บทที่ยี่สิบเอ็ด

ทุกคนในจวนของฟางอี้หลิงก็ยังใช้ชีวิตกันตามปกติ   ช่วงนี้นางจะให้สองแฝดใช้เวลากันบิดาของพวกเขาให้มากเผื่อเวลาที่บิดาเดินทางกลับเมืองหลวงจะได้ไม่คิดถึงกันมากนัก แต่ที่นางไม่รู้คือท่านอ๋องไม่คิดที่จะเดินทางกลับไปโดยไม่มีพระชายากับลูกน้อยทั้งสอง เพราะเขาได้วางแผนเอาไว้แล้วทั้งให้คนแจ้งข่าวเสด็จพี่ออกหนังสือเรียกตัวของพระชายากับหลานไปเยี่ยมที่เมืองหลวงปีละครั้งสองครั้งก็ยังดี รอให้จัดการนายอำเภอคนใหม่ของเมืองจี่เป่ยเสียก่อนเถอะท่านอ๋องคิดในใจจากนั้นจึงใช้ชีวิตกับลูกน้อยทั้งสองคนให้มีความสุขสนุกที่สุด

ทุกวันพ่อลูกจะออกไปทำภารกิจภายในไร่นาของมารดาแทบจะทุกที่ รวมถึงท่านตาเองก็ไปด้วยเหมือนกันเรียกได้ว่าเข้าขากัน

ส่วนท่านอ๋องนั้นถึงจะออกไปทำกิจกรรมร่วมกับลูกน้อย เขาก็ยังจะหาเวลามาส่องพระชายาของตัวเองทุกวันเช่นเดียวกัน ได้เห็นหน้านางมองค้อนให้หรือว่าให้เท่านี้ท่านอ๋องก็จะนอนหลับสบายใจกับลูกน้อยที่เวียนกันมานอนกับบิดาคนละวัน เมื่อไรพระชายาจะใจอ่อนให้พี่เข้าเรือนไปนอนฟังนิทานพร้อมลูกบ้างนะ ท่านอ๋องได้แต่คิดในใจแต่ถึงอย่างไรเขาที่มีวรยุทธที่เก่งกาจก็แอบส่องพระชายาเข้าห้องบรรทมทุกคืนตอนนางหลับไปพร้อมกับลูกน้อย ท่านอ๋องจะแอบหอมแก้มนวลแล้วรีบเร้นกายออกไปทุกคืน

 

ในห้องทานข้าวในมื้อเช้าของครอบครัวห้าคนพ่อแม่ลูกรวมถึงบิดาของนางกำลังนั่งกินมื้อเช้าด้วยความอร่อยเหมือนทุกวันที่ผ่านมา

"วันนี้พระชายาจะไปร่วมงานที่จวนของนายอำเภอใช่หรือไม่"

บิดาถามขึ้นหลังจากอิ่มกันทุกคนแล้ว

"เจ้าค่ะท่านพ่อเห็นบอกในจดหมายเชิญเหมือนจะให้เข้าร่วมงานในช่วงเวลาตั้งแต่ยามซือขึ้นไปเพราะคงจะจัดเลี้ยงใส่มื้อเที่ยงเจ้าค่ะ"

นางตอบบิดาและทุกคนกำลังนั่งกินผลไม้เล่นตบท้ายจากอาหารหลัก สองแฝดนั้นนั่งใช้ช้อนส้อมของท่านแม่ที่สั่งทำเสียบผลไม้ป้อนบิดามารดารวมถึงท่านตาเองก็ด้วย ได้รับรอยยิ้มกับคำขอบใจกับมาให้ชื่นใจ

"ท่านอี้หลุนไม่ต้องเป็นห่วงข้าเองก็จะเดินทางไปกับพระชายาด้วยเช่นกัน แต่ในนามคนคุ้มกันที่ติดตามดูแลนางเองเพื่อจัดการนายอำเภอคนใหม่ ข้าให้คนแฝงตัวเข้าไปในจวนเกือบหนึ่งอาทิตย์แล้ว เพราะข้าเองยังไม่อยากเปิดตัวเดี๋ยวจะหาว่าข้าใช้อำนาจหาเรื่องนายอำเภอคนใหม่ได้"

ท่านอ๋องบอกกับบิดาของพระชายาของตนเองให้คลายความกังวลเพราะว่านางนั้นเป็นเจ้าของกิจการที่เป็นหญิงในเมืองจี่เป่ยนี้นอกนั้นจะเป็นผู้ชายที่เป็นหัวหน้าครอบครัว

"ตั้งแต่ที่เพื่อนของพ่อย้ายออกไปได้สองเดือนก็เริ่มมีกองโจร พวกมันช่างฮึกเหิมคิดว่าคงจะไม่มีใครปราบมันได้เพราะมีขุนนางในเมืองให้ความช่วยเหลือมันนี้เอง ถ้าไม่มีท่านอ๋องลงมาที่เมืองจี่เป่ยนี้พ่อจะทำงานนี้เอง"

อดีตท่านแม่ทัพฟางอี้หลุนบอกกับบุตรสาวรวมทั้งราชบุตรเขยด้วยในความคิดของท่านที่อยากให้บ้านเมืองสงบสุข

"คงไม่ต้องให้ถึงมือของท่านพ่อหรอกเจ้าค่ะแค่นี้ลูกจัดการเองได้แต่ท่านอ๋องเสนอตัวทำแทนลูกจึงไม่ขัดเจ้าค่ะ"  ฟางอี้หลิงตอบบิดายิ้มเหมือนไม่ใช่เรื่องใหญ่

"มันเป็นหน้าของข้าที่จะปกป้องประชาชนช่วยเสด็จพี่อยู่แล้วและเมืองนี้ก็มีพระชายากับลูกๆอีก หน้าที่ของสามีที่ต้องปกป้องภรรยาอยู่แล้ว"

ท่านอ๋องเกี้ยวนางต่อหน้าบิดาของนางเลย คนบ้านี้ ฟางอี้หลิงถึงกับไปไม่ถูกแต่นางไม่อายหรอกนะ

"แต่ว่านายอำเภอยังจะรนหาที่ตายเสียด้วยสิได้ข่าวว่าให้คนสืบเรื่องเถ้าแก่สาวร้านขายพืชผักในอำเภออีก ทั้งมีพื้นที่ทำนาทำสวนมากมายแถมไม่เคยเห็นหน้าสามีมีบิดาเป็นถึงแม่ทัพใหญ่รวมทั้งพี่ชายเองก็ด้วย"  ท่านอ๋องหันมาบอกพระชายาของตัวเอง

"ไม่เห็นจะกลัวเลยถ้ามันล้ำเส้นมากนักก็กำจัดมันทิ้งก็สิ้นเรื่อง ใครจะไปสืบหาข่าวของคนเลวๆพรรคนั้นกัน ชาวบ้านจะได้ทำมาหากินได้ไม่ต้องคอยหวาดระแวงแผ่นดินจะได้สูงขึ้นไม่เปลืองข้าวหลวงด้วยเจ้าค่ะท่านพ่อ"

ท่านพ่อทำหน้า

"......"     

"........"

ท่านอ๋อง???พระชายาของข้าจะฆ่าคนแบบไม่กระพริบตาไม่ได้นะ สามีจะจักการเองไม่ให้ถึงมืออันบอบบางของเจ้าหรอกนะ

บุตรสาวของพ่อที่อ่อนหวานน่ารักหายไปหมดตั้งแต่แต่งเข้าตำหนักของท่านอ๋อง โถ่ลูกพ่อท่านแม่ทัพโอดคราญในใจกับคำตอบของนางที่บอกจะจัดการนายอำเภอในแบบของตัวเอง

ส่วนฟางอี้หลิงนั้นตอบแล้วทำตัวเฉยๆตามสบายรอแค่เวลาจะไปเยียนจวนของนายอำเภอคนใหม่เสียหน่อย

สองคนพ่อตากับลูกเขยนั้นมองหน้ากันแบบไม่อยากจะเชื่อกับคำตอบที่ได้ยินของคนตรงหน้าเลยสักนิด

"เอ่อหลิงเอ๋อร์พ่อว่าให้พระสวามีของลูกจัดการเองดีกว่านะลูกพ่อว่าคงไม่ต้องถึงมือของลูกกระมัง"  บิดาบอกบุตรสาวอีกครั้ง

"เจ้าค่ะท่านพ่อครั้งนี้ลูกจะปล่อยผ่านให้ท่านอ๋องจัดการเอง อีกหนึ่งชั่วยามลูกจะออกเดินทางขอตัวไปทำงานก่อนนะเจ้าคะท่านพ่อ"

 นางลุกขึ้นแล้วลาบิดาเข้าไปเข้าห้องทำงานเลย

ส่วนท่านอ๋องนั่นนางไม่ลาพอนางเดินจากไปพ่อตากับลูกเขยก็หารือกันต่อไปอีกหลายเรื่อง หลักคือเรื่องของนายอำเภอที่จะจัดการให้เด็ดขาดในวันนี้ ท่านอ๋องได้สั่งคนของตัวเองให้เตรียมตัวพร้อมเข้าจัดกการได้ในทันทีและคุ้มกันพระชายาของตนเองเป็นหลักรวมถึงตัวของท่านอ๋องเองด้วย ก็จะประกบติดพระชายาของตัวเองไม่ให้ห่างกาย

ถึงเวลาเดินทางฟางอี้หลิงใส่ชุดที่รัดกุมที่สุด เสื้อผ้าของนางจะเน้นไปทางกางเกงที่ออกแบบเป็นกระโปรงของคนยุคนี้ ด้านในด้านออกแบบเหมือนกระโปรงชุดของคนยุคโบราณแต่งหน้านิดหน่อยบางเบาแต่ใครมองจะต้องเหลียวหลัง พอนางออกมาที่หน้าเรือนท่านอ๋องที่นั่งจิบชารอพระชายาแทบจะหยุดหายใจกับใบหน้าที่งดงามปานล่มเมืองของนาง นี้เขาปล่อยให้คนอื่นเห็นพระชายาของตัวเองมาตั้งหลายปีได้อย่างไรมันช่างน่าโมโหตนเองยิ่งนัก   

ตอนนี้ไม่อยากให้นางเดินออกจากจวนไปที่ไหนเลย แต่คงได้เพียงแค่คิด ท่านอ๋องบอกตัวเองให้ใจเย็นๆเพราะนางยังไม่ให้อภัยเขานั้นเอง

รถม้าที่มาจอดรออยู่แล้วหน้าเรือน พอพระชายาขึ้นรถม้าท่านอ๋องนั้นตามเข้าไปนั่งในรถม้าด้วย ฟางอี้หลิงมองด้วยความแปลกใจว่าเขาไม่ขี่ม้าของตนเองไปหรือทำไมขึ้นมานั่งกับนาง

ส่วนสาวใช้นั้นนั่งรถม้าอีกคันตามหลังเพราะท่านอ๋องสั่งว่าจะขึ้นคันเดียวกับพระชายา ทุกคนจึงไม่กล้าขัดใจเจ้านายคนใหม่ที่เป็นถึงน้องชายของฮ่องเต้

"ข้าก็คนคุ้มกันพระชายายังไงละวันนี้จึงไม่ขี่ม้าพอใกล้จะถึงจวนนายอำเภอข้าจะไปนั่งด้านหน้าพร้อมกับคนขี่รถม้า" ท่านอ๋องตอบพระชายาที่มองมาที่ตนเองด้วยความสงสัย

ฟางอี้หลิงขี่เกียจจะต่อว่าให้ งนั่งเฉยอยากนั่งก็นั่งไปส่วนนางอามือกอดอกเอาหัวพิงผนังรถม้านั่งหลับตาไม่สนใจคนที่นั่งในรถม้าด้วย ท่านอ๋องหนุ่มแอบสำรวจพระชายาด้วยแววตาที่ล้ำลึก นางช่างใจแข็งยิ่งนักอดทนไว้รอพี่ชายนำราชโองการพานางกับลูกน้อยไปเยือนเมืองหลวงพร้อมกันในอีกไม่นาน ตอนนี้เรื่องใหญ่คือจัดการเหลือบไรที่กำลังเอาเปรียบชาวบ้านอยู่ตอนนี้เสียก่อนเถอะ ท่านอ๋องคิดเรื่องงานเขาไม่หนักใจเท่ากับคิดหาทางทำให้พระชายาหายโกรธตัวเองเลย