บทที่ 3 [2]

[ จะเอายังไง ]

มหาสมุทรไม่ชอบคนโง่ ไม่ชอบคนทำตัวเชื่องช้า ไม่ชอบคนที่ต้องให้พูดอะไรซ้ำซาก ที่ว่ามาทั้งหมดฉันเป็นแบบนั้น อย่างน้อยก็ช่วงหนึ่งตอนที่คบกับเขา ฉันแค่ไม่เข้าใจกับท่าทีที่เริ่มเปลี่ยนไปเมื่อนานวันเข้า เหมือนคนหมดรักที่ไม่ว่าทำอะไรให้ก็ไม่ถูกใจ อย่างน้อยฉันเคยรักเขาต่างจากเขาที่ไม่เคยรักใคร

ครั้งหนึ่งเคยถูกทิ้งไว้ในงานปาร์ตี้ที่มีแต่พวกลูกคนรวย จู่ ๆ ก็ลุกออกไปจากตรงนั้นโดยไม่พูดอะไร ไม่มีทีท่าหงุดหงิดหรือไม่พอใจมาก่อนด้วย วันนั้นเป็นวันที่เราดีต่อกันตลอดทั้งวันแท้ ๆ ฉันไม่เคยเข้าใจความคิดและอารมณ์แปรปรวนของเขาเลย 

การออกไปของมหาสมุทรเป็นเหมือนคำอนุญาต พวกนั้นพยายามลวนลามและคิดจะทำมากกว่านี้ด้วยซ้ำ โชคดีที่เพื่อนเขาเข้ามาพาตัวฉันออกไปทัน เอ่อ ชื่ออะไรนะ... 

อ๋อ คนนั้นชื่อ จิณณ์ 

จิณณ์พาไปส่งบ้านพร้อมเอ่ยขอโทษแทนมหาสมุทร ฉันสงสัยเหลือเกินอะไรหล่อหลอมให้มหาสมุทรเป็นคนแบบนี้ ร้ายกาจกับคนทั้งโลกเว้นก็แต่รักเก่าที่ยังคงเป็นรักใหม่และรอคอยการกลับมาอยู่เสมอ

ฉันรู้เรื่องนี้ตอนที่ทำกรอบรูปอันสำคัญของเขาตกแตก หลังรูปถ่ายครอบครัวมีรูปของแฟนเก่าซ้อนอยู่อีกใบ กรอบรูปที่พังก็เป็นกรอบรูปที่เธอคนนั้นทำให้เป็นของขวัญ แน่นอนสภาพฉันในตอนนั้นโดนด่าทอด้วยถ้อยคำหยาบคาย เจ็บสุดคือถูกตบหน้าอย่างแรง ฉันคิดว่าต้องถูกเขาบอกเลิกแน่

แต่เปล่าเลย... โมโหเสร็จก็แค่ไม่ให้ฉันไปที่คอนโดอีก แต่ยังคงควงไปไหนมาไหนด้วย ทำทุกอย่างเหมือนเดิม เป็นฉันที่เริ่มอึดอัด กดดัน แล้วก็กลัวจับใจ เขาทิ้งฉันไว้กลางทางเปลี่ยวหลายต่อหลายครั้งเวลามีเรื่องด่วนเข้ามา 

ฉันกลัวมากนะ ถ้าเกิดว่าแถวนั้นมีคนไม่ดีโผล่มาจะเจอกับอะไรบ้าง สงสัยทุกครั้งว่าพาฉันไปด้วยไม่ได้เหรอ ส่งฉันลงตรงที่มีคนหน่อยไม่ได้เหรอ เขาไม่เคยห่วงฉันเลย 

ตลอดหนึ่งปีที่คบกันมีหลายเรื่องหลายราวเกิดขึ้น จนนั่งทบทวนตัวเองว่าทนเพื่ออะไร สุดท้ายก็รวบรวมความกล้าเดินไปบอกเลิกเขาแล้วพาตัวเองออกมา

ไม่ควรหลงรูปลักษณ์ตั้งแต่เลย ส่วนเรื่องฐานะอันนี้ฉันรู้ดีว่าเขาไม่มีทางจริงจังกับคนอย่างฉัน แค่อยากใช้ช่วงเวลาดี ๆ ร่วมกัน ซึ่งมันไม่มีเลย... สักครั้ง

เฮ้อ! เผลอคิดเรื่องที่ผ่านมาแล้วจนได้

หิวจัง ต้องรออีกนานแค่ไหน หนึ่งชั่วโมงบ้าอะไรที่มันทุ่มครึ่งแล้ว หากรอไปมากกว่านี้คงไม่ไหว เลยส่งข้อความไปถามพี่ชายคนรองว่าพอจะมารับได้ไหม

ติ๊ง!

ศตวรรษ : ส่งโลเคชั่นมา

รีบส่งกลับไปให้ทันที หิวข้าว อยากกลับบ้านแล้ว

ติ๊ง!

ศตวรรษ : 15 นาทีถึง

เยี่ยม! คุณพี่บิดบิ๊กไบค์มาไม่น่ารอนาน เลยลุกขึ้นเดินไปบอกเขา

"สมุทร"

เวลาเขาจมจ่อมกับงานเหมือนถอดหูทิ้ง

"เธอคะ... มหาสมุทร"

ต้องเรียกหลายรอบหน่อย

"หืม?"

เขาเงยหน้าจากกองงานขึ้นมามอง ก่อนหยิบมือถือมาเปิดดูเวลา

"อ่า... โทษที หิวมากไหม"

มือจรดปากกาเซ็นลายเซ็น

"สิบจะกลับแล้ว เธอทำงานต่อเถอะ"

"ไม่เป็นไร ค่อยกลับมาทำต่อ" 

พูดพลางลุกขึ้นยืน เราเลยรีบส่ายหน้า

"ให้พี่มารับแล้วค่ะ อยากกลับบ้านมากกว่า เธอทำงานต่อเลย"

ใจอยากพูดมากว่าถ้าจะทำแบบนี้อย่าพาคนอื่นมาเสียเวลา เลิกกันแล้วก็แล้วกัน ไม่ได้อยากกลับมาใกล้ชิดเลยสักนิด

ใบหน้าเรียบนิ่งกำลังครุ่นคิด เดี๋ยวเขาก็คงไม่พอใจตามสเต็ปนั่นแหละ ฉันไม่สนหรอก นี่ไม่ใช่การขออนุญาต เป็นการบอกกล่าวเฉย ๆ 

"งั้นเราไปนะ"

เดินออกมาอย่าลังเล 

แต่คนอย่างมหาสมุทรน่ะ...

หมับ!

"เดี๋ยวพาไปกินข้าว"

คอเสื้อถูกดึงอย่างแรง ทำเอาแผ่นหลังกระแทกกับอกอีกฝ่าย คิดไว้แล้วคนเอาแต่ใจไม่ปล่อยไปง่าย ๆ ฉันจึงดันตัวเองออกจากเขาแล้วขยับถอยห่างให้พ้นเงื้อมือ

"เหมือนเธอกำลังเข้าใจผิดไปใหญ่ เราเลิกกันไปนานมากแล้ว และระหว่างที่คบกันเธอก็ไม่ได้ทำดีอะไรกับสิบสักอย่าง การที่สิบยอมถูกเธอบังคับเป็นเพราะสิบกลัว... สิบไม่อยากข้องเกี่ยวกับเธออีกแล้ว"

ไหน ๆ ก็จะโมโหแล้ว ขอพูดตรง ๆ เลยแล้วกัน เราไม่ได้เลิกกันด้วยดีนะ ความทรงจำที่ผ่านมาก็โคตรเลวร้าย หวังให้ฉันฉีกยิ้มให้แล้วไม่บอกไม่เป็นไรทำตามใจตัวเองเถอะอย่างนี้เหรอ

ไม่ได้หรอก ฉันกลัวถูกใช้ความรุนแรง

มันเจ็บ...

มหาสมุทรนิ่งเงียบ ไม่รู้อึ้งหรือพยายามระงับอารมณ์อยู่กันแน่ ดวงตาคมกริบจ้องมองแค่นี้ก็สั่นสะท้านบีบมือตัวเองแน่น บรรยากาศรอบกายเขาไม่เป็นมิตรเลยสักนิด

ติ๊ง!

เสียงข้อความเข้าดั่งระฆังช่วยชีวิต แสดงว่าพี่ชายมาถึงแล้ว ฉันรอดแล้ว...

"ไปนะคะ ถ้าเป็นไปได้ต่างคนต่างอยู่อย่างที่ผ่านมาเถอะ"

Dangerous ocean

หลังจากวันนั้นฉันเลือกที่จะอยู่ติดคณะไม่ไปตะลอนที่ไหนอีกเลย เป็นการดีที่สุดไม่ต้องพบเจอกับมหาสมุทร 

"สิบกินขนมกัน โฮมซื้อมาให้"

คนโชคดีแห่งปียิ้มหน้าบานถือถุงโดนัทแบรนด์ดังตรงมาหา ตารางเรียนของวันนี้ไม่มีใครไม่หงุดหงิด เว้นช่วงแย่มาก เช้าเรียนเสร็จสิบโมงจากนั้นว่างยาวจนถึงบ่าย มีเรียนอีกทีตอนสี่โมงเย็นและเลิกหนึ่งทุ่ม

กลับบ้านไปนอนได้หนึ่งตื่นพอดี แต่เลือกที่จะนั่งวาดรูปฆ่าเวลา 

"อินเลิฟฟฟฟ หน้าบานเป็นจานดาวเทียม"

ขอแซวหน่อยค่ะ

"ฮ่า ๆ ๆ ไม่อิจฉาาาา"

มาดีหัวเราะปากกว้างชอบใจ ฉันเลยเบะปากกลับคืนไป ยัยคนนี้น่าหมั่นไส้นัก หยิบกล่องขนมมาเปิดดู ร้านนี้เขาขึ้นชื่อเรื่องพอนเดอริงแล้วฉันชอบอะไรแบบนี้มาก 

งั่ม! รสช็อกโกแลตหนึ่ง

"อร่อยดี"

"กินหมดเลยก็ได้นะ"

"แกไม่กินหรือไง"

"เดี๋ยวตอนเย็นโฮมพาไปกินบุฟเฟ่ต์ที่โรงแรม"

"แหมมมม ตามใจ" โกยกล่องขนมมาไว้ในครอบครอง

มาดีนั่งเท้าคางจ้องหน้าฉัน เหมือนมีอะไรจะพูดแต่ก็ไม่พูดเสียที ใต้อาคารมีโต๊ะให้นักศึกษานั่งพักผ่อนหย่อนใจ ชอบคณะนี้อย่างหนึ่งตรงที่ทุกคนมาเรียนมามีสังคม ไม่ได้ตั้งใจมารังแกใคร ฉันเลยอยู่ในคณะได้อย่างสบาย แค่พอก้าวออกจากคณะให้ระแวงไว้ก่อนเพราะเราอยู่จุดต่ำสุดของห่วงโซ่

"ทำไมแกน่าสงสารจังวะ"

"อะไร แสดงละครหรือไง"

"เฮ้อ! เราหมายถึงเรื่องแฟนเก่าต่างหาก เกิดอะไรขึ้นทำไมถึงวนกลับมาเจอกันได้"

ฉันเข้าใจนะ ตราบใดที่ยังเรียนอยู่ที่นี่ก็ต้องมีวันกลับมาเจอกัน ถึงอย่างนั้นก็พยายามอย่างหนักเพื่อหลบหน้า ใครจะไปคิดล่ะว่าบทจะเจอก็โผล่มาไม่มีสัญญาณบอกและทำราวกับเราสามารถมองหน้ากันติด เหมือนที่ผ่านมาไม่มีความหมาย เลยต้องเริ่มต้นใหม่อีกครั้งอย่างที่ทำอยู่เนี่ย

"อย่างที่เล่าให้ฟังนั่นแหละ ใครจะคิดล่ะว่าคนที่เข้ามาช่วยรับตัวไว้จะเป็นเขา"

"โชคร้ายชะมัด ไปทำบุญบ้างดีไหม"

"คิดอยู่เหมือนกัน"

"ไปไหมล่ะ เดี๋ยวไปเป็นเพื่อน"

"เอาดิทำบุญด้วย เลี้ยงอาหารกลางวันเด็ก ๆ ด้วยแบบนี้ดีไหม"

"โอเคเลย"

ทำบุญบ้างก็ดี เพื่อความสบายใจแล้วก็เผื่ออะไร ๆ จะดีขึ้น 

>>>>>โปรดติดตามบทต่อไป