บทที่ 43

ทำไมนังเด็กผู้หญิงคนนั้นถึงมาอยู่ที่นี่คะพี่กริช” จารวีตวาดแหวขึ้นอย่างลืมตัว ร้อนรนเหมือนถูกไฟสุม ที่ผ่านมาเธอเฝ้ารอคอยและหวังว่ากริชจะใจอ่อน หลายต่อหลายครั้งยามยังอยู่มาเก๊า เธอเทียวไล้เทียวขื่อไปหาเพราะกลัวว่าลูกสาวท่านศักดาจะงาบเพื่อนพี่ชายคนนี้ไปครอง จนเขากลับมาเมืองไทยโดยยังคงสถานะความโสดสนิททั้งที่เป็นผู้ชายเจ้าชู้แพรวพราวมาตั้งแต่แตกหนุ่ม มองตามความเป็นจริงในวัยสามสิบสองกริชดูเย้ายวน เร่าร้อน รวมถึงเพียบพร้อมไปหมด ยิ่งเขาไว้ตัวก็ยิ่งดูลึกลับน่าค้นหา ผู้หญิงมากมายที่ทอดสะพานจ้องกันตาเป็นมันแต่กลับไม่มีใครทำสำเร็จ

จารวีเสียอีกที่กริชยังคงหยวนและยอมให้แทบทุกเรื่อง

“มานี่มีอะไรกัน สองคนพี่น้อง” กริชเลือกที่จะไม่ตอบและย้อนกลับมาถามทั้งคู่ที่อยู่ ๆ ก็โผล่มายังตึกสำนักงานของเขาโดยไม่นัดล่วงหน้า ผิวหนังบริเวณแก้มแสบ ๆ คัน ๆ แต่ไม่อาจยกมือขึ้นลูบเพราะอายสายตาคนอื่นที่อยู่ในห้องด้วย

เมลานีตบเขาสำเร็จจนได้อีกครั้ง เห็นว่าตัวเล็ก ๆ แบบนั้นแต่แรงเยอะไม่ใช่เล่น ชายหนุ่มมอบรอยยิ้มขันให้กับตัวเองแล้วย้ายไปนั่งบริเวณโซฟารับแขกเพื่อที่เจตน์และจารวีจะคุยกับเขาได้สะดวก

“น้องสาวไอ้มารสังคมนั่นมายุ่งวุ่นวายอะไรกับพี่กริชคะ” จารวียังคงจิกประเด็นเดิมไม่เลิกเพราะเขายังไม่ได้ให้คำตอบที่ทำให้เธอเบาใจขึ้นเลยสักนิด

“ยายจ๋า ให้มันน้อย ๆ หน่อย” เจตน์ขึ้นเสียงจนเกือบตวาด จารวีทำเรื่องแล้วยังไม่สำนึกผิด วันนี้เขาพาน้องสาวมาพบกริชด้วยตนเองก็เพราะเรื่องที่เคยปิดบังเกี่ยวกับเช็คเมื่อเกือบสามปีก่อน

“ก็ทำไมล่ะคะ ในเมื่อจ๋าอยากรู้ พวกเรามีสิทธิ์ห่วงพี่กริชนี่”

“ไม่มีอะไร เขาเป็นพนักงานที่นี่ แต่ไม่ได้อยู่บนตึกหรอก เขาอยู่ศูนย์บริการ” กริชบอกเรียบ ๆ พอผ่าน ๆ

“นี่มันคงเห็นว่าพี่กริชกลับมา หวังจะมาเกาะละสิ”

“เมลานีไม่จำเป็นต้องทำอย่างนั้นหรอกยายจ๋า เท่าที่เห็น ก็ดูไม่ได้อยากเข้าใกล้ไอ้กริชหรือพวกเราซักเท่าไร ใช่ไหมวะกริช”

“ก็คงงั้น” ไม่ใช่แค่ไม่อยากยุ่งเกี่ยวหรอก เมลานีคงเกลียดชังเขาเสียยิ่งกว่าที่เคย ในเมื่อจนถึงตอนนี้ตัวเขาก็ยังยืนยันที่จะล้างผลาญเธอต่อไปไม่เลิก แต่จะทำอย่างไรได้ นี่ก็ถือว่าปรานีต่อคนที่ขโมยเวลาของเขาและย่าไปมากที่สุดแล้ว

“ผู้ชายไม่เคยทันมารยาผู้หญิงร้าย ๆ ที่แอ๊บใสหรอกค่ะ เล่นมายั่วกันถึงที่แบบนี้ บอกไม่คิดอะไรให้อมโบสถ์มาพูดก็ไม่เชื่อ”

“พี่เรียกเขาขึ้นมาเอง” กริชเสียงเขียวขึ้นโดยไม่รู้ตัว ถึงจะรังแกเมลานีอย่างไรตัวเขาก็เป็นคู่กรณี มันควรจะเป็นเรื่องระหว่างเขากับหญิงสาวคนนั้น เมื่อจารวีพูดถึงเมลานีในแง่ลบ เขาก็แทบฟังไม่ได้ แม้จะพยายามปลอบใจว่าจารวีทำไปเพราะความห่วงใยที่มีต่อเขาเป็นทุน แต่ก็นั่นแหละมีแค่เขาคนเดียวเท่านั้นที่มีสิทธิ์รังแกเมลานีได้

“พี่กริช” จารวีขึ้นเสียงอย่างไม่สบอารมณ์ แต่ครั้งนี้เพื่อนพี่ชายมองเธอนิ่งจนหญิงสาวต้องกลืนคำพูดที่เตรียมจะโวยวายลงไปในลำคอ เพียงแค่ผู้หญิงคนนั้นกลับเข้ามาในชีวิต กริชก็แสดงอาการหวั่นไหวให้เธอเห็นรวมถึงท่าทีรำคาญที่เขาไม่เคยปฏิบัติกับเธอมาก่อน จารวีกำมือแน่นด้วยความแค้น ชิงชังไปถึงผู้หญิงร่านคนนั้น

เจตน์มองท่าทางของน้องสาวด้วยความระอาแกมสงสาร เขาเคยเตือนไม่รู้กี่ครั้งว่ากริชไม่มีทางคิดกับจารวีเป็นอย่างอื่น การที่กริชยอมให้เธอวุ่นวายหรือแสดงกิริยาที่ก้าวก่ายนั่นเป็นเพราะจารวีเป็นน้องสาวของเขา และอีกอย่างหนึ่งคือเธอไม่เคยอยู่ในสายตาหรือหัวใจ ชายหนุ่มจึงไม่ได้เก็บเอาท่าทีของจารวีมาเป็นอารมณ์

คนอย่างกริชจะตอแยเฉพาะคนที่มันสนใจเท่านั้น และดูเหมือนคนที่มันอยากเข้าใกล้จะมายืนใกล้ ๆ มันแล้วตอนนี้เพียงแต่หญิงสาวคนนั้นเป็นฝ่ายวางกริชไว้ห่างไกลเสียมากกว่า

“ตกลงมึงมากันทำไมวะเจตน์” เขาถามตัดบทตรงไปตรงมาด้วยความรำคาญ

“เรื่องเช็คของเมลานี”

“สรุปยังไง” กริชถามต่อทันที กลายเป็นเจตน์ที่แสดงสีหน้าลำบากใจ พอให้กริชเดาได้ทันทีว่าเรื่องราววันนั้นน่าจะมีปัญหามากกว่าที่คิด

“จ๋าให้เช็คยายเด็กนั่นไปแล้ว แต่มันดันฉีกทิ้งซะเอง ยโสแบบนั้น จ๋าก็จนปัญญาค่ะ” จารวียังคงลอยหน้าไม่รู้ร้อนรู้หนาว เธอไม่ได้ทำผิดเลยสักนิด อะไรที่เขาฝากให้ทำเธอก็ทำ ส่วนผลจะเป็นแบบไหนไม่เกี่ยวกับเธอ

“จารวี แล้วทำไมเธอไม่บอกพี่กับเจตน์” กริชใช้น้ำเสียงเย็นชาแบบที่จารวีไม่เคยเจอมาก่อน หากเขาไม่สงสัยเรื่องที่เมลานีเรียนไม่จบมหาวิทยาลัยจนเอามาถามกับเจตน์ แม้แต่พี่ชายของเธอเองจารวีก็ไม่ให้รู้เรื่องนี้ ดูเหมือนว่าน้องสาวเพื่อนจะล้ำเส้นไปพอสมควรและเขาก็ไม่ต้องการให้เธอ

ก้าวล่วงเกินขอบที่ขีดไว้

“ก็วันนั้นพี่เจตน์ถามว่าให้เช็คนังเด็กนั่นหรือยัง จ๋าก็ตอบไปตามตรงว่าให้แล้ว เพียงแต่อีเด็กนั่นไม่เอาเอง”

“กูขอโทษที่ไม่รอบคอบ แล้วกูก็ขอโทษแทนยายจ๋าด้วย” เจตน์ยกมือขึ้นกุมขมับ ผิดหวังกับความเหลวไหลร้ายกาจของน้องสาวจนเป็นเหตุให้เมลานีต้องพลาดโอกาสในชีวิตเสียมากมาย

“พี่เจตน์ พี่กริช นี่พวกเราต้องมานั่งทะเลาะ เสียความรู้สึกกันเองเพราะเรื่องเล็ก ๆ แค่นี้เหรอคะ เด็กนั่นทำอะไรพี่ไว้บ้าง มันคุ้มไหมคะที่ให้จ๋ากับพี่เจตน์ต้องมาก้มหัวหงก ๆ ขอโทษมัน”

“แกหยุดซะทียายจ๋า” เจตน์ชักเริ่มรู้สึกว่าจารวีสำคัญตัวผิดไปมาก หากยังเป็นแบบนี้ต่อไปรังแต่จะนำมาซึ่งความเดือดร้อนและบาดหมางระหว่างกันซึ่งเจตน์ไม่อยากให้เป็นอย่างนั้น ฝั่งหนึ่งก็เพื่อนรัก อีกฝั่งก็น้องสาวในไส้ แม้ใจจะอยากเข้าข้างจารวีขนาดไหนแต่หญิงสาวก็ทำผิดจนเขาไม่รู้จะหาข้ออ้างใดมาแก้ต่าง

“ไม่เป็นไร ต่อไปเรื่องของเมลานีพี่จะจัดการเอง”

“พี่กริช” จารวีแผดเสียงอย่างไม่ยอมแพ้

“จ๋า ออกไปก่อน พี่มีเรื่องจะคุยกับไอ้กริช” เจตน์บอกจารวีที่เตรียมจะอาละวาด แต่ครั้งนี้กริชคงไม่ยอมแน่เพราะดูแววตาเหลืออดของเพื่อนยามมองมาที่น้องสาว เขาจึงต้องรีบห้ามทัพ

“เรื่องอะไร ทำไมจ๋าจะอยู่ด้วยไม่ได้”

“ออกไปก่อน จารวี” เจตน์เน้นเสียงหนัก เริ่มรำคาญที่น้องสาวพูดไม่รู้ฟัง

จารวีชำเลืองสายตาไปทางกริชราวจะร้องขอความเห็นใจ แต่เขากลับนิ่งสนิทเหมือนเธอเป็นเพียงอากาศ สุดท้ายหญิงสาวก็ทำได้เพียงกระฟัดกระเฟียดและกระแทกเท้าเดินออกจากห้องไปโดยไม่สบอารมณ์

“กูขอโทษมึงจริง ๆ ว่ะกริช เรื่องนี้น้องกูผิด ยายจ๋ามันชอบมึงเลยยิ่งอิจฉาเด็กคนนั้น” เจตน์เป็นฝ่ายเอ่ยปากขึ้นเมื่ออยู่กันเพียงลำพัง

“กูไม่ได้คิดกับจ๋าเกินกว่าความเป็นน้องเพื่อน” กริชบอกออกมาตรง ๆ แม้จะซาบซึ้งใจแต่เขาก็ตอบแทนสองพี่น้องคู่นี้ด้วยความจริงใจไม่ต่างกัน รวมถึงหยิบยื่นโอกาสให้จนได้เป็นหุ้นส่วนในธุรกิจประดับยนต์และ

อู่แต่งรถที่เขาบุกเบิกไว้ แต่หากให้ฝืนใจรับจารวีมาเป็นผู้หญิงของเขาด้วยมันดูจะเกินเหตุไปหน่อย

“กูรู้ว่ายายจ๋าก็แค่น้องเพื่อน แล้วกับเมลานีล่ะ” เจตน์อยากกระเซ้าให้เพื่อนอารมณ์ดีขึ้น

“นั่นก็น้องศัตรู” กริชสวนออกมาทันควัน

“เออ เอาที่มึงสบายใจ แล้วจะให้กูทำเช็คให้เขาใหม่ไหม” เรื่องนี้เขาเองก็รู้สึกผิดจึงอยากจัดการเสียให้เรียบร้อย ความจริงเจตน์สงสารเมลานีที่สุด เด็กผู้หญิงที่เคยถูกประคบประหงมจากพี่ชายมาโดยตลอด อยู่ดี ๆ ก็ไม่เหลือใครเลยในชีวิต แถมเงินที่กริชทิ้งไว้ให้เรียนหนังสือก็ไม่ถึงมืออย่างที่ตั้งใจ

“ไม่ต้องหรอก เขามีงานทำแล้วนี่ จะไปให้เงินอีกทำไม ความจริงจ๋าก็ให้เช็คไปแล้วแต่ถ้าเขาฉีกทิ้งก็แสดงว่าไม่ต้องการ คนจะหยิ่งยโสได้ก็ต้องรู้ว่าตัวเองมีดีพอที่จะหยิ่ง แต่ถ้าไม่มีอะไรเลยแล้วเลือกจะจองหอง กูเรียกว่าโง่”

“หมายความว่ามึงจะเก็บเขาเอาไว้ ไม่ไล่ออกตามนโยบายบริษัทซะงั้น ทำผิดซะเองนี่หว่า” เจตน์ขำพรืด โถพูดซะยาวเหยียดที่แท้ก็หวังเก็บพนักงานใหม่เอาไว้ใกล้ตัว

“บริษัทของกู กูก็คือกฎ ใครจะมาทำอะไรกูได้”

“ดูจากรอยฝ่ามือบนหน้ามึงเนี่ย กูว่ามีคนทำมึงได้แล้วนะ” เจตน์ชี้ไปที่ข้างแก้มของเพื่อนที่ยังทิ้งรอยแดง น่าแปลกที่พอทักแล้วกริชดันยกฝ่ามือขึ้นลูบแก้มตัวเองเบา ๆ แถมยังอมยิ้มน้อย ๆ ไม่ได้ดูมีทีท่าขัดใจหรือโกรธเคืองอย่างคนที่เพิ่งโดนตบ

“ทำได้ แต่ก็มีราคาที่ต้องจ่ายเวลากูเอาคืนเหมือนกัน”