ตอนที่52 จ้างเที่ยวฟิลลิ่งแฟน#2

“ครับ ก็มีจอดอยู่คันเดียว”

“คุณลุคค์ครับ กุญแจครับ”

“เติมน้ำมันเต็มถังแล้วใช่ไหม”

“เรียบร้อยครับ เสื้อชูชีพที่ให้เตรียมวางอยู่ที่เรือครับ” พูดจบชายหนุ่มร่างกำยำก็ก้มหัวให้ลุคค์เล็กน้อยก่อนจะเดินออกไปจากบริเวณนั้น ถ้าสังเกตดี ๆ ตั้งแต่ทั้งสองเดินออกมาตรงหาด ทั้งหาดที่ทอดยาวก็ไม่มีคนอื่นเลยนอกจากเขาทั้งสองคนทั้ง ๆ ที่ห้องพักของโรงแรมก็มีนักท่องเที่ยวจองเต็มหมดทุกห้อง

“คุณทำไมที่หาดไม่มีคนเลยล่ะคะ ที่โรงแรมมีนักท่องเที่ยวเข้าพักเต็มหมดไม่ใช่เหรอคะ” ไซน์หันไปถามลุคค์ที่กำลังวางกระเป๋าลงบนเสื่อที่มีคนปูไว้รอก่อนหน้าและกำลังเดินไปที่เจ็ท สกีที่จอดลอยอยู่ริมฝั่ง

“เขาคงไปเดินเที่ยวตลาดกันหมดมั้งครับ” ลุคค์ตอบกลับหน้าตายทั้งๆ ตัวเองเป็นคนสั่งลูกน้องให้กันคนออกไปก่อนหน้าที่ทั้งสองจะลงมาแค่สิบนาทีก่อนหน้านี้เอง

“ส่งมือมาครับ” มือหนายื่นไปตรงหน้าหญิงสาวพร้อมกับขยับที่นั่งข้างหน้าตรงตำแหน่งคนขับเว้นว่างไว้ให้เธอ

“คุณขับเถอะค่ะ ฉันนั่งซ้อนคุณน่าจะดีกว่า ฉันขับไม่เป็น ถ้าเกิดทำพังขึ้นมาฉันไม่มีปัญญาซื้อคืนหรอกนะคะ” ดีไซน์ตอบออกไปตามความจริง แววตาเศร้าสร้อย ความรู้สึกเสียดายแสดงออกทางสีหน้าและแววตาอย่างเก็บไม่มิด

“ขึ้นมาครับ คุณอยากขับไม่ใช่เหรอ ไม่ต้องกลัวว่ามันจะพัง ถึงมันพังขึ้นมาจริง ๆ ราคาแค่นี้ผมมีปัญญาซื้อใหม่ได้ มาเที่ยวทั้งทีอะไรที่คุณชอบหรืออยากทำคุณบอกผม ผมจะพาคุณทำทุกอย่าง เข้าใจไหมครับ” มือเรียวยื่นไปจับมือหนาที่ยื่นมารออยู่

“ตรงนี้คันเร่งค่อยๆ บิด ให้ทำความคุ้นเคยกับมันก่อน”

“อย่างนั้นแหละครับ วันนี้ทะเลสงบคลื่นไม่แรงมากคุณขับได้ แต่ถ้าเมื่อไหร่ที่เจอคลื่นให้ลุกขึ้นเพื่อง่ายต่อการควบคุม” เจ็ท สกีคันใหญ่ทะยานออกจากชายฝั่งมุ่งหน้าสู่ทะเลกว้างโดยมีดีไซน์ทำหน้าที่เป็นคนขับส่วนลุคค์เป็นครูผู้สอนที่นั่งซ้อนท้าย

“สนุกมากเลยค่ะ เจ็ท สกีขับไม่ยากอย่างที่คิดเลย” เสียงเจื้อยแจ้วดังแข่งกับเสียงเกลียวคลื่นและเสียงเครื่องยนต์

“กลับไปขอรางวัลสำหรับครูสอนด้วยนะครับ”

“เดี๋ยวฉันให้ทิปพิเศษคุณเพิ่มแล้วกันค่ะ”

“ผมไม่อยากได้เงิน”

“แล้วคุณอยากได้อะไรคะ”

“ถึงวันนั้นผมจะบอกคุณอีกทีแล้วกัน” ดีไซน์ไม่ได้นึกสงสัยในคำพูดของชายหนุ่มแม้แต่น้อยเพราะเธอกำลังสนุกกับของเล่นชิ้นใหม่ นักเรียนหัวไวเริ่มขับไปโต้คลื่นเมื่อขับชำนาญขึ้น ลุคค์ได้แต่คอยระวังอยู่ข้างหลังไม่ได้เอ่ยห้ามอะไรเพราะเขาประเมินแล้วว่าคลื่นแค่นี้เขาเอาอยู่ไม่ปล่อยให้เธอเกิดอันตรายแน่นอน

“ใกล้ได้เวลาพระอาทิตย์ตกดินแล้ว เดี๋ยวผมพาไปดูวิวสวยๆ” เจ็ท สกีคันใหญ่มุ่งหน้าออกไปยังกลางทะเลกว้างที่เลยนอกเขตที่วางทุ่นไว้

ใช้เวลาขับประมาณสิบนาทีก็มาจอดระหว่างวิวหุบเขาสองข้างแสงแดดจากพระอาทิตย์ส่องกระทบผิวน้ำเกิดประกายระยิบระยับ ทะเลสีน้ำเงินตัดกับสีของท้องฟ้าและก้อนเมฆ เวลาผ่านไปสักพักท้องฟ้ายามเย็นไล่เฉดสีส้มอมชมพู ก้อนกลมๆ สีส้มอมเหลืองค่อยๆ เคลื่อนตัวต่ำลงระหว่างกลางช่องเขาทั้งสองข้างและหายลับตาไปมีเพียงความมืดเข้ามาแทนที่

“สวยมากเลยค่ะ เสียดายฉันไม่ได้หยิบกล้องมาด้วยไม่รู้ว่าคุณจะพามาดูวิวสวยๆ แบบนี้” ดีไซน์ทำเสียงอ่อยอย่างรู้สึกเสียดาย

“ไว้คราวหน้าผมจะพาคุณมาดูใหม่ พระอาทิตย์ไม่ได้หนีหายไปไหน วันนี้ พรุ่งนี้ มะรืนนี้ ก็ยังอยู่ที่เดิม ถ่ายรูปไปก็ไม่สวยเท่ามาดูของจริงหรอกใช่ไหมครับ เรากลับกันดีกว่าอากาศเริ่มเย็นแล้ว จับแน่นๆ นะครับ” เจ็ท สกี คันใหญ่เลี้ยวหันกลับเข้าฝั่งที่ปกคลุมไปด้วยความมืด มีเพียงแสงไฟส่องสว่างจากด้านหน้าและแสงไฟจากฝั่งที่มองเห็นอยู่ไกลๆ เสียงคลื่นกระทบท้องเรือดังแข่งกับเสียงเครื่องยนต์ ความเร็วของเจ็ท สกีวิ่งทะยานตามความชำนาญของคนขับ ทั้งสองใช้เวลาไม่นานก็กลับเข้ามาถึงฝั่ง

“ค่อยๆ นะครับ” เมื่อลุคค์ดับเครื่องยนต์เสร็จก็รีบกระโดดลงจากเรือ ฝ่ามือหนายื่นไปเพื่อรับหญิงสาวตัวเล็กที่กำลังเอี้ยวตัวเพื่อกระโดดตามไม่ให้เสียหลักล้ม

“ขอบคุณค่ะ” ดวงตากลมโตภายใต้แพขนตางอนแอบจ้องเสี้ยวใบหน้าคมผ่านแสงไฟสลัวที่ติดอยู่ริมหาด

“เอานี่คลุมตัวไว้ก่อนครับ วันนี้ลมค่อนข้างแรง” ผ้าเช็ดตัวสีขาวผืนใหญ่ที่หยิบติดมือมาด้วยเมื่อตอนหัวค่ำ คลุมไปที่ไหล่บางของหญิงสาว

“ขอบคุณค่ะ”

“ใช้เปลืองเกินไปแล้วนะครับ” คิ้วโค้งมนเลิ่กขึ้นอย่างไม่เข้าใจที่ชายหนุ่มพูด

“คำว่าขอบคุณ คุณพูดบ่อยแล้วครับวันนี้” เมื่อพูดจบลุคค์ก็คว้าข้อมือเล็กให้เดินตามกลับเข้าไปในโรงแรม ถ้าสังเกตดี ๆ บริเวณรอบๆ จะมีชายหนุ่มร่างกำยำยืนอยู่บริเวณนั้นสี่ถึงห้าคน