บทที่ 412

ทว่าเขาทั้งสิ้นหวังและประหลาดใจที่ได้ค้นพบเรื่องหนึ่ง ขอแค่เขาปรารถนา ปกติไม่ว่ากับผู้ใด เขาล้วนพูดคุยได้อย่างอิสระ ทว่าอยู่กับหรงจือจือ ในใจกลับทั้งกระสับกระส่ายและอึดอัด

คล้ายกับอยากพูดคุยกับนางในทุกหัวข้อ ทว่าไม่กล้าเอ่ยเลยสักหัวข้อ

เป็นกังวลว่าจะไม่ถูกกาลเทศะ เป็นกังวลว่านางจะไม่มีความสุข เป็นกังวลว่านางจะคิดว่าเขาน่าเบื่อ...

สุดท้าย เขากลับเค้นออกมาประโยคหนึ่ง คล้ายกับพยายามทุกวิถีทางก็มิปาน “อากาศวันนี้ หนาวจริง ๆ”

เซิ่งเฟิงหลับตาลงด้วยความทุกข์ใจ แล้วพูดในใจว่า ท่านเสนาบดีถ้าท่านจะพูดเช่นนี้ ก็อย่าพูดเลยจะดีกว่า เขาละยอมแล้วจริง ๆ!

หรงจือจือชะงักไปครู่หนึ่ง ก่อนจะเอ่ยถามขึ้นว่า “เช่นนั้นท่านเสนาบดีจะกลับไปก่อนหรือไม่เจ้าคะ?”

เฉินเยี่ยนซู “...ไม่ต้องกลับไปหรอก”

ในใจของเขาเองก็หงุดหงิดอยู่เล็กน้อย เหตุใดถึงได้บอกไปว่าวันนี้หนาวได้นะ? บางทีเขาควรบอกว่าวันนี้อบอุ่นจริง ๆ?

กลับกันเซิ่งเฟิงคลี่ยิ้มพร้อมช่วยแก้ไขสถานการณ์ “ท่านหญิงพบเจอกับท่านเสนาบดีของเราไม่บ่อย มีเรื่องสงสัยอะไรอยากจะถามท่านเสนาบดีของเราหรือไม่?”

คาดหวังกับท่านเสนาบดีผู้ไร้ประโยชน์นี่ วันนี้คงยากจะได้พูดคุย