บทที่ 8

เซบาสเตียนตกตะลึงเช่นเดียวกัน เมื่อมองไปยังหญิงสาวตรงหน้า

ร่างกายของซาบริน่าไร้ซึ่งการปกปิดใด ๆ และผิวของเธอแดงเล็กน้อยหลังจากการอาบน้ำ ผมสั้นและเปียกน้ำกระเซอะกระเซิงดูไม่เป็นทรง และใบหน้าขนาดเท่าฝ่ามือปกคลุมไปด้วยละอองหยดน้ำ

เซบาสเตียนสามารถเห็นทั้งร่างของเธอได้ในชั่วพริบตาเดียวขณะที่เธอยืนอยู่ตรงหน้า เธอตัวสั่นและม้วนตัวอย่างช่วยไม่ได้

เซบาสเตียนไม่ได้ใส่ใจนัก

เขามีรูปร่างสูงและแข็งแรง มีกล้ามเนื้อที่คมชัด ผิวคล้ำ ไหล่กว้าง และสะโพกแคบ แขนขวาที่แข็งแรงดุจเหล็กกล้าของเขามีรอยแผลเป็นที่น่ากลัวอยู่สองรอย แต่มันเน้นย้ำถึงความโดดเด่นของความเป็นผู้ชาย และการมีอำนาจที่เหนือกว่าอย่างเต็มที่

เมื่อซาบริน่าเห็นรอยแผลเป็นของเขา หัวใจของเธอก็หดเล็กเป็นก้อนลูกบอลด้วยความตกใจกลัว

อย่างไรก็ตาม เธอก็ยังอายกับการที่เขาเห็นร่างกายเปลือยเปล่าของเธอไปเรียบร้อยแล้ว

เธอปิดหน้าด้วยความตกใจ แต่ไม่ว่าเธอจะพยายามปกปิดมันอย่างไร บางส่วนก็ยังมองเห็นได้ เธอเอื้อมมือที่สั่นเทาออกไป เพื่อเอื้อมไปหาเสื้อคลุมอาบน้ำ ขณะที่เธอต้องการจะสวมมัน แต่มือของเธอก็สั่นอย่างบ้าคลั่ง

“ฉัน… ฉันคิดว่าคุณจะไม่กลับมา ทำไม… คุณกลับมาทำไม?” เธอพูดเจื้อยแจ้วไปเรื่อย ๆ ในขณะที่ ใบหน้าของเธอแดงระเรื่อราวกับเหล็กที่ถูกตีตรา

เธอได้เสื้อคลุมอาบน้ำมาแล้ว แต่เธอไม่สามารถใส่มันได้อย่างเหมาะสม

หลังจากที่เธอสวมเสื้อคลุมด้วยความยากลำบาก เธอก็ได้รู้ว่าเสื้อคลุมนั้นยาวมาก จนชายขอบเสื้อลากอยู่บนพื้น

ซาบริน่าจึงได้รู้ว่ามันเป็นเสื้อคลุมอาบน้ำของผู้ชาย มันกว้างใหญ่และยาว

เธอเพียงแค่ห่อตัวเองด้วยเสื้อคลุมอาบน้ำแล้วเดินออกไป แต่ยิ่งเธอประหม่ามากขึ้นเท่าไหร่ ปัญหาก็ติดตามเธอมากขึ้นเท่านั้น เธอเหยียบชาเสื้อคลุมอาบน้ำ ทำให้ร่างของเธอล้มลง

“อ๊าก…!” ซาบริน่าส่งเสียงกรีดร้องออกมา

เซบาสเตียนยื่นแขนออกไปคว้าและดึงตัวเธอเข้าไปหาตัวเพื่อไม่ให้เธอล้มลง

ชายคนนั้นได้กลิ่นที่คุ้นเคย ราวกับว่าเขาเคยได้กลิ่นนี้มาก่อนจากที่ไหนสักแห่ง เขาหลับตาลงเบา ๆ แล้วก้มศีรษะลงไปที่หลังคอของเธอ

ซาบริน่าร้องออกมาด้วยความกลัว “ปล่อยฉันนะ… ”

เซบาสเตียนรู้สึกตัวในทันใด

“บ้าเอ้ย” เขาสบถออกมา จากนั้นเขาก็หยิบผ้าเช็ดตัวขึ้นมาห่อตัวซาบริน่า เขาอุ้มเธอไปที่ห้องนอนที่สอง แล้วโยนเธอลงบนเตียงใหญ่ก่อนจะหันหลังเดินออกไป

ปัง! ประตูห้องถูกปิด

เขาเดินเข้าไปในห้องน้ำ เปิดฝักบัวน้ำเย็นลงบนตัวเองอย่างโกรธจัด

ซาบริน่าขดตัวอยู่บนเตียงในห้องนอนที่สอง กอดขาของตัวเองเอาไว้ และกล่าวโทษตัวเอง ทำไมเธอถึงไม่รังเกียจอ้อมกอดของเขาเลย?

'ซาบริน่า สก๊อตต์ เธอต้องการแต่งงานกับตระกูลที่ร่ำรวยนี้จริง ๆ เหรอ?'

‘เธอมันช่างไร้ยางอายเสียจริง ๆ !’

'เซบาสเตียนรังเกียจเธอจะตายไป เขาจะมาสนใจเธอได้ยังไงกัน ผู้หญิงที่เพิ่งออกจากคุกและตอนนี้ก็กำลังตั้งท้องอยู่ด้วย?’

‘ต้องระวังตัวเองไว้ให้ดี อย่าแพร่งพรายเรื่องอะไรที่ทำให้ตัวเองดูไร้ค่าไปมากกว่านี้ รวมถึงเรื่องของชายที่ตายไปแล้วคนนั้นด้วย!’

เธอใช้เวลาทั้งคืนอย่างกระสับกระส่ายในห้องนอนแขก วันรุ่งขึ้นเธอตื่นแต่เช้า และไม่เห็นใครอยู่ในห้องนั่งเล่น ดังนั้น เธอจึงหยิบกระดาษโน๊ตขึ้นมาเขียนและทิ้งข้อความเอาไว้

ลายมือของเธอนั้นมั่นคง เรียบร้อย และเฉียบเเหลมเหมือนครั้งที่แล้ว ‘ขอโทษนะคะ คุณฟอร์ด

ฉันไม่ทันได้คิดว่าคุณจะกลับมาที่นี่เพื่อพักผ่อน และฉันทำให้คุณขุ่นเคืองโดยใช้ห้องน้ำของคุณเมื่อวานนี้ ฉันจะทำเป็นเหมือนว่าไม่มีอะไรเกิดขึ้นเหมือนกับก่อนหน้านี้ และฉันหวังว่าคุณก็จะทำเช่นเดียวกันนะคะ'

หลังจากทิ้งข้อความไว้ ซาบริน่าก็ไปโรงพยาบาลเพื่อเยี่ยมเกรซ

เธอไม่ได้พบแม่บ้านในเช้าวันนั้น ดังนั้น เธอจึงเข้าใจว่าเป็นเกรซที่จัดการไว้ให้อย่างดี เพื่อที่เธอต้องการให้พวกเขาได้ใช้เวลาทั้งคืนด้วยกัน

เมื่อเธอมาถึงห้องผู้ป่วย สายตาของเกรซก็สำรวจไปที่ซาบริน่าทันที ที่เธอเข้ามาในห้อง “แซบบี้ ทำไมหนูถึงมาที่นี่เร็วจัง? วันนี้หนูไม่ควรลุกจากเตียงนะ หนูควรจะพักผ่อนให้มากกว่านี้”

ซาบริน่ารู้สึกอึดอัดใจ จึงพูดไปว่า “แม่คะ… อย่าพูดถึงมันเลยนะคะ”

“บอกแม่มา เมื่อคืนหนูมีความสุขไหม?” เกรซถามยิ้ม ๆ

“ค่ะ” ซาบริน่าพยักหน้าเบา ๆ จากนั้นเธอก็โน้มตัวเองเข้าไปในอ้อมแขนของเกรซ

เกรซกอดเธอแล้วพูดว่า “หนูรู้ไหมว่าหนูกับเซบาสเตียนเหมาะสมกันมากแค่ไหน? แม่คิดไม่ผิดจริง ๆ เกี่ยวกับลูกทั้งสองคน แม่จะให้งานแต่งงานที่ดีที่สุดแก่หนูอย่างแน่นอน… ”

“ขอบคุณค่ะ แม่” แม้ว่านี่จะเป็นเพียงการแสดงละคร แต่ซาบริน่ายังคงรู้สึกซาบซึ้งในน้ำใจของเกรซ

สำหรับเกรซ นี่ไม่ใช่เพียงการแสดงละคร

เธอต้องการมอบชีวิตที่แสนพิเศษนี้ให้กับซาบริน่าอย่างแท้จริง

ซาบริน่าใช้เวลาทั้งวันในห้องผู้ช่วยของเกรซเพื่อดูแลเธอ เธอพูดจาตลกและหัวเราะไปกับเกรซเนื่องจากเกรซยังป่วยอยู่ เธอจึงต้องนอนหลับเพื่อพักผ่อนสักหน่อย หลังจากที่ทั้งสองพูดคุยและหัวเราะกันไปพักหนึ่งแล้ว

ซาบริน่าจากไป เมื่อเกรซผล็อยหลับไปแล้ว

เธอต้องรีบหางานทำ

ขณะที่เธอเดินไปตามถนน เธอบังเอิญเห็นโฆษณาระหว่างทางไปที่ป้ายรถเมล์ [รับสมัครผู้ช่วยสถาปนิก]

ซาบริน่าเรียนในสาขาวิศวกรรมสถาปัตยกรรมในวิทยาลัย แต่การเรียนของเธอถูกขัดจังหวะเนื่องจากการถูกจับกุมในช่วงปีที่สองของเธอ นอกจากนี้ ซาบริน่ายังมีความสัมพันธ์ที่ดีกับเกรซในเรือนจำ ส่วนหนึ่งเป็นเพราะเกรซยังเป็นนักออกแบบสถาปัตยกรรมที่มีมาตรฐานระดับผู้เชี่ยวชาญอีกด้วย

ทั้งสองมักจะศึกษาสถาปัตยกรรมด้วยกันเมื่อไม่มีงานอื่นที่ต้องทำในเรือนจำ

เป็นเรื่องที่น่าเสียดายที่ซาบริน่าไม่มีวุฒิทางการศึกษาระดับมหาวิทยาลัย เพราะเธอเพิ่งได้รับการปล่อยตัวออกจากเรือนจำ และเธอเองก็กำลังตั้งครรภ์อีกด้วย บริษัทที่เสนอตำแหน่งเช่นนี้ไม่ต้องการคนแบบเธอ

อย่างไรก็ตาม เธอยังคงมีความคิดที่จะลองเสี่ยงโชคดู

ซาบริน่าวาดแผนผังโครงสร้างสองสามแบบที่ใช้งานได้จริง ด้วยปากกาและกระดาษ เธอไปที่โรงพิมพ์เพื่อถ่ายรูปและจ่ายเงินให้พวกเขา หลังจากที่เธอได้รับรูปในกล่องจดหมายอีเมล์ของเธอแล้ว เธอก็กดปุ่มส่ง

เมื่อเธอจัดการเรื่องต่าง ๆ เสร็จแล้ว เธอก็ได้รับโทรศัพท์จากหมายเลขปลายทางที่เธอที่ไม่รู้จัก

“สวัสดีค่ะ?”

“ซาบริน่า” เสียงพึงพอใจอย่างเหลือเชื่อจากปลายสายการโทรอีกด้านที่ได้ยิน เป็นเสียงของเซลีน

“เธอรู้เบอร์โทรศัพท์ฉันได้ยังไง?” ซาบริน่าถามด้วยความสงสัย

“ฮ่า!” เซลีนหัวเราะ “ฉันสามารถค้นหาว่าเธออาศัยอยู่ที่ไหนได้ เรื่องแค่นี้มันไม่ยากเกินไปสำหรับฉันที่จะไม่รู้เบอร์โทรศัพท์ของเธอหรอกใช่ไหม?”

“มีอะไร?!” ซาบริน่าถาม

“เมื่อวานนี้ มันเป็นความผิดของฉันเอง ฉันอารมณ์ไม่ดี เธอสามารถมาเก็บรูปแม่ของเธอตอนสี่หรือห้าโมงเย็นก็ได้นะ” น้ำเสียงของเซลีนดูเป็นมิตรผิดปกติ

ซาบริน่าพูดไม่ออก

เธอไม่ได้ทันได้ครุ่นคิดถึงการเปลี่ยนแปลงที่รุนแรงของเซลีนระหว่างเมื่อวานกับวันนี้ เธอต้องการเพียงเอารูปแม่ของเธอออกมาจากที่นั่นอย่างรวดเร็วก็เท่านั้น

เมื่อเวลาประมาณสี่หรือห้าโมงเย็น ซาบริน่าก็ไปที่คฤหาสน์ลินน์อีกครั้ง

เธอเข้าประตูเข้าไป และจ้องมองอย่างเรียบเฉยไปยังผู้หญิงในบ้าน เจด “รูปแม่ของฉันอยู่ที่ไหน? ช่วยส่งคืนให้ฉัน แล้วฉันจะไปทันที”

“ทำไมเธอถึงรีบร้อนนักล่ะ ซาบริน่า” เจดยิ้มด้วยท่าทีที่ดีอย่างผิดปกติ “ในเมื่อเธอมาถึงที่นี้แล้ว นั่งลงก่อนสิ”

“ขอโทษ ฉันไม่ต้องการ!” ซาบริน่าพูดอย่างใจเย็น

“ว้าว!” เจดพูดด้วยน้ำเสียงแบบสงสัย “มีคนหยิ่งยโส ไม่เต็มใจที่จะมาเยี่ยมบ้านคนที่เลี้ยงดูตัวเองมาตั้งแปดปีอยู่ด้วยอย่างนั้นเหรอ? ดูเหมือนว่าตอนนี้เธอไม่จำเป็นต้องได้รับการสนับสนุนทางการเงินจากตระกูลลินน์แล้วสินะ? เธอจะแต่งงานเพื่อยกระดับสถานะตัวเองเร็ว ๆ นี้ใช่ไหม?”

“ถูกต้อง! ฉันได้พบสามีที่ร่ำรวยกว่าตระกูลลินน์เป็นร้อยเท่า บางทีฉันอาจจะทำการกุศลให้กับครอบครัวของคุณในอนาคตด้วยนะ” ซาบริน่าเชิดหน้าขึ้นและมองเจดอย่างเย่อหยิ่ง

เจดพูดไม่ออก แต่ฟันของเธอเกือบหัก ขณะที่เธอขบเขี้ยวเคี้ยวฟันด้วยความโกรธ

“ซาบริน่า เธอกล้าโอ้อวดแบบนี้เลยเหรอ? งั้นก็พาสามีรวย ๆ มาที่นี่สิ แล้วเราจะได้ทำความรู้จักกัน” เสียงของเซลีนดังมาจากทางประตู

ซาบริน่าหันกลับมา และเห็นชายหญิงเดินเคียงคู่กันเข้ามา ผู้หญิงคนนั้นคือเซลีน

และผู้ชายคนนั้น ที่ทำให้เธอแปลกใจ ก็คือเซบาสเตียน