บทที่ยี่สิบแปด

พอฟางอี้หลิงรีบเดินเข้าเรือนไปเพราะเกิดมาจนมีลูกนางเองก็ไม่เคยจูบกับใครมาก่อนเคยแต่ฆ่าซอมบี้เพียงเท่านั้น พอมาเจอสามีของเจ้าของร่างเดิมจูบจึงทำให้นางเองก็ทำตัวไม่ถูกเช่นเดียวกันเพราะร่างเดิมนั้นนางได้เข้าหอกับท่านอ๋องแต่ไปเสียชีวิตที่ตำหนักร้างท้ายเมืองหลวง  ส่วนนางนั้นมารับช่วงตอนตั้งครรภ์ให้สองก้องเพียงเท่านั้น ไม่ได้ป้ำๆกันกับเขาเสียหน่อย   

ท่านอ๋องเองเอามือจับปากตัวเองแล้วยิ้มด้วยความโง่งมที่ได้จูบพระชายาของตัวเอง ปากของนางหวานยิ่งนัก ทำไมข้าถึงโง่ขนาดนี้ที่ทอดทิ้งพระชายากับลูกไปรบตั้งหลายปีทั้งไม่เคยส่งข่าวอีกด้วย อ๋องหนุ่มคิดในใจด้วยความเสียดายเวลา

สองแฝดที่พึ่งจะกลับมาถึงจวนมองเห็นรถม้าของท่านแม่กลับมาถึง ทั้งสองคนก็เร่งจะวิ่งไปให้ทันมารดากับบิดาที่รถม้า แต่พอวิ่งมาใกล้จะถึงเห็นหลังของท่านแม่เดินเข้าเรือนไปก่อนแล้วสองแฝดจะเรียกตามก็ไม่ทัน

"ว้าไม่ทันทันท่านแม่เสียแล้วพี่ใหญ่" เล่อเล่อพูดขึ้นมาอย่างเสียดาย

"แล้วท่านพ่อไม่ได้กลับมาพร้อมท่านแม่หรือเจ้าคะท่านหน้า" 

   เล่อเล่อหันไปถามคนขี่รถม้าแทนเพราะไม่เห็นบิดาลงจากรถม้า ทั้งสองคนกำลังอุ้มลูกสุนัขคนละตัวที่ไปได้มาจากบ้านของคนงานที่ดูแลนาข้าว พวกมันพึ่งจะหย่านมนางจึงขอท่านตาพามันกลับเลี้ยงที่จวนด้วยคนละตัวกับพี่ชาย

"นายท่านอยู่ในรถม้าขอรับคุณหนู"   ครของท่านอ๋องตอบนายน้อยของตัวเองที่ยืนอุ้มลูกหมา ช่างน่าเอ็นดูเสียจริงจะไม่ให้ท่านอ๋องทั้งรักทั้งหลงได้อย่างไรก็คุณทั้งสองคนนั้นช่างพูดช่างคุย พระชายานั้นก็งดงามและเก่งกาจจนท่านอ๋องไม่ยอมเสด็จกลับเมืองหลวงคงจะอยู่ที่นี้ยาวเลยละมังคนสนิทคิดในใจ

ส่วนท่านอ๋องที่นั่งเคลิ้มคนเดียวในรถม้าคิดเลยเถิดไปถึงไหนต่อไหน คิดถึงเนื้อนุ่มนิ้มหอมกรุ่นติดที่ปลายจมูก ริมฝีปากที่หวานล้ำนั้นอีกท่านอ๋องหนุ่มนั่งเหม่อลอยมาได้สักพักถึงสะดุ้งได้สติตอนเสียงลูกน้อยตะโกนเรียกเสียงดัง

"ท่านพ่อเจ้าคะทำไมถึงยังไม่ลงมาจากบนรถม้าสักที เล่อเล่อมีน้องหมสให้ท่านพ่อดูด้วยนะเจ้าคะ"

เสียงแปดหลอดของบุตรสาวทำให้ท่านอ๋องสะดุ้งตื่นจากอาการเคลิ้มถึงพระชายาของตัวเองแล้วรีบเปิดม่านลงจากรถม้าอย่างเร็ว

"เล่อเอ๋อร์เด็กดีท่านพ่อกำลังจะลงไปเดี๋ยวนี้แล้ว ไหนลูกสาวของท่านพ่อได้อะไรกลับมาเลี้ยงด้วยนะ"

ท่านอ๋องรีบถามบุตรสาวพอลงจากรถม้าเห็นเด็กตัวจ้ำหม่ำยืนอุ้มลูกหมาสีน้ำตาลกับสีดำกับบุตรชายคนละตัวยืนทำหน้างอนๆบิดาที่ลงจากรถม้าช้า

"ท่านพ่อขอรับข้ากับน้องไปที่นาข้าวของท่านแม่แล้วที่บ้านของเพื่อนที่เลี้ยงหมาไว้ช่วยดูแลแปลงข้าวของพวกเราคลอดลูกออกมาหลายตัว ข้าจึงขออนุญาติท่านตาพากลับมาเลี้ยงที่จวนเพื่อช่วยเฝ้าบ้านด้วยขอรับ แต่เอ่อลูกยังไม่ได้ขออนุญาติท่านแม่เลยขอรับ"  ฟางลู่หมิงบอกบิดาเสียงอ่อย

"เช่นนั้นหรือลูกถ้าเช่นนั้นคงต้องเข้าไปที่เรือนของท่านแม่ก่อนแล้วค่อยขอจากท่านแม่อีกทีลูกก็ได้ ท่านตาของลูกอนุญาติแล้วท่านแม่คงไม่ห้ามกระมังพ่อว่า"

ท่านอ๋องบอกลูกน้อยทั้งสองที่ยืนอุ้มหมามองเขาตาแป๋วด้วยความคาดหวัง

"ลู่ข่ายคังเจ้ามาอุ้มลูกหมากลับไปที่เรือนของข้าก่อนหาคอกให้มันอยู่ด้วยให้คนดูแลให้ดีละ"   ท่านอ๋องสั่งก่อนจะจูงมือลูกน้อยเดินตามพระชายาเข้าเรือนของนางไป

ฟางอี้หลิงหลังจากเข้ามาในเรือนได้สักพักนางก็สงบสติอารมณ์ของตัวเองลงได้แล้วก็กำลังเดินออกมาจากห้องนอนพอดี นางมุ่งหน้ามายังโถงรับแขกพอดีกับสามพ่อลูกจูงมือกันเดินเข้ามาพอบุตรสาวเห็นหน้าของมารดาก็ยิ้มร่าเริงวิ่งเข้าไปกอดมารดาแล้วพูดจาออดอ้อนขอเลี้ยงลูกหมาต่อทันที

"ท่านแม่เจ้าขาวันนี้เล่อเล่อได้ลูกหมากลับมาเลี้ยงด้วยนะเจ้าคะและลูกก็ขออนุญาติท่านตาแล้วด้วย ท่านตาก็อนุญาติให้ลูกกับพี่ชายเลี้ยงลูกหมาที่เรือนของท่านตาได้จะให้พี่สาวทุกคนช่วยเลี้ยงเจ้าค่ะ"

นางพูดยาวมากรวดเดียวเลยเพราะกลัวมารดาจะไม่ให้นางเลี้ยงลูกหมาแสนน่ารักนั้นเอง

"ทำไมหรือจอบแสบไปอ้อนท่านตาจนได้ลูกหมามาเลี้ยงเลยละแต่ถ้าลูกอยากจะเลี้ยงลูกต้องมีความรับผิดชอบต่อสัตว์ที่ลูกอยากจะเลี้ยงด้วยนะจ๊ะ ไม่ใช่โยนให้พี่ๆเขาทำแทนเพราะพี่ๆเขาก็มีงานเยอะแล้วไม่ใช่ว่าพอเห็นมันตัวเล็กแล้วน่ารักพอมันโตขึ้นแล้วมันก็จะไม่น่ารักเหมือนตอนเป็นเด็กแล้วนะลูกจะเลี้ยงแค่ลูกหมายังเล็กไม่ได้ต้องดูแลตอนเขาโตด้วย ลูกก็ต้องใสใจดูแลเขาจนกว่าเขาจะตายจากเราไปโน้นนะเข้าใจไหมจ๊ะเด็กดี" นางสอนลูกอย่างใจเย็น

"เจ้าค่ะท่านแม่/ขอรับท่านแม่"

"ลูกจะเลี้ยงดูให้ลูกหมาเติบโตไปพร้อมกันกับลูกเลยขอรับใช่ไหมน้องเล็ก"

ลู่หมิงถามน้องสาวเพื่อยืนยันด้วยกัน 

 "เจ้าค่ะพี่ใหญ่ ล่อเล่อจะเลี้ยงน้องหมาให้ดีที่สุดเจ้าคะ"

ท่านอ๋องมองพระชายาสอนลูกอย่างใจเย็นนางช่างน่ารักเหลือเกินเรื่องลูกสำหรับนางคือเรื่องใหญ่แม้แต่เขาก็ไม่สำคัญเท่า จะให้เขาไปหาพระชายากับลูกที่น่ารักได้ที่ไหนอีกละ นางก็ใจร้ายไล่เขาไปหาพระชายใหม่ได้น่าตาเฉยคิดแล้วมันช่างน่าน้อยใจชายหนุ่มคิด

"เดี๋ยวพ่อจะช่วยลูกเลี้ยงน้องหมาเอง ขอบใจพระชายามากนะที่ดูแลสั่งสอนลูกทั้งสองคนมาเป็นอย่างดี"

ท่านอ๋องพูดทั้งยังมองหน้าของนางด้วยแววตาที่ล้ำลึก ริมฝีปากอวบอิ่มที่โดนเขาจูบไปยังมีรอยบวบแดงให้เห็นทำให้ใบหูของท่านอ๋องเองก็แดงเหมือนกันพอคิดถึงเรื่องที่ทำกับนางในรถม้า

"มันคือหน้าที่ของหม่อมฉันนี้เพคะและก็ทำมาตั้งแต่ท้องแล้วเรามีกันแค่สามคนมาตลอดอยู่แล้ว" นางตอบแบบไม่ได้สนใจท่านอ๋อง

กับคำตอบของพระชายาทำเอาท่านอ๋องจุกในอกเพราะนางบอกว่ามีแค่สามคนแม่ลูกมาโดยตลอด

"แต่ตอนนี้ข้ากลับมาแล้วพระชายาเราต้องมีสี่คนพ่อแม่ลูกสิถึงจะถูกจริงไหมลูก"     ท่านอ๋องหาแนวร่วมจากลูกน้อย

"ขอรับท่านพ่อ/เจ้าค่ะท่านพ่อ"

"พวกเราจะมีสี่คนพ่อแม่ลูกตลอดไปเลยเจ้าค่ะ "     เล่อเล่อพูดแล้วหัวเราะอย่างมีความสุข

ฟางอี้หลิงอ้าแขนออกให้บุตรชายที่เดินเข้ามากอดมารดาสามแม่ลูกกอดหอมแก้มกันจนพอใจจึงพากันเดินไปที่ระเบียงหน้าเรือน

ท่านอ๋องเดินตามสามแม่ลูกออกมาดีนะที่บุตรชายนั้นยื่นมือมาจับมือของท่านพ่อให้เดินไปด้วยกัน ส่วนบุตรสาวนั้นจับมือมารดาข้างหนึ่งพี่ชายข้างหนึ่งจึงเป็นครอบครัวที่เดินขับมือไปพร้อมกันทั้งสี่คน ช่างเป็นภาพที่งดงามที่ใครพบต่างก็ยิ้มให้กับสี่พ่อแม่ลูกที่เดินจูงมือกันจากเรือนไปที่สระบัวหลวงที่กลางศาลาเพื่อรอจะกินมื้อค่ำร่วมกัน

อดีตท่านแม่ทัพฟางอี้หลุนยืนมองลงไปจากหน้าต่างเรือนนอน เห็นลูกหลานเดินจูงมือกันไปที่ศาลากลางสระบัวท่านถึงกับยิ้มที่เห็นหลานน้อยทั้งสองคนมีความสุขกับเขาเสียทีที่ได้รู้ว่าพวกเขามีบิดา หวังว่าบุตรสาวจะใจอ่อนให้พระสวามีในเร็ววันนะเพราะที่นางทำไปในตอนนี้คือสงสารลูกน้อย จึงตามน้ำไปก่อนบิดาเช่นท่านจะไม่รู้ได้เยี่ยงไรเพราะบุตรสาวนั้นใจแข็งมากตั้งแต่โดนพระสวามีทำโทษที่เมืองหลวง ข้าคงจะช่วยท่านเพียงเท่านั้นละท่านอ๋อง ท่านเองต้องพยายามตามเอาดวงใจทั้งสามดวงมารวมกันเอง อดีตท่านแม่ทัพใหญ่ยืนคิดในเรือนนอนหลังจากแยกจากหลานทั้งสองที่ไปแปลงนามาทั้งวันแล้ว