บทที่ 44

เมลานีกลับมานั่งที่โต๊ะทำงานด้วยหัวใจหนักอึ้งและสับสน หญิงสาวไม่ได้เตรียมตัวหรือคาดคิดว่าต้องมาเจอกับผู้ชายที่เคยทำให้เธอเจ็บปวดเจียนตายอีกครั้ง เธอเคยแอบฝันถึงเขาในบางคืน ยามหลับใหลเธอจะกลับไปได้ยินเสียงนุ่มทุ้มอ่อนโยน สายตาเจ้าชู้แพรวพราวที่จับจ้องมาที่เธอเพียงผู้เดียว แม้กระทั่งอ้อมกอดอันอบอุ่น มันเคยเป็นฝันดีที่หล่อเลี้ยงหัวใจเธอในห้วงยามนิทราเพื่อตื่นมารับรู้ความจริงว่าทั้งหมดคือเรื่องหลอกลวง

กลับมาพบกันครั้งนี้กริชก็ยังไม่ปล่อยวางความแค้นในอดีต เขายังคงต้องการทรมานเธอให้เจ็บปวดที่สุด เมื่อก่อนใช้ความรักทำร้ายเธอจนแดดิ้น แต่วันนี้เขากำลังจะใช้สถานะความเป็นนายจ้างบีบให้เธอเป็นของเล่นของเขาอีกครั้ง

เมลานีเปิดเอกสารประวัติบริษัทที่วางอยู่บนโต๊ะ เพราะด้วยความรีบร้อนเธอจึงลืมที่จะหยิบกลับบ้านไปอ่านด้วยเมื่อวานนี้ เร็วเท่าความคิดหญิงสาวพลิกหน้าเอกสารฉบับนั้นขึ้นมาเปิด

ไพน์กรุ๊ป ก่อตั้งขึ้นเมื่อกว่าสองปีก่อนโดยความชื่นชอบธุรกิจยานยนต์และต้องการจะนำรถยนต์ไฟฟ้าเข้ามาวางจำหน่ายในประเทศไทย โดยมีคู่ค้าสำคัญที่ผลิตอุปกรณ์ชิ้นส่วนตั้งอยู่ที่เมืองจีน แม้จะไม่มีใบหน้าของผู้ชายคนนั้น แต่ชื่อของเขาที่อยู่ใต้บทแสดงวิสัยทัศน์ขององค์กรก็ทำให้เมลานียิ่งมั่นใจ

หญิงสาวหัวเราะออกมาเหมือนคนบ้า ชายหนุ่มตั้งชื่อบริษัทว่าไพน์กรุ๊ป ไพน์ที่แปลว่าต้นสน เหมือนที่ครั้งหนึ่งเธอเคยบอกว่าเขาแกร่งและทรหด เมลานียังคงจำวันที่ยื่นลูกสนให้เขาเป็นของขวัญวันเกิด กริชยกขึ้นจูบที่ปากเมื่อเธอบอกว่ามันหมายถึงชัยชนะ

ชัยชนะยังเป็นของเขาตลอดกาล ในขณะที่เธอเป็นผู้พ่ายแพ้ตลอดมา

เมลานีปาดน้ำตาทิ้งไปอีกครั้ง หญิงสาวคว้ากระเป๋าเพื่อเตรียมลุกออกจากเคาน์เตอร์ เธออยู่ที่นี่ไม่ได้ ครั้งนี้จะไม่ยอมอยู่นิ่งให้เขามาพรากสิ่งที่รักไปจากอกอีก

เสียงโทรศัพท์กรีดร้องขึ้นมา เมลานีสะดุ้ง แต่ก็ยกหูขึ้นตามหน้าที่

“ไพน์กรุ๊ปเซอร์วิส ยินดีให้บริการค่ะ”

“ยินดีจริง ๆ หรือเปล่าคะ”

“คุณกริช”

“ขา” กริชขานรับเสียงยานกวนประสาท แต่ก็แอบอมยิ้มหัวใจพองฟูขึ้นเมื่อหญิงสาวจำเสียงเขาได้ในทันที

“คนพิเศษอะนะ ได้ยินเสียงนิดเดียวน้องเมลก็จำได้เลยว่าผัวเก่าโทรมา”

“ไอ้สวะ”

“ว้าว พูดคำหยาบซะด้วย” ‘ไอ้สวะ’ ยังคงเสียงระรื่น ไม่ได้มีท่าทีว่าจะโกรธเคืองสักนิดตรงกันข้ามเขากำลังจินตนาการภาพของหญิงสาวที่กำลังโกรธหนักจนหน้าดำหน้าแดง ปากสั่น หรือเขาควรจะให้ช่างเทคนิคต่อภาพวงจรปิดของศูนย์บริการมาไว้ให้ดูเล่น ๆ

“พูดกับคนหยาบช้าจะสุภาพไปทำไม”

“เก่ง” กริชลากเสียงยาวล้อเลียน พลางเอนตัวไปด้านหลัง “อย่างนี้ค่อยสนุกหน่อย”

ชายหนุ่มทิ้งตัวไปกับเก้าอี้ผู้บริหารอย่างผ่อนคลาย ดวงตาพราวระยับเต้นระริกอย่างมีชีวิตชีวา คล้ายว่าโทสะของเธอเป็นเปลวไฟที่แผดเผาสีหน้าเรียบนิ่งราวกับอยู่ภายใต้หน้ากากน้ำแข็งมาตลอดเกือบสามปี ละลายลงจนเหลือแต่ผิวเนื้อที่เต็มไปด้วยความรู้สึกของผู้ชายคนหนึ่ง

“ถ้าไม่มีอะไรอีก ฉันจะกลับแล้ว”

“กลับได้ยังไง นี่มันยังไม่ถึงเวลาเลิกงาน”

“ฉันจะออก ไม่มาเกะกะสายตาคุณอีกตลอดชีวิต จบเถอะคุณกริช” หญิงสาวยอมขอร้องเขาอีกครั้งด้วยเสียงอ่อนเครือ โดยไม่รู้เลยว่าอีกฝ่ายกัดกรามแน่นขึ้นมาทันทีด้วยความวูบโหวงหัวใจ ก่อนจะยึดเอาความเดือดดาลมาเป็นหลักในการเดินเกมต่อ

“นั่งลง และทำหน้าที่ของเธอไปเมลานี”

“ไม่”

“ยอมก้มหัวเป็นลูกจ้างไอ้ขี้คุก คุณหนูเมลานีแสลงใจจนทนไม่ไหวเลยเหรอ”

“คุณมันเลวระยำ จะต้องจองเวรกันไปถึงชาติไหน ฉันจะไม่ยอมให้คุณมาเล่นสนุกกับชีวิตฉันได้อีก” ครั้งเดียวเท่านั้นที่เธอยอมและมอบความรักให้เขาไปจนหมดหัวใจ ไม่เคยคิดจะแก้แค้นจองเวรเพราะรู้ถึงความเจ็บช้ำและสูญเสียที่เธอและพี่ชายทำไว้กับครอบครัวเขา แต่ไม่ใช่ครั้งนี้...เมลานีจะไม่ยอมให้ผู้ชายคนนี้เข้ามาทำลายสิ่งสำคัญของเธอไปได้อีก แม้กระทั่งลูกสาว เขาก็จะไม่ได้รับรู้

“เพื่อนเธอทำเรื่องขอทุนไปเรียนต่อที่ฮ่องกงไว้ และน่าจะได้รับเลือกด้วยนะ แต่ฉันจะตัดโอกาสนี้ทันทีที่เธอหายไป นี่ยังไม่รวมกับความผิดเก่า ๆ เรื่องเซ็นรับรองพาเธอเข้ามาทำงาน จะก้าวขาไปทางไหนก็ตามใจ แต่ขอให้รู้ว่าทุกการตัดสินใจของเธอจะลากเอาอนาคตคนอื่น ๆ ไปด้วย ณัชชาจะขึ้นสูงหรือลงต่ำก็แล้วแต่เพื่อนผู้แสนดีอย่างเธอจะกรุณา” กริชยกความผิดและแต้มต่อในมือขึ้นมาขู่จนเมลานีตัวสั่นด้วยความโกรธ

“คุณจะมาล่ามฉันไว้ทำไม ในเมื่อคุณเกลียดฉันขนาดนี้”

“เกลียด แต่ฉันก็หลงเธอเป็นบ้าเลย เด็ดจนลืมไม่ลงจริง ๆ”

คำพูดหยาบคายของเขาทำร้ายจิตใจของเธอจนขาดเป็นริ้ว อารมณ์ของเมลานีเริ่มต้นจากความโกรธอันเชี่ยวกราก แปรเปลี่ยนเป็นความอัดอั้นจำนนแบบคนไร้ทางสู้ และในที่สุดมันก็กลายมาเป็นความเสียใจอย่างสุดซึ้ง ผิดหวังรุนแรงทั้งที่ไม่ควรจะหวังอะไรจากกริชทั้งนั้น

“ขอให้รู้ว่าฉันเกลียดคุณ และจะเกลียดไปจนชั่วชีวิต”

“เมลานี เดี๋ยว”

มีความเงียบงันแล่นเข้ามาจุกที่ขั้วหัวใจ จนอ้าปากส่งเสียงใด ๆ ไม่ออก กริชรวบรวมกำลังใจเรียกชื่อหญิงสาวอีกครั้ง ในขณะที่เธอกระแทกโทรศัพท์ใส่เขาจนหูแทบแตก

เอาเลย...จะเกลียดก็เกลียดไป แต่ต้องอยู่ตรงนี้ เป็นของเล่นจนกว่าเขาจะพอใจ เกือบสามปีที่แสนเงียบเหงา เขาเพิ่งมีเรื่องสนุกชวนตื่นเต้นเข้ามาเป็นครั้งแรก บางทีการได้พบคู่แค้นเก่า ๆ ก็ช่วยกระตุ้นให้เลือดลมสูบฉีดดีเป็นบ้า ถ้าปล่อยคนอย่างเมลานีหายไปง่าย ๆ มันก็น่าเสียดายแย่

ก็เคยสงสารจนยอมปล่อยไปแล้ว แต่เมลานีดันเดินสะเปะสะปะกลับมาชนเขาเองเสียอย่างนั้น บางทีสวรรค์คงอยากให้เอาคืนและสั่งสอนเธออีกนิด แถมกลับมาเจอกันคราวนี้เมลานีที่แสนบอบบางราวกับเครื่องแก้วชั้นดีก็ดูเหมือนจะแข็งแกร่งขึ้น

แต่เครื่องแก้วต่อให้หลอมจนหนาอย่างไรก็ไม่ใช่สัมฤทธิ์ เขาก็อยากรู้เหมือนกันว่าเธอจะทำอย่างไรได้ กระนั้นคนที่ถือแต้มต่อก็ยังหลับตาลงช้า ๆ ขบกรามแน่น

คนที่ถูกเกลียดไปชั่วชีวิต...ฟังดูช่างเป็นการผูกใจเจ็บที่ยาวนาน แต่มันก็อาจจะดีกว่าการค่อย ๆ ถูกลืมเลือนและหายไปโดยไม่อยู่ในความ

คิดถึง...

ถูกเกลียด ก็อาจจะดีกว่าถูกลืมกระมัง...