บทที่ 83

ทุกวันจันทร์ พุธ และศุกร์ เมลานีมีรอบส่งเทียนหอมให้กับลูกค้ารายย่อยที่ขนส่งเอกชนบริเวณต้นซอย เมื่อจัดการส่งสินค้าได้เร็วกว่าปกติหญิงสาวจึงตั้งใจโทรหากริช เมื่อวานเธอโมโหจนตะเพิดเขาออกจากบ้าน หลังจากนั้นเธอก็ไม่สบายใจเช่นเดียวกัน ยิ่งเห็นสายตาตัดพ้อ น้อยอกน้อยใจจากคนตัวโต เมลานีก็อดรู้สึกไม่ได้ว่าเธอทำกับเขาเกินเหตุไป

กริชใจอ่อนกับหนูพายก็ไม่แปลก เพราะขนาดเธอเป็นแม่ที่ตั้งมั่นว่าจะไม่ตามใจ สุดท้ายเจอลูกอ้อนก็ยังยอมแพ้อยู่เรื่อย ยิ่งเขาที่ลูกจับจุดอ่อนไว้อยู่หมัด แค่ทำตาแป๋วแหวว กะพริบตาปริบ ๆ เบะปากหน่อย ๆ คนเป็นพ่อก็แทบจะแบกไม้ไปสอยเดือนสอยดาวมากองไว้ให้ลูกเล่น

“เมลอยู่หน้าโรงเรียน เดี๋ยวจะรอรับลูกให้เองนะคะ พี่กริชจะได้ไม่ต้องรีบ”

“เอ่อ พี่ก็ออกมาแล้วครับ”

“วันนี้เมลจะทำต้มยำกุ้ง พี่กริชจะเข้ามาทานข้าวกับลูกไหมคะ”

เสียงอ่อนหวานกึ่งง้องอนด้วยซ้ำ ทำให้คนขับรถเกือบถึงโรงเรียนลูกสาวใจเต้นขึ้น ขยับตัวจากเบาะที่เอนอยู่มานั่งยืดหลังตรง แค่ความอาทรเล็ก ๆ น้อย ๆ ก็ทำให้เขามีกำลังใจขึ้นอีกเป็นกอง ลูกสาวยังกินเผ็ดไม่ได้ ถ้าเมลานีจะทำต้มยำกุ้ง เขาขอเข้าข้างตัวเองได้ไหม ว่าเธอเตรียมไว้เพื่อเขาต่างหาก

“พี่อยากกินข้าวกับเมล กับลูก เดี๋ยวพี่ขับรถไปรับนะ พี่ใกล้จะถึงโรงเรียนแล้วเหมือนกัน”

“ค่ะ”

เมลานีอมยิ้มกับความกระตือรือร้น ตื่นเต้นเหมือนเด็ก ๆ ของเขา หญิงสาวใช้ลำคอเอียงหนีบโทรศัพท์ไว้กับบ่า มือก็ค้นหาบัตรผู้ปกครองในกระเป๋าสะพายของตนเอง มีเสียงตะโกนบางอย่างดังขึ้นพร้อมเสียงกรีดร้อง ร่างของเธอถูกเหวี่ยงลอยละลิ่วโดยมือของ รปภ.กระเด็นไปกระแทกกับรั้วราวเหล็ก ในขณะที่รถเก๋งซีดานที่พุ่งมาจากไหนไม่อาจรู้ ถูกหยุดไว้ด้วยขอบฟุตบาทจนควันฟุ้งตลบ

“คุณ คุณ เป็นอะไรมากหรือเปล่าครับคุณ”

“เฮ้ย อะไรวะ ทำไมพุ่งมาแบบนี้”

เกิดความโกลาหลขึ้นทั้งจากคนที่เข้ามาช่วยดูอาการของเมลานี ผู้ปกครองอีกส่วนหนึ่งเข้าไปล้อมรถคันที่จอดสนิทอยู่โดยไม่ยอมเปิดประตูลงมาดูคู่กรณีสักนิด หลายคนเข้าไปทุบกระจกดึงประตูรถ สุดท้ายหญิงสาวคนนั้นก็เปิดประตูแล้ววิ่งเตลิด

“จับไว้ เฮ้ย อย่าหนี”

“คุณครับ ๆ ช่วยจับหน่อย”

กริชคว้าแขนของหญิงสาวที่กำลังหนีจากการไล่ล่าไว้แน่น พอกระชากให้เงยหน้าขึ้น ก็เป็นน้องสาวเพื่อนรักที่เขาเห็นกันมาหลายปีอย่างจารวี

ความหวาดกลัวปราดเข้ามาในสมอง กริชมองไปที่จุดเกิดเหตุที่หญิงสาวคนหนึ่งถูกรุมล้อมอยู่ อีกมือก็ยังบีบแขนแล้วกระชากตัวจารวีให้ตรงมาด้วยกัน

“หนูเมล” มีรอยเลือดซึมออกมาตามขมับและแขนขา ทำเอากริชตัวชาไปหมดทั้งร่าง เหวี่ยงตัวจารวีลงไปบนพื้นโดยไม่ใส่ใจ ก้าวขาไปยังร่างของเมลานี

“รถพยาบาลมาแล้วครับ ขอทางหน่อย” รปภ.จัดแจงให้หน่วยพยาบาลเคลื่อนที่เข้าไปรับตัวหญิงสาวผู้เคราะห์ร้าย ส่วนกริชก็โดดตามขึ้นไปบนรถไซเรนด้วย จารวีที่ยังถูกควบคุมตัวโดย รปภ.และผู้ปกครองคนอื่น ๆ ดูเหมือนจะยิ่งสติแตก ร้องไห้หวาดกลัวกับความผิดของตน

“พี่กริช ช่วยจ๋าด้วย อย่าทิ้งจ๋าไป” จารวีพยายามร้องเรียก จนนาทีนี้เขาก็ยังทิ้งเธอไปกับผู้หญิงคนนั้น “พี่กริช!”

ก่อนที่ประตูท้ายรถพยาบาลจะปิดลง กริชหันไปชี้หน้าจารวีแบบที่ไม่เคยทำมาก่อน คาดโทษด้วยน้ำเสียงเย็นยะเยือกยิ่งกว่าหิมะในฤดูหนาว

“ถ้าเมียฉันเป็นอะไรไป เธอเตรียมจองสุสานไว้ได้เลย”