ตอนที่ 4 ได้ไหม...อย่าโทษฉัน

พนักงานต่างเมาท์มอยกันถึงทริปวันหยุดยาวที่ผ่านมา จะมีก็แต่สาวน้อยที่เป็นปู่โสม เฝ้าบริษัทเท่านั้น ที่ได้แต่นั่งฟังเรื่องเล่าของผู้อื่น เธอนั่งสังเกตุใบหน้ารุ่นพี่ในบริษัทหลายๆ คน พวกเขาดูช่างมีความสุขเหลือเกิน เหมือนพวกเขาได้กลับไปชาร์จแบตให้ตัวเอง และพร้อมมาลุยงานต่อ

"เป็นไงเรานั่งยิ้มคนเดียว เพี้ยนป่าวเนี่ย"

"ก็เห็นพี่ๆ กลับมาจากบ้านบ้าง เที่ยวบ้าง ดูช่างมีความสุขเหลือเกิน"

"ก็พี่ชวนลิลแล้วนะ แต่ไม่ยอมไปกับพี่"

"ถ้าลิลไป พี่ก็อยู่กับครอบครัวได้ไม่เต็มที่สิคะ"

มันก็จริงอย่างที่ลลิลพูด เพราะถ้าลลิลไปด้วย บัวทิพย์ก็ต้องแบ่งเวลามาดูแลลลิล แต่เธอก็ยังอยากให้ลลิลไปอยู่ดี วันหยุดคราวหน้าเธอต้องพาลลิลไปให้ได้คอยดู

"อ่ะ พี่ซื้อมาฝาก"

"หูย อะไรกันคะเนี่ย มันดูน่ากินเหลือเกิน"

"ขนมชื่อดังของจังหวัดพี่เอง พี่รู้เราชอบขนมแบบนี้ เห็นแล้วคิดถึงลิล เลยซื้อมาฝาก"

ลลิลตาลุกวาวทันทีเมื่อเห็นขนมที่วางอยู่บนโต๊ะตรงหน้า เพราะเธอเป็นคนชอบกินขนมหวาน ซึ่งบัวทิพย์ก็รู้ดี เธอจึงเลือกที่จะซื้อมาฝาก

"ให้หมดนี่เลยเหรอคะ"

"จ๊ะ"

"ขอบคุณมากค่ะ"

"เก็บๆ ก่อน มาทำงานที่เรารักกันเถอะ"

ทั้งคู่นั่งทำงานไปจนถึงเที่ยง ก็เก็บของบนโต๊ะเพื่อออกไปหาอะไรกินนอกบริษัท แต่ระหว่างที่กำลังลุกขึ้นนั้น ไนท์ก็เดินเข้ามาหยุดที่โต๊ะของลลิล บัวทิพย์กับลลิลก็หันไปมองด้วยความแปลกใจ เพราะหน้าตาที่ดูเคร่งเครียดของไนท์

"น้องลิล"

"คะพี่ไนท์ มีอะไรให้ลิลช่วยหรือเปล่า"

"พี่ว่าตอนนี้หาทางช่วยตัวเองก่อนเถอะ"

ไนท์ดูจริงจังอย่างมาก ลลิลที่สังเกตใบหน้าของไนท์ก็พอจะดูออกว่าที่ไนท์เดินมาหาเธอที่โต๊ะเนี่ย ต้องมีเรื่องอะไรเกิดขึ้นแน่ๆ

"มีเรื่องอะไรหรือเปล่า"

บัวทิพย์ก็เป็นอีกคนที่สังเกตุท่าทางของไนท์อยู่เหมืออนกัน ด้วยความสงสัย เธอจึงเลือกที่จะถามออกไป

"เมื่อกี้คุณสโรชา มาหาคุณชานนท์ที่ห้อง พอเข้าไปในห้องฉันได้ยินทั้งคู่ทะเลาะกันอย่างรุนแรง แล้วจู่ๆเธอก็เดินกระฟัดกระเฟียดออกไป"

"แล้วเขาทะเลาะกันเรื่องอะไร"

"ไม่รู้ แต่ตั้งแต่ฉันมาเป็นเลขาให้คุณชานนท์นะ ฉันไม่เคยเห็นเขาทะเลาะกันรุนแรงแบบนี้เลย"

"แล้วมาเล่าพวกเราทำไมเนี่ย ฉันไม่อยากรู้เรื่องของยัยนั่นหรอก หมั่นไส้ ชอบทำกร่าง มาเกาะคุณชานนท์ใครๆ เขาก็รู้ มีแต่เจ้านายเธอนั่นแหละที่ไม่รู้"

"มันก็เจ้านายพี่เหมือนกันนั่นแหละ"

ไนท์ย้อนขึ้นมาทันที ทำไมเธอจะไม่รู้ ผู้หญิงด้วยกันมักจะมองออก คำพูดท่าทางต่างๆ มันแสดงออกชัดเจนอยู่แล้ว แต่เจ้านายของเธอจะตาบอดไปถึงเมื่อไหร่ก็ไม่รู้

"แล้วไงต่อ อุตส่าห์มาถึงนี่ แค่จะมาเล่าเรื่องนี้ ไปเถอะลิลพี่หิวแล้ว"

"ยังไปไม่ได้นะน้องลิล คุณชานนท์ให้พี่มาตามไปพบ"

เมื่อได้ฟังดังนั้นลลิลรู้ในทันทีว่าเรื่องอะไร และเขาทะเลาะกันเพราะอะไร แต่เธอยังไม่ได้เล่าเรื่องนี้ให้ใครฟัง เพราะคิดว่าเรื่องมันคงจบไปแล้ว เพราะหลังจากวันนั้นชานนท์ก็ไม่เข้ามาที่บริษัทอีกเลย จนกระทั่งวันนี้

"เรียกยัยลิลไปทำไม ปกติไม่เคยจะเรียก เนี่ยยัยลิลทำงานที่นี่มาจะสองปีแล้ว ครั้งแรกเลยนะที่เรียก มีเรื่องอะไรหรือเปล่า"

"ไม่รู้ ฉันนั่งทำงานอยู่ดีๆ ก็ต่อสายออกมาให้ตามลิลไปพบ"

"ตอนที่พี่ไม่อยู่ แกไปทำเรื่องอะไรไว้หรือเปล่ายัยลิล"

ลลิลได้แค่ส่ายหน้า จะให้เล่ายังไง ว่าโดนกล่าวหาว่าหว่านเสน่ห์ใส่ท่านประทาน แถมท่านประทานติดใจซะด้วย จนแฟนหึงโดนตบไปหนึ่งที พอคิดถึงวันนั้นแล้วมันตลกสิ้นดี

"รีบไปเถอะ เดี๋ยวคุณชานนท์จะโกรธเอา"

"งั้นพี่บัวไปกินข้าวพลางๆ ก่อนนะไม่ต้องรอลิล เดี๋ยวเสร็จธุระลิลจะตามไปค่ะ"

"ไปพร้อมฉันไหมพี่ ฉันก็กำลังจะไป"

บัวทิพย์หันมองหน้าลลิล จริงๆ เขายังไม่อยากไป อยากอยู่รอลลิล แต่ลลิลคงไม่ยอมแน่ บัวทิพย์เลยตัดสินใจออกไปพร้อมไนท์...

หน้าห้องทำงานที่มีประตูไม้สักแกะสลักบานใหญ่ เด็กสาวที่ถูกตามตัวมาอย่างกะทันหัน นี่เป็นครั้งที่สองที่เธอจะได้เหยียบเข้าไปยังห้องนี้ แต่วันนี้เธอดูกังวลเป็นพิเศษ

ก๊อก ก๊อก ก๊อก

มือน้อยๆ ที่กำอยู่พักใหญ่ ตัดสินใจเคาะประตูเพื่อขออนุญาตคนด้านใน

"เชิญ"

ลลิลเปิดประตูเข้าไป สิ่งแรกที่เห็น ทำให้เธอต้องตกใจ ห้องทำงานที่ดูเหมือนสนามรบ ข้าวของกระจัดกระจาย รวมไปถึงแจกันที่ตกแตก คงเป็นเพราะคนทั้งสองทะเลาะกันย่างที่ไนท์บอกแน่นอน

"ยืนบื้ออะไรอยู่ล่ะ"

"คะ คุณชานนท์เรียกฉันมามีเรื่องอะไรหรือเปล่าคะ"

"เธอเห็นอะไรมั้ย"

ลลิลไม่เข้าใจว่าที่ชานนท์ถามหมายถึงอะไร เธอจึงไม่ได้ตอบไป

"ฉันถามว่าเธอเห็นอะไรมั้ย!!!"

คราวนี้เป็นเสียงตะคอกจนเธอนั้นสะดุง อารมณ์เสียที่ทะเลาะกับแฟนเหรอ แต่ทำไมถึงมาลงที่เธอ

"เห็นอะไรคะ"

"ก็สภาพห้องนี้ไง มันเป็นเพราะเธอ"

ยิ่งฟังก็ยิ่งงง ลลิลจำได้ว่าครั้งสุดท้ายที่เธอเจ้ามาในนี้ ก็เมื่อสี่วันที่แล้ว แล้วเธอจะเอาเวลาไหนมาพังของในห้องแบบนี้

"เพราะฉัน"

เธอทวนคำ แต่บนใบหน้าก็แขวนเครื่องหมายคำถามไว้

"ใช่ เพราะเธอ ดังนั้นเธอต้องเก็บกวาดมันให้สะอาด"

"ไม่ค่ะ แบบนี้มันก็เกินไปนะคะ เพราะฉันไม่เคยเข้ามายุ่งกับห้องของคุณเลย อยู่ๆ คุณจะมากล่าวหาว่าฉันเป็นคนทำ มันไม่ถูกต้องนะคะ"

"เธออยากฟังมั้ยล่ะ ทำไมฉันถึงบอกว่าเป็นเพราะเธอ"

"ค่ะ"ลลิลตอบสั้นๆ

"เธอทำอะไรไว้กับโรสบ้าง เธอน่าจะรู้ดี วันนั้นฉันบอกว่าฉันจัดการเองแต่เธอก็ไม่ฟัง จนโรสเข้ามาเห็นและเข้าใจผิด จนฉันกับเขาต้องทะเลาะกันนี่ไง เธอยังปฏิเสธอีกเธอว่าทั้งหมดไม่ใช่เพราะเธอ เพราะเธอคือสาเหตุ"

ลลิลหน้านิ่วคิ้วขมวดอีกครั้ง นี่มันเหตุผลบ้าบออะไร เธอไม่เข้าใจ เรื่องของเขาสองคน แต่ดึงเธอเข้าไปเกี่ยว

"คุณเข้าใจอะไรผิดหรือเปล่า แฟนคุณน่ะโวยวายเพื่อกลบเกลื่อนอะไรหรือเปล่า"

ชานนท์เดินเข้ามาหาลลิลทันที

"อย่างที่โรสพูดไม่มีผิด ว่าถ้าฉันพูดไป เธอก็จะโยนความผิดให้โรสทันที แล้วเดี๋ยวเธอก็จะบอกว่าโรสมีคนอื่น ใช่มั้ย"

"ถ้าฉันบอกว่าใช่ล่ะ"

"โอ๊ย"

ด้วยความลืมตัว ชานนท์ผลักลลิลล้มลงทันที มือข้างนึงไปโดนเศษแจกันที่ตกอยู่ใกล้ๆ จนเป็นแผล

"เธอนี่มันน่ารังเกียจจริงๆ อย่าคิดว่าฉันไม่รู้นะว่าเธอคิดยังไงกับฉัน เธอเป็นพนักงานในบริษัทฉัน ทำไมฉันจะไม่รู้จัก แต่ที่ฉันไม่ได้ว่าอะไร เพราะเธอก็ไม่ได้มายุ่งวุ่นวายอะไรกับฉัน เพราะเธอมันแค่อากาศ"

ทำไมชานนท์จะไม่รู้ ปีนี้เขาก็ 28 ปีแล้ว เขาผ่านอะไรมาเยอะ เรื่องบางเรื่องเขาแค่สังเกต เขาก็สามารถหาคำตอบได้แล้ว แต่ที่เขาเฉยเพราะเขาไม่อยากไปยุ่งกับเธอ

"และวันนั้นที่เธอชงกาแฟเข้ามาให้ฉัน เธอก็ตั้งใจจะมายั่วฉันใช่ไหมล่ะ ทำมาเป็นพนักงานดีเด่น ขอทำโอที ทุกวันหยุด คงแค่อยากอยู่ใกล้ฉันใช่มั้ย รู้เอาไว้นะว่าฉันไม่มีวันชายตามองคนอย่างเธอหรอก"

ลลิลที่ทำได้แค่กำมือแน่นๆ ทำไมผู้ชายคนนี้ถึงได้ปากร้ายนัก เธอทั้งเจ็บทั้งอาย แต่ที่เจ็บสุดคือหัวใจที่ให้เขาไปโดยที่เขาไม่อยากได้ แม้แผลที่มีเลือดก็ไม่เจ็บเท่าหัวใจที่โดนเหยียบ

"อ้อ จัดการในห้องนี้ให้เรียบร้อย นี่คือคำลั่ง และจำเอาไว้นะว่าหลังจากวันนี้ ห้ามเข้ามาเหยียบในห้องนี้อีกเด็ดขาด ถ้าขัดคำสั่ง ฉันจะไล่เธอออก"

ปัง!!

ชานนท์เมื่อพูดจบเขาก็เดินออกไป ทิ้งให้ลลิลที่นั่งอยู่ด้วยความรู้สึกที่จุกอก น้ำตาหยดแรกค่อยๆ หล่นลงแตะพื้น เธอรีบยกมือขึ้นมาปาดน้ำตา เธอเจ็บใจเหลือเกิน เธออุตส่าห์เฝ้าแอบมองเขา เพราะรักและชื่นชมตั้งใจให้เป็นแบบนี้ตลอดไป โดยไม่เคยคิดว่าเขาจะล่วงรู้ความรู้สึกของเธอ และไม่เพียงแค่เมินเฉย เขากลับทำเหมือนรังเกียจมัน...