บทที่ 80

เมื่อชีวิตนิ่ง เวลาก็เหมือนจะเดินช้าลง…

มีบางสิ่งโรยราและหลายอย่างกลับเติบโตขึ้นเรื่อย ๆ แค่ปีกว่า หนูพายก็มีส่วนสูงเพิ่มขึ้นหลายเซนติเมตร แขนขาที่เคยสั้นป้อมเริ่มยืดยาวตามวัย จากเด็กน้อยผมสั้นชี้โด่ก็กลายเป็นเด็กหญิงผมยาวที่ทุกเช้าเมลานีต้องถักเปียให้ก่อนไปโรงเรียน

หญิงสาวจูงมือเด็กน้อยที่สะพายเป้ประจำของโรงเรียนนานาชาติแห่งหนึ่งเดินมาส่งให้ชายหนุ่มร่างสูงที่ยืนยิ้มอยู่หน้าประตูรั้ว พอเมลานียื่นมือลูกสาวให้กับเขา ชายหนุ่มก็ส่งน้ำเต้าหู้ร้อน ๆ พร้อมกับปาท่องโก๋เป็นการแลกเปลี่ยน กริชรู้ว่าช่วงนี้หญิงสาวค่อนข้างยุ่งกับออร์เดอร์ของเทียนหอมที่เข้ามามากขึ้นทั้งจากลูกค้าชาวไทยและณัชชาก็ยังช่วยนำสินค้าไปขายที่ฮ่องกงด้วย

ส่วนป้าละไมก็เดินทางไปปฏิบัติธรรมที่วัดป่าทางภาคอีสานกับบรรดาก๊วนเพื่อนวัยเดียวกัน เขาเองก็อดห่วงไม่ได้กลัวหญิงสาวจะหิวเพราะไม่มีอาหารเช้าตกถึงท้องแล้วพานไม่สบายไปอีก

“พ่อกิดขา หนูพายสวยไหม” หนูน้อยหมุนตัวจนกระโปรงปลิวเหมือนดอกไม้บาน ชายหนุ่มแปลกใจกับคำถามของลูกสาวจึงหันมามองเมลานีด้วยความสงสัยเหมือนขอคำอธิบายถึงสถานการณ์เพิ่มเติม

คนเป็นแม่จับปอยผมยาวของตัวเองขึ้นมาเขย่าเป็นคำใบ้ กริชขมวดคิ้วอยู่ครู่หนึ่งแล้วหันไปสังเกตลูกสาวพร้อมกับพูดว่า

“คุณแม่ตัดผมทรงใหม่ให้หนูพายเหรอคะ สวยจังเลย” เมลานีถึงกับยกมือขึ้นกุมขมับเพราะกริชแปลคำใบ้ของเธอไปอีกแบบ

“ไม่ช่าย!” หนูน้อยลากเสียงยาว ส่ายหัวให้ความไม่เอาไหนของ

คุณพ่อ “หนูพายมีโบใหม่ นี่ไง” พูดแล้วก็สะบัดผมเปียมาด้านหน้าเพื่ออวดผู้เป็นพ่ออีกครั้ง

“โอ้โฮ โบใหม่สวยจริงด้วย หนูพายของพ่อสวยขึ้นเป็นกองเลย” กริชทำหน้าเลิ่กลั่กแต่ก็รีบเออออห่อหมกเอาใจลูกสาว ทำเอาคนเป็นแม่ที่มองอยู่ถึงกับหลุดหัวเราะ

“หนูพายพาคุณพ่อไปโรงเรียนได้แล้วค่ะ สายแล้วเดี๋ยวจะรถติด” ปากพูดกับลูกสาวแต่สายตามองไปที่ชายหนุ่มเป็นการออกคำสั่งให้พาลูกไปโรงเรียน เพราะกริชมัวแต่อ้อยอิ่งแบบนี้ทุกวันจนเมลานีเองก็อ่อนอกอ่อนใจ

“เอ่อ หนูเมล เย็นนี้พี่ไปรับหนูพายแล้วขอมาฝากท้องด้วยได้ไหมครับ” ชายหนุ่มพูดจบก็รอคำตอบจากเมลานี เป็นปีแล้วที่ความสัมพันธ์ของเขากับหญิงสาวหยุดนิ่งอยู่กับที่ เธอให้เขาเป็นพ่อของลูก แต่ไม่ได้เป็นผู้ชายของเธอ

แต่สำหรับเขาที่ยอมหยุดนิ่งไม่ได้เพื่อจะยอมแพ้ แต่หยุดเพื่อรอวันที่เมลานีพร้อมจะเปิดใจให้เขาอีกครั้ง

หญิงสาวเป่าลมหายใจออกจากปาก เตรียมปฏิเสธคำร้องขอที่มาพร้อมกับสายตาเว้าวอนจากพ่อของลูก แต่ก็เหมือนความสิ้นหวังอันน่าสงสารของเขาจะสั่นคลอนความคิดของเธอได้อีกครั้ง ในที่สุดเมลานีก็พยักหน้าเบา ๆ และการตัดสินใจของเธอก็ส่งผลให้สีหน้าแห้งผากของกริชกลับมาแช่มชื่นขึ้นทันตา

“ขับรถดี ๆ นะคะพี่กริช”

หญิงสาวเดินเข้าไปหอมแก้มลูกน้อยก่อนที่เด็กหญิงจะขึ้นไปประจำที่บนรถ คุณพ่อก็เดินตามลูกสาวเข้ามานั่งประจำที่คนขับ หนูน้อยจอมป่วนได้ทีเอียงแก้มข้างที่แม่เพิ่งหอมให้พ่อทับรอยซ้ำลงไปเหมือนรู้ทัน

“พ่อกิดขา หนูพายอยากได้ช็อกโกแลต” หนูน้อยแอบกระซิบกระซาบเมื่อประตูรถถูกปิดแล้ว เธอไม่อยากให้มารดารับรู้เพราะเพิ่งโดนดุเรื่องฟันผุจากการกินช็อกโกแลต หนูน้อยจึงเลือกมาออดอ้อนคนที่ยอมเธอทุกอย่างแบบคุณพ่อจะง่ายกว่ามาก

“ได้ค่ะ เดี๋ยวพ่อกริชซื้อมาให้นะ”

“พ่อกิดอย่าบอกคุณแม่นะคะ” หนูพายใช้เสียงเล็กเสียงน้อยออดอ้อนสลับกับยื่นหน้าจิ้มลิ้มเข้ามาใกล้ เจอตาแป๋ว ๆ ของลูกสาวกริชก็ได้แต่พยักหน้า ยอมตามใจเออออห่อหมกไปเสียทุกอย่าง เขาแพ้ดวงตาแบบนี้ของลูกสาว เหมือนที่เคยแพ้ดวงตาแบบนี้ของเมลานีมาก่อน