ตอนที่48 จ้างเที่ยวฟิลลิ่งแฟน

"ขอบคุณ คุณผู้หญิงมากนะคะ ขอให้เที่ยวให้สนุกตลอดทั้งทริปค่ะ นี่ค่ะรายละเอียดทริปที่ทางเราเตรียมไว้สำหรับคุณผู้หญิง"รายละเอียดทริปและกำหนดการตลอดห้าวัน ถูกส่งให้ดีไซน์ก่อนที่เธอจะหันหลังเดินขึ้นห้องไป ลุคค์หันมองพนักงานก่อนจะเอ่ยพูดเสียงเบา

“ขอบคุณครับ”

“ยินดีค่ะคุณลุคค์” หลังจากนั้นชายหนุ่มก็รีบสาวเท้าเดินตามหญิงสาวขึ้นไปห้องพัก

"ผมนอนโซฟาก็ได้นะครับ" ทันทีที่เท้ายาวก้าวเข้ามาในห้องที่มีขนาดกว้าง ก็เห็นหญิงสาวยืนกวาดสายตามองสำรวจบริเวณรอบ ๆ ห้อง

"ไม่เป็นไรหรอกค่ะ ตัวคุณยาวขนาดนั้นนอนโซฟามีหวังปวดหลังตายแน่" เมื่อได้ยินคำตอบจากหญิงสาวรอยยิ้มร้ายผุดขึ้นมุมปากก่อนจะรีบหุบลงปรับสีหน้าเรียบนิ่งเมื่อดีไซน์ส่งสายตามองมาทางที่ชายหนุ่มยืนอยู่

"โซฟาที่นี่เป็นไซซ์สำหรับฝรั่ง นอนได้ไม่ปวดหลังครับ" จิตวิญญาณความเป็นเจ้าของโรงแรมก็เผลอพรีเซนต์เฟอร์นิเจอร์ห้องพักของตัวเองอย่างลืมตัว

"ฉันจ้างคุณมาเป็นเพื่อนเที่ยวนะ จะให้ฉันเห็นแก่ตัวนอนสบายคนเดียวได้ยังไง และอีกอย่างเตียงก็ออกจะกว้างขนาดนี้นอนบนเตียงด้วยกันนี่แหละค่ะ" เมื่อเธอเปิดประตูเข้ามาในห้องนี้สิ่งแรกที่สายตาสำรวจคือขนาดเตียงนอน เพราะฉะนั้นเตียงนอนขนาดคิงไซซ์ไม่มีปัญหาที่เธอและเขาจะนอนด้วยกันบนเตียง คิดได้ดังนั้นจึงเดินไปหย่อนสะโพกกลมมนลงบนเตียงเพื่อสัมผัสความนุ่มและเปลี่ยนขึ้นมานั่งเอนหลังพิงหัวเตียงในท่าสบาย

"ถ้างั้นผมไม่เกรงใจแล้วนะของีบสักชั่วโมง เมื่อคืนทำงานทั้งคืนถึงเช้ายังไม่ได้นอนเลย” ลุคค์กระแทกตัวนั่งลงใกล้ๆ บ่นอุบอิบ เอนตัวนอนหนุนศีรษะบนตักอีกคนที่กำลังอ่านทริปพิเศษสำหรับวันพรุ่งนี้

“อ้ะ! คุณ” ดีไซน์ร้องเสียงหลงตกใจเมื่ออยู่ ๆ ชายหนุ่มก็ทำตัวสนิทสนมราวกับเป็นแฟนกัน

“ชู่..เงียบๆ ครับ ตอนเที่ยงค่อยออกไปหาข้าวทานกัน ร้านอาหารแถวโรงแรมเรามีของอร่อยเยอะมาก หรือถ้าคุณไม่อยากออกไปจะสั่งมาทานที่นี่ก็ได้นะครับ" ลุคค์ลืมตัวครั้งที่สองเผลอแสดงความเป็นเจ้าถิ่นออกมา จนดีไซน์เผลอมองหน้าชายหนุ่มอย่างนึกสงสัยในขณะที่อีกฝ่ายรู้ตัวรีบปิดเปลือกตาลง เวลาผ่านไปไม่ถึงสิบนาทีเสียงลมหายใจเข้า-ออกสม่ำเสมอบ่งบอกว่าคนนั้นนอนหลับสนิท

รีโมตตรงหัวเตียงถูกหยิบขึ้นมา นิ้วเรียวเล็กกดไปที่ปุ่มด้านบนม่านทึบแสงถูกเลื่อนเปิดออกเผยให้เห็นบรรยากาศบริเวณด้านนอกที่สามารถมองเห็นวิวทะเลได้ชัดเจน เสียงเกลียวคลื่นกระทบฝั่งดังเล็ดลอดเข้ามาให้ได้ยินเป็นเสียงกล่อม บวกกับร่างกายที่หลับไม่สนิทมาหลายคืนจึงทำให้ดีไซน์ผล็อยหลับตามลุคค์ไปในเวลาต่อมา

หนึ่งชั่วโมงผ่านไป

“อือ..ไซน์ขอนอนต่ออีกห้านาทีนะโย” เสียงหวานครางดังในลำคอทั้งที่เปลือกตายังปิดสนิท

“เที่ยงแล้วครับ ลุกไปทานข้าวก่อน” ลุคค์พูดขึ้นเสียงดังกว่าปกติบ่งบอกว่าไม่ค่อยพอใจเมื่อได้ยินชื่อที่หญิงสาวเอ่ยถึง

“อ้ะ! คุณเองเหรอคะ” หญิงสาวสะดุ้งเฮือกหลุดจากภวังค์ความฝัน ตกใจตื่นทันทีเมื่อคนที่กำลังกวนเธออยู่นั้นไม่ใช่อดีตแฟนหนุ่มอย่างโยธาแต่เป็นชายหนุ่มคนที่เธอจ้างมา

“ครับผมเอง แล้วคุณคิดว่าใครล่ะ ในห้องนี้ก็มีเราแค่สองคน” ลุคค์และดีไซน์จ้องหน้ากันนานเกือบนาที ก่อนที่ดีไซน์จะได้สติว่าตอนนี้เธอกำลังหนุนแขนของเขาอยู่ จึงลุกพรวดพราดขึ้นนั่งขณะที่ลุคค์เปลี่ยนท่านอนเป็นท้าวศอกกับที่นอนในท่าสบาย

“จะออกไปทานข้าวเที่ยงข้างนอกหรือสั่งมาทานที่นี่ครับ”

“ออกไปทานข้างนอกดีกว่าค่ะ ถือโอกาสเดินเที่ยวด้วย”

ทั้งสองลุกจากที่นอนไปล้างหน้าล้างตาและจัดการเสื้อผ้าหน้าผมจนเรียบร้อยก่อนจะพากันเดินออกจากห้อง เมื่อเดินมาถึงด้านหน้าของโรงแรมก็เจอกับรถลัมโบร์กีนีสีดำคันหรูจอดรออยู่

“แล้วเราจะไปกันยังไงคะ ฉันไม่ได้เช่ารถไว้”

“คุณลุคค์ครับ กุญแจครับ” ยังไม่ทันที่ลุคค์จะตอบคำถาม พนักงานชายก็เดินเอากุญแจรถมายื่นให้ชายหนุ่ม ดีไซน์ได้แต่ทำหน้างงเพราะราคารถเช่าคันนี้ต่อวันคงหลายหมื่นบาทหรืออาจเป็นแสนเลยก็ได้ เมื่อเทียบกับค่าจ้างที่เธอจ่ายให้ชายหนุ่มสำหรับหนึ่งอาทิตย์ไม่ถึงแสนเลยด้วยซ้ำ

“คุณเช่ามาเหรอ ค่าเช่าวันละเท่าไหร่เดี๋ยวฉันจ่ายเองค่ะ”

“ผมยืมเพื่อนมา เชิญครับคุณผู้หญิง” ดีไซน์ได้แต่ก้าวขาขึ้นไปนั่งบนรถสีหน้างุนงง นอกจากดีไซน์แล้วพนักงานที่ยืนอยู่บริเวณนั้นอีกสองคนที่ได้ยินคำตอบของชายหนุ่มก็ได้แต่มองหน้ากันไปมา

“นั่นรถคุณลุคค์ไม่ใช่เหรอพี่ คุณลุคค์ขายต่อให้เพื่อนตั้งแต่เมื่อไหร่” พนักงานหนุ่มรุ่นน้องหันไปถามรุ่นพี่อย่างนึกสงสัย