บทที่ยี่สิบเก้า

รองแม่ทัพกับกุนซือที่นำหัวหน้าโจรมุ่งหน้าสู่เมืองจี่เป่ยพร้อมคนสนิทของท่านลู่หานตงที่พากันหยุดพักที่โรงตี๊ยมเพราะมืดค่ำเสียก่อน จึงหยุดพักก่อนคาดว่าพรุ่งนี้คงจะถึงเมืองจี่เป่ยยามเว่ย

ลู่หานตงบอกกุนซือคู่ใจของท่านอ๋องกับรองแม่ทัพที่อยากไปเห็นหน้าพระชายาของท่านอ๋องเช่นเดียวกันเพราะตอนที่ท่านอ๋องเดินทางมาแต่งพระชายา ทั้งสองยังคุมทัพอยู่ชายแดนเหนือที่พร้อมจะปะทะทุกเมื่อ ทั้งสองคนจึงไม่ได้เห็นหน้าพระชายาของท่านอ๋องแม้แต่คนสนิทของท่านอ๋องเองก็พึ่งจะเห็นหน้าพระชายาของท่านอ๋องที่เมืองจี่เป่ย

ตอนที่ทำพิธีแต่งของท่านอ๋องพระชายานั้นต้องคลุมหน้าสาวทั้งวัน พอเข้าหอรุ่งขึ้นท่านก็เดินทางกลับชายแดนพอไปรับแม่นางจางว่านอี้เข้าตำหนักแล้วสั่งลงโทษพระชายาฟางอี้หลิงในเช้าวันเดินทางกลับชายแดนเหนือเลย

"ว่าแต่พระชายาของท่านอ๋องหยวนอวิ๋นฉีงดงามมากไหมลู่หานตง " 

 กุนซือหนุ่มถามด้วยความของใจและถามสิ่งที่คาใจที่ท่านอ๋องสั่งลงโทษพระชายาหลังจากที่ร่วมหอกันแล้ว

"งดงามอ่อนหวานมากขอรับแต่เด็ดขาดมากท่านกุนซือ พระชายาสามารถทำนาข้าวกับสวนผักผลไม้เป็นเนื้อที่สองพันหมู่คนงานทาสร่วมสองร้อยที่ทำงานในไร่นา  ที่ไกลสุดหูสุดตาเลยขอรับ ไม่น่าเชื่อว่าพระชายาที่บอบบางอ่อนหวานจะสามารถเป็นคนจัดการทุกอย่างได้อย่างได้ดีมากๆเลยขอรับ ข้าอยากให้พวกท่านได้ไปเห็นยิ่งนักขอรับว่าพระชายาฟางอี้หลิงขี่ม้าออกไปทำงานในไร่นากับคนงานเกือบทุกวัน เป็นที่รักของทุกคนในจวนชนิดที่ตายแทนกันได้เลยละขอรับท่านกุนซือแล้วตอนที่ท่านอ๋องพบพระโอรสฟางลู่หมิงกับพระธิดาฟางเย่วเล่อที่เหลาอาหารกับท่านแม่ทัพฟางอี้หลุน ท่านอ๋องแทบจะล้มตอนเห็นหน้าของนายน้อยที่ถอดแบบท่านอ๋องออกมาเลยขอรับ ยิ่งคุณหนูน้อยฟางเย่วเล่อนั้นช่างพูดช่างคุยออดอ้อนจนท่านอ๋องใจเหลวเป็นน้ำเลยขอรับท่านกุนซือ ส่วนพระชายานั้นได้คุยสะสางกับท่านอ๋องในห้องโถง พวกข้าไม่รู้ขอรับรู้แต่ว่าท่านอ๋องคนเดียว อันนี้พวกท่านต้องไปถามท่านอ๋องเอาเองขอรับ"

ลู่หานตงตอบแล้วยิ้มแห้งๆให้กับสองหนุ่มจะพูดออกไปได้อย่างไรว่าท่านอ๋องโดนพระชายาไล่ตะเพิดทั้งทุบตีแบบไม่กลัวท่านอ๋องเลยสักนิด แต่ท่านอ๋องก็ยอมพระชายาทุกอย่าง

สองคนสนิทมองหน้ากันพอได้ฟังคำบอกเล่าจบ

"อือถ้าลำบากใจมากก็ไม่ต้องบอกก็ได้ที่เหลือข้ากับรองแม่ทัพจะถามท่านอ๋องเองเมื่อไปถึงเมืองจี่เป่ยแล้ว"

กุนซือบอกทั้งสามหนุ่มทั้งกินมื้อค่ำด้วยกันที่ด้านล่างของโรงเตี๊ยมก่อนจะแยกย้ายกันไปพักผ่อน จัดเวรยามให้เข้มงวดขึ้นเพราะอาจจะมีเรื่องที่คาดไม่ถึงเกิดขึ้นได้ทุกเมื่อ สั่งทหารที่คุมหัวหน้าโจรเสร็จก็แยกกันไปนอนพักบนโรงเตี๊ยม

 

บนโต๊ะอาหารที่ครอบครัวของฟางอี้หลิงกำลังกินข้าวร่วมกันด้วยความอร่อย บิดาจึงถามบุตรสาวถึงงานเลี้ยงที่จวนของนายอำเภอในวันนี้ที่ราชบุตรสาวกับบุตรเขยไปร่วมงานมาได้เรื่องอะไรมาบ้าง

"หลิงเอ๋อร์ได้อะไรคืบหน้าบ้างละลูกนายอำเภอนั้นต้องการอะไรบ้าง พ่อว่าคงจะไม่ใช่แค่การเลี้ยงต้อนรับหรอกจริงไหม"

"จริงเจ้าคะท่านพ่อไอ้นายอำเภอนั้นขึ้นประกาศว่าได้รับสารน์จากวังหลวงขององศ์ฮ่องเต้ว่าจะขอขึ้นภาษีของเมืองจี่เป่ยจากสามส่วนเป็นห้าส่วนเจ้าคะท่านพ่อ"  นางตอบบิดา

"หึมันช่างฉวยโอกาสยิ่งนักแล้วลูกคิดว่าอย่างไรละ"  ท่านถามต่อ

"ลูกก็เล่นตามน้ำไปก่อนเจ้าค่ะแล้วจึงเอ่ยปากจะขอให้ท่านพ่อกับพี่ใหญ่ไปว่าจะลองขอให้ท่านพ่อเข้าเมืองหลวงไปทูลขอผลัดการเก็บภาษีรอบนี้ไปก่อนเจ้าค่ะ เพราะชาวเมืองพึ่งจะเริ่มตั้งตัวได้สองเดือนเอง บางครอบครัวพึ่งจะกลับไปบ้านที่หนีมาจากการเกิดสงครามเพราะพวกเขาอยู่ใกล้กับชายแดนจึงหนีมาที่เมืองจี่เป่ยได้  ท่านลุงนายอำเภอเพื่อนของท่านพ่อทำศูนย์พักพิงแล้วสอนการทำอาชีพเวลาที่กลับไปบ้านเกิดจะได้ต่อยอดให้ครอบอยู่ได้ใช้ความรู้ที่ร่ำเรียนกลับไปทำมาหากินที่บ้านเกิดเจ้าคะ"    ฟางอี้หลิงตอบบิดา

"แล้วนายอำเภอก็ตกใจพอรู้ว่าลูกจะขอให้ท่านพ่อกับพี่ใหญ่ออกหน้าเพื่อช่วยชาวเมืองจี่เป่ยจึงบอกว่าเขาจะขอให้บิดาทูลขอฝ่าบาทให้เจ้าค่ะ ทั้งขอเวลาเกือบสองอาทิตย์ที่จะส่งม้าเร็วไปที่เมืองหลวงทั้งรอข่าวที่จะนำกลับมาจึงจะบอกชาวเมืองอีกทีเจ้าค่ะท่านพ่อ"

"มันช่างเลวยิ่งนักคิดจะเอาเปรียบชาวบ้านที่พึ่งจะเริ่มตั้งตัวกันแถมยังอ้างถึงฝ่าบาทอีก เรื่องนี้ให้ท่านอ๋องจัดการให้สิ้นซากไปทีเดียวละดีแล้วลูก" อดีตท่านแม่ทัพบอกบุตร

"เจ้าค่ะท่านพ่อ"

นางตอบบิดาแต่มือนางจะคอยมองว่าลูกน้อยนั้นคีบอะไรถึงบ้าง บางอย่างถ้าอยู่ไกลหน่อยนางจะคีบใส่จานให้ลูกอย่างใส่ใจรวมถึงบิดาด้วย ท่านอ๋องนั้นรอพระชายาตักให้ทุกวันแต่นางกับไม่เคยสนใจเขาเลย ยังดีที่มีสองแฝดคอยคีบอาหารเอาใจบิดาจึงทำให้ท่านอ๋องยิ้มหน้าบาน บิดาของนางได้แต่ส่ายหัวให้บุตรเขย

"ตอนนี้ข้าได้หลักฐานพอจะเอาผิดนายอำเภอถ่อยแล้วละท่านอี้หลุนแต่รอคนของข้านำตัวไอ้หัวหน้าโจรกลับมาด้วยเสียก่อนแล้วค่อยจัดการมันต่อหน้าคนในเมืองจี่เป่ยนี้ละ ไม่น่าเชื่อว่ามันไม่เคยพบหน้าของข้ามาก่อนจึงไม่รู้ว่าข้าคือใคร"   ท่านอ๋องบอกพ่อตา

"คงจะใช่ะยะค่ะมันก็น่าแปลกแต่หม่อมฉันคิดว่าถ้ากำจัดนายอำเภอชั่วนี้ไปท่านอ๋องก็ขอให้ฝ่าบาทให้เหล่าบัญฑิตทั้งหลายที่มีความรู้ในเมืองจี่เป่ยนี้ได้สอบเพื่อคัดคนที่มีความสามารถเข้ามาเป็นนายอำเภอของเมืองจี่เป่ยนี้  พวกเขาจะได้นำความรู้กลับมาพัฒนาบ้านเมืองของตัวเองที่ผ่านมาเพราะบางอำเภอขาดนายอำเภอจึงทำให้ขุนนางติดสินบนลับหลัง คนที่มีความสามารถจึงสอบไม่ติดสักรายมีแต่ลูกหลานของพวกขุนนางมากกว่าชาวบ้านหรือบัญฑิตที่มีความสามารถจริงๆพะยะค่ะท่านอ๋อง"   อดีตท่านแม่ทัพคุยกับบุตรเขย

"เอาไว้จัดการนายอำเภอลู่ฟงเสร็จข้าจะส่งจดหมายไปขอเสด็จพี่ตั้งแต่ตอนนี้เลยดีกว่าท่านอี้หลุนเดี๋ยวข้าจะให้คนของข้าจัดการในคืนนี้เลย คงอีกไม่กี่วันเรื่องของโจรคงจะมาถึงเมืองจี่เป่ย คืนนี้ข้าจะเขียนจดหมายหาเสด็จพี่ทำตามที่ท่านว่ามา คนเมืองนี้จะเข้าใจปัญหาของบ้านเกิดของตัวเองดีที่สุดต้องรบกวนท่านอี้หลุนเข้าร่วมเป็นคนร่วมการคัดเลือกและสอบนายอำเภอของเมืองจี่เป่ยเสียแล้วละเพราะท่านขึ้นชื่อเรื่องความชื่อสัตย์เป็นที่หนึ่งเมืองจี่เป่ยจะได้มีนายอำเภอเหมือนเพื่อนของท่านพ่อตาที่ทำเอาไว้ให้สืบต่อไป"

ท่านอ๋องพูดคุยกับอดีตท่านแม่ทัพหารือกันอย่างเข้าใจและคอยมองดูพระชายากับลูกสองคนที่คอยส่งยิ้มให้บิดาไม่ขาด ทำให้ท่านอ๋องมีความสุขกับกินอาหารร่วมกับครอบครัวตั้งแต่วันที่ได้เดินทางมาเหยียบที่จวนของพ่อตานี้คือครอบครัวที่เขาโหยหามาโดยตลอดชีวิตในวัยเด็ก