ตอนที่ 1 คิดไม่ซื่อ 01

ข่าวไม่สู้ดีที่ได้รับรู้มาเมื่อสองวันก่อน ทำให้ทายาทคนเดียวของตระกูลพัทรโภคินเคร่งเครียดจนกินไม่ได้นอนไม่หลับ รสิกา พัทรโภคิน เพิ่งจะรู้จากปากของบิดาว่าธุรกิจอันเป็นที่ภาคภูมิใจกำลังใกล้เข้าสู่ภาวะล้มละลาย เนื่องจากขาดสภาพคล่องมานานหลายเดือนแล้ว นั่นเป็นเพราะมีพนักงานภายในทำการทุจริต ยักยอกเงินทุนจำนวนหลายสิบล้านแล้วหนีหายไปอยู่ที่ต่างประเทศ พร้อมกันนั้นก็มีคนจงใจปล่อยข่าวลือด้านลบเพื่อบ่อนทำลายภาพลักษณ์จนไม่มีลูกค้ากล้าติดต่อเข้ามาซื้อขายทรัพย์สินจำพวกที่ดิน บ้านหรือคอนโดมิเนียมอีกเลย

“พ่อคงต้องปล่อยมือจากพีเคกรุ๊ปแล้ว พ่อขอโทษนะโรส ขอโทษที่ไว้ใจไอ้ดิเรกมากเกินไป” ดนัยผู้กุมบังเหียนพีเคกรุ๊ปต่อจากปู่ของรสิกามานานกว่ายี่สิบปี ปลงตกแล้วว่าคงไม่มีทางใดช่วยยื้อบริษัทเอาไว้ได้อีก ลองติดต่อไปหาเพื่อนสนิทและคนรู้จักเพื่อขอกู้เงินมาหมุนให้เกิดสภาพคล่อง หวังจะประคองธุรกิจต่อไป ทว่าทุกคนกลับพากันปฏิเสธทั้งหมด

แน่ล่ะ... ใครจะอยากเสี่ยงกับคนที่กำลังจะล้มละลายกันเล่า

“อย่าโทษตัวเองเลยค่ะ คุณพ่อ นายดิเรกทำงานกับเรามาเป็นสิบๆ ปี ไม่มีใครคาดคิดหรอกค่ะว่าเขาจะเลวได้ถึงขนาดนั้น” รสิกากุมมือคนที่นอนอยู่บนเตียงด้วยอาการตรอมใจแล้วบีบเบาๆ พีเคกรุ๊ปเป็นเสมือนชีวิตและลมหายใจของบิดา ผู้ชายคนเดียวที่เธอรักและเคารพมากที่สุด ส่วนมารดานั้นลาจากโลกนี้ไปตั้งแต่ให้กำเนิดเธอได้แค่ไม่กี่ชั่วโมงเท่านั้น

“ถ้าไม่มีพีเคกรุ๊ปแล้ว พ่อจะดูแลโรสได้ยังไง” ดนัยน้ำตาร่วงริน เวทนาลูกสาววัยยี่สิบห้าปีที่ต้องมาลำบากไปด้วย

“ไม่พูดแบบนั้นสิคะ โรสไม่ได้ตัวคนเดียวนะ โรสยังมีคุณพ่อ แล้วก็ยังมีพี่กันอยู่ด้วย โรสจะสู้ค่ะ”

“แต่พ่อไม่ชอบนายกันตพลเลย หมอนั่นดูแปลกๆ ลุกลี้ลุกลนเหลือเกิน เหมือนพวกมีชนักติดหลัง”

“ไม่หรอกค่ะ โรสคบกับเขามาตั้งสองปีแล้ว คุณพ่อเลิกระแวงได้แล้ว” หญิงสาวยิ้มแล้วจุมพิตมือบิดาเบาๆ

“พ่อเป็นห่วงโรสจริงๆ นะลูก ห่วงมาก ห่วงจนไม่รู้จะบรรยายยังไง”

“โธ่ โรสดูแลตัวเองได้ค่ะ แล้วโรสก็จะดูแลคุณพ่อด้วย คุณพ่อบอกโรสเองไม่ใช่เหรอคะว่ายังมีอีกคนนึงที่ติดต่อคุณพ่อมา เขาบอกว่าเขาเต็มใจช่วยเรา คุณพ่อบอกโรสมาสิคะว่าเขาเป็นใคร โรสจะเป็นคนไปขอความช่วยเหลือจากเขาแทนคุณพ่อเองค่ะ” หญิงสาวหมายถึงประธานบริษัทอสังหาริมทรัพย์ระดับแนวหน้าที่มีชื่อเสียงมากที่สุดในตอนนี้

รสิกาไม่ได้รู้จักเขามากนัก ไม่เคยพบหน้ากันด้วยซ้ำ รู้จากบิดาแค่ว่าเขาเข้ามานั่งเก้าอี้ประธานบริษัทวีเอ็นเอสดีเวลลอปเมนท์แทนผู้เป็นพ่อตั้งแต่อายุสี่ยิบห้าปี และพาทุกอย่างให้รุ่งโรจน์เฟื่องฟูจนไต่ระดับขึ้นมาเป็นนักธุรกิจมือฉมังได้ในเวลาเพียงไม่นาน เขาเป็นที่รู้จักในวงกว้าง เพราะถือเป็นไฮโซหนุ่มที่ร่ำรวยมหาศาลและยังมีรูปร่างหน้าตาโดดเด่นจนเป็นที่เลื่องลืออีกด้วย

“คุณอัคนี ผู้บริหารวีเอ็นเอสดีเวลลอปเมนท์น่ะเหรอ ความจริงพ่อก็คิดเรื่องนี้อยู่เหมือนกันนะ แต่พ่อก็อดแปลกใจไม่ได้ว่าทำไมเขาถึงอยากช่วยเรา”

“เขาอาจจะเห็นเราเป็นคนที่ทำธุรกิจแบบเดียวกันมั้งคะ อีกอย่าง... คุณพ่อเองก็เคยสนิทกับคุณพ่อของเขาด้วยนี่นา บางทีเขาอาจเป็นคนดีที่อยากช่วยเราไม่ให้ล้ม คงไม่มีอะไรแอบแฝงหรอกค่ะ แต่ถ้าคุณพ่อกังวล โรสจะไปคุยกับเขาเอง อยากรู้เหมือนกันว่าเขาจะมีข้อเสนอยังไงบ้าง”

“เขาอาจจะอยากได้หุ้นของพีเคกรุ๊ปก็ได้นะ จำไว้นะโรส เราจะไว้ใจใครไม่ได้ทั้งนั้น ในวงการธุรกิจ เรื่องที่เล่นไม่ซื่อ มันมีกันมานักต่อนักแล้วลูก พ่อห่วงกลัวว่าโรสจะไม่รู้เท่าทันเกมของคนพวกนั้น แต่กับคุณอัคนี พอได้ยินว่าเขาใสซื่อมือสะอาด ทำธุรกิจอย่างตรงไปตรงมา พ่อคิดว่าเขาไว้ใจได้แน่นอน” ความหวังที่กำลังดับสูญเริ่มก่อเกิดขึ้นมาอีกครั้ง

“ถ้างั้นโรสจะไปพบเขาวันนี้เลยค่ะ คุณพ่อไม่ต้องห่วงนะคะ โรสจะหาเงินมาประคองพีเคกรุ๊ปต่อไปให้ได้” ดวงตากลมโตและบริสุทธิ์ยามนี้เต็มไปด้วยความมุ่งมั่น หวังใจว่าผู้ชายที่ชื่ออัคนีคงจะยอมช่วยเหลือครอบครัวของเธอด้วยความบริสุทธิ์ใจจริงๆ นาทีนี้เพื่อรักษาสิ่งที่บิดารักและหวงแหน เธอยินยอมพร้อมทำได้ทุกอย่าง

ลางสังหรณ์บอกว่าไม่มีอะไรได้มาง่ายๆ แต่รสิกากลับเลือกที่จะไม่เชื่อมัน...

เมื่อดนัยพยักหน้าตอบรับ รสิกาก็เรียกสาวใช้ให้ขึ้นมาคอยดูแลปรนนิบัติบิดาที่กำลังเจ็บป่วย เธอไม่ได้สั่งให้ศรเทพขับรถให้เหมือนทุกวัน แต่เลือกที่จะไปขอพบผู้ชายที่ชื่ออัคนีเพียงลำพัง หญิงสาวใช้เวลาฝ่าฟันกับรถที่ติดแน่นถนัดนานเป็นชั่วโมงกว่าจะไปถึงจุดหมาย เธอขึ้นลิฟต์ไปยังชั้นผู้บริหาร แจ้งต่อเลขานุการหน้าห้องว่าตัวเองคือลูกสาวของดนัย และต้องการขอเข้าพบอัคนีเป็นการด่วนเพื่อพูดคุยธุระสำคัญ

“เชิญค่ะ คุณอัคนีแจ้งว่าให้เข้าพบได้เลยค่ะ” เลขาฯ วัยสี่สิบปีบอกหลังจากวางหูโทรศัพท์ลงบนแป้น

“ขอบคุณมากนะคะ” รสิกายิ้มรับ ก่อนจะเดินไปที่ประตู เคาะเบาๆ ตามมารยาทจนกระทั่งได้ยินเสียงห้าวทุ้มเชื้อเชิญให้เข้าไปได้ มือขาวบางจึงแตะลงบนลูกบิดประตู ก่อนจะเปิดเข้าไปโดยไม่ลังเลใจอีก