10

เสียงของเขาดังพอที่จะให้พนักงานคนอื่น ๆ หันมามอง แต่เขาไม่สนใจ รีบก้าวไปดักหน้าหญิงสาวแล้วเชยคางเธอขึ้นมา

เพียะ!

ความตกใจทำให้สุภัครพีมีการตอบสนองที่รวดเร็วเกินคาด เธอฟาดมือใส่แขนของเขาจนมือหลุดจากการเชยคาง

“ทำอะไรของคุณคะ” ถามเสียงสั่นอย่างหวาดหวั่น ไม่กล้าสู้สายตา เพราะกลัวเขาจะจำเธอได้เหมือนที่เธอจำเขาได้

ปฐพีอึ้งกับการกระทำอาจหาญของหญิงสาว แต่แปลกที่เขาไม่โกรธ กลับสนใจเธอมากยิ่งขึ้น เขาเชยคางของเธออีกครั้ง บีบแน่นขึ้นเมื่อเธอพยายามสะบัดหน้าหนีและเพ่งมอง

“เธอชื่ออะไร” ใจของเขาไหววูบขณะถามออกไป เพราะตอนนี้เขารู้แล้วว่าหน้าตาเธอเหมือนใคร แม้แต่รูปร่างก็ยังเหมือน “ฉันถาม.. อ้อ! สุภัคร..” เขาอ่านป้ายชื่อได้เพียงแค่นั้นเพราะเธอรีบเอามือปิด แต่เขาก็รู้แล้วว่าเธอชื่อสุภัครพี ชื่อที่มาจากชื่อพ่อกับแม่รวมกัน

“ปล่อยฉันนะคะ” เธอสั่งเสียงสั่น รู้สึกรังเกียจจนอยากจะหนีไปให้พ้น ๆ คนใจดำพวกนี้ ถ้าเป็นบ้านหลังเก่าที่เคยอาศัยอยู่เธอคงรู้ตัวตั้งแต่มาถึงทันที คงไม่ต้องมาเผชิญหน้ากันแบบนี้

“เธอคือเด็กคนนั้นใช่ไหม... หนูครีมใช่หรือเปล่า” ถึงจะมั่นใจแต่ปากก็ถามออกไป เด็กหญิงหน้าตาน่ารักน่าเอ็นดูชนิดที่น้องสาวเขาเทียบไม่ติด เธอโตเป็นสาวเต็มตัวแล้ว แต่ความน่ารักน่าทะนุถนอมก็ยังไม่เปลี่ยนแปลง

“ไม่ใช่ค่ะ คุณจำคนผิดแล้ว” เธอตัดสินใจผลักเขาขณะเผลอสุดแรงจนหลุด แล้วรีบวิ่งหนีไปหลบด้านหลังวรวุธที่เดินเข้ามาพอดี

“เกิดอะไรขึ้นครับ พนักงานของเราทำอะไรให้ไม่พอใจบอกผมได้เลยนะครับ” วรวุธทำใจเย็นรับหน้า

“มาคุยกับฉันก่อน” ปฐพีไม่สนใจชายหนุ่ม แต่พูดกับหญิงสาวที่ยืนอยู่ข้างหลังเขา

“พี่ว่านคะ วันนี้ครีมขอกลับก่อนได้ไหมคะ” หญิงสาวไม่ตอบคำถามของเจ้าภาพในค่ำคืนนี้ แต่กระซิบกระซาบขอความเห็นใจจากหัวหน้างานด้วยเสียงที่สั่นเครือ

วรวุธไม่รู้ต้นสายปลายเหตุ แต่ดูจากอาการตื่นตระหนกตกใจของหญิงสาวแล้วเธอคงทำงานต่อไม่ได้แน่

“ได้สิ เดี๋ยวพี่ไปส่งขึ้นรถแท็กซี่นะ”

“ถ้าเธอกล้ากลับออกไปตอนนี้ ฉันจะเอาเรื่องกับทางโรงแรมเธอให้ถึงที่สุด” ชายหนุ่มผู้ไม่เคยยอมก้มหัวให้ใครกล่าวเสียงกร้าว กะขู่ให้เธอกลัว

“เรามีสิทธิ์ฟ้องคุณกลับข้อหาลวนลามนะครับ พวกเราทุกคนเป็นพยานได้”

“อะไรกัน จะฟ้องร้องอะไรกัน”

ชายหนุ่มทั้งสองที่กำลังโต้คารมกันอยู่หันไปมองต้นเสียงที่อยู่ทางด้านหลังของปฐพี

“คุณพ่อ” ปฐพีหมุนตัวไปหาบิดา แต่เจตนาของเขาคือจงใจปิดบังใครบางคนไม่ให้ท่านได้เห็นมากกว่า “ออกมาทำไมครับ ยังไม่ถึงเวลาซะหน่อย”

“ยายแอลบอกว่าลูกกำลังสนใจใครบางคนอยู่ พ่อก็เลยอยากเห็นบ้าง”

“ไม่มีหรอกครับคุณพ่อ แอลมันเลอะเทอะ เข้าไปข้างในกันดีกว่าครับ”

ประมาณกวาดสายตามองไปรอบ ๆ เพื่อดูให้แน่ใจ แต่ก็ไม่เห็นใครจะสวยถูกโฉลกแม้แต่คนเดียว ลูกสาวเขาคงแกล้งหยอกจริง ๆ นั่นแหละ

“ก็ได้” เขากับลูกชายมีสเป็กเรื่องผู้หญิงคล้าย ๆ กัน ถ้าเขามองแล้วไม่เข้าตาก็สบายใจได้

เมื่อบิดาหมุนตัวเดินกลับไปตามทางเดิน ปฐพีก็รีบทำมือส่งสัญญาณให้หญิงสาวกลับไปได้ แล้วรีบเดินตามหลังบิดากลับเข้าไปในบ้าน

การกระทำของเขาสร้างความงุนงงสงสัยให้กับทุกคน โดยเฉพาะกับวรวุธและสุภัครพี เพราะก่อนหน้านี้เขายังไม่มีท่าทีว่าจะยอมง่าย ๆ

“คุณไค สวัสดีครับ”

“สวัสดีครับคุณปฐพี”

“ขอบคุณนะครับที่มาร่วมงานวันเกิดของลูกชายผม”

“ด้วยความยินดีครับคุณประมาณ คุณลุงฝากของขวัญมาแสดงความยินดีด้วยนะครับ” ไค เคนชิน ผายมือไปทางเลขาสาวที่ถือกล่องของขวัญสองกล่องมาร่วมงาน “ขอให้มีความสุขมาก ๆ และขอให้ปีนี้เป็นปีทองอีกปีของคุณปฐพีนะครับ”

“ขอบคุณสำหรับของขวัญและคำอวยพรนะครับ หลังจากวันนี้เราคงได้เจอกันบ่อยขึ้น” ปฐพีกล่าวเป็นนัยแอบแฝง เขาต้องไปเจออีกฝ่ายแน่นอน เร็วสุดคือพรุ่งนี้ ช้าสุดก็ไม่เกินพรุ่งนี้เช่นกัน เพราะเขามีเรื่องร้อนใจที่อยากขอความร่วมมือจากอีกฝ่ายนั่นเอง

“ด้วยความยินดีครับ” แม้จะแปลกใจกับคำพูดของอีกฝ่าย แต่ไคก็ไม่ได้แสดงออกไปมากกว่ายิ้มรับ เขาคุยกับเจ้าภาพอีกไม่กี่ประโยคก็ถูกเชื้อเชิญให้เข้าไปในงาน จึงใช้โอกาสนี้สำรวจการทำงานของพนักงานที่โรงแรมไปด้วย

เขาสั่งให้เลขาสาวคนเก่งไปลองชิมรสชาติของอาหาร ขณะที่กำลังยืนอยู่นั้นก็เห็นพนักงานโรงแรมกำลังยกถาดเครื่องดื่มมองมาทางนี้พอดีจึงกวักมือเรียก มองป้ายชื่อที่หน้าอกก็รู้ว่าอีกฝ่ายเป็นระดับหัวหน้า “เป็นอย่างไรบ้าง มีปัญหาอะไรหรือเปล่า” เขาถามขณะหยิบเครื่องดื่ม

“มีนิดหน่อยครับ ผมตั้งใจจะเขียนรายงานให้ผู้จัดการทราบในวันพรุ่งนี้ครับ” วรวุธคิดว่าปัญหาที่เกิดไม่จำเป็นต้องรายงานถึงผู้บริหารระดับสูง จึงตอบเลี่ยง ๆ อย่างสุภาพ

“มีเรื่องอะไรรายงานมา จะได้แก้ไขเฉพาะหน้าไปก่อน”

“ไม่ใช่ปัญหาใหญ่หรอกครับ ผมแก้ไขเรียบร้อยแล้ว” ถึงอย่างไรเขาก็ยังเห็นว่าเรื่องนี้ไม่สมควรเดือดร้อนถึงระดับผู้บริหาร เพราะพวกเขาคงไม่เห็นใจพนักงานระดับล่างแบบพวกตน

ผู้บริหารหนุ่มหรี่ตาเย็นยะเยือกมองอีกฝ่าย รู้สึกว่าหัวหน้างานคนนี้จงใจกันเขาออกจากเรื่องนี้ มันยิ่งทำให้เขาอยากรู้

“บอกผมมาว่าเกิดอะไรขึ้น” ไม่ใช่เพราะอยากเอาชนะ แต่เพราะเป็นเรื่องขององค์กรต่างหาก

เมื่อถูกคาดคั้นมากขึ้น หัวหน้าพนักงานฝ่ายจัดเลี้ยงอย่างวรวุธจึงยอมเล่าเรื่องที่เกิดขึ้นในวันนี้ให้แก่เจ้านาย

คิ้วเข้มของชายหนุ่มชาวญี่ปุ่นขมวดมุ่นด้วยความเคร่งเครียด แม้ไม่แน่ใจว่าการกระทำของปฐพีนั้นคืออะไร ระหว่างจำสุภัครพีได้ว่าเป็นหลานสาวที่ถูกพ่อของเขาขับไล่ออกจากบ้าน หรือสนใจเธอในทางชู้สาว หรืออาจจะเป็นทั้งสองอย่าง

“คุณทำถูกแล้ว พรุ่งนี้ให้ส่งรายงานถึงผมโดยตรงเลยนะ” เขารู้สึกว่าเรื่องนี้คงไม่จบง่าย ๆ เมื่อนึกถึงคำพูดแปลก ๆ ของปฐพีตอนที่ทักทายกันเมื่อสักครู่

“ครับท่าน”

“ไปทำงานได้แล้ว”

“ครับ” วรวุธโค้งศีรษะแล้วเดินแยกจากไป