ตอนที่ 15 หาเรื่องได้ตลอด

ไฟรักสัมพันธ์ลวง

ตอนที่ 15 หาเรื่องได้ตลอด

ปราณกดโทรศัพท์โทรหาอนุพงษ์ทันทีหลังจากที่คุยกับภาคินเรียบร้อยทุกอย่างแล้ว “เห็นพนักงานบอกว่าคุณลุงมาที่บริษัทเรื่องหุ้นของมลไม่ทราบว่าคุณลุงมีอะไรหรือเปล่าครับ” ปราณถามออกไปอีกทั้งยังแกล้งทำเป็นไม่รู้ไม่ชี้อีกต่างหาก “อ่อลุงแค่อยากเข้าไปเช็คดูแค่นั้นแหละว่าน้องมีหุ้นหรือว่ามีทรัพย์สินอะไรเท่าไหร่เพราะลุงไม่รู้เรื่องอะไรเลย”

“ถ้าคุณลุงอยากทราบเอาไว้เสร็จจากเรื่องทำบุญร้อยวันของมลเมื่อไหร่ผมจะจัดการให้ก็แล้วกันครับ”

“ทำไมต้องรอด้วยล่ะปราณมันไม่ล้าช้าไปเหรอ?” พ่ออดีตคนรักเอ่ยถามออกมาทำเอาปราณถึงกับคิ้วขมวดและยิ้มเล็กน้อยที่มุมปากอย่างรู้ทัน

“3เดือนไม่นานหรอกครับคุณลุงช่วงนี้ผมยุ่งๆ มีงานอีกหลายอย่างที่ต้องทำครับเอาไว้ผมจะโทรหาใหม่นะครับ”

อนุพงษ์ถึงกับปาโทรศัพท์ทิ้งทันทีเมื่อได้ฟังคำตอบของปราณ “โธ่โว๊ยแม่งฉลาดเกินไปแล้วหรือว่ามันรู้ทันหรือยังไงวะ”

“ยังไงซะก็รีบหาเงินมาคืนเสี่ยด้วยก็แล้วกันเพราะดูเหมือนว่าจะไม่มีอะไรให้ประกันเอาไว้แล้วนะนอกจากจะหาคนใหม่มาให้เสี่ย” ลูกน้องของเสี่ยกรเอ่ยปากบอกกับอนุพงษ์

“เออๆ รู้แล้ว จะรีบจัดการให้ก็แล้วกันเดี๋ยวยังไงจะติดต่อไป” อนุพงษ์รีบไล่ให้ลูกน้องเสี่ยกลับไปในทันทีเพราะกลัวว่าภรรยาของเขาจะมาพบเข้า “หึคอยดูเหอะกูจะขายแม่งให้หมดเลยแล้วอย่าหาว่าไม่เตือนก็แล้วกัน”

ทางด้านปราณนั้นเมื่อมาถึงบริษัทรีบตรวจดูความเรียบร้อยของงานที่ต้องสะสางและเคลียร์งานให้เรียบร้อยก่อนที่เขาจะพาครอบครัวไปเที่ยวเกาะ ชายหนุ่มเงยหน้าจากเอกสารแล้วหันมาสั่งภาคิน

“จัดการเพิ่มที่พักให้แม่กับปริญป้าแดงด้วยและนายด้วยก็แล้วกันถือเป็นการพักผ่อนไปในตัว”

“เอ่อแล้วคุณกนกล่ะครับนายให้ไปด้วยหรือไม่ครับ”

ภาคินถามทั้งที่มีท่าทางที่กล้าๆ กลัวๆ

“อืมให้ไปด้วย”

ภาคินจัดการเรื่องการเดินทางทั้งหมดอย่างรวดเร็วรวมถึงที่พักและการเดินทาง

“บอสคะทางไซต์งานก่อสร้างแจ้งมาว่าการขนส่งของผู้รับเหมาล่าช้าและการวางโครงสร้างมีปัญหาค่ะวิศวกรดูเหมือนว่าจะมีการกินนอกกินในค่ะบอส”

“ที่ไหนเหรอครับคุณรัตติกาลโครงการเรามีตั้งหลายที่นะครับไม่บอกให้ละเอียดผมจะรู้ไหม”

ปราณตอบเลขาทั้งๆ ที่ยังไม่ได้เงยหน้าจากการทำงาน

“ขอประทานโทษค่ะบอสเป็นโครงการที่ระยองค่ะให้ฉันติดต่อผู้จัดการที่นั่นให้ไหมคะจะได้ทราบปัญหาและดำเนินการแก้ไขได้อย่างเร่งด่วน”

“ไม่ต้องส่งชื่อโครงการมาที่เมล์ของผมแล้วไม่ต้องบอกใครทั้งนั้นว่าผมจะไปที่นั่นทำทุกอย่างให้เงียบที่สุดบอกพวกคนงานให้ทำงานตามที่ได้รับมอบหมายก็พอ”

“อย่าบอกนะคะว่าบอสจะไปที่นั่นด้วยตัวเอง”

เลขาวัยกลางคนเอ่ยถามออกมาเพราะรู้ดีว่าถ้าหากบอสของเธอไปหน้างานเมื่อไหร่มีแต่เละกับเละแน่นอน

“พูดครั้งเดียวคงเข้าใจนะครับไปทำงานได้แล้วอ๋อไม่สิได้เวลาเลิกงานแล้วนี่งั้นคุณกลับไปพักเหอะขอบคุณมากที่ทำงานอย่างหนักทั้งวัน” 

“ค่ะบอส”

เวลาผ่านไปค่อนข้างเร็วพอสมควรพระอาทิตย์ลับขอบฟ้าไปแล้วด้านนอกตึกตอนนี้เริ่มมีแสงสว่างจากตึกอื่นๆ สาดแสงเข้ามา ปราณมองที่นาฬิกาอีกครั้งก่อนจะรู้ว่ามันเป็นเวลาเกือบสามทุ่มแล้วเขานั่งทำงานนานขนาดนี้เลยหรือยังไงกันชายหนุ่มรีบปิดคอมพิวเตอร์และเก็บของก่อนเดินออกไปนอกห้องภาคินที่นั่งทำงานอยู่หน้าห้องก็รีบลุกขึ้นมาอย่างไวไม่ต่างกัน

“กลับเลยไหมครับนายหรือว่าจะไปหาอะไรดื่มก่อนเข้าบ้านหรือว่าจะไปค้างที่คอนโดดีครับ” ภาคินถามเหมือนดังเช่นเดิมทุกวันก่อนจะกลับ

“กลับบ้านเลยก็แล้วกัน” ใช้เวลาค่อนข้างนานพอสมควรกว่าจะถึงบ้าน

” นายไปพักเหอะพาคิดอย่าลืมหาอะไรกินด้วยนะ” เขาบอกกับภาคินลูกน้องคนสนิทก่อนจะเดินเข้าบ้านภายในบ้านค่อนข้างเงียบเพราะเป็นเวลาดึกพอสมควรสำหรับคนในบ้านปราณเดินกลับไปที่ห้องและใช้เวลานานพอสมควรในการอาบน้ำเมื่ออาบเสร็จแล้วนั้นจึงเดินออกมาด้านนอกห้องเพื่อหาอะไรในครัวกินเฉกเช่นปกติทุกวันของเขาแต่ทวาคืนนี้แปลกยิ่งนักเมื่อเขาเดินไปถึงหน้าห้องครัวก็พบว่าไฟที่ห้องครัวเปิดทิ้งไว้

“หรือว่าป้าแดงลืมปิดไฟอีกแล้วเนี่ย” ปราณพูดพร้อมกับเดินตรงไปที่ห้องครัวก่อนจะเห็นว่าผู้หญิงร่างบางในชุดนอนสีขาวกำลังเขย่งเท้าเพื่อที่จะเอื้อมหยิบอะไรสักอย่างเขาค่อยๆ ก้าวเท้าเดินเข้าไปชิดด้านหลังเธอก่อนจะเอื้อมมือไปหยิบมาม่าคัพให้กับคนตัวเล็กที่อยู่ด้านหน้าเขา

กนกตกใจหันมามองทำเอาแทบหงายหลังปราณคว้าเอาไว้แล้วกระชับเอวไว้แน่นก่อนจะดึงร่างกนกมาแนบกับอกกว้างของเขาที่ตอนนี้มีเพียงผ้าเช็ดตัวผืนเดียวพันอยู่ หยดน้ำยังติดตามแผงอกกว้างของเขาพร้อมกับกลิ่นครีมอาบน้ำของผู้ชายที่ติดตามตัวของเขา

“ไม่ยักรู้ว่าบ้านนี้มีแมวขโมย” เขาเอ่ยออกมาพร้อมกับมองมาที่กนกในชุดนอนที่อยู่ใต้ร่างของเขา

“ปล่อยฉันนะฉันไม่ได้ขโมยแค่ตื่นมาแล้วหิวข้าวเลยลงมาหาอะไรกินหากว่านายจะคิดเงินก็หักกับเงินเดือนได้เลยตามสบาย” กนกพูดพร้อมกับขยับตัวออกแต่ไม่เป็นผลเพราะจู่ๆ ปราณก็ก้มลงมาจูบหน้าผากของกนกแสนนานทำเอาเจ้าตัวอึ้งไปเลยทีเดียว “นี่นายจะหาเรื่องแกล้งฉันเหรอ ขอร้องขอสงบศึกสักวันเอาไว้หายดีแล้วค่อยมาสู้กันใหม่ฉันไม่กินแล้วก็ได้ปล่อยฉันจะไปนอน”

“ปล่อยก็ได้” ปราณพูดจบแล้วปล่อย กนกยัดถ้วยมาม่าไว้ที่อกตรงแผลเขาพอดีแล้วเดินไปปราณคว้าข้อมือเอาไว้แล้ว...