บทที่ 5 ให้ความรักเป็นหนังสือ - 75%

“เหม็นเหล้า!” ทันทีที่พูดจบ พราวนภาก็รู้สึกเหมือนโลกพลิกกลับ กว่าจะรู้ตัวอีกครั้งหญิงสาวก็พบว่าตนนอนอยู่ใต้ร่างเขาเสียแล้ว

“พี่ดิน!” เธอตกใจจนมือไม้อ่อนไปหมด ก้อนเนื้อในอกข้างซ้ายเต้นกระหน่ำรัวเร็วจนแทบกระดอนออกมาข้างนอก สมองเริ่มทำงานอย่างหนักว่าจะทำอย่างไรต่อไปดีถึงจะพ้นไปจากสถานการณ์ล่อแหลมนี้ได้

ทว่ายังไม่ทันได้ใช้ความคิดอะไร พราวนภาก็ต้องเบิกตากว้างด้วยความตื่นตระหนกอีกครั้งเมื่อจู่ ๆ ก็มีมือร้อนผ่าวข้างหนึ่งสอดเข้ามาในเสื้อแล้วเข้าเกาะกุมหน้าอกอย่างถือวิสาสะ

“พี่ดินบ้า!” ด้วยความตกใจจึงทำให้พราวนภาใช้เท้าถีบชายหนุ่มไปอย่างแรงจนนฤบดินทร์หงายหลังตกโซฟา จากนั้นก็ตาลีตาเหลือกลุกขึ้นแล้ววิ่งไปยืนอยู่ให้ห่างจากคนเมาแล้วหื่น

นฤบดินทร์คลำศีรษะตัวเองพลางทำหน้านิ่วคิ้วขมวดราวกับคนเพิ่งตื่นนอน เขามีท่าทางงุนงงเล็กน้อยขณะที่เงยหน้าขึ้นมองเธอ

“อ้าว พราวเองหรือ มาทำอะไร บอกว่าไม่ให้มาไม่ใช่หรือ” ชายหนุ่มลุกขึ้นจากพื้นแล้วเอนตัวนอนบนโซฟาตามเดิม เขาหันไปมองบนโต๊ะแล้วก็เลิกคิ้วขึ้นด้วยความสงสัย

“ใครเก็บ พราวเก็บหรือ”

พราวนภาเห็นว่าเขาดูเหมือนคนที่ไม่รู้ตัวเลยว่าเมื่อครู่ทำอะไรลงไป จึงพยายามทำตัวให้เป็นปกติที่สุดแม้ว่าผิวเนื้อบริเวณที่ถูกเขาสัมผัสจะยังคงร้อนผ่าวราวกับมือเขายังเกาะกุมเอาไว้อยู่

“ใช่ พราวเก็บเองแหละ”

ชายหนุ่มพยักหน้าเล็กน้อย ก่อนพูดว่า

“อืม ก็ดี ฝากด้วยนะ ล้างจานให้ด้วย”

จากนั้นเขาก็หลับไปอย่างรวดเร็วจนหญิงสาวได้ยินเสียงกรนเบา ๆ พราวนภายืนเท้าเอวพลางกลอกตามองเพดานอย่างอดกลั้นไม่ให้วิ่งเข้าไปทุบคนช่างสั่งด้วยความหมั่นไส้

“ให้มันได้อย่างนี้สิ ขนาดเมาอยู่แท้ ๆ ยังไม่วายออกคำสั่ง”

หญิงสาวยืนสงบสติอารมณ์ที่กระเจิดกระเจิงไปก่อนหน้าให้เข้าที่เข้าทาง ครั้นพอตั้งหลักได้แล้วจึงเข้าครัวไปจัดการเก็บล้างจานชามและแก้วจนสะอาด จากนั้นก็เอาถุงเศษอาหารและขวดสุราที่หมดแล้วออกไปทิ้งถังขยะหน้าบ้าน เมื่อกลับเข้ามาอีกครั้ง ก็เห็นว่านฤบดินทร์ยังคงนอนที่เดิม

เห็นทีคืนนี้ชายหนุ่มคงยึดโซฟาเป็นที่นอนแล้ว ดังนั้นพราวนภาจึงขึ้นไปหยิบผ้าห่มจากห้องนอนของเขามาห่มให้ และเพิ่มอุณหภูมิเครื่องปรับอากาศให้สูงขึ้นอีกเล็กน้อย เสร็จเรียบร้อยจึงคิดจะเดินกลับบ้าน

พลันนั้น จู่ ๆ ความคิดแสบสันอย่างหนึ่งก็ผุดขึ้นมาในหัว พราวนภารีบวิ่งขึ้นไปบนห้องของมัญชุดา มารดาของเขาแล้วหยิบบางอย่างถือติดมือออกมาด้วย เธอยืนมองใบหน้าหลับใหลของชายหนุ่มแล้วก็แย้มยิ้มอย่างเจ้าเล่ห์

นฤบดินทร์ตื่นขึ้นในเวลาเกือบเที่ยงของวันถัดมา คิ้วเข้มขมวดมุ่นเมื่อรู้สึกว่าศีรษะหนักอึ้งราวกับมีหินก้อนใหญ่มาถ่วงไว้ ชายหนุ่มลุกขึ้นนั่งแล้วมองไปรอบตัว เห็นบนโต๊ะตรงหน้าว่างโล่งราวกับว่าเมื่อวานไม่มีการสังสรรค์ระหว่างเขากับเพื่อนในหมู่บ้าน ครั้นพอเห็นผ้าห่มที่กองอยู่บนตักเขาก็พอรู้แล้วว่าใครเป็นคนมาเก็บกวาดให้

มุมปากของชายหนุ่มยกขึ้นเป็นรอยยิ้มบาง ๆ เมื่อนึกถึงพราวนภา เขาสะบัดศีรษะแรง ๆ ก่อนจะลุกขึ้นเดินไปที่ครัวเพื่อหายาแก้ปวดมากิน แล้วดื่มน้ำเย็นจัดตามไปเกือบครึ่งขวด

ในครัวสะอาดเอี่ยมอ่อง ไม่ต้องบอกก็รู้ว่าพราวนภามาจัดการให้อีกเช่นเคย เพราะหากเป็นมัลลิกา พี่สาวของเขาก็คงโวยวายลั่นบ้านแล้วไล่ให้เขาขึ้นไปนอนบนห้องแน่

ครั้นพอนึกถึงพราวนภา ชายหนุ่มก็จำได้ว่าเมื่อคืนตนฝันถึงหญิงสาว และฝันนั้นก็ช่างเหมือนจริงยิ่งกว่าครั้งไหน ๆ ไม่ว่าจะเป็นกลิ่นหอมประจำตัวของเธอ และรสสัมผัสเนียนนุ่มมือจนไม่อยากตื่นจากฝัน

เอ๊ะ...เดี๋ยวก่อน!

“ฝันหรือเรื่องจริงวะ” ถ้าเป็นเรื่องจริงก็หมายความว่าเขาเกือบปล้ำพราวนภาอย่างนั้นหรือ!

“ไอ้บาสนะไอ้บาส” ชายหนุ่มได้แต่นึกโทษตัวต้นเหตุอย่างภราดร เพราะเมื่อวานมีการท้าทายกันขึ้น ภราดรท้าเขาว่าหากเขาสามารถดื่มสุราคนเดียวหมดหนึ่งกลม อีกฝ่ายจะล้มเลิกความคิดเรื่องการจีบพราวนภา ซึ่งแน่นอนว่าเขารับคำท้าอย่างไม่ลังเล และผลที่ตามมาก็คือเขาเมาปลิ้นจนหลับคาที่

ว่าแต่...ตกลงแล้วการที่เขาเกือบปลุกปล้ำพราวนภานั้นเป็นความฝันหรือเรื่องจริงกันแน่

ชายหนุ่มถอนหายใจเฮือกใหญ่พลางนวดขมับเบา ๆ คิดในใจว่าคงต้องลองตะล่อมถามหญิงสาวดูว่าเมื่อวานเขาเผลอทำอะไรเกินเลยไปบ้างหรือเปล่า

นฤบดินทร์เดินขึ้นไปบนห้องของตนเพื่ออาบน้ำชำระร่างกาย ตั้งใจว่าหลังจากทำธุระส่วนตัวเสร็จเรียบร้อยแล้วจะลองเดินไปบ้านโน้นเพื่อฝากท้องสักมื้อ และจะได้คุยกับพราวนภาถึงเรื่องเมื่อวานนี้ด้วย

ทว่าพอเขามองเงาของตัวเองบนกระจกบานใหญ่ในห้องน้ำก็ต้องเบิกตากว้างด้วยความตกใจเมื่อเห็นสภาพของตัวเองที่สะท้อนออกมา

บนหน้าผากของเขามีสีน้ำตาลเขียนเอาไว้ว่า “คนขี้เมา” และบริเวณรอบปากของเขาก็ถูกวาดให้เป็นยักษ์เหมือนในละครจักร ๆ วงศ์ ๆ ของไทย แถมยังมีรอยเลือดตรงมุมปากที่วาดจากลิปสติกอีกด้วย

...ฝีมือใคร ไม่ต้องเดาก็รู้

“ยายหนูพราว!”

นฤบดินทร์นิ่วหน้าเล็กน้อยเมื่ออาการปวดศีรษะกำเริบขึ้นอีกครั้งแม้ว่าจะกินยาแก้ปวดไปแล้วก็ตาม คิดในใจว่าหลังจากกินข้าวที่บ้านของพราวนภาเสร็จแล้วคงต้องกลับมานอนพักสักครู่

ชายหนุ่มเดินเข้าไปในบ้านอีกหลังอย่างคุ้นเคยโดยไม่ต้องขออนุญาตเจ้าของบ้าน เขาเข้าไปในห้องนั่งเล่นก่อนเป็นที่แรกเพราะรู้ดีว่าผู้อาวุโสของบ้านจะนั่งดูโทรทัศน์กันอยู่ในนั้น ส่วนบิดามารดาของคู่แฝดก็ออกไปทำงานกันแล้ว

“อ้าวตาดิน มาหาข้าวกินล่ะสิ” พิทยา ผู้เป็นปู่ของพราวนภากับสองฝาแฝดเอ่ยทักขึ้นเมื่อเห็นเขาเดินเข้าไปพร้อมกับยกมือไหว้

“ครับ” ชายหนุ่มตอบสั้น ๆ ก่อนจะผงกศีรษะเป็นเชิงขออนุญาตแล้วเดินไปอีกทาง

เมื่อใกล้ถึงห้องครัว นฤบดินทร์ก็ได้ยินเสียงภัทร์นรินท์กับภานุภัทร์กำลังคุยกันด้วยน้ำเสียงตื่นเต้นอยู่ตรงลานซักล้างด้านหลังห้องครัวจึงเดินเข้าไปหา เขาเห็นทั้งคู่นั่งยอง ๆ ก้มมองอะไรบางอย่างจนศีรษะแทบชนกันจึงชะโงกไปดูบ้าง และสิ่งที่ปรากฏต่อสายตาก็คือลูกแมวสามสีตัวเล็ก ๆ ตัวหนึ่งนอนหมอบอยู่บนพื้นหญ้าพร้อมกับส่งเสียงเล็ก ๆ ขู่ไม่ให้ใครเข้าใกล้

“ทำอะไรกันน่ะ” ชายหนุ่มถามหลานตัวแสบทั้งสองคน ภานุภัทร์เป็นฝ่ายชิงตอบก่อน

“ลูกแมวจากไหนก็ไม่รู้น้าดิน พีทได้ยินเสียงเมี้ยว ๆ ก็เลยลองเดินหาดู มัน...” ยังพูดไม่จบ ภัทร์นรินท์ก็ชิงพูดขึ้นมาบ้าง

“มันมีเลือดไหลที่ขาด้วยละน้าดิน สงสัยโดนหมาไล่กัดมาแน่เลยน่าสงสาร พายจะอุ้มไปหาคุณย่าให้พามันไปหาหมอแต่มันก็ไม่ยอมให้จับเลยละ มันข่วนพายด้วย” พูดจบก็โชว์แขนที่มีรอยข่วนเป็นทางยาวให้ดู

“รีบไปล้างแขนแล้วให้คุณย่าทายาให้เลยเร็วเข้า หรือไม่ก็ให้พี่พราวทาให้ ถ้าชักช้าแล้วเล็บแมวมันมีเชื้อโรคขึ้นมา ระวังเถอะแขนจะเน่า”

นฤบดินทร์เคยได้ยินณวัฒน์เล่าให้ฟังอยู่บ่อย ๆ เกี่ยวกับโรคต่าง ๆ ที่มากับสัตว์เลี้ยง และหลายโรคก็สามารถแพร่สู่คนได้จึงไม่อยากชะล่าใจ

ภัทร์นรินท์เบิกตากว้างด้วยความตกใจทันที เด็กหญิงก้มมองแขนตัวเองครู่หนึ่งก่อนจะหันหลังกลับวิ่งเข้าไปในบ้านพร้อมกับตะโกนเรียกผู้เป็นย่าเสียงดังลั่น