บทที่ 4

เพล้ง! เพล้ง!

กรี๊ดดดด!

ภายในจวนตระกูลโจวเกิดเสียงกรีดร้องระคนเสียงข้าวของแตกกระจายดังไปทั่วเรือนของบุตรสาวคนโต เหล่าข้ารับใช้ต่างยืนก้มหน้าด้วยความเงียบและสงบนิ่งเพราะรู้สึกหวาดกลัว กลัวว่าตนเองจะต้องกลายเป็นกระโถนให้อีกฝ่ายระบายอารมณ์ ยามที่นางโกรธ

ภายนอกคุณหนูใหญ่จวนตระกูลโจวมักได้รับสายตาชื่นชมอยู่เป็นนิจ ด้วยภาพลักษณ์ดอกบัวขาวที่สั่งสมมานานทำให้ผู้คนต่างลือกันหนาหูว่านางเป็นสตรีเรียบร้อยอ่อนหวาน เหมาะเป็นสาวงามอันดับหนึ่งยิ่งกว่าไป๋ฟางเซียน

ทว่าสำหรับเหล่าบ่าวไพร่ข้ารับใช้ในจวนแล้ว นิสัยของคุณหนูใหญ่ต่างจากที่คนภายนอกร่ำลือไปกันลิบลับ ยามอารมณ์ดีนางมักมีรอยยิ้มไว้ล่อลวงผู้คน แต่เมื่อใดที่นางอารมณ์ไม่ดีนางจะกลายเป็นสตรีร้ายกาจทันควัน ทำร้ายบ่าวไพร่ คำผรุสวาทมักจะออกมาจากริมฝีปากเล็กอยู่เสมอ ที่สำคัญนางหาได้ใจดีและอ่อนโยนอย่างที่ผู้อื่นคิดไม่

โจวเฟิ่งจิ่ว... เป็นสตรีร้ายกาจอย่างแท้จริง!

นางต่อว่าเหยียดหยามบ่าวไพร่ ทำสิ่งใดไม่ถูกใจล้วนต้องถูกสั่งโบยหรือสั่งทำโทษทั้งสิ้น ซึ่งบทลงโทษแต่ละครั้งก็แล้วแต่นางจะคิดหาวิธีการได้ บ่าวคนไหนหน้าตาดีหน่อยนางก็ไม่คิดปล่อยเอาไว้ หากไม่ถูกทำร้ายจนเสียโฉมก็จะถูกขายออกสู่หอนางโลม มีข้ารับใช้หลายคนที่ตกตายไปเพราะนาง แต่แล้วอย่างไร พวกเขาเหล่านั้นเป็นเพียงบ่าวทาสในเรือน มีสิทธิ์อันใดไปเรียกร้องความยุติธรรมหรือความเห็นใจจากเจ้านายเล่า

วันนี้พอเห็นคุณหนูใหญ่ของจวนกลับมาด้วยใบหน้าไม่สู้ดี พวกนางก็เตรียมใจกันบ้างแล้ว เจ้ามองข้า ข้ามองเจ้า ต่างคนต่างมองว่าใครจะเป็นคนต่อไป ใครที่จะกลายเป็นเหยื่อให้คุณหนูใหญ่ของจวนได้ระบายอารมณ์

‘หากเจ้าแต่งเข้าตระกูลหลี่ตอนนี้ เห็นทีฐานะภรรยาที่เจ้าจะได้คือฮูหยินรอง หาใช่ฮูหยินเอกที่เจ้าเฝ้าฝันไม่ เจ้าสามารถทนรับสถานะนี้ได้หรือไม่เล่า ถ้าทนได้ก็แต่งเข้ามาเถิด เอ๊ะ! แต่ข้าว่าอย่างเจ้า... แค่ฐานะอนุอุ่นเตียงก็เกินพอ’

กรี๊ดดดด!

เพล้ง!

คำพูดของสตรีที่นางเกลียดชัง ผู้ซึ่งเป็นมารหัวใจยังดังก้องอยู่ในหู ยิ่งคิดถึงถ้อยคำเหล่านั้นที่เสียดแทงความรู้สึกของนางมากเท่าใด หัวใจและความรู้สึกของนางก็ยิ่งคุกรุ่นด้วยไฟโทสะมากเท่านั้น โจวเฟิ่งจิ่วแทบอยากจะฉีกปากของไป๋ฟางเซียนเป็นชิ้น ๆ

‘ฮูหยินรองรึ อนุรึ ไม่มีวันเสียหรอก อย่างข้าต้องเป็นฮูหยินเอกเท่านั้น ส่วนเจ้า! ข้าจะฆ่าเจ้าเสีย ฆ่าให้ตายเหมือนนางพวกนี้’

โจวเฟิ่งจิ่วนึกคิดด้วยความเดือดดาลก่อนหันหน้ามามองเหล่าข้ารับใช้ด้วยสายตาไม่เป็นมิตร สายตาของนางมืดมนจนคนที่ถูกจ้องมองรู้สึกว่าชีวิตของตนกำลังถูกกระชาก  

“เจ้า!” 

“จะ... เจ้าคะ” ข้ารับใช้นางหนึ่งรีบคุกเข่าก้มหน้าละล่ำละลักรับคำ นางไม่กล้าแม้แต่จะเงยหน้าสบตาผู้เป็นนายเลยสักนิด ยิ่งได้ยินเสียงโกรธเกรี้ยวของคุณหนูใหญ่แล้ว นางก็ยิ่งกลัวไปกันใหญ่

“ไปเอาหวายมา ข้าจะโบยมัน” ความโกรธที่มีในตอนนี้ หากนางไม่ระบายออกคงได้กระอักเลือดตายแน่ นางจึงสั่งข้ารับใช้ไปหยิบหวายมาให้ทันที ส่วนใครจะเป็นผู้ถูกเลือกนั้น ย่อมต้องเป็นคนที่ได้ยินน้ำเสียงดูถูกและดูแคลนที่ไป๋ฟางเซียนว่านางน่ะสิ

“เจ้าค่ะคุณหนู ข้าจะไปเดี๋ยวนี้เจ้าค่ะ” ข้ารับใช้นางนั้นรีบตอบและออกจากเรือนคุณหนูใหญ่ของจวนตระกูลโจวไปอย่างรวดเร็ว ไม่นานนักนางก็กลับมาพร้อมไม้หวายอย่างดี

“มาแล้วเจ้าค่ะคุณหนู”

เพียะ!

“ชักช้านัก กล้าปล่อยให้ข้ารอรึ” โจวเฟิ่งจิ่วตบไปที่หน้าของนางรับใช้คนดังกล่าวทันที ทั้งยังมองด้วยสายตาดุร้าย ส่งผลให้ข้ารับใช้นางนั้นทรุดตัวคุกเข่า โขกศีรษะขอโทษร้องขอชีวิตเป็นยกใหญ่

“เจ้า! มาใกล้ ๆ ข้า... เร็วสิ อยากตายมากหรือไร!” นางตะคอกเสียงเรียกคนรับใช้ที่ตามนางไปยังจวนตระกูลหลี่ให้เดินออกมาตรงหน้านาง แต่รอแล้วรอเล่าข้ารับใช้นางนั้นก็ไม่ยอมเดินเข้ามาเสียที 

“ดี ดียิ่ง! กล้าท้าทายข้า พวกเจ้าจับมัน”

“ปล่อย ปล่อยข้านะ ปล่อย กรี๊ดด!”

เพียะ!

ข้ารับใช้ที่ตามไปดูแลระหว่างที่คุณหนูใหญ่ออกนอกจวนตระกูลโจว รู้ว่าตนคงไม่มีทางรอดแล้วจึงไม่คิดเข้าไปใกล้ เพราะกลัวว่าตนเองจะไม่มีชีวิตรอด แต่การที่นางไม่ยอมออกไปตั้งแต่ถูกเรียกครั้งแรกกลับยิ่งทำให้อารมณ์ของคุณหนูใหญ่เกรี้ยวกราดเพิ่มขึ้นไปอีก นางมองไปที่ผู้เป็นนายด้วยสายตาหวาดกลัว แต่อีกฝ่ายหาได้สนใจไม่

โจวเฟิ่งจิ่วยกยิ้มร้ายมองข้ารับใช้ด้วยสายตานึกสนุกคล้ายคนโรคจิตยิ่งนัก สำหรับนาง บ่าวไพร่ก็เหมือนมดปลวก จะฆ่าหรือทำสิ่งใดกับมันก็ย่อมได้ 

เพียะ!

“กรี๊ดด! คุณหนูเมตตาบ่าวเถิดเจ้าค่ะ คุณหนู”

เพียะ! เพียะ!

เสียงขอร้องอ้อนวอนจากข้ารับใช้นางนั้นไม่เป็นผล โจวเฟิ่งจิ่วไม่สนใจ นางยังคงกระหน่ำหวายลงบนร่างบอบบางติด ๆ กันอย่างไม่ยั้งมือ เสียงไม้หวายกระทบเนื้อดังให้ได้ยินอยู่ตลอด ทุกจังหวะของการลงไม้ สตรีผู้ถูกโบยจะกรีดร้องอ้อนวอนขอชีวิตทุกเมื่อ ซึ่งเสียงกรีดร้องของนางช่วยทำให้โจวเฟิ่งจิ่วรู้สึกดีขึ้นและมีความสุขยิ่ง เมื่อได้ระบายอารมณ์ออกไปบ้างแล้ว อารมณ์ของนางจึงค่อย ๆ เย็นลง นางย่อกายนั่งลงต่ำ มองไปยังข้ารับใช้ที่ถูกนางโบยจนเลือดอาบด้วยสายตาสมเพช

“เจ้าทนกว่าทุกคนที่ผ่านมาเลย ข้าสนุกมาก” นางกล่าวยิ้ม ๆ

ข้ารับใช้นางนั้นจ้องมาที่โจวเฟิ่งจิ่วด้วยสายตาโกรธแค้น ใบหน้าของนางปรากฏคราบน้ำตาให้ได้เห็น ทั้งยังปล่อยให้น้ำตารินไหลโดยไม่มีทีท่าว่าจะหยุด สายตาของนางมีแต่ความเกลียดชัง สภาพของสาวใช้เช่นนางน่าสงสารเป็นอย่างมาก แต่ผู้เป็นนายกลับไม่สงสารเลยสักนิด จิตเมตตาที่ควรมีก็หามีไม่ ทั้งยังพูดออกมาอย่างไม่เห็นใจตน มองนางเช่นมดปลวกตัวหนึ่ง สาวใช้ตัวน้อยแค้นเคืองยิ่ง ทว่าก็ไม่สามารถทำสิ่งใดได้ แม้อยากฉีกกระชากแม่ดอกบัวขาวจอมปลอมตรงหน้าให้คนทั้งแคว้นได้รู้ ว่าคุณหนูใหญ่โจวเฟิ่งจิ่วบุตรสาวของเสนาบดีโจวเหลียงเกา หาได้เป็นสตรีเรียบร้อยอ่อนหวานอย่างที่ผู้อื่นเล่าลือ แท้จริงเป็นสตรีร้ายกาจจอมเสแสร้ง เป็นมารร้ายที่คอยล่อลวงผู้คน หากนางก็ได้แค่คิดเพราะไม่สามารถกระทำได้ คนไร้กำลังและอำนาจเช่นนาง คงได้แต่สาปแช่งสตรีตรงหน้าให้ตกตายหรือต้องทนทุกข์ทรมานอย่างแสนสาหัสภายในใจเท่านั้น

“โกรธเกลียดข้ารึ เป็นเพียงบ่าวไพร่มีสิทธิ์อันใดใช้สายตาเช่นนี้มองข้า!” ไม่พูดเปล่ามือของนางก็สะบัดลงบนใบหน้าเปรอะเปื้อนน้ำตาอย่างแรง

ข้ารับใช้คนดังกล่าวที่ถูกตบบวกกับการที่ตนถูกโบยอย่างหนัก ทำให้นางไม่มีแรงจะนั่งคุกเข่าอีกต่อไป ร่างของนางทรุดไปกับพื้นห้อง ลมหายใจรวยริน สองมือกำเข้าหากันแน่น มองไปที่โจวเฟิ่งจิ่วด้วยสายตาอาฆาต

“นางปีศาจ สักวัน สักวันเจ้าจะต้องเสียใจ ข้าขอสาปแช่งเจ้า เจ้าจะต้องไม่ตายดี ข้าขอสาปแช่งเจ้า!”

“กรี๊ดดด! เจ้ากล้าแช่งข้ารึ ข้าจะฆ่าเจ้า จะฆ่าเจ้า! ตายไปซะ!”

เพียะ! เพียะ! เพียะ!

เสียงไม้หวายแหวกอากาศก่อนกระทบลงบนร่างของข้ารับใช้นางนั้นอย่างรุนแรง ไม่นานลมหายใจของอีกฝ่ายก็ปลิดปลิว โจวเฟิ่งจิ่วส่งสายตากดดันไปรอบห้อง เมื่อไม่เห็นใครมีสายตาว่าร้ายนางอีก ถึงได้สงบจิตสงบใจลง ก่อนจะสั่งให้ข้ารับใช้ทั้งหลายแบกร่างไร้ลมหายใจออกไป ส่วนนางก็ล้างมือในโถเล็กที่มีคนเตรียมไว้รอแล้ว

“คุณหนู...”

“อันใด” นางหันไปมองข้ารับใช้คนสนิทด้วยสายตาไม่พอใจนัก

“ทำแบบนี้ดีแล้วหรือเจ้าคะ”

เพล้ง! ว้าย!

“เจ้ากล้าสั่งสอนข้าอีกคนรึ!”

“หาได้เป็นเช่นนั้นไม่เจ้าค่ะ ข้าเพียงเป็นห่วงกลัวจะมีคนว่าร้ายคุณหนูเท่านั้น หากเหตุการณ์นี้หลุดออกไป คุณหนูจะเสียหายได้นะเจ้าคะ หากข่าวถึงหูท่านแม่ทัพแล้วละก็”

“เจ้าไม่ต้องห่วงไป จะไม่มีใครได้นำเรื่องที่เกิดขึ้นในจวนนี้ไปพูดข้างนอกแน่ หากมันผู้ใดกล้า ข้าจะทำให้มันอยู่ไม่สู้ตาย” โจวเฟิ่งจิ่วพูดด้วยสายตาอำมหิต ดังนั้นข้ารับใช้คนสนิทจึงไม่พูดสิ่งใดอีก

นางเป็นเพียงบ่าวทาส คงพูดมากกว่านี้ไม่ได้แล้ว หากภายภาคหน้าอะไรจะเกิดก็ให้มันเกิดขึ้นเถิด...