บทที่ 6 ถึงเวลาห่างไกล - 25%

ผู้หญิง...

พราวนภารู้สึกว่าหัวใจวูบโหวงขึ้นมาทันที ความอยากอาหารก็หมดไปด้วยจึงได้แต่เขี่ยข้าวในจานไปมา เธออยากฝืนยิ้มแล้วคุยกับนฤบดินทร์ให้เป็นปกติแต่กลับไม่สามารถทำได้ กว่าจะรู้ตัวก็ได้ยินเสียงตัวเองถามออกไปแล้ว

“แฟนพี่ดินหรือ” ครั้นพอหลุดปากออกไปหญิงสาวก็เม้มปากแน่น พลางหลุบตาลงมองจานข้าวตัวเอง

“เพื่อนที่คณะ บ้านเขาทำธุรกิจเกี่ยวกับพวกศึกษาต่อต่างประเทศน่ะ ก็เลยให้เขาช่วยจัดการเดินเรื่องให้ บังเอิญว่าเขาจะไปเรียนในมหา’ลัยที่น้าเรียนเหมือนกัน เขาก็เลยแนะนำให้ไปพร้อมเขาเลยเพราะเขาจัดการเรื่องพวกนี้ได้คล่องแคล่วอยู่แล้ว” เขาหยุดพูดไปครู่หนึ่งเพื่อยกน้ำขึ้นดื่มก่อนจะพูดต่อ

“ถ้าพราวจบม.หกแล้วอยากไปเรียนภาษาระยะสั้นสักสามสี่เดือนก็ติดต่อเขาได้นะ”

พราวนภาฟังเขาพูดจบก็ยิ้มออกมาได้บ้างเล็กน้อย ไม่รู้คิดไปเองหรือเปล่า หญิงสาวรู้สึกว่าชายหนุ่มไม่อยากให้เธอเก็บเรื่องนี้ไปคิดมากเพราะไม่บ่อยนักที่คนอย่างนฤบดินทร์จะอธิบายอะไรยืดยาวให้ฟังอย่างนี้

“แล้ว...” เธออยากถามต่อแต่ก็กลัวว่าจะเป