Chapter 50 มือใหญ่ดันประตูที่ปิดไม่สนิทให้เปิดกว้าง เสียงกดชักโครกในห้องน้ำทำให้อิลฮัมรู้ว่า สุจิตรากำลังทำธุระส่วนตัวในห้องนั้น เขาปิดประตูอย่างเบามือและกดล็อกเสร็จสรรพ จากนั้นก็เดินมาหลบอยู่ข้างประตูห้องน้ำ “ว้าย!” เสียงตกใจของสุจิตราดังขึ้น เมื่อร่างสาวถูกรั้งเข้าไปอยู่ในอ้อมกอดของใครคนหนึ่ง ด้วยสัญชาติญาณหล่อนกำลังเงื้อหมัดใส่หน้าของเจ้าของลำแขน แต่พอเห็นว่าเป็นใคร สุจิตราหมัดค้างกลางอากาศ หัวใจสั่นหนักมาก “คุณอิลฮัม” “นึกว่าจะจำผัวตัวเองไม่ได้ซะแล้ว” “ปล่อยนะ ปล่อยฉันเดี๋ยวนี้นะ” สุจิตราสะบัดตัวไปมา ผลักอกกว้างของเขาเพื่อให้ตนเองหลุดพ้นจากพันธนาการที่รัดแน่น แต่ไม่เลยอิลฮัมไม่คลายแขน กลับยกร่างหล่อนจนเท้าสาวลอยเหนือพื้นห้อง พาสุจิตราไปยังเตียงนอน “คุณจะทำอะไร ปล่อยฉันนะ” สุจิตราไม่คิดว่าอิลฮัมจะกลับมาบ้านเร็ว เพราะตอนนี้เวลา 20.30 น. งานเลี้ยงก็ยังไม่เลิก เขาน่าจะอยู่ที่โรงแรมมากกว่า หล่อนจึงไม่ทันได้ระวังตัว คราวนี้มือน้อยๆ แต่น้ำหนักมือไม่น้อยทุบไปยังอกอิลฮัมดังอักๆ ทว่าเขาก็ไม่ได้รู้สึกรู้สากับการถูกทำร้ายร่างกาย ก่อน
Chapter 49“พี่วางยาไว้ให้ตรงโต๊ะหัวนอนนะ” “ค่ะพี่ไนล์” สุจิตราเดินออกจากห้องทานอาหาร เดินขึ้นไปยังห้องนอนของตนที่อยู่ชั้นบนเพื่อจัดเตรียมยาให้บาดียะ กระเป๋าใบขนาดกลางที่วางอยู่บนโต๊ะเครื่องแป้งถูกเปิดออก สุจิตราหยิบกล่องแบ่งใส่ยาที่มีอยู่ด้วยกันห้าช่องออกมาวางไว้ข้างกระเป๋า ก่อนจะหาถุงยาที่มันควรจะอยู่ในกระเป๋า แต่ก็หาจนทั่วก็ไม่เจอ “หายไปไหนนะ” ของที่ว่านี้คือถุงใส่ยาของบาดียะ ในถุงนั้นมียาแก้แพ้ ยาบำรุงครรภ์ วิตามินเสริมในหญิงตั้งครรภ์ แคลเซียมแบบผงฟู่หนึ่งหลอด ยาพาราเซตามอลยาดมและยาหม่อง สุจิตราพยายามนึกว่า ตนเองไปลืมไว้ที่ไหน “อยู่ในห้องรับรองแน่เลย” สุจิตราพูดเมื่อนึกขึ้นได้ ตอนที่บาดียะเข้าไปนอนพักในห้องรับรองในบ้านของอัฟฮัม หล่อนนำถุงยาออกจากกระเป๋าเพื่อจัดยาให้บาดียะกินตอนตื่น แล้ววางถุงยาไว้ตรงโต๊ะหัวเตียง จากนั้นก็ทำนู้นทำนี่จนลืมนำมันเก็บเข้ากระเป๋าตามเดิม หลังจากบาดียะกินซุปเสร็จก็เดินทางกลับบ้านทันที “ทำไงดีเนี่ย” สุจิตราพูดกับตัวเอง หยิบกล่องใส่ยาขึ้นมาเปิดดูก็พบว่า ยังมียากอีกชุดหนึ่งอยู่ในนั้น มียาให้บาดียะกิ
Chapter 48“ตายอม ตายอมเจ็บปวด แต่ตาไม่ยอมให้พี่ตาย” สุจิตราไม่รู้เหตุผลที่อาลีทำ และไม่คิดว่าอาลีจะทำเรื่องนี้ด้วย แต่เมื่อทำลงไปแล้วหล่อนก็พร้อมปกป้องเขาให้รอดพ้นจากความตาย เสมือนในเยาว์วัยที่ครอบครัวของอาลีนำพาตนออกจากขุมนรก ชุบชีวิตเลี้ยงดูด้วยความรักและความอบอุ่นเสมือนลูกคนหนึ่งก็ว่าได้ ในเมื่อครอบครัวอาลีให้ชีวิตใหม่กับหล่อน สุจิตราก็พร้อมมอบชีวิตที่เหลือให้อาลี ให้เขาปลอดภัยจากเงื้อมมือของอิลฮัม “โว้ย! รำคาญ จะพูดอะไรกันหนักหนาวะ พูดมากยิงทิ้งแม่งซะดีไหมเนี่ย” อิลฮัมที่รอคอยคำตอบเริ่มหงุดหงิด “ตอบมาว่าจะเอาไง จะให้มันตายหรือให้มันอยู่”สุจิตราหันมามองหน้าอิลฮัม ก่อนหันกลับไปมองหน้าอาลีที่พยุงตัวลุกขึ้นนั่ง“ฆ่าผม...ฆ่าผม” อาลีบอกอิลฮัมที่มองหน้าตนเขม็ง“เออ...กูพร้อมฆ่ามึงอยู่เนี่ย” “ไม่นะ คุณฆ่าพี่อาลีไม่ได้ ฉันยอมทำตามที่คุณว่ามา” สุจิตราพูดออกไปโดยไม่คิด ขอแค่อาลีปลอดภัย หล่อนจะจมอยู่ในขุมนรกขั้นไหนก็ยอมทน “แต่คุณต้องสัญญาว่าจะปล่อยพี่อาลีกลับเมืองไทย” “ถ้าเธอยอมและทำให้ฉันพอใจ” อิลฮัมหยุดพูด กระตุกยิ้ม “มันก็รอด”พูดจบก็ลุกขึ้นยืน ก้าวเท้ามาหาอาลีกับสุจิตราที่เปรียบเสมื
Chapter 47สุจิตราเข้าไปทำงานโดยไม่มีใครรู้ว่าหล่อนคือใคร แม้กระทั่งอิลฮัมเจ้านายตรง สุจิตราใช้เวลาสามเดือนในการหาข้อมูลที่อิลฮัมต้องการ และเมื่อได้ข้อมูลหล่อนเดินทางมาหาเจ้านายเพื่อรายงานเรื่องฮาซีฟวันนั้นเป็นวันแรกที่อิลฮัมได้เจอหน้าสายลับสาว อิลฮัมไม่ได้สนใจในรูปร่างหน้าตาของสุจิตราสักเท่าไหร่ อาจเป็นเพราะเขาเจอสาวสวยกว่าหล่อนมาเยอะ อีกทั้งเขาไม่ใช่สมภารกินไก่วัด เป็นข้อห้ามส่วนตัวก็ว่าได้ ต่างกับสุจิตราที่ลุ่มหลงในความหล่อของอิลฮัมตั้งแต่เห็นครั้งแรก ที่ว่าเห็นครั้งแรกนี้ไม่ได้เห็นเผชิญหน้า แต่เห็นเขาในรูปภาพที่อาลีให้ดูหน้าค่าตาของเจ้านาย หล่อนเก็บความรักที่ก่อเกิดในระยะเวลาอันรวดเร็วไว้ในใจ และเมื่อเห็นหน้าอิลฮัมเต็มสองตา ใจหล่อนสั่น ตื่นเต้นที่ได้พบเจอชายในฝัน อิลฮัมจัดการฮาซีฟทันที เป็นการจัดการอันแยบยลทำให้ฮาซีฟยอมขายหุ้นให้อิลฮัมทั้งหมดห้าสิบเอ็ดเปอร์เซ็นต์ นั่นหมายความว่าตอนนี้อิลฮัมเป็นหุ้นส่วนใหญ่ มีอำนาจเบ็ดเสร็จแต่เพียงผู้เดียว ต่อมาสุจิตราได้รับรางวัลพิเศษจากอิลฮัมเป็นเงินจำนวนห้าแสนบาท และนับแต่นั้นสุจิตราเข้ามาทำงานกับอิลฮัมเต็มตัวในฐานะบอดี้การ์ดสามเดือนต่อมาเรื
Chapter 46 ต่างรู้กันว่า สุจิตราเป็นหนึ่งในทีมบอดี้การ์ดของอิลฮัม จึงไม่มีใครรู้ในความสัมพันธ์ลึกๆ ระหว่างอิลฮัมกับสุจิตรา จะมีคนรู้ก็แค่คนในบ้านและทีมบอดี้การ์ด ซึ่งแน่นอนว่า ไม่มีใครรู้ความลับนี้ แม้แต่จรรยาก็คิดว่า สุจิตราเป็นอดีตลูกน้องที่ย้ายไปอยู่กับบาดียะ เพื่อดูแลระหว่างตั้งครรภ์ “ได้ครับ ผมจะหาของขวัญให้มัซนีย์”อิลฮัมไหลไปตามน้ำ เอ่ยเสียงเรียบทว่าในใจกลับเดือดพล่านเมื่อได้ยินว่า มีชายหนุ่มมาจีบสุจิตรา เขาต้องใช้ความพยายามอย่างหนักไม่ให้ความไม่พอใจออกมาทางสีหน้าหรือแววตา อิลฮัมเก็บมันไว้อย่างมิดชิด การสนทนาหยุดลงชั่วขณะเมื่อโมฮัมหมัดกับสุจิตราเดินถือถาดใส่ขนมเค้กมาวางไว้บนโต๊ะ โมฮัมหมัดหยิบจานเค้กส่งให้ญาติอีกสองคนและส่งอีกจานให้อัฟฮัม สุจิตราหยิบจานเค้กส่งให้ฮานีฟา จรรยาที่ส่งยิ้มให้และส่งให้อิลฮัมเป็นคนสุดท้าย ขณะที่ส่งจานขนมเค้กให้อิลฮัม เขามองหน้าสุจิตราและนั่นทำให้หล่อนใจสั่น ความเข้มแข็งที่ตนเองตั้งมั่นไว้ในจิตใจสั่นคลอนจะว่าไปความเข้มแข็งของสุจิตรานั้น เหมือนจะค่อยๆ ทลายลงทีละนิดเมื่อได้เห็นหน้าอิลฮัม อีกเรื่องหนึ่งที่เกิดขึ้นคือ ความเสียใจ ทั
Chapter 45“ค่ะ พี่จะเข้มแข็งค่ะ”“งั้นลงไปกันค่ะ” สุจิตราสูดลมหายใจแรงๆ เข้าไปในปอด ราวกับให้กำลังใจตัวเอง ก่อนก้าวเท้าลงจากรถ ยืนมองประตูบ้านด้วยใจไหวหวั่น “ไปค่ะพี่มัซนีย์”บาดียะยิ้มให้สุจิตรา กุมมืออีกฝ่ายแล้วพากันเดินเข้าไปในบ้านหลังใหญ่อันคุ้นเคย โดยมีคนขับรถถือถุงใบใหญ่สองใบเดินตามไปด้วยภายในห้องโถงใหญ่ของบ้านที่ตกแต่งอย่างหรูหราสมกับฐานะเจ้าของ ชุดโซฟารับแขกชุดใหญ่ที่มีโซฟาสี่ตัว เป็นตัวยาวที่นั่งได้ราวสามถึงสี่คนสองตัว และนั่งได้สองคนอีกสองตัว อัฟฮัมกับฮานีฟานั่งอยู่บนโซฟาตัวเดียวกัน โดยมีสาวสวยนามว่าจรรยานั่งข้างฮานีฟา โซฟาตัวเล็กอีกสองตัวถูกจับจองด้วยญาติของอัฟฮัมที่มาเยี่ยมเยียนตัวละหนึ่งคน ส่วนโซฟาอีกตัวที่หันหลังให้กับประตูบ้านมีชายหนุ่มร่างสูงใหญ่ลูกชายเจ้าของบ้านนั่งอยู่คู่กับญาติผู้พี่นามว่า โมฮัมหมัดรอยยิ้มของอัฟฮัม ฮานีฟาและจรรยาที่ระบายเต็มใบหน้า และทั้งสามมองไปยังประตูบ้าน ราวกับส่งยิ้มให้คนที่กำลังเดินเข้ามา อิลฮัมที่สังเกตเห็นอยู่จึงหันไปมองทางด้านหลังด้วยความอยากรู้ว่า ทั้งสามยิ้มให้ใครโอ้...อิลฮัมครางในใจและอึ้งเมื่อเห็นสุจิตราเดินคู่มากับบาดี-ยะ เหตุผลขอ