MasukShare
บทที่ 302
Bab terkait
โทษทัณฑ์พิพาทใจ บทที่ 303
ซาบริน่าไม่มีใครที่เธอสามารถขอความช่วยเหลือได้ และรู้ดีว่าเธอเองไม่ได้อยากสร้างปัญหาต่าง ๆ เหล่านี้ให้เกิดขึ้น ทว่าเพียงหนึ่งสัปดาห์หลังจากมาถึงเซ้าท์ ซิตี้ เธอก็ถูกเซลีนคุกคามมาแล้ว และตอนนี้มินดี้ก็กำลังพยายามหาเรื่องทะเลาะกับเธอตอนนี้อีกซาบริน่าควรจะทำอย่างไร?“ไนเจล! ตบหน้ามันสักฉาดสิ! อย่าไปสงสารมัน ถอดรองเท้าตบหน้ามันเลย! เอาให้หน้ามันเละไปเลย! ฉันอยากจะเห็นว่าในอนาคตมันจะทำงานให้นายน้อยฟอร์ดได้ยังไง?! คุณช่วยทำตัวให้เหมือนผู้ชายคนอื่น ๆ หน่อยได้ไหม! มันเพิ่งตบคู่หมั้นของคุณนะ!” มินดี้ตะโกนใส่ไนเจลอย่างบ้าคลั่ง โดยไม่สนใจว่าพวกเขาอยู่ในที่สาธารณะเลยขณะที่มินดี้ยังขวางประตูไว้อยู่ ลิฟต์ก็เริ่มขึ้นอีกครั้งอย่างไรก็ตาม ซาบริน่าก็ยืนอยู่ที่นั่นอย่างเงียบ ๆ รอให้ลิฟต์กลับมาอีกครั้งเธอไม่สนใจว่าไนเจลจะทุบตีเธอหรือไม่ไนเจลยกมือขึ้นและตบหน้ามินดี้อีกข้างหน้า “มินดี้! อวดดีเกินไปแล้วนะ! กลับบ้านเดี๋ยวนี้เลย!”ซาบริน่าตกใจมาก ผู้หญิงคนนี้คือมินดี้เหรอ?เมื่อเงยหน้าขึ้นมองเธอใกล้ ๆ ซาบริน่าก็ตระหนักว่านั่นคือมินดี้จริง ๆเมื่อหกปีที่แล้วเธอไม่ค่อยได้เจอมินดี้ พวกเขาเคยพบกันแค่
โทษทัณฑ์พิพาทใจ บทที่ 304
ไนเจลจับมือของซาบริน่าอย่างตื่นเต้น “ซาบริน่า หมายความว่าในที่สุดเธอเต็มใจยกโทษให้ฉันแล้วใช่ไหม? ใช่ไหมซาบริน่า?”ไม่ไกลนัก คิงส์ตันแทบทนดูไม่ได้อีกต่อไปเขารู้สึกเป็นห่วงไนเจลและคิดกับตัวเองว่า 'นายน้อยไนเจล คุณไม่อยากมีชีวิตอยู่แล้วใช่ไหม?! คุณคิดว่าคุณปู่ของคุณสามารถปกป้องคุณได้จริง ๆ เหรอ? หากนายน้อยต้องการชีวิตของคุณ ไม่มีใครหยุดเขาได้ทั้งนั้น! ทำไมไม่ปล่อยให้มันผ่านไปสักที?!”ในขณะเดียวกัน ซาบริน่าได้ใช้กำลังทั้งหมดของเธอเพื่อหลุดให้พ้นจากไนเจล หลังจากถอยห่างออกไปไม่กี่ก้าว เธอมองดูไนเจลอย่างเรียบเฉย “ไนเจล ทำไมคุณยังไม่เข้าใจอีก?”“ฉันไม่ใช่คุณ!”“ไม่ว่าจะเกิดอะไรขึ้น คุณยังมีคอนเนอร์ กรุ๊ป พ่อแม่และปู่ย่าตายายของคุณก็อยู่ที่นี่เพื่อปกป้องคุณ ลูกพี่ลูกน้องของคุณสามารถทำหน้าที่เป็นเกราะป้องกันได้หากคุณต้องการ”“แล้วฉันล่ะ?”“คุณเคยเป็นแสงสว่างในชีวิตของฉัน และเพื่อตอบแทนความอบอุ่นที่คุณมอบให้ ฉันเต็มใจจะเป็นเมียเก็บของคุณไปชั่วชีวิต แต่ฉันไม่เคยคาดหวังว่าคุณจะให้ฉันทำอะไรสกปรกขนาดนั้น”“อย่างไรก็ตาม ฉันยังรู้สึกขอบคุณอยู่ดี”“ฉันขอบคุณสำหรับความใจดีที่คุณแสดงให้ฉันเห็น”
โทษทัณฑ์พิพาทใจ บทที่ 305
ไนเจลเดินออกจากอาคารด้วยใบหน้าซีดเผือดและอารมณ์หดหู่อย่างไม่น่าเชื่อทุกครั้งที่เขาเห็นซาบริน่า หัวใจของเขาจะรู้สึกทรมาน ไนเจลสังเกตเห็นว่าในช่วงหกปีที่ผ่านมา เธอเงียบและเย็นชามากขึ้น และตอนนี้ เธอก็ดูเป็นผู้ใหญ่และมีเสน่ห์มากขึ้นอีกด้วยกระนั้น เขารู้ดีว่าพวกเขาไม่มีวันหวนคืนสู่อดีตได้ไนเจลตระหนักว่าเขาแพ้เซย์นโดยสิ้นเชิง แต่ก็ยอมจำนนด้วยความยินดี ในตอนนั้น เซย์นก็เหมือนเป็นพี่ชายที่สนิทที่สุดของเขา แต่ไม่มีใครคาดคิดว่าพวกเขาจะจบลงด้วยการทะเลาะกันเพราะผู้หญิงคนหนึ่งหลังจากเหตุการณ์นั้น เซย์นถูกซาบริน่าควบคุมอย่างสมบูรณ์ และตัดสินใจใช้ชีวิตของเขาเพื่อปกป้องซาบริน่าสิ่งที่พวกเขาสองคนทำนั้นตรงกันข้ามอย่างสิ้นเชิงคนหนึ่งล้อเล่นกับชีวิตของซาบริน่าอีกคนใช้ชีวิตของตัวเองเพื่อปกป้องซาบริน่าแน่นอนว่าในใจของซาบริน่า ชายทั้งสองมีความหมายที่แตกต่างกันอย่างสิ้นเชิงไนเจลกลับมาที่รถพร้อมกับถอนหายใจลึก ๆ ขณะที่เขากำลังจะเข้าไป ก็มีคนปรากฏตัวต่อหน้าเขา“คุณเยทส์ คุณมาทำอะไรที่นี่?” ไนเจลพูดอย่างสุภาพกับคิงส์ตันคิงส์ตันแสดงความเคารพต่อไนเจลด้วยเช่นกัน “นายน้อยไนเจล คุณเป็นคนฉลาด และม
โทษทัณฑ์พิพาทใจ บทที่ 306
ภายในแฟ้มเอกสารที่เซบาสเตียนมอบให้กับซาบริน่านั้นมีเอกสารที่ระบุชัดเจนว่ามหาวิทยาลัยใดที่ซาบริน่าสำเร็จการศึกษา ปริญญาที่เธอได้รับ ตลอดจนประสบการณ์การทำงานของเธอหลังจากสำเร็จการศึกษา ภายในบรรจุใบรับรองการสำเร็จการศึกษาซึ่งมีรูปถ่ายที่ชัดเจนของเธออยู่ด้วยซาบริน่าจ้องมองเซบาสเตียนอย่างตกตะลึง “คุณ… คุณช่วยฉันทำสิ่งเหล่านี้ตอนไหนคะ?”เขาตอบด้วยน้ำเสียงไร้อารมณ์ว่า “ฉันไม่ต้องการให้แม่ของลูกสาวฉันเป็นคนที่ไม่มีแม้แต่ใบรับรองการสำเร็จการศึกษาระดับมหาวิทยาลัยและหางานทำไม่ได้ด้วยซ้ำ!”ซาบริน่ากัดริมฝีปากของเธอและพูดว่า “ขอบคุณค่ะ”ขณะที่เซบาสเตียนไม่ตอบ เธอยังคงกัดริมฝีปากอยู่เช่นนั้นเธอรู้ว่าเซบาสเตียนทำทั้งหมดนี้เพื่อเห็นแก่ไอโนะ ลูกสาวของเขา และนี่ไม่ได้หมายความว่าเขามีความรู้สึกใด ๆ ต่อเธอเลยใช่ไหม?ถึงอย่างนั้น ซาบริน่าก็รู้สึกเหมือนเธอเพิ่งรอดพ้นจากความตายเนื่องจากเธอเป็นคนที่พึงพอใจได้ง่าย แม้แต่ท่าทีเล็ก ๆ นี้ก็ทำให้ชีวิตของเธอสดใสขึ้นดังนั้น เมื่อเซบาสเตียนบอกกับเธอว่า “ในอนาคต ไอโนะจะกลายเป็นหนึ่งในตระกูลฟอร์ด”ซาบริน่าไม่ได้ขัดขืนเพียงแต่ตกลงง่าย ๆ ว่า “ค่ะ”เขาถามเธอ
โทษทัณฑ์พิพาทใจ บทที่ 307
หลังจากหยุดหัวเราะ ไอโนะก็ถามขึ้นว่า “พ่อจ๋า แม่จ๋า พรุ่งนี้เป็นวันหยุด หนูขอออกไปเที่ยวกับพ่อแม่ได้ไหมคะ?”ซาบริน่ายังคงนิ่งเงียบ เพราะเธอรู้ดีว่าเธอไม่ควรพูดอะไรออกมาหลังจากนั้น เธอก็บอกไอโนะด้วยเสียงอันนุ่มนวลว่า “เป็นเด็กดีนะคะ พ่อมีงานต้องทำตลอดแหละ ดังนั้นถ้าหนูอยากออกไปเที่ยวเล่นข้างนอก แม่จะไปกับหนูเองนะ”ไอโนะซึ่งไม่ค่อยพอใจกับเรื่องนี้เท่าไหร่ เธอเริ่มทำหน้าบึ้งเมื่อมองไปที่เซบาสเตียนในขณะนั้น โทรศัพท์ของเซบาสเตียนก็ดังขึ้น ดังนั้นเขาจึงรับสาย "สวัสดีครับ?"เสียงของนายท่านผู้อาวุโสเฮนรี่ออกมาจากลำโพง “เซบาสเตียน! พรุ่งนี้เป็นวันหยุดสุดสัปดาห์ นายควรพาหลานสาวมาเยี่ยมเราที่คฤหาสน์หลังเก่านะ!”เซบาสเตียนตอบด้วยน้ำเสียงเรียบ ๆ "ได้ครับ"ปลายสาย นายท่านผู้อาวุโสสามารถสัมผัสได้ถึงอารมณ์ที่ดีขึ้นของเซบาสเตียน น้ำเสียงของเขาก็ร่าเริงขึ้นกว่าเดิมมากเช่นกัน “แล้วพรุ่งนี้จะมากี่โมงล่ะ? ฉันจะให้สาวใช้เตรียมอาหารดี ๆ ไว้ให้เธอทาน ที่นี่เรามีทุกอย่าง เราจะเตรียมของเล่นเธอให้พร้อมล่วงหน้าด้วย แล้วก็… ”เซบาสเตียนขัดจังหวะเขา “ผมจะพาเธอไปพรุ่งนี้เช้าครับ ถ้าไม่มีอะไรแล้วผมจะวางสายน
โทษทัณฑ์พิพาทใจ บทที่ 308
ซาบริน่าจ้องมองเซบาสเตียนด้วยใบหน้าที่สับสน "ทำไมคะ? คุณต้องการให้ครอบครัวฟอร์ดยอมรับฉันอย่างนั้นเหรอ?”เธอเริ่มยิ้ม “ฉันคิดว่าคนอย่างฉันคงจะไม่สมควรที่จะได้รับเกียรติแบบนั้นแล้วนะ ถ้าฉันไปที่นั่น สิ่งต่าง ๆ จะยุ่งเหยิงมากขึ้น ฉันขออยู่ที่นี่จะดีกว่า”วิธีที่เธอพูดแบบนั้นทำให้เซบาสเตียนสำลักคำพูดของเขาอย่างเงียบ ๆเมื่อมือของเขาคลายลงอย่างกะทันหัน ซาบริน่าก็ถือโอกาสหนีไปที่ห้องของเธอคฤหาสน์ฟอร์ดหลังเก่า!เธอเคยไปที่นั่นสองครั้ง ครั้งแรกคือตอนที่เซบาสเตียนพาเธอไปที่นั่นหลังจากที่เธอได้รับการปล่อยตัวจากเรือนจำครั้งแรก ครั้งที่สองก่อนที่เธอจะหนีออกจากเซ้าท์ ซิตี้ ตอนที่เฮนรี่โทรหาเธอและให้ไปที่นั่น ซึ่งเป็นสิ่งที่ซาบริน่ารู้สึกอับอายอย่างที่สุดหากไม่มีเรื่องอะไร ซาบริน่าก็ไม่อยากจะก้าวเข้าไปเหยียบในคฤหาสน์หลังเก่าของฟอร์ดอีกเลยเธอแค่ต้องการหางานอย่างสงบสุขเท่านั้นหลังจากปิดประตูห้อง ซาบริน่ามองไปที่เรซูเม่ที่เซบาสเตียนเตรียมไว้ให้เธออีกครั้ง อันที่จริง เธอรู้สึกขอบคุณเซบาสเตียนมากที่เขาทำเพื่อเธอ เธอตัดสินใจว่าในวันพรุ่งนี้ เธอจะใช้ข้อมูลทั้งหมดนั้นเพื่อยื่นสมัครงานออนไลน์เพิ่
โทษทัณฑ์พิพาทใจ บทที่ 309
นั่นไม่ถูกต้อง!ก็มีคนพูดกันเสมอไม่ใช่เหรอว่าเรื่องทะเลาะเบาะแว้งของคู่รักมักจะอยู่ไม่เกิดคืนหนึ่งนิ?แม้ว่าคิงส์ตันผู้ที่ไม่เคยแต่งงานก็รู้เรื่องนี้มาบ้างบางทีนายหญิงอาจไม่อนุญาตให้นายน้อยอยู่ใกล้เธอเมื่อคืนนี้ก็เป็นได้สินะ?คิงส์ตันเริ่มคาดเดาในใจ ขณะที่ไอโนะจ้องมองคิงส์ตันด้วยดวงตาสีดำกลมโต “ลุงคิงส์ตัน นายหญิงเป็นใครคะ?”คิงส์ตันตอบว่า “แม่ของหนูไงครับ!”จากนั้น เขาก็หันไปหาเซบาสเตียน “นายน้อยครับ นายหญิงยังแต่งตัวอยู่ข้างบนรึเปล่าครับ?”ผู้หญิงมีอะไรต้องเตรียมเพิ่มเติมมากมายก่อนออกไปข้างนอกอย่างไรก็ตาม เมื่อคิงส์ตันพูดคำเหล่านั้นจบ เขาก็ได้ยินสองเรื่องที่ต่างกันจากทั้งพ่อและลูกสาว“เธอไม่อยากไปคฤหาสน์หลังเก่า!”“พ่อตูดหมึกไม่อยากให้แม่ไปกับเราน่ะสิคะ!”คิงส์ตันไม่รู้จะตอบอย่างไรดี!เขาตัดสินใจหุบปากและเปิดประตูรถให้ทั้งสองคน เมื่อขึ้นรถแล้ว เขาก็เดินไปที่นั่งคนขับไม่มีคำพูดแม้แต่คำเดียวในระหว่างการเดินทางรถไม่ได้มุ่งตรงไปยังคฤหาสน์หลังเก่า แต่พวกเขาไปที่ร้านเสื้อผ้าที่เซบาสเตียนเคยไปเมื่อไม่กี่วันก่อนเขาจองชุดจากที่นั่นหลังจากได้รับโทรศัพท์จากคุณปู่ให้พาลูกสา
โทษทัณฑ์พิพาทใจ บทที่ 310
ทั้งคู่มีใบหน้าที่คล้ายคลึงกันอย่างน่าประหลาดใจ ผู้เป็นพ่อดูสง่างามในชุดสูทของเขา และแผ่รังสีอันเยือกเย็นและแข็งแกร่งออกมาต่อคนรอบข้าง ในทางตรงกันข้าม เด็กหญิงตัวเล็ก ๆ ที่จับมือของเขาอยู่สวมชุดสีแดงเพลิงและดูร่าเริงเป็นอย่างมากแม้แต่ตอนที่ยืนตัวตรง เธอก็สูงกว่าเข่าของผู้ชายเพียงเล็กน้อยเท่านั้นความสุขเล็ก ๆ สีแดงนั้นน่ารักมากอย่างไรก็ตาม เมื่อตรวจสอบอย่างละเอียดแล้ว เธอก็มีลักษณะแสนดื้อรั้นและเย่อหยิ่งในตัวเองสายตาของทั้งสองที่กำลังเดินจับมือกันทำให้ห้องนั้นสั่นคลอนเมื่อวานนี้ นายท่านผู้อาวุโสเฮนรี่ได้เรียกแขกทุกคนมาและขอให้พวกเขามาร่วมงานเลี้ยงในบ้านของตระกูลฟอร์ด คนที่มีสายสัมพันธ์กับตระกูลฟอร์ดทราบมาไม่มากก็น้อยว่าเซบาสเตียนจับผู้หญิงคนหนึ่งมาที่นี่ และลูกสาวของผู้หญิงคนนั้นก็ดูคล้ายกับเซบาสเตียนมากในขณะนั้น เมื่อทุกคนเห็นเซบาสเตียนพาเด็กคนนั้นมาแต่ไม่มีผู้หญิงคนนั้นมาด้วย พวกเขาก็รู้ว่ามันหมายถึงอะไร เซบาสเตียนได้เลือกที่จะทำตัวเหินห่าง และผ่านอุปสรรคหลายอย่างเพื่อที่จะสร้างอาณาจักรของตัวเอง เพื่อที่เขาจะได้ไม่ต้องมองดูถูกลูกสาวของเขาถูกทิ้งให้เดินเตร่ลำพังอยู่ข้างนอกน
Bab terbaru
โทษทัณฑ์พิพาทใจ บทที่ 330
คิงส์ตัน มาร์คัส และ ซาบริน่าต่างตกตะลึงมาร์คัสพยายามปกป้องซาบริน่าที่อยู่ข้างหลังของเขา ขณะที่มองเซบาสเตียนอย่างสยองขวัญ “เซบาสเตียน...ถ้านายมีปัญหาอะไร เข้ามาหาฉัน อย่าแตะต้องซาบริน่า เพราะยังไง เธอก็เป็นแม่ของลูกนายนะ“ถ้า...นายอยากจะฆ่าใครสักคน ให้มันเป็นฉันเถอะนะ”เซบาสเตียนไม่ตอบ เขาเพียงแค่ถอดเนกไทและปลดกระดุมเสื้อของเขาออก ในชั่วขณะนั้น ร่างที่กำยำของเขาก็สัมผัสกับมาร์คัสจากนั้น เขาก็พูดด้วยน้ำเสียงไม่สบอารมณ์ว่า “นายกำลังคิดอะไรอยู่? รถค่อนข้างอับชื้น ฉันก็เลยรู้สึกร้อนเฉย ๆ ดังนั้น ฉันจึงแกะกระดุมเพื่อให้เย็นลงเล็กน้อย”มาร์คัสรู้สึกโล่งใจ “อ๋อ...เซบาสเตียน นาย...คอของนาย ได้รับบาดเจ็บได้ยังไง?“อ๋อ ฉันได้รับบาดเจ็บจากแมวป่า” เซบาสเตียนตอบอย่างไม่ใส่ใจทั้งคิงส์ตันและซาบริน่ายังคงถูกแช่แข็งอยู่กับที่ใบหน้าของซาบริน่าเปลี่ยนเป็นสีแดงจนเธอละสายตาจากทุกคนที่นั่น และมุ่งความสนใจไปที่การลูบผมของไอโนะลิ้นของคิงส์ตันผูกเป็นปมในขณะคิดกับตัวเอง'นายน้อย คุณไม่ใช่คนโกหกเก่งเลย แมวป่าพันธุ์ไหนที่ทิ้งร่องรอยของฟันไว้ได้''แม้ว่าจะเป็นแมวป่า แต่คุณไม่รู้หรือว่าแมวและมนุษย์ม
โทษทัณฑ์พิพาทใจ บทที่ 329
“ฉันจะไม่ทำแบบนั้นอีก“ถ้าในอนาคตเธอต้องการเงิน ไม่ว่าจะมากขนาดไหน เธอก็มาหาฉันได้เสมอ“อย่าปล่อยให้ตัวเองต้องทนทุกข์เพียงลำพังซาบริน่ารับนามบัตรโดยกล่าวว่า “ขอบคุณค่ะ นายน้อยชอว์”ความจริงแล้ว เธอไม่อยากรับนามบัตร แล้วเธอจะรับไปเพื่ออะไร? ซาบริน่าและลูกสาวของเธออยู่กับเซบาสเตียนแล้ว ดังนั้น พวกเขาจึงไม่ต้องกังวลเรื่องเงินอีกในอนาคต นอกจากนี้ เธอยังได้งานทำแล้ว ซึ่งเธอตัดสินใจที่จะอุทิศเวลาของเธอและสร้างเนื้อสร้างตัวเธอไม่จำเป็นต้องพึ่งพาใครอีกต่อไปแต่เมื่อเห็นว่ามาร์คัสเคยช่วยเธอมาก่อน เธอไม่ต้องการเหยียบย่ำศักดิ์ศรีของมาร์คัสด้วยการปฏิเสธนามบัตรไปขณะที่เธอกำลังเอื้อมมือไปหยิบการ์ดนั้น ก็มีรถจอดอยู่ข้างหลังทั้งคู่ มาร์คัสและซาบริน่าต่างหันความสนใจไปที่รถท่าทีของซาบริน่าเปลี่ยนไปอย่างกะทันหันเหตุใดจึงเป็นเรื่องบังเอิญที่เซบาสเตียนกลับมาถึงบ้านในขณะนั้น?ด้วยเหตุผลบางอย่าง ซาบริน่ากลัวว่าภาพก่อนหน้านี้จะทำให้เซบาสเตียนหึง แต่หลังจากคิดถึงเรื่องนี้แล้ว เธอก็ตระหนักว่ามันไม่สมเหตุสมผลเลยที่เซบาสเตียนจะรู้สึกแบบนั้นซาบริน่าคิดมากไปคนแรกที่ลงจากรถคือคิงส์ตัน เมื่อเห็นมาร
โทษทัณฑ์พิพาทใจ บทที่ 328
มาร์คัสถึงกับพูดไม่ออกเขาไม่รู้จะปลอบเด็กสาวที่ยืนอยู่ตรงหน้าเขาอย่างไร เขาได้แต่แบ่งปันความเจ็บปวดของเธอในใจ ในขณะนั้นเอง ฝนก็เริ่มตกราวกับว่ามีใครให้สัญญาณฝนเริ่มตกหนักขึ้นภายในไม่กี่วินาทีซาบริน่ายกแขนขึ้นเพื่อกันศีรษะจากฝน แต่มาร์คัสดึงเธอเข้าไปในล็อบบี้ของอาคารชั้นหนึ่งทันทีขณะที่ทั้งสองตั้งสติ มาร์คัสหยิบโทรศัพท์มือถือออกมาแล้วกดหมายเลข “ซินดี้ ช่วยฉันเอาเอกสารไปที”ซาบริน่าไม่พูดอะไรมาร์คัสไม่ได้ตั้งใจที่จะขึ้นไปข้างบนเหรอ? ทำไมเขาถึงเรียกใครบางคนมาที่นี่เพื่อรับเอกสารไปแทน?ไม่นานหลังจากนั้น หญิงสาวสวยในชุดอย่างมืออาชีพและรองเท้าส้นสูงก็มาถึงล็อบบี้ มาร์คัสจึงส่งเอกสารบางส่วนให้กับผู้หญิงคนนั้นและสั่งว่า “บอกผู้อำนวยการของเธอว่าฉันจะไม่ขึ้นไปชั้นบน มีบางอย่างที่ฉันต้องจัดการที่นี่”“ค่ะ ผู้อำนวยการชอว์” หญิงสาวตอบด้วยรอยยิ้มก่อนจะเดินกลับขึ้นไปชั้นบนมาร์คัสหันมาสนใจซาบริน่าอีกครั้ง “เธอจะไปไหน? เดี๋ยวฉันจะไปส่ง”ซาบริน่าไม่รู้จะตอบอย่างไร เธออยากกลับบ้านหลังจากชะงักเล็กน้อยเธอก็เริ่มพูดอีกครั้ง “ไม่จำเป็นหรอกค่ะ นายน้อยชอว์ ฉันไปเองได้”มาร์คัสยิ้ม “เธอกำลังจ
โทษทัณฑ์พิพาทใจ บทที่ 327
ความสัมพันธ์ที่ซาบริน่ามีกับครอบครัวลินน์เป็นความทรงจำที่เจ็บปวดสำหรับเธอเสมอมา มันเป็นรอยแผลเป็นที่เธอไม่อยากเปิดเผย อย่างไรก็ตาม มันไม่ใช่เรื่องน่าอายแต่อย่างใดแม้ว่ามาร์คัสจะเชื้อเชิญ แต่ซาบริน่าก็ไม่ได้ไปร้านกาแฟกับเขา ตอนนี้ ทั้งสองคนยืนอยู่บนถนนสายหลักนอกทางเข้าบริษัท ซาบริน่าตั้งใจที่จะเล่าเรื่องราวอย่างง่าย ๆ ที่เกี่ยวกับความสัมพันธ์ของเธอกับครอบครัวลินน์ เพราะเธอต้องการกลับบ้านโดยเร็วเพื่อจะได้รู้ว่าไอโนะทำอะไรลงไปที่บ้านตระกูลฟอร์ด“ตอนอายุน้อยกว่าสิบสองปี ฉันอาศัยอยู่ในบ้านเกิดของฉัน ซึ่งอยู่ในเขตชานเมืองของเมืองเล็ก ๆ พ่อแม่ของฉันอาศัยอยู่ที่นั่นโดยปลูกผักครัวเรือน ในช่วงที่ซบเซา พ่อของฉันก็จะไปเป็นคนส่งสินค้าให้โกดังด้วย“ตอนที่ฉันอายุได้สิบขวบ ตอนที่พ่อของฉันทำงานอยู่ที่โกดัง เขาถูกของบางอย่างตกใส่เขา ของทับจนเสียชีวิต ในช่วงเวลาเดียวกันนั้น แม่ของฉันป่วยและไม่อาจรักษาหายได้ตลอดทั้งปี“หลังจากนั้น เธอก็ไม่ดีขึ้นเลย และร่างกายของเธอก็อยู่ในสภาพที่เปราะบางอยู่เสมอ“แต่เพราะฉันเรียนเก่ง แม่ของฉันอยากให้ฉันเรียนต่อ สองปีต่อมา เธอพาฉันมาที่เมืองเซ้าท์ ซิตี้“นั่นเป็นค
โทษทัณฑ์พิพาทใจ บทที่ 326
มาร์คัส ชอว์เป็นผู้ใหญ่มากขึ้นกว่าเมื่อหกปีก่อนมาก และมีลักษณะเป็นนักวิชาการ ซาบริน่านึกถึงความช่วยเหลือทุกอย่างที่เขาให้ไว้กับเธอในตอนที่เธอหนีไปจากเมืองเซ้าท์ ซิตี้ แม้แต่ตอนเธอออกมาจากบ้านเช่าเพื่อไปห้ามไม่ให้เซบาสเตียนแต่งงาน มาร์คัสก็ยังอยู่ที่นั่นเพื่อช่วยเธอเมื่อซาบริน่ามองเข้าไปในดวงตาของมาร์คัส เธอรู้ได้เลยว่าดวงตาคู่นั้นอ่อนโยนและใจดีเพียงใดเขาเริ่มถามว่า “ซาบริน่า สบายดีไหม? ฉันรู้ว่าเซบาสเตียนเป็นคนจับตัวและพาเธอกลับมาที่นี่ แต่เมื่อเร็ว ๆ นี้ ครอบครัวของฉันเริ่มจับตาดูฉันอย่างเข้มงวดมากขึ้น ดังนั้น หากว่าฉันไปหาเธออย่างไม่ระมัดระวัง ก็รังแต่จะยั่วโมโหเซบาสเตียนมากขึ้นเรื่อย ๆ ฉันจึงไม่พยายามติดต่อเธอมาโดยตลอด บอกฉันทีว่าตอนนี้เธอเป็นอย่างไรบ้าง?“เซบาสเตียนปฏิบัติต่อเธอยังไงบ้าง...”"ดีมาก" ซาบริน่าตอบเพียงสองคำเธอเพียงยิ้มให้มาร์คัสโดยไม่ได้อธิบายอะไรแม้ว่าเธอจะรู้สึกอยากขอบคุณใครสักคน แต่ซาบริน่าก็ยังเป็นคนที่เก็บความรู้สึกของเธอไว้ข้างในเสมอ แทนที่จะใช้คำพูดเพียงผิวเผินเพื่อแสดงความรู้สึกเหล่านั้น มันเหมือนกับความสำนึกบุญคุณที่เธอรู้สึกต่อไนเจลในตอนนั้นที่เธอไ
โทษทัณฑ์พิพาทใจ บทที่ 325
เด็กน้อยคนนี้ไม่เคยกลัวเลยจริง ๆ ในช่วงสองปีที่เธอใช้เวลาอยู่ในโรงเรียนอนุบาลที่เขตเมืองเคียร์ราย เธอตีกับเด็กผู้ชายตัวเล็ก ๆ นับไม่ถ้วนแน่นอน ไอโนะเคยทะเลาะกับเด็กคนอื่น ๆ เท่านั้น เมื่อพวกเขาล้อเลียนเธอว่าไม่มีพ่อหรือดูถูกแม่ของเธอไอโนะจะเอาชนะเด็กคนอื่นอย่างกล้าหาญทุกครั้งหลังจากทะเลาะกับเด็กในโรงเรียนอนุบาล ตอนนี้ เธอไปยั่วยุพวกผู้ใหญ่แล้วเหรอ?ซาบริน่าโพล่งออกมาด้วยเหงื่อเย็นเยียบโลกของผู้ใหญ่นั้นซับซ้อนขนาดไหน? มันไม่ใช่สิ่งที่เด็กห้าขวบอย่างไอโนะจะเข้าใจได้อย่างแน่นอน ลูกของเธอยังเล็กอยู่ ดังนั้น ไม่ว่าเธอจะดุร้ายหรือกล้าหาญแค่ไหน เธอก็ยังไม่สามารถเอาชนะผู้ใหญ่ด้วยสติปัญญาหรือพละกำลังได้ซาบริน่ากังวลเรื่องความปลอดภัยของลูกสาวเป็นหลักเธอดุไปทางโทรศัพท์ “ไอโนะ! บอกเลยถ้าหนูทำร้ายผู้ใหญ่อีก แม่จะตีก้นหนูจนบวมเลย! แม่ไม่อยากเจอหนูอีกแล้ว!”ไอโนะตกใจกับคำพูดรุนแรงของแม่ของเธอจนถึงกับร้องไห้ออกมา เธอเช็ดจมูกขณะสะอื้นไห้ “แม่จ๋า หนูแค่อยากช่วยแม่...”“แม่ไม่ต้องการความช่วยเหลือจากหนู แม่ไม่อยากให้หนูออกสร้างปัญหาข้างนอกนั่น!” ซาบริน่าดุเธออย่างเคร่งครัด เธอมักจะเข้มงวดกั
โทษทัณฑ์พิพาทใจ บทที่ 324
ซาบริน่าไม่รู้ว่าจะตอบคำถามอย่างไรประโยคนั้นไม่มีเหตุผลเลย!เธอถามว่า “กำไลอะไรคะ? ไม่กี่วันที่ผ่านมานี้ คุณซื้อเสื้อผ้าให้ฉันแต่ไม่ได้ซื้อเครื่องประดับเลยนะ”เขาพยายามที่จะขู่กรรโชกเธอเหรอ?เธอไม่ได้ขโมยกำไลของเขามา!น้ำเสียงเยือกเย็นของเซบาสเตียนไม่เปลี่ยนไป “ฉันถามถึงกำไลเมื่อหกปีที่แล้ว!”สิ่งนี้ทำให้ซาบริน่าพูดไม่ออกก่อนจะออกมาจากเมืองเซ้าท์ ซิตี้เมื่อหกปีที่แล้ว เธอได้ทิ้งกำไลนั้นไว้พร้อมกับร่างของป้าเกรซ ซาบริน่าอยากให้กำไลเป็นสัญลักษณ์แทนตัวเธอ ดังนั้น เธอจึงทิ้งมันไว้ที่นั่นเพื่อให้อยู่เป็นเพื่อนป้าเกรซ ในตอนนั้น มันคือสิ่งเดียวที่ซาบริน่าสามารถทำได้เพื่อเกรซหลังจากนิ่งไปครู่หนึ่ง ซาบริน่ากล่าวว่า “ฉันคงจะลืมเรื่องนี้ไปแล้วถ้าคุณไม่ได้พูดขึ้นมา ฉันพยายามคืนให้คุณเมื่อหกปีที่แล้ว แต่ในตอนนั้นคุณไม่ยอมรับมันไว้ คุณบอกว่าฉันควรเป็นคนเก็บมันไว้เพราะแม่ของคุณให้ฉัน แล้วทำไมคุณถึงต้องการมันคืนในตอนนี้ล่ะ?”ในขณะนั้น เซบาสเตียนรู้สึกเหมือนเพิ่งถูกซาบริน่าตำหนิและไม่รู้ว่าจะตอบโต้อย่างไรแต่มันยังทำให้เขาโกรธอีกด้วย!ความเข้าใจผิดต่อเซบาสเตียนดูเหมือนจะเป็นงานอดิเรกของเธ
โทษทัณฑ์พิพาทใจ บทที่ 323
ไอโนะถามว่า “... ลุงคิงส์ตันคะ ยิงปืนนัดเดียวได้นักสองตัวหมายความว่าอะไรคะ?” อย่างไรคำศัพท์ของเด็กหญิงตัวน้อยก็ยังพัฒนาไม่เต็มที่คิงส์ตันตอบว่า “มันหมายความว่า…” ขณะกำลังจะอธิบายเรื่องนี้กับเจ้าหญิงตัวน้อย เขาสังเกตเห็นการแสดงออกที่เย็นชาบนใบหน้าของนายน้อยจากกระจกมองหลัง เขาหุบปากทันทีคิงส์ตันเรียนรู้วิธีอ่านท่าทางของนายท่านเป็นอย่างดี แต่ดูเหมือนว่าเจ้าหญิงจะไม่ได้มีทักษะนั้น เมื่อเธอเห็นว่าคิงส์ตันไม่ตอบคำถามของเธอ เด็กหญิงตัวเล็ก ๆ ก็หันไปหาพ่อตูดหมึกของเธอ กลอกตาและถามว่า “ถ้าอย่างนั้นหนูขอถามคุณหน่อยเถอะ ยิงปืนนัดเดียวได้นกสองตัวหมายความว่าอะไรคะ?”ในตอนนี้ ไอโนะไม่ต้องพึ่งพาอ้อมกอดของพ่อเหมือนที่เธอเคยได้รับที่บ้านเก่าแก่หลังนั้นอีกต่อไป อันที่จริงเธอไม่อยากเรียกเขาว่าพ่อด้วยซ้ำเพราะว่ามีแค่พวกเขาสองคน เธอรู้สึกโกรธเล็กน้อยด้วยเหตุผลบางอย่าง แม้ว่าพ่อของเธอจะเป็นคนใจร้าย แต่ก็มีผู้หญิงมากมายที่พยายามจะจับเขาไอโนะเกลียดเรื่องนี้!เมื่อเซบาสเตียนเห็นสีหน้าไม่พอใจของเด็กหญิงตัวน้อย เขาไม่รู้ว่าเธออยากหัวเราะหรือร้องไห้แทนที่จะตอบไอโนะ เขากลับสวนกลับด้วยคำถามอื่น “ทำไมหนูถึ
โทษทัณฑ์พิพาทใจ บทที่ 322
ถ้านายท่านอาวุโสชอว์ไม่เอ่ยถึงกำไลนั้น เซบาสเตียนคงลืมมันไปแล้ว ย้อนกลับไปเมื่อตอนที่แม่ของเขายังมีชีวิตอยู่ เธอได้มอบกำไลให้ซาบริน่า ซึ่งเป็นมรดกตกทอดของตระกูลอันประเมินค่ามิได้นายท่านอาวุโสชอว์กล่าวต่อ “เซบาสเตียน ผู้หญิงเจ้าเล่ห์คนนั้นกำลังวางแผนต่อต้านนายอยู่แน่ ๆ ลองคิดดู เธอทำร้ายไนเจล เซย์นนายน้อยแห่งตระกูลสมิธ หรือแม้แต่มาร์คัสมากแค่ไหน“เธอไม่สามารถเทียบได้กับแม่ของนายได้“ผู้หญิงแบบนั้นจะสามารถสอนลูกของนายให้ถูกต้องได้อย่างไร?”เซบาสเตียนฝืนยิ้ม “ตอนนี้ลูกสาวของผมอยู่กับผม แล้วมันเกี่ยวอะไรกับแม่ของเธอ?!“นายท่านอาวุโสชอว์ด่วนสรุปเกินไปแล้วนะครับ!“สำหรับการอบรมลูกสาวของผม ผมไม่ต้องการให้บุคคลภายนอกมาแนะนำเกี่ยวกับวิธีการทำเช่นนั้น นายท่านอาวุโสชอว์ คุณควรให้ความสำคัญกับการอบรมหลานสาวของคุณเองอย่างเหมาะสม คุณจะได้หยุดดูหมิ่นตัวเองต่อหน้าตระกูลฟอร์ดสักที!”หลังจากพูดอย่างนั้น เซบาสเตียนก็อุ้มไอโนะไว้ในอ้อมแขนและพยายามจะออกจากห้องโถงไป“เซบาสเตียน!” เฮนรี่ตะโกน “จะไปไหน นายบอกว่าเราจะทานข้าวกับไอโนะไม่ใช่เหรอ? ย่าของนายเตรียมของขวัญมากมายไว้ให้เธอแล้วนะ เซบาสเตียน…”เ
