บทที่ 10 ข้ายอมทั้งนั้น

จางเหวิ่นชิงเดินทางกลับจวนสกุลจางด้วยความโมโหและหงุดหงิด ในขณะที่เซี่ยเหมยและจางหมินเย่วกำลังนั่งรอเขาด้วยความตื่นเต้นและกระวนกระวายใจ จางหมินเย่วยืนชะเง้อมองไปที่ประตูอยู่ไม่เว้นว่าง สองมือจิกเกร็งไปมาด้วยความกระสับกระส่าย

          ทันทีที่จางเหวิ่นชิงก้าวเข้ามาภายในห้องโถง จางหมินเย่วก็ปรี่เข้าไปหาบิดาของตนในทันที “ท่านพ่อ...”

          จางเหวิ่นชิงที่ยังคงอารมณ์ขุ่นมัว เมื่อเขาได้เห็นบุตรสาวตรงหน้าก็พาลมีอารมณ์โมโหมากขึ้นไปอีก

          “เย่วเอ๋อร์...ข้าขอสั่งเจ้าเลิกยุ่งกับซ่งฟู่หลงอีกเป็นอันขาด” คำสั่งเฉียบขาดที่ดังขึ้นมา พร้อมใบหน้าถมึงทึง ทำเอาจางหมินเย่วถึงกับเบิกตากว้างด้วยความตระหนก

          “ท่านพ่อเกิดเรื่องอันใดขึ้น เหตุใดท่านจึงพูดเช่นนั้น”

          “เจ้านี่ช่างไม่รู้ความเสียจริง เจ้ารู้หรือไม่ซ่งฟู่หลงแต่งงานแล้ว” จางเหวิ่นชิงตวาดใส่จางหมินเย่วด้วยน้ำเสียงอันดัง

          จางหมินเย่วถึงกับอ้าปากค้าง “ใต้เท้าซ่งแต่งงานแล้วหรือเจ้าคะ”

          “เจ้าหนุ่มผู้นั้นเอ่ยปากต่อหน้าพระพักตร์ ทั้งท่าทางจองหองนั่น ข้าคิดแล้วก็แค้นยิ่งนัก” จางเหวิ่นชิงกล่าวออกมาพร้อมตวัดสายตาตำหนิใส่บุตรสาว

          “ท่านพ่อต้องมีเรื่องเข้าใจผิดเป็นแน่ ข้าให้คนสืบดูแล้วใต้เท้าอยู่ที่จวนเพียงลำพัง แม้แต่อนุก็ไม่มีสักคนเดียว” จางหมินเย่วรีบแก้ต่างออกมา นางไม่อยากจะเชื่อคำพูดของบิดาได้ ในเมื่อนางให้เล่อจิ้นไปสืบความมาแล้วเรียบร้อย

          “เชอะ...อนุงั้นหรือ” จางเหวิ่นชิงได้ยินคำว่า “อนุ” ก็นึกขุ่นเคืองขึ้นมา “เจ้าคนจองหองนั่นออกปากต่อหน้าฝ่าบาทปฏิเสธการแต่งงานกับเจ้า ทั้งยังบอกข้าอีกด้วยว่าหากเจ้ายังดื้อรั้นก็คงเป็นได้เพียงอนุของเขาเท่านั้น” จางเหวิ่นชิงพรั่งพรูออกมาด้วยความหงุดหงิดที่ถูกล่วงเกิน ทั้งยังไม่อาจทำอะไรซ่งฟู่หลงได้

          “อนุงั้นหรือ...” จางหมินเย่วเพ้อออกมา

          “เย่วเอ๋อร์...” เซี่ยเหมยร้องเตือนสติของจางหมินเย่วในทันที นางได้แต่หวั่นเกรงความคิดอันผิดเพี้ยนของบุตรสาว แม้ในคราแรกนางจะเห็นด้วยกับการแต่งงานครั้งนี้ แต่หากต้องให้จางหมินเย่วแต่งเข้าเป็นอนุมีหรือที่คนสกุลจางจะยอมรับได้

          จางเหวิ่นชิงที่ได้สติก็รีบหันกลับมาจ้องมองจางหมินเย่วอย่างนึกจับผิด ความหวาดหวั่นพรั่งพรูขึ้นมาในใจ “เย่วเอ๋อร์...เจ้าอย่าได้คิดเรื่องเหลวไหลเป็นอันขาด” จางเหวิ่นชิงรีบขู่ออกมาทันที

          จางหมินเย่วหน้างอง้ำขึ้นมา ก่อนจะตัดสินใจกล่าวคำพูดที่ฟังดูไม่ถูกใจบิดามารดาของตนมากนัก “ท่านพ่อ...ท่านแม่...หากเพียงข้าได้แต่งกับใต้เท้าซ่ง ตำแหน่งอนุหาใช่เรื่องที่ข้าใส่ใจไม่”

          “เย่วเอ๋อร์...” มือหนาเงื้อมือขึ้นบนอากาศ แต่ก่อนที่จะตกกระทบกับใบหน้านวล เซี่ยเหมยก็รีบเข้ามารั้งแขนของจางเหวิ่นชิงเอาไว้แน่น

          “ท่านพี่ใจเย็นก่อน” เซี่ยเหมยลนลานกล่าวพร้อมหันไปหาจางหมินเย่วอย่างอ่อนใจ

          แต่แล้วมือหนึ่งก็ลอยขึ้นกลางอากาศก่อนจะฟาดลงบนใบหน้าของจางหมินเย่วอย่างแรง นางถึงกับซวนเซไปด้านข้างตามแรงกระแทก ก่อนจะหันหน้ามาเผชิญกับเจ้าของฝ่ามือนั้น

จางเซี่ยโยวยืนอยู่ด้านหน้าของนางก่อนจะตวาดใส่น้องสาวด้วยความไม่พอใจ  “เย่วเอ๋อร์ เจ้าทำเกินไปแล้วนะ คิดจะตบแต่งเป็นอนุ เจ้าไม่คิดถึงหน้าคนสกุลจางบ้างหรือ”

“เป็นอนุแล้วเช่นใดกัน ข้าเพียงต้องการแต่งงานกับชายที่ข้ารัก” จางหมินเย่วเถียงออกมาอย่างไม่ลดละ

“รักงั้นหรือ...เจ้ามันดื้อรั้นเอาแต่ใจ แต่เล็กจนโตสิ่งที่เจ้าต้องการ หากไม่ได้แต่โดยดีเจ้าก็แย่งชิงมันมา แต่ครั้งนี้เจ้าไม่มีทางสมหวังเป็นแน่” จางเซี่ยโยวกล่าวถ้อยคำรุนแรงออกมา เรื่องราวของความรักที่จางหมินเย่วมีต่อซ่งฟู่หลงทำเอาจวนสกุลจางแทบร้อนเป็นไฟ คนทั้งจวนต้องเดือดร้อนเพียงเพราะนางต้องการเพียงเท่านั้น

จางหมินเย่วจ้องหน้าจางเซี่ยโยวอย่างไม่ยอมเช่นกัน “พี่หญิง...ข้ามิได้ทำสิ่งใดผิด ข้าต้องการแต่งงานกับใต้เท้าซ่งและข้าจะแต่งกับเขาให้ได้”

“บังอาจ...” จางเหวิ่นชิงที่ได้ยินบุตรสาวทั้งสองมีปากเสียงกันก็ตะโกนออกมา “เย่วเอ๋อร์ ข้าคงตามใจเจ้ามากเกินไปแล้ว...พ่อบ้านนำตัวเย่วเอ๋อร์ไปสำนึกที่ศาลบรรพชน หากไม่มีคำสั่งข้าห้ามนางออกมาเป็นอันขาด”

“ฮูหยิน...เรื่องราวครั้งนี้เจ้าอย่าได้ให้ท้ายเย่วเอ๋อร์เป็นอันขาด หากเจ้าขัดคำสั่งอย่าหาว่าข้าไม่เตือน” จางเหวิ่นชิงหันไปกล่าวขู่ใส่เซี่ยเหมยก่อนจะสะบัดกายเดินออกจากห้องโถงไปด้วยความหัวร้อน

"ท่านพ่อ...ท่านพ่อ...ข้าไม่ยอม...ข้าไม่ยอม” จางหมินเย่วร้องตะโกนออกมาไล่หลังบิดา แต่กลับไร้ซึ่งการตอบรับอันใด จางหมินเย่วถึงกับฟุบลงกับพื้นอย่างหมดแรง ความหวังและความฝันของนางพังทลายในชั่วพริบตา

เซี่ยเหมยหันไปมองจางเซี่ยโยวอย่างนึกตำหนิ แต่จางเซี่ยโยวหาได้สนใจไม่ นางยิ้มเยาะออกมาอย่างนึกสะใจที่ได้เห็นน้องสาวของตนถูกขัดความต้องการเป็นครั้งแรกในชีวิต นางปรายตามองจางหมินเย่วอย่างนึกสมเพชก่อนจะหันหลังเดินออกจากห้องโถงไปอีกคนหนึ่งทิ้งให้มารดาของตนอยู่เพียงลำพังกับน้องสาวต่างอุทร

“ท่านแม่...ท่านต้องช่วยข้า...ท่านต้องช่วยข้านะ” จางหมินเย่วหันมาอ้อนวอนเซี่ยเหมยอีกครั้ง

เซี่ยเหมยได้แต่ถอนหายใจพลางส่ายหน้าออกมา “ครั้งนี้เจ้าทำพ่อเจ้าโกรธมากเกินไปแล้ว เจ้าไปอยู่ที่ศาลบรรพชนตามที่พ่อเจ้าสั่งก่อนเถิด ไว้ข้าจะหาจังหวะพูดคุยกับพ่อเจ้าอีกครั้ง”

เซี่ยเหมยหันไปหาเล่อจิ้น “เล่อจิ้น...พาเย่วเอ๋อร์ไปศาลบรรพชน ดูแลนายหญิงของเจ้าให้ดี อย่าให้ก่อเรื่องได้อีกเล่า” เซี่ยเหมยพูดจบก็ส่ายหน้าอีกครั้งอย่างจนใจ ก่อนจะก้าวเท้าเดินออกจากห้องไปอีกคน

“คุณหนู...หักห้ามใจเถิดเจ้าค่ะ ใต้เท้าซ่งผู้นั้นข้ามิเห็นว่ามีอะไรดี เขาไม่คู่ควรให้คุณหนูต้องเจ็บช้ำและถูกลงโทษเช่นนี้เลย”

จางหมินเย่วเม้มปากแน่น พร้อมดวงตาที่ฉายความมุ่งมั่นออกมา “ข้าไม่มีทางตัดใจ ขอเพียงได้แต่งงานเข้าจวนสกุลซ่ง ต่อให้เป็นเพียงอนุ...ข้าก็ยอมทั้งนั้น”