บทที่ยี่สิบเจ็ด

ในห้องของเหลาอาหารของนายน้อยโม่เฉียงชุนที่เจ้านายทั้งสี่กำลังนั่งคุยกันรอคนของท่านอ๋องที่ลอบเข้าห้องทำงานของนายอำเภอลูฟง เสียงเคาะประตูพร้อมกับเสียงของคนสนิทส่งเสียงบอกเจ้านายว่าคนที่รอมาถึงแล้ว

" ท่านอ๋องได้หลักฐานมาแล้วพะยะค่ะ" คนสนิทรายงาน

"เข้ามาได้"  ท่านอ๋องบอกคนของตนเอง ลู่หานตงคนสนิทของท่านอ๋องนำเอาหลักฐานที่รวบรวมมาได้ให้กับท่านอ๋องทุกอย่างแล้วถอยออกไปจากห้องเงียบๆ

ท่านอ๋องนำหลักฐานออกมาคลี่ดูแล้วยกยิ้มมุมปากด้วยความพอใจหึทีนี้รอแค่ลู่ข่ายคังที่นำกำลังไปจัดกาารโจรป่าที่มันคอยปล้นชาวบ้านเมื่อไม่นานนี้เอง

"ท่านอ๋องคงได้หลักฐานที่สามารถมัดตัวของนายอำเภอลู่ฟงแล้วกระมัง"

นายน้อยหลี่ นายน้อยโม่เฉียงกระซิบบอกเพื่อนที่เห็นท่านอ๋องมองดูหลักฐานทุกอย่างแล้วยกยิ้มมุมปากเพียงเท่านั้นทุกคนก็เข้าใจแล้วว่าท่านอ๋องสามารถจัดการนายอำเภอลู่ฟงได้อย่างแน่นอน

"เอาละตอนนี้หลักฐานนี้ก็มากพอจะจัดการนายอำเภอได้แล้ว แต่รอคนของข้าที่ไปจัดการกับไอ้พวกโจรป่าให้มันสิ้นซากแล้วข้าจะเปิดโปงมันทีเดียวเลย วันนี้พวกเราได้สิ่งที่ต้องการแล้วนี้ก็จะยามเซินแล้วพระชายาข้าว่าเรากลับบ้านกันเถอะปปานนี้ลูกคงจะรอนานเสียแล้ว"

แล้วท่านอ๋องหันไปชวนพระชายาฟางอี้หลิงกลับจวนไปหาลูกน้อยที่รออยู่ที่บ้านด้วยความคิดถึงเจ้าสองก้อน

"ถ้าเช่นนั้นข้าต้องขอลานายน้อยทั้งสองตรงนี้"    ฟางอี้หลิงเองก็อยากกลับบ้านไปหาลูกน้อยทั้งสองคนเหมือนกัน

สองหนุ่มเดินลงมาส่งท่านอ๋องกับพระชายาที่ด้านนอกเหลาอาหารก่อนที่นายน้อยหลี่เองก็ขอตัวกลับไปที่โรงหมอ จึงเหลือเพียงนายน้อยโม่เฉียงชุนที่ทำงานของตัวเองต่อเหมือนกัน

ท่านอ๋องนั้นได้เข้าไปนั่งในตัวรถม้ากับพระชายาเพื่อเดินทางกลับจวนไปด้วยกัน

"พระชายาเจ้าเหนื่อยมากไหมวันนี้"   ท่านอ๋องเอ่ยถามนางด้วยน้ำเสียงที่อ่อนโยน

"ไม่เป็นไรเพคะหม่อมฉันชินแล้ว" นางตอบพระสวามีแล้วก็ไม่คุยต่อ

"หลักฐานที่ได้มาเพียงพอให้ข้าจัดการนายอำเภอถ่อยได้แต่ข้าจะรอจัดการมันที่ต่อหน้าชาวเมืองมารวมตัวกันในวันเดียวเลย พระชายาเห็นว่าอย่างไรกับวิธีนี้" ท่านอ๋องถามนางต่อ

"ข้าเห็นดีด้วยเพคะให้ชาวเมืองได้รู้ความผิดของเขาไปด้วยกันเลย คนชั่วช้าเช่นนี้ปล่อยเอาไว้ก็รกแผ่นดินเปลืองข้าวหลวง ยิ่งเมืองอื่นแห้งแล้งอยู่แล้วโชคดีแค่ไหนที่เมืองจี่เป่ยนั้นอุดมสมบูรณ์จึงให้ทำนาข้าวแต่ละครั้งได้จำนวนมาก อ้อแล้วท่านอ๋องจัดการเรื่องนายอำเภอเสร็จก็ควรจะกลับตำหนักของท่านอ๋องได้แล้วกระมังเพคะ"

นางถามต่อเพราะอยากจะรู้ว่าชายหนุ่มตรงหน้าคิดจะทำอะไรต่อไปจากนี้

"พระชายาข้าบอกกับเจ้าไปชัดเจนแล้วนะไม่ว่าพวกเจ้าแม่ลูกจะอยู่ที่ไหนข้าเองก็จะอยู่ด้วย ข้ารู้ว่าข้าทำผิดต่อเจ้ากับลูกขอโอกาสให้ข้าคนนี้ทำหน้าที่พ่อกับสามีที่ดีบ้างจะได้ไหมพระชายา"

ท่านอ๋องเอ่ยถามเสียงเข้มนี้นางคิดจะไล่เขากลับเมืองหลวงอย่างเดียวเลยหรือ

"หม่อมฉันเองก็ไม่ได้ห้ามว่าท่านไม่ใช่บิดาของลูกเสียหน่อย เพียงแต่มันจะเสียเวลากับท่านที่จะต้องแต่งพระชายาคนใหม่พอท่านมีลูกกับคนที่ท่านรักเดี๋ยวท่านก็ลืมพวกข้าเองนั้นแหละเพคะ แต่งเร็วท่านก็จะมีลูกเร็ว"

นางตอบกับไปแบบให้คำปรึกษาเสียมากกว่า

"แต่ข้าไม่ต้องการที่จะแต่งพระชายาคนใหม่ข้าจะแต่งแค่เจ้าเข้าตำหนักเพียงคนเดียวเท่านั้น แล้วห้ามพูดถึงเรื่องที่ข้ารับตัวจางว่านอี้เข้าตำหนักเพื่อที่จะประชดเจ้าด้วยนะเพราะข้าเองไม่เคยร่วมหอกับใครนอกจากเจ้าพระชายาของข้า"

ท่านอ๋องถึงแม้จะไม่พอใจที่นางไล่ให้ไปหาเมียกับลูกใหม่ ถึงแม้จะไม่พอใจแค่ไหนชายชาติทหารที่รู้ว่าตัวเองทำผิดต่อเมียกับลูกก็ไม่คิดจะใช้อำอาจบังคับนางเพราะถ้าเขาจะทำมีหรือที่นางจะขัดเขาได้ เพียงแต่เขาไม่อยากได้สายตาที่มองมาที่เขาด้วยความรังเกียจต่างหากละ ในเมื่ออยู่กับนางและลูกที่นี้ทำให้เขารับรู้ว่าการมีครอบครัวที่อบอุ่นนั้นดีมากแค่ไหน

"ข้ารู้ว่าเจ้ายังคงโกรธข้าอยู่ ต่ให้ข้าได้ทำหน้าที่ของบิดากับสามีที่ดีเหมือนกับคนอื่นบ้างนะพระชายา ถึงแม้ตอนนี้เจ้าจะยังไม่ใจอ่อนให้ข้าบ้างเลยก็ตามข้าจะรอจนกว่าเจ้าจะเห็นใจข้าแล้วมาร่วมใช้ชีวิตที่เหลือร่วมกันไปจนแก่เฒ่าเถอะนะ ข้าเองก็จะไม่บังคับเจ้าพวกเรามาลองเปิดใจให้กันดีไหมข้าขอพูดตามตรงเลยว่าข้านั้นรู้สึกดีต่อพระชายามากนี้เขาเรียกว่าชอบหรือรักกันละพระชายาเพราะข้าเองไม่เคยรักใครแบบชู้สาวมาก่อน  และวันนี้ข้ายอมรับว่าโกรธมากกับสายตาของนายอำเภอถ่อยที่มองเจ้า ข้าอยากจะควักลูกตามันออกมาตรงนั้นเลยและข้าหวงรอยยิ้มของเจ้าที่ส่งไปให้คนอื่นแบบนี้เขาเรียกว่าหึงหรือหวงดีละพระชายาของข้า"

!!!!???

ตกใจกับคำสารภาพของท่านอ๋องหยวนอวิ๋นฉีที่บอกความรู้สึกที่มีต่อนางว่าเขารู้สึกเช่นไรทำให้ใจนางเต้นตึกตักได้เหมือนกัน หรือว่าเราจะมีความรู้สึกกับสามีของเจ้าของร่างเดิมเพราะตัวของนางเองไม่เคยมีความรักแบบชู้สาวมาก่อน พึ่งจะมารับรู้ความรู้สึกรักตอนมีลูกนี้เราเป็นคนยุคนี้เต็มตัวแล้วหรือนางเองก็คิดไม่ต่างกันพร้อมกับมองหน้าของท่านอ๋องเองแบบสงสัยในอาการตอบรับของตัวเองเช่นเดียวกัน นางจึงนั่งมองหน้าสบตากับพระสวามีไม่หลบเช่นเดียวกัน

"พระชายาของข้าเจ้าช่างสวยจนข้าไม่อยากให้เจ้าของจากจวนไปที่ไหนเลย ข้าไม่อยากให้ใครพบเจอเจ้าเลยรู้ไหม"

ท่านอ๋องที่จ้องตานางที่ใสกระจ่างเหมือนดวงดาวบนท้องฟ้าแล้วยิ่งนางจ้องมองเขาด้วยความสงสัยอีกนี้คืออะไร ใบหน้าที่ไร้ริ้วรอยใสกระจ่างผิวขาวปานหยก มฝีปากที่อวบอิ่มแดงเรื่อนี้อีกชายหนุ่มอดใจไม่ไหวเพราะทั้งสองกำลังจ้องตากันนางคงจะตกใจกับคำสารภาพของเราในที่สุดชายหนุ่มก็อดใจไม่ไหว ก้มลงจูบริมฝีปากอวบอิ่มบางเบา ฟางอี้หลิงเองก็ตกใจกับจูบแรกของนางเช่นเดียวกันจึงอ้าปากจะห้ามแต่เหมือนกับอ้ารับเอาลิ้นอุ่นร้อนของของพระสวามีที่บดจูบลงมาจากที่บางเบากลายเป็นเร่าร้อนจนนางหายใจไม่ทันจึงทุบไหล่พระสวามีไป ชายหนุ่มผละออกอย่างเสียดายที่นางได้สติเสียก่อนเพราะท่านอ๋องเองก็ฉวยโอกาสตอนที่นางมึนงงถึงได้จูบที่หวานล้ำกับมา ฟางอี้หลิงพอได้สติรีบผลักชายหนุ่มออกทันทีพอดีกับคนขี่รถขี่ม้าร้องบอก 

"  ถึงจวนแล้วพะยะค่ะท่านอ๋องพระชายา" 

   นางจึงรีบกระโดนลงรถม้าแล้วเดินเข้าเรือนไปด้วยความรีบร้อน ท่านอ๋องเองยังเรียกนางไม่ทันเหมือนกัน ปากของนางช่างหวานนักชายหนุ่มละเมอตามหลังพระชายาที่เดินเข้าเรือนอย่างรวดเร็วไป