บทที่ยี่สิบสอง

ใช้เวลาเดินทางเข้าในตัวเมืองจี่เป่ยไม่นานเพราะระยะทางไม่ไกลเท่าไร ฟางอี้หลิงที่นั่งพักสายตาก็รับรู้ว่าพระสวามีมองสำรวจตัวเองแต่นางหาได้สนใจไม่ เพราะไม่เคยมีความรักแบบชายหญิงมาก่อนแต่รับรู้ความรู้สึกเจ้าของร่างเดิมที่ยังอาวรพระสวามี เห้อถ้านางฉลาดสักนิดจะได้รู้ว่าเพราะเขาไม่ได้รักนางจึงไม่สนใจใยดีว่านางจะเป็นจะตายอย่างไรละ

แต่ 007 นั้นเกิดมารู้ความก็มีแต่การต่อสู้เอาตัวรอดจากฝุงซ่อมบี้ พ่อแม่เธอยังไม่เคยเห็นหน้าเลยแล้วแต่ละคนในที่นางจากมาไม่ได้อยู่รวมกันเป็นครอบครัวทุกคนต่างมียานเป็นของตัวเอง เธอจึงยังไม่มีสามีเหมือนคนในภพนี้ จะถามว่านางสนใจพระสวามีของเจ้าของร่างเดิมไหมนางตอบเฉยๆจะอยู่หรือไปไม่ได้มีผลอะไรทั้งนั้น เพียงสถานะพ่อของลูกเท่านั้น อยากมองก็มองไปก็ร่างนี้นั้นนางงดงามจนแทบไม่มีที่ติแล้ว 007 เองก็ดูแลรูปร่างเป็นอย่างดี นางฝึกฝนร่างกายให้แข็งแรงทุกวันไม่ฝึกกับลูกน้องก็จะฝึกในมิติที่มีห้องซ้อมอาวุธทุกอย่างในยานของแต่ละคนอยู่แล้วแล้ว อาหารแคปซูนของนางนั้นมีประสิทธิภาพดีเยี่ยม

ท่านอ๋องหยวนอวิ๋นฉีนั่งมองสำรวจพระชายาด้วยความสนใจ นางไม่เคยทำตัวเอียงอายใส่เขาเลยถ้าเขาจ้องตานางเองก็จะจ้องกลับเหมือนกัน ความรักนั้นนางมีให้กับลูกๆทั้งสองคนอย่างท่วมท้นแล้วก็ท่านอี้หลุ่นกับคนที่ทำงานในความปกครองของนางเพียงเท่านั้น นางทำงานเก่งวางแผนเก่งแต่สำหรับคนเป็นสามีนั้นอยากให้นางใส่ใจดูแลปรนนิบัติเขาบ้าง แล้วอีกเมื่อไรนางจะใจอ่อนสักทีท่านอ๋องคิดในใจขยับไปนั่งชิดพระชายาของตัวเองทำเนียนอยากอยู่ใกล้ๆนางให้มากกว่านี้ที่เห็นนางเหมือนจะหลับ

"ใกล้จะถึงจวนของนายอำเภอแล้วพะยะค่ะท่านอ๋อง"   

คนสนิทส่งเสียงบอกเจ้านายท่านอ๋องจึงผละตัวออกจากพระชายาอย่างเสียดายพึ่งจะจับนางพิงบ่าได้ไม่ถึงเค่อเลย ฟางอี้หลิงก็ตื่นพอดีกลับได้ยินเสียงของคนขี่รถม้าเหมือนกันว่าจะพักสายตาดันจะหลับเสียได้นะเราแถมยังไปพิงบ่าสามีคนอื่นเสียด้วยสิ

"พระชายาเดี๋ยวข้าจะออกไปนั่งด้านหน้าเจ้าก็ตื่นแล้วเตรียมตัวเข้างานเถอะอีกไม่ไกลก็จะถึงงานแล้ว"

ท่านอ๋องบอกพระชายาก่อนจะออกไปนั่งด้านหน้าด้วยความเสียดาย วันนี้เขาใส่ชุดสีเข้มขับให้ใบหน้าที่เย็นชาแต่หล่อเหลาหาใครเทียบได้

"ทำไมไม่ขี่ให้มันช้าๆกว่านี้หน่อย" ท่านอ๋องว่าให้คนสนิทของพระองค์     

"......"      คนสนิทคิดในใจนี้ก็แทบจะคลานแล้วนะ คนเดินยังจะเร็วกว่าอีกเขาคิดในใจ เพราะตอนขึ้นรถม้าท่านอ๋องส่งสัญญาณให้คือรู้กันอยากอยู่ใกล้พระชายานานๆหน่อยนั้นเอง

ฟางอี้หลิงคิดปกติเดินทางเข้าเมืองไม่นานแต่ทำไมวันนี้นานจังแถมเผลอหลับเสียด้วยสิเราว่าจะแค่พักสายตานิดเดียวเอง

รถม้าวิ่งไปอีกไม่นานก็จอดลงที่หน้างาน ฟางอี้หลิงก้าวลงรถม้าโดยจับมือของพระสวามีที่แย่งหน้าที่พี่สาวอีอีแทนหน้าตาเฉย ทุกคนก้มหน้าอมยิ้มให้กับสองผัวเมียที่ยังไม่เปิดเผยให้ใครได้รับรู้ในเมืองจี่เป่ย

โมเฉียงชุนกับหลี่เจิ้งหยางที่ยืนรอฟางอี้หลิงเพราะนัดจะเข้างานพร้อมกันเพราะเป็นพ่อค้าวานิชณ์ทั้งสามคนและได้นั่งโต๊ะเดียวกันในงาน วันนี้เขาได้สั่งคนของนายอำเภอเอาไว้แล้วเรื่องโต๊ะให้แยกไว้สามโต๊ะเพราะมากันหลายคนรวมถึงคนติดตามด้วย

"แม่นางฟางอี้หลิงเจ้ามาถึงเสียที ข้ากับท่านหลี่เจิ้งหยางรอท่านตรงนี้เพื่อจะเข้าไปในงานพร้อมกัน"

สองหนุ่มรีบเดินไปหาเป้าหมายพร้อมทั้งก้มหัวลงให้ท่านอ๋องอย่างรู้กัน

"ขอบใจพวกท่านมากที่จริงข้าเดินเข้างานเองก็ได้ไม่ต้องยืนรอด้วยตนเองก็ได้ คนของตัวเองก็มาด้วยไม่ใช่หรือ" นางถามเพื่อนคู้ค้าชายทั้งสองคนของนาง

"ไม่เป็นไรข้าเต็มใจรอเข้างานพร้อมแม่นาง ไปกันเถอะข้าอยากจะรู้ว่านายอำเภอต้องการอะไรจากพวกเราพ่อค้าในเมืองจี่เป่ยบ้าง"   ฟางอี้หลิงมองสำรวจทางเดินเข้างานที่มีผู้คนเดินตามกันเข้าไปไม่ขาดคงจะเชิญมาทั้งเมืองกระมัง

กลุ่มของนางนั้นมีหลายคนที่เดินตามกันเข้าไปยังลานที่จัดงาน จึงทำให้คนในงานสนใจคนกลุ่มใหญ่ที่เดินเข้ามาไม่น้อยคนของนางแยกไปนำของขวัญไปลงชื่อของแต่ละจวนที่เข้าร่วมงานจะมีพ่อบ้านของจวนกับสาวใช้คอยจดใส่สมุดเอาไว้ให้ชัดเจน เวลาจวนไหนมีงานจะได้ส่งของขวัญไปให้ไม่ด้อยกว่ากัน

นายอำเภอลู่ฟงที่ยืนรับแขกของเมืองจี่เป่ยมองเห็นนายน้อยของเหลาอาหารกับนายน้อยของโรงหมอหลี่เจิ้นหยางที่เดินมาพร้อมกับแม่นางที่คนเมืองจี่เป่ยให้ความสำคัญไม่น้อย แถมเป็นเจ้าของนาข้าวหลายพันหมู่และเจ้าของร้านขายข้าวสารอาหารพืชผักทุกชนิดในเมืองจี่เป่ย ถือว่าเป็นเถ้าแก่เนี้ยที่ร่ำรวยที่สุดในเมืองจี่เป่ยนี้

ถึงแม้ว่าคนของเขาจะสืบว่านางมีบุตรฝาแฝดถึงสองคน แต่ไม่มีสามีร่วมจวนด้วยเรื่องลูกติดไม่ใช่ประเด็นนายอำเภอคิด แถมนางยังรูปโฉมงดงามตามคำบอกเล่าของคนสนิทที่เขาส่งไปสืบข่าวของคนแต่ละจวนที่เขาสนใจเป็นพิเศษ

พอทั้งสามคนสำคัญเดินเข้ามาในจวนจนจะถึงโต๊ะที่จัดเตรียมเอาไว้ให้ นายอำเภอคนใหม่แทบจะลืมหายใจกับความงดงามของเถ้าแก่เนี้ยฟางอี้หลิงจนแทบลืมหายใจ นี้เขาพลาดไปได้อย่างไรตั้งสองเดือนที่ปล่อยสาวงามไปอย่างน่าเสียดาย นายอำเภอลู่ฟงรีบเดิมออกมาที่โต๊ะของทั้งสามคนในทันที

"โอ้ยินดีที่ได้พบนายน้อยโม่เฉียงชุนกับนายน้อยหลี่เจิ้งหยางขอรับ นี้คือแม่นางฟางอี้หลิงเจ้าของร้านขายข้าวสารแห่งเมืองจี่เป่ยใช่ไหมขอรับ ข้านายอำเภอลู่ฟงที่มาประจำการที่นี้ได้สองเดือนแล้วต้องขอโทษแม่นางกับคุณชายทั้งสองที่ข้ายังไม่ได้เข้าไปทำความรู้จักด้วยตนเองขอรับ"

ปากพูดแต่สายแต่นี้หวานเฉิ่มใส่ฟางอี้หลิงจนสามหนุ่มตากระตุก ท่านอ๋องหยวนอวิ๋นฉีกำมือจนเส้นเลือดปูดดูมันมองพระชายา มองเข้าไปเดี๋ยวข้าจะเอาดาบเสียบตามันดีเลยไหม

"ยินดีที่ได้รู้จักท่านนายอำเภอลูฟงเช่นเดียวกันขอรับข้าโม่เฉียงชุนของเหลาอาหารโม่เฉียงขอรับ"

เขาแนะนำตัวตัดปัญหาสายตาน่ารังเกียจของนายอำเภอน่าด้านที่มองเพื่อนคู่ค้าของเขาน้ำลายมันแทบจะหก

"ข้านายน้อยหลี่เจิ้นหยางยินดีที่ได้รู้จักท่านนายอำเภอขอรับ" 

   ชายหนุ่มแนะนำตัวตามมารยาทเพื่อหยุดสายตาน่ารังเกียจนั้น

"ส่วนข้าฟางอี้หลิงบุตรสาวของอดีตแม่ทัพฟางอี้หลุนและน้องสาวของแม่ทัพฟางอี้ข่ายที่ประจำชายแดนใต้เจ้าค่ะยินดีที่ได้รู้จักท่านนายอำเภอลู่ฟง"

นางเห็นสายตาที่นายอำเภอส่งมาอย่างน่ารังเกียจแล้วนั้น จึงบอกให้เขารู้ว่านางไม่ได้เกรงกลัวเขาเพราะพี่ชายของนางเป็นแม่ทัพใหญ่ถ้ามันรู้ว่าบิดาสองแฝดเป็นท่านอ๋องมันยังจะกล้าส่งสายตาน่ารังเกียจนั้นไหมหึใจเย็นๆก่อนฟางอี้หลิง

"โอ้ยินดีที่ได้รู้จักแม่นางฟางอี้หลิงเช่นเดียวกันเชิญนั่งก่อนขอรับ พ่อบ้านรีบนำอาหารมาต้อนรับแขกพิเศษเร็วเข้า"  ตอนนี้ทั้งสามคนนั่งลงที่โต๊ะมีสองหนุ่มนั่งด้านซ้ายท่านอ๋องรีบนั่งข้างพระชายาด้านขวานาย อำเภอถึงกับตากระตุกคนติดตามของนางที่นั่งเสมอเจ้านาย

"ท่านแม่ทัพสั่งข้าเอาไว้ห้ามห่างกายของคุณหนูฟางอี้หลิงขอรับ"

เขาตอบหน้าตาย