอได้แช่อีกด้วย

เวียงพิงค์ได้แต่นั่งอยู่ในอ่างพลางยกมือขึ้นกอดตัวเองเอาไว้และตั้งสติ แต่ความเย็นเฉียบจากน้ำไม่ได้ทำให้อาการของเธอดีขึ้นเลย ทว่ามันกลับร้อนรุ่มกว่าเดิมเสียอีก ขณะเดียวกันเวียงพิงค์ได้แต่มองหน้าคาเมรอนด้วยสายตาเว้าวอนพลางหายใจหอบพร่าด้วยร่างกายที่เริ่มทรมานราวกับถูกกระตุ้นให้มีความต้องการอย่างหนัก

“ได้โปรด ช่วยพิ้งค์ด้วย” เวียงพิงค์เริ่มขอร้องด้วยน้ำเสียงสั่นเครือ และตัวสั่นเทาเพราะความหนาวจากน้ำเย็น

“ไม่ดีขึ้นเลยเหรอ” คาเมรอนย่อตัวลงไปนั่งตรงขอบอ่างและยื่นมือไปลูบไล้ศีรษะเธอด้วยความสงสาร

“มะ