ตอนที่49 จ้างเที่ยวฟิลลิ่งแฟน

“เออ..มึงก็อย่าไปยุ่งเรื่องของเจ้านายเขาเลย คุณลุคค์เขาอาจร้อนเงินแล้วขายต่อให้เพื่อนไปแล้วก็ได้” พนักงานชายวัยสี่สิบต้นๆ หันไปตอบรุ่นน้องขณะที่ทั้งสองเดินกลับไปทำงานหน้าที่ของตน

“พี่..ตั้งแต่ผมทำงานที่นี่มาห้าปี โรงแรมของเรามีแขกเข้ามาพักเต็มทุกวันรวมถึงสาขาอื่นก็เหมือนกัน เจ้านายเขารวยขนาดนั้นจะร้อนเงินได้ยังไง”

“เลิกยุ่งเรื่องของเจ้านาย แล้วกลับไปทำงาน อย่าให้ฉันต้องพูดซ้ำ” ผู้จัดการโรงแรมสาวสวยเดินผ่านมาได้ยินพนักงานสองคนซุบซิบเรื่องเจ้านายพอดีจึงรีบโผล่เข้าไปจัดการ

บนรถระหว่างเดินทางไปร้านอาหาร

"คุณมาเที่ยวแถวนี้บ่อยเหรอคะ" ดีไซน์สังเกตจากการขับรถที่ดูเหมือนจะคุ้นชินเส้นทางราวกับเป็นคนพื้นที่จึงเอ่ยถามขึ้น

"ก็..เอ่อ..ครับ ผมมาเที่ยวแถวนี้บ่อย"

"จริงสินะคะ คุณทำงานแบบนี้ก็ต้องได้มาเที่ยวบ่อยน่ะถูกต้องแล้ว" ความสงสัยที่เกิดขึ้นแว็บเดียวก็หายไปเมื่อได้รับคำตอบ ดีไซน์เป็นคนที่เชื่อคนง่ายแบบนี้เสมอนี่จึงเป็นอีกสาเหตุที่เธอโดนแฟนหนุ่มหลอกหลายครั้งก่อนที่เธอจะรู้ความจริง

"ครับ งานของผมต้องมาแถวนี้บ่อย" ลุคค์ตอบตามความจริงแต่ก็ไม่ทั้งหมด เพราะกลัวว่าถ้าเธอรู้ว่าเจตนาที่เข้าหาเธอนั้นไม่ใช่เพียงแค่รับจ้างเป็นเพื่อนเที่ยว แต่เพื่อจุดประสงค์อื่นเธออาจจะผลักไสไล่เขาไปไกลจากชีวิตเธอ

“คุณอยากทานอาหารอะไรเป็นพิเศษหรือเปล่าครับ” ลุคค์หันหน้าไปถามหญิงสาวก่อนจะหันกลับมาสนใจการจราจรด้านหน้า

“ขอเป็นอะไรง่ายๆ ก็ได้ค่ะ มื้อเย็นค่อยหาร้านซีฟู้ดอร่อย ๆ ทาน”

“งั้นเป็นผัดไทยทะเลแล้วกัน มีร้านหนึ่งอร่อยมากผมอยากพาคุณไปทาน”

“ได้ค่ะ ฉันนึกอยากทานพอดี”

เมื่อตกลงกันเรียบร้อยแล้วรถยนต์คันหรูก็เปลี่ยนเส้นทางจากทางตรงเป็นเลี้ยวซ้ายเพื่อเข้าสู่ถนนเลียบชายหาดซึ่งมีร้านอาหารอร่อยๆ ตั้งเรียงรายอยู่ตลอดถนน และหนึ่งในนั้นคือร้านผัดไทยร้านโปรดที่ลุคค์ชอบแวะมาทานเป็นประจำทุกครั้งที่กลับมาภูเก็ต

“ร้านนี้เหรอคะ” เมื่อรถเคลื่อนตัวมาจอดบริเวณหน้าร้านที่ตกแต่งด้วยสิ่งประดิษฐ์จากเปลือกหอย ทั้งโมบายที่แขวนอยู่บริเวณรอบๆ ร้านเมื่อโดนแรงลมพัดกระทบกันก็เกิดเสียงดัง ฟังแล้วรู้สึกผ่อนคลายได้บรรยากาศของทะเล

“ครับ ร้านนี้แหละ ปะเข้าไปข้างในกัน” สองขาเรียวเดินตามชายหนุ่มร่างสูงเข้าไปภายในร้านที่มีนักท่องเที่ยวทั้งชาวไทยและชาวต่างชาติกำลังนั่งทานอาหารกันอยู่นับสิบโต๊ะ

“อ้าว..คุณลุคค์ กลับมาตั้งแต่วันไหนคะ ครั้งนี้หายไปนานเลยนะคะ วันนี้พาแฟนมาเที่ยวด้วยเหรอคะ” หญิงเจ้าของร้านวัยห้าสิบต้นๆ ทักทายชายหนุ่มเสียงดังตามประสาคนคุ้นเคยที่รู้จักกันมานานบวกกับลุคค์เป็นลูกค้าประจำของที่ร้านด้วย

“เอ่อ..ครับ มาเที่ยวครับ”

“แฟนน่ารักนะคะ”

“สวัสดีค่ะ” ดีไซน์รีบยกมือไหว้หญิงเจ้าของร้านสีหน้างุนงง

“สวัสดีจ้า ในที่สุดก็หาแฟนกับเขาได้สักที ป้านึกว่าจะอยู่เป็นโสด..เสียดายความหล่อแย่เลย” ประโยคแรกทักทายดีไซน์ประโยคหลังหันไปแซวชายหนุ่มที่ยืนคิ้วขมวดสีหน้าวิตกกังวลเพราะกลัวความลับจะแตก

“โต๊ะเดิมว่างอยู่ไหมครับ” ลุคค์รีบเอ่ยตัดบทสนทนาทันทีพยายามหลีกเลี่ยงการสนทนา

“ว่างค่ะ เชิญเลยค่ะวันนี้อยากทานอะไรป้าจะทำให้สุดฝีมือเลยค่ะ เป็นการเลี้ยงต้อนรับว่าที่สะใภ้ภูเก็ต” เหมือนเขายิ่งพยายามปกปิดแต่อีกคนก็ยิ่งพูดให้ความแตก

“เดี๋ยวให้ดีไซน์เลือกก่อนแล้วกันครับว่าจะทานอะไร” มือหนาคว้าข้อมือเล็กเดินไปยังด้านข้างร้านที่อยู่ฝั่งติดทะเล ไปนั่งลงที่โต๊ะที่ตั้งอยู่โดด ๆ โต๊ะเดียว ซึ่งเป็นโต๊ะประจำของลุคค์เมื่อเวลามาทานอาหารที่ร้านนี้จะนั่งตรงนี้ตลอดทุกครั้ง

เวลาผ่านไปสิบนาที

“บีบมะนาวใส่นิดหนึ่งจะได้กลิ่นหอมมะนาวและเพิ่มรสชาติให้อร่อยมากขึ้นครับ” มือหนาหยิบมะนาวในจานเครื่องเคียงมาบีบใส่จานผัดไทยของหญิงสาวนิดหนึ่งก่อนจะเอาที่เหลือไปบีบใส่จานของตัวเอง

“ขอบคุณค่ะ” ดีไซน์ลงมือทานผัดไทยตรงหน้าอย่างเอร็ดอร่อย กุ้งลายเสือย่างเกลือแกะเปลือกพร้อมทานตัวใหญ่ถูกตักไปวางใส่จานที่วางอยู่ด้านข้างไซน์

“เดี๋ยวฉันแกะเองก็ได้ค่ะ คุณทานเถอะค่ะ”

“ผมจำได้ว่าคุณจ้างผมมาเป็นแฟน เพราะฉะนั้นหนึ่งสัปดาห์ต่อจากนี้ผมจะทำหน้าที่แฟนคุณให้ดีที่สุด” กุ้งตัวใหญ่จิ้มน้ำจิ้มซีฟู้ดรสเด็ดถูกตักเข้าปากเคี้ยวตุ้ยๆ อย่างเอร็ดอร่อย ขณะที่สายตาคมทั้งสองข้างยังมองหน้าหญิงสาวไม่วางตา

“เอ่อ..ถ้างั้นก็แล้วแต่คุณค่ะ”