LOGINShare
บทที่ 223
Latest chapter
โทษทีข้าเกิดมาต้องเป็นเมียเอกเท่านั้น บทที่ 452
สีหน้าของเฉินเยี่ยนซูดำทะมึนทันทีที่ฟังจบมหาราชครูหรงเบิกตาโพลงอย่างไม่เชื่อหูเช่นกัน คิดไม่ถึงว่าบุตรสาวของตัวเองจะกล่าววาจาโง่เขลาเช่นนี้ครั้นเห็นประกายสังหารในแววตาเฉินเยี่ยนซู มหาราชครูหรงก็รีบชิงเข้าไปตบหน้าหรงเจียวเจียวหนึ่งฉาด!การตบนี้ไม่ใช่เบาๆ เลย ใส่แรงลงไปเต็มที่หรงเจียวเจียวถูกตบเซไปชนกับกำแพง หน้าผากถูกกระแทกอย่างแรงก่อนจะล้มลงพื้น “ท่านพ่อ…”มหาราชครูหรงพูดอย่างเดือดดาล “เจ้าลูกสารเลว พูดจาอะไรของเจ้า!”จากนั้นหันกลับไปหาเฉินเยี่ยนซู “ราชเลขาธิการ ข้าสั่งสอนบุตรสาวไม่ดีเอง เอาไว้ข้าจะสั่งสอนอย่างหนักในภายหลัง!”เฉินเยี่ยนซูเข้าใจความหมายของมหาราชครูหรงอีกฝ่ายหวังว่าเขาจะช่วยไว้หน้า อย่าได้ลงโทษหรงเจียวเจียวสถานหนักแต่นึกไม่ถึงว่าหรงเจียวเจียวไม่หวาดกลัวที่ถูกตบแม้แต่น้อย นางกุมหน้าตัวเองเงยหน้าพูดด้วยความโมโห “ท่านพ่อ ข้าพูดประโยคใดผิดหรือเจ้าคะ?”นางโต้เถียงกับมหาราชครูหรงจบแล้วยังไม่เพียงพอ แต่ยังหันไปพูดกับเฉินเยี่ยนซูด้วยว่า “ท่านราชเลขาธิการ ข้าพูดด้วยความหวังดี พูดเพราะหวังดีต่อท่าน เหตุใดท่านจึงไม่เข้าใจ?”เฉินเยี่ยนซูยิ้มเยาะแล้วเอ่ยเสียงเย็น “หวั
โทษทีข้าเกิดมาต้องเป็นเมียเอกเท่านั้น บทที่ 451
นางยิ้มและกล่าวว่า “ดีๆๆ นี่เยี่ยมยอดมาก!”ทว่าเฉินเยี่ยนซูกลับรู้สึกประหลาดใจเขามองว่าตัวเองพอจะเข้าใจหรงจือจืออยู่บ้าง ท่านแม่กล่าววาจาเช่นนั้น นางไม่ควรไม่ใส่ใจแบบนี้ หรือว่าจะมีอะไรที่เขาไม่รู้เกิดขึ้นอย่างนั้นหรือ?นางอวี๋รีบถอดกำไลข้อมือของตัวเองเพื่อสวมให้หรงจือจือ “นี่เป็นกำไลที่แม่ของข้าทิ้งไว้ ส่งต่อให้เพียงสตรีไม่ส่งต่อให้บุรุษ”“แม้จะไม่ใช่ของล้ำค่าหายากอะไร แต่มันก็เป็นของที่ข้าหวงแหนที่สุด บัดนี้ขอมอบแด่เจ้า!”หากรับกำไลนี้ไว้ก็เท่ากับว่าจะตอบตกลงที่จะแต่งงานหรงจือจือจะแต่งงานอยู่แล้ว กระนั้นนางก็ยังคงพูดว่า “กำไลนี้มีคุณค่าต่อท่านยิ่ง จะให้ข้ารับไว้ได้เยี่ยงไรเจ้าคะ?”นางอวี๋พูดด้วยรอยยิ้ม “ผู้อาวุโสมอบของให้ ห้ามปฏิเสธ เว้นเสียแต่ว่าเจ้าจะดูแคลนเยี่ยนซูของพวกข้า!”อีกฝ่ายพูดเช่นนี้ หรงจือจือก็ยิ้มรับ “เช่นนั้นก็ขอขอบคุณท่านผู้อาวุโสด้วยเจ้าค่ะ”จากนั้นกำไลสีมรกตวงนั้นก็ถูกสวมลงบนข้อมือของหรงจือจือนางกงซุนมองแล้วไม่สบอารมณ์นัก ตัวนางมีกำไลเนื้อดีกว่านี้หลายวงก็จริง แต่นางอวี๋ไม่ได้มอบของสิ่งนี้ให้ตัวเอง หมายความว่าฮูหยินผู้เฒ่ายอมรับในตัวหรงจือจือ แต่ไม่ยอ
โทษทีข้าเกิดมาต้องเป็นเมียเอกเท่านั้น บทที่ 450
มหาราชครูหรงพูดด้วยรอยยิ้ม “ไปเชิญคุณหนูใหญ่มา!”มหาราชครูหรงย่อมไม่พอใจในคำพูดที่นางกงซุนมาพูดก่อนหน้านี้เช่นกัน กระนั้นอีกฝ่ายก็มาหาถึงบ้านหลายวัน นับว่าแสดงความจริงใจมากพอแล้วครานี้ แม้แต่ผู้อาวุโสก็ยังมาด้วยตัวเองหากยังไม่ยอมยกโทษให้อีก สกุลหรงของพวกเขาคงกลายเป็นฝ่ายที่ไร้เหตุผลบ่าวรับใช้ “ขอรับ”ตอนที่หรงจือจือรู้ว่านางอวี๋มาพบ นางก็ตกใจเช่นกัน เดิมทีแค่นางกงซุนผู้เป็นแม่สามีในอนาคตมายอมมาขอโทษก็ถือว่าเป็นเรื่องที่หายากมากแล้วนึกไม่ถึงว่าแม้แต่นางอวี๋ก็จะมาด้วย?ครั้นนึกถึงการตัดสินใจเมื่อคืนของตัวเอง นางก็ลุกขึ้นยืน เมื่อเดินไปถึงประตูก็พลันนึกอะไรได้บางอย่าง สั่งเจาซีว่า “นำพัดที่ข้าเตรียมไว้ให้ท่านราชเลขาธิการก่อนหน้านี้มาด้วย”เจาซี “เจ้าค่ะ”มาถึงเรือนหน้า นางอวี๋เห็นหรงจือจือแล้วหุบยิ้มไม่ได้ “ที่แท้นี่ก็คือท่านหญิงหนานหยาง!”ด้วยรูปโฉมและกิริยามารยาทเช่นนี้ ไม่แปลกเลยที่หลานชายของนางจะพึงใจ ขนาดนางที่เป็นยายแก่ก็ยังชื่นชอบมาก นับว่าเป็นใบหน้าที่ทั้งชวนให้งามล่มเมือง ทั้งชวนให้ชาติบ้านเมืองสงบสุขหรงจือจือทำความเคารพพวกเขาอย่างสุภาพจากนั้นก็สัมผัสได้ถึงสายตา
โทษทีข้าเกิดมาต้องเป็นเมียเอกเท่านั้น บทที่ 449
นางจ้องไปที่นางเซี่ยพร้อมพูดด้วยความโมโห “เจ้าคงอยากบีบให้บุตรชายตัวเองตายก่อนจึงจะพอใจสินะ! เจ้าลองคิดดูให้ดี ก่อนที่เจ้าจะสร้างปัญหามากมายขนาดนี้ อู๋เหิงเคยเป็นเช่นไร แล้วตอนนี้เขามีสภาพเช่นไร?”นางเซี่ยมองบุตรชายที่มีสภาพเศร้าซึม ครั้นนึกย้อนกลับไปเมื่อก่อน บุตรชายของนางเป็นผู้ที่มีความประพฤติสุภาพเรียบร้อย หล่อเหลาสะอาดสะอ้าน เวลาออกจากบ้านจะมีหญิงสาวคอยตามแอบมองเสมอทั้งที่ผ่านมาแค่ช่วงสั้นๆ แต่กลับผอมจนหนังติดกระดูก รูปลักษณ์เปลี่ยนแปลงไปหมดในที่สุดนางเซี่ยถึงได้ค่อยปิดตาร้องไห้อย่างเจ็บปวด “หรือว่าข้าจะทำผิดจริงๆ หรือ? ข้าเองก็ทำไปเพื่อรักษาหน้าของครอบครัวนี้ ไม่ได้ทำเพื่อตัวเอง…”พระชายาอ๋องเฉียนมีหรือจะไม่รู้จักนิสัยของลูกสะใภ้ตัวเอง?ถอนหายใจว่า “ข้ารู้ว่าเจ้าห่วงหน้ามาโดยตลอด แต่เจ้าเคยคิดบ้างหรือไม่ จือจือมีบุญคุณต่อข้า”“ครอบครัวพวกเราสามารถอ้างได้ว่าไม่ถือสาที่จะให้แต่งนางเข้ามาเพราะข้าต้องการตอบแทนนาง ให้นางแต่งงานเข้ามาเป็นภรรยาของอู๋เหิง มอบที่พึ่งพิงในอนาคตให้กับนาง”“เช่นนี้แล้วจะได้รับความชื่นชมจากมหาราชครูหรง และโลกภายนอกเองก็จะได้พูดว่าจวนอ๋องเฉียนของเรารู
โทษทีข้าเกิดมาต้องเป็นเมียเอกเท่านั้น บทที่ 448
สุดท้ายจีอู๋เหยียนก็สงสารพี่ชายของตัวเอง รีบพูดว่า “ท่านแม่ พอเถิดขอรับ ไม่เห็นหรือว่าพี่ใหญ่เป็นถึงขนาดนี้แล้ว!”เดิมทีนางเซี่ยก็โมโหนางมองไปที่เขาพร้อมกับพูดอย่างเดือดดาล “หากไม่ใช่เพราะเจ้าเข้ามายุ่มย่าม เรื่องราวมีหรือจะเป็นเช่นนี้?”จีอู๋เหยียนไม่พอใจเล็กน้อย อดโต้เถียงกลับไปไม่ได้ว่า “ท่านแม่ พวกเราไม่ควรทำแบบนี้มาตั้งแต่แรกอยู่แล้ว!”นางเซี่ยโมโหจนปวดแปลบในทรวงอก “ได้! ข้าไม่สมควรให้นางเป็นอนุ เช่นนั้นเจ้าคิดว่าให้พี่ชายเจ้าแต่งหญิงที่เคยผ่านการแต่งงานมาแล้วมาเป็นภรรยามันสมควรแล้วใช่หรือไม่?”จีอู๋เหยียนนิ่งเงียบเขายังไม่เคยชมชอบผู้ใด หากท่านแม่ให้เขาแต่งงานกับหญิงที่ผ่านการแต่งงานมาก่อน เขาก็คงรู้สึกขายหน้าดังนั้น สุดท้ายเขาจึงพูดเพียงว่า “ท่านทำตามที่พี่ใหญ่ต้องการ อย่าไปยุ่งกับนางก็พอแล้วขอรับ!”จะให้ผู้อื่นขายหน้าโดยการบีบให้เป็นอนุเพียงเพราะกลัวตัวเองจะขายหน้าก็คงจะไม่ใช่กระมัง? ทำเช่นนี้ไม่ถูกต้อง คุณหนูสกุลหรงไม่เคยล่วงเกินครอบครัวพวกเขาสักหน่อย!นางเซี่ย “ข้าไปยุ่งกับนางหรือ? เป็นเพราะพี่ชายเจ้าเอาแต่ไม่ยอมกินและขุ่นเคืองข้าต่างหาก”“หากข้ารู้แต่แรกว่าจะเป็น
โทษทีข้าเกิดมาต้องเป็นเมียเอกเท่านั้น บทที่ 447
จีอู๋เหิงขมวดคิ้ว “นางจะยังไม่ตอบตกลงเพราะยังไม่สนใจไม่ได้เลยหรือ? จะไม่ตอบตกลงเพราะยังรู้จักท่านราชเลขาธิการไม่มากพอไม่ได้เลยหรือ? จะยังไม่ตอบตกลงเพราะกำลังพิจารณาเจตนาของท่านราชเลขาธิการไม่ได้เลยหรือ?”นางเซี่ยฟังแล้วโมโหเล็กน้อย “เหตุใดเจ้าจึงได้ดื้อดึงปานนี้? คิดว่าเรื่องแค่นี้แม่จะมองไม่ออกและหลอกเจ้ารึ?”ภายในใจจีอู๋เหิงรู้ดี ผู้ที่ดื้อดึงไม่ใช่ตัวเขา แต่เป็นท่านแม่เขากับราชเลขาธิการเฉินทำงานรับใช้ราชสำนักมาหลายปี รู้ว่าราชเลขาธิการเป็นคนเปิดเผยเที่ยงธรรม ไม่มีทางยกยอหรงจือจือในงานชุมนุมบทกลอนแล้วทำให้นางต้องอับอายด้วยการรับเป็นเพียงอนุแต่ตอนนี้เขาไม่อาจไปสอบถามที่จวนราชเลขาธิการได้เขาไม่อยากโต้เถียงกับมารดาต่อ เพียงพูดอย่างจริงจังว่า “ท่านแม่ ท่านราชเลขาธิการจะทำอย่างไรก็ไม่เกี่ยวกับข้า เพราะไม่ว่าอย่างไร ข้า จีอู๋เหิง ไม่อาจทำเช่นนั้น!”นางเซี่ยเดือดดาลขึ้นมาแล้วเช่นกันขมวดคิ้วว่า “เจ้านี่มันดื้อดึงยิ่งนัก! ช่างเถอะ เรื่องนี้เจ้าไม่ต้องสนใจแล้ว กลับไปพักก่อน แม่กับเสด็จป้าของเจ้าจะจัดการทุกอย่างเอง!”จีอู๋เหิงเอาตัวไปขวางนางเซี่ย “ท่านแม่ ลูกบอกแล้วว่าจะทำแบบนี้ไม่ไ
You may also like
นางร้ายอย่างข้าขอลิขิตชะตาเอง
ชวี่เหว่ย12.4K viewsข้ามเวลามาเป็นไทเฮาสุดแกร่ง
ลิ่วเยว่57.9K viewsหมิงอี้ เศรษฐีนีชาวสวน
ฟู่จินเฟย12.2K viewsแม่ทัพหญิงปราบพยศฮ่องเต้ร้าย
อี้ซัวเยียนอวี่1.7M viewsย้อนเวลามาเป็นแม่ค้าผลไม้
橙花3.9K viewsฝ่าบาทอย่าเพึ่งรักข้าแค่กินข้าวให้หมดก่อน!
จันทร์ส่องแสง4.3K viewsข้าน่ะหรือสตรีน่ารังเกียจแห่งต้าหยวน
ชาไทยเย็น15.6K viewsรักเร่าร้อนของฮูหยินทั้งห้า
ไห่ถาง8.1K views
