บทที่ 4

ภายในห้องเงียบงันลงในชั่วขณะ

ไม่กี่วินาทีต่อมา จี้อวิ๋นโจวก็เดินเข้ามาอย่างสงบนิ่ง เขามองแม่สามีแล้วถามว่า “กินข้าวหรือยังครับ?”

น้ำเสียงของเขาราบเรียบ ใบหน้าไร้อารมณ์จนมองไม่ออกว่าเขารู้สึกอย่างไร

แม่สามีปรายตามองฉันแวบหนึ่ง ก่อนจะพูดเสียงดังขึ้น “สถานการณ์แบบตอนนี้ แม่จะกินข้าวลงได้ยังไง? อาโจว เมียของลูกนี่เก่งจริง ๆ เลยนะ เป็นคุณนายจี้ดี ๆ ไม่เอา ดันจะไปสมัครงานที่โรงพยาบาลจิงเสีย เดิมทีงานหมอก็ต้องทำทั้งวันทั้งคืน ความคืบหน้าแบบนี้ ปีนี้แม่กับพ่อของลูกก็คงหมดหวังจะได้อุ้มหลานตามเคยอีกแล้วล่ะ”

ปีนี้

ฉันทบทวนสองคำนี้ ความขมขื่นเอ่อล้นในใจ

บางทีอาจเป็นเพราะฉันกับจี้อวิ๋นโจวแสดงเก่งเกินไป จนทำให้พ่อแม่ทั้งสองฝ่ายต่างก็เชื่อว่าเราเป็นสามีภรรยากันจริง ๆ

เพียงแค่พวกเขาไม่รู้ว่า การแต่งงานที่ผิดพลาดนี้ ได้เข้าสู่ช่วงนับถอยหลังแล้ว

“อาโจว ลูกพูดอะไรบ้างสิ” แม่สามีเห็นจี้อวิ๋นโจวไม่ตอบกลับ ก็บ่นอีกว่า “สามปีแล้ว ท้องก็ไม่มีวี่แววสักนิด แบบนี้มันใช่เหรอ?”

ความไม่พอใจของแม่สามีแสดงออกมาจากใบหน้าที่ดูแลมาอย่างดีนั้นของเธอ

จี้อวิ๋นโจวยังคงมีท่าทางนิ่งสงบเหมือนเดิม สายตาเย็นชากวาดผ่านแก้มของฉัน แล้วพูดขึ้นว่า “อีกเดี๋ยวโทรหาฝ่ายบุคคล ปฏิเสธการสอบข้อเขียนพรุ่งนี้เช้าไปซะ”

ปฏิเสธ?

ดังนั้น จี้อวิ๋นโจวก็มีท่าทีเหมือนแม่สามีใช่ไหม?

ความรู้สึกผิดหวังอย่างรุนแรงบีบรัดหัวใจฉัน จมูกพลันรู้สึกแสบร้อน น้ำตาก็เอ่อทะลักออกมาอย่างห้ามไม่อยู่

เขาลืมไปแล้วเหรอว่า เมื่อคืนคนที่เตรียมยาคุมฉุกเฉินไว้ให้ฉันกับมือก็คือเขาเอง

“ทำไม?” พอเอ่ยออกไป ฉันถึงเพิ่งรู้ตัวว่าเสียงของตัวเองสั่นเครือเล็กน้อย

ทั้งที่เขาไม่เคยมองว่าฉันเป็นภรรยา แต่ทำไมยังใช้สถานะคุณนายจี้มาผูกมัดฉันไว้?

“เธอก็รู้ดี” จี้อวิ๋นโจวมองฉัน พูดเหมือนเป็นเรื่องปกติ “งานของหมอยุ่งมากจริง ๆ”

เพราะฉะนั้นเขาหวังให้ฉันเป็นเหมือนเมื่อก่อน ทุกวันนอนอยู่ในบ้านหลังนี้ที่ดูเหมือนหรูหราแต่กลับเย็นเยียบ คอยให้เขากลับบ้านใช่ไหม?

“ยังจะเพราะอะไรได้อีก ทั้งวันเอาแต่หมกมุ่นอยู่กับโรงพยาบาล จะมีกะจิตกะใจไปเตรียมตัวมีลูกได้ยังไง?” แม่สามีพูดเสริมอยู่ข้าง ๆ “ถ้าให้ฉันพูดนะ วันหลังฉันจะนัดหมอนรีแพทย์ให้เธอไปตรวจดูหน่อย ถ้าท้องตามธรรมชาติไม่ได้จริง ๆ ก็ยังพึ่งวิธีทางเทคโนโลยีได้”

‘วิธีทางเทคโนโลยี’ คำนี้กระแทกใจฉันอย่างแรง

งั้นในสายตาแม่สามี ฉันก็แค่เครื่องจักรสำหรับผลิตลูกใช่ไหม?

“แม่คะ” ฉันพยายามกลั้นความเจ็บปวดในใจ เหลือบมองกล่องของขวัญสำหรับผู้หญิงเตรียมมีลูกบนโต๊ะแวบหนึ่ง แล้วตอบกลับไปว่า “ไม่อย่างนั้นวันหลังแม่ลองทำนัดตรวจผู้ชายให้หมอจี้ดูบ้างก็ได้นะคะ เพราะยังไง...ถ้าตั้งท้องไม่ได้ มันก็ไม่ใช่ปัญหาของหนูคนเดียว”

แม่สามีถึงกับสะอึกไปทีหนึ่ง สีหน้ามืดหม่นลงหลายส่วน

จี้อวิ๋นโจวเห็นแบบนั้นก็รีบพูดต่อทันทีว่า “ดึกแล้ว ผมจะให้คนขับรถมารับแม่นะครับ เรื่องสมัครงานผมจะคุยกับเธอเอง”

แม้แม่สามีจะยังรู้สึกไม่ค่อยเต็มใจนัก แต่ก็ยอมรับแต่โดยดี แต่ก่อนจากไปก็แอบมองฉันด้วยสายตาไม่พอใจทีหนึ่ง

พอในห้องเหลือแค่ฉันกับจี้อวิ๋นโจวสองคน เขานั่งไขว่ห้างบนโซฟา ค่อย ๆ ถอดกระดุมข้อมือเสื้อเชิ้ต แล้วพับแขนเสื้อขึ้น เผยให้เห็นท่อนแขนแข็งแรงที่โผล่ออกมาเล็กน้อย

ปลายนิ้วเขาเรียวยาว ข้อนิ้วชัดเจน แม้กระทั่งกล้ามเนื้อเหนือข้อศอกก็ยังโค้งงอเป็นรูปโค้งที่สมบูรณ์แบบ

นั่นคือมือของแพทย์ศัลยกรรมโดยเฉพาะ

ท่าทางเคลื่อนไหวอย่างนุ่มนวลและสง่างาม

แต่กลับทำให้ฉันรู้สึกเหมือนเขากำลังรอโอกาสลงมืออยู่

ผ่านไปเนิ่นนาน พอเขาเห็นว่าฉันไม่พูดอะไร จึงค่อย ๆ เงยหน้าขึ้น แสงไฟเหนือศีรษะตกกระทบบนใบหน้าคมคายของเขา ทำให้ดูสง่างามและมีระดับมากขึ้นไปอีก

ทว่าในดวงตาหงส์คู่นั้น ปรากฏความเย็นชาและแข็งกร้าวขึ้นมาอีกหลายส่วน

ริมฝีปากบางยกขึ้นเล็กน้อย สายตาของเขามองด้วยท่าทีดูถูก “รีบร้อนไปโรงพยาบาลจิงเสียขนาดนั้นเลย?”

ฉันย้อนถามกลับ “ไม่อยากให้ฉันไปโรงพยาบาลจิงเสียขนาดนั้นเลยเหรอคะ?”

ก็จริงนั่นแหละ ยังไงที่นั่นก็เป็นที่ของจี้อวิ๋นโจวอยู่แล้ว ถ้าฉันไปจริง ๆ นานวันเข้าก็กลัวว่าจะทำให้แผนสร้างภาพลักษณ์คนโสดของเขาพัง

ตอนนี้หมอจี้มีคนพิเศษอยู่ในใจแล้วนี่

คิดถึงตรงนี้ ฉันก็พูดเสริม “แต่หมอจี้ไม่ต้องห่วงหรอก ถ้าบังเอิญเจอกันที่โรงพยาบาลจริง ๆ ฉันก็จะทำเป็นไม่รู้จักเหมือนเดิม”

ยังไงเสีย การแสดงนี้ฉันก็แสดงมันจนช่ำชองแล้ว

“อ้อ? รีบขนาดนี้เลย?” เสียงเยาะเย้ยดังขึ้น สายตาสอดส่องของเขาสำรวจร่างกายฉัน “คิดจะใช้ตระกูลจี้เป็นบันไดจริง ๆ เหรอ?”