บทที่ 5

🔥 ไฟราคะ 🔥

บทที่ 05 

"หึ.. อยากรู้จักกูมั้ยล่ะ... เขมิกา!!" เสียงทุ้มเอ่ยถามหญิงสาวตรงหน้าเสียงกร้าว ก่อนที่มือหนาจะกระชากเธอเดินไปที่รถ BMW คันหรูของเขา เขมิกาดิ้นขัดขืนสุดพลัง

"กรี๊ดด!! ปล่อยนะไอ้บ้า!! คุณมาจับฉันทำไม!!.. ช่วยด้วยค่ะ ช่วยด้วย!!!" เขมิการ้องตะโกนให้คนช่วย เล็บยาวจิกลงที่แขนเขาแรงๆเพื่อให้เขาปล่อยเธอ

ตุบ!!

"โอ้ย! คุณ...." หญิงสาวเอ่ยเสียงแผ่ว เมื่อชายหนุ่มปล่อยหมัดลงมาที่ท้องเธออย่างแรงจนเธอจุกไปหมด เธองอตัวนั่งลงกับพื้นเมื่อเธอจุกจนไม่สามารถทรงตัวได้ 

"ฤทธิ์เยอะนักนะมึง!!" เสียงห้าวเอ่ย ก่อนจะอุ้มร่างบางตรงไปยังรถของเขาทันที เขาวางเธอลงบนเบาะก่อนจะรีบวิ่งไปฝั่งคนขับ ชาตรีเหยียบคันเร่งออกไปอย่างเร่งรีบ เขามองหญิงสาวที่นอนเบ้หน้าอย่างเคียดแค้น 

"ช่วยด้วย..." ปากบางยังคงพึมพำเบาๆ เรียกให้คนช่วยทั้งๆที่ตัวเองแทบไม่มีแรง เขมิการวบแรงทั้งหมดที่มีแย่งพวงมาลัยรถกับเขาเพื่อให้เขาจอด เธอคงไม่ยอมให้เขาพาเธอไปทำมิดีมิร้ายแน่ๆ ล้อรถส่ายไปส่ายมาตามจังหวะที่เขาและเธอยื้อยุดชุดกระชากพวงมาลัยกันไปมา

"เฮ้ยย!! ทำอะไรของมึง!! เดี๋ยวก็ได้ตายกันหรอก!!" ชาตรีสบถอย่างหัวเสีย ก่อนที่เขาจะบังคับรถเลี่ยงลงไหล่ทางเหยียบเบรคอย่างแรงจนหัวเธอโขกกับคอนโซลรถด้านหน้า 

เพี๊ยะ!!

  ใบหน้าของหญิงสาวหันไปตามแรงตบ เมื่อเขาตวัดฝ่ามือลงมาที่แก้มนวลเธออย่างแรง เธอรู้สึกเจ็บจี๊ดๆที่หน้าผากและมุมปาก ก่อนจะเห็นเลือดไหลออกมาเธอเบิกตากว้างอย่างตกใจเขาเป็นใครมีสิทธิ์อะไรมาทำกับเธอแบบนี้ ขนาดพ่อแม่เธอยังไม่เลยตีเธอเลยสักครั้ง หยาดน้ำใสใสไหลอาบแก้มนวล ชาตรีตกใจเล็กน้อยที่เขาเผลอทำรุนแรงกับผู้หญิงจนเลือดตกยางออก เขาไม่ได้สนใจก่อนจะเหยียบคันเร่งออกไปอย่างรวดเร็ว รถคันหรูเลี้ยวเข้าโรงแรมม่านรูดที่ใกล้ที่สุด เขมิกาเบิกตากว้างอย่างตกใจเมื่อเห็นป้ายโรงแรม เขาพาเธอมาทำมิดีมิร้ายหรอกหรือ มือบางพยายามเปิดประตูเมื่อรถเขาจอดสนิท 

"ลงมานี่!!!" ชาตรีเปิดประตูก่อนจะกระชากหญิงสาวลงจากรถแล้วลากเข้าไปในห้อง 

"กรี๊ดดด!!!! ปล่อยนะ!! ฮึก..ปล่อย!!" เสียงหวานใสร้องตะโกนเสียงดังจนแสบแก้วหู เธอร้องไห้ออกมาอย่างหวาดกลัว มือหนากระชากเธอเข้าไปในห้องก่อนจะกดล็อก เขาผลักเธอลงที่นอนอย่างแรง

"หึหึ" เสียงทุ้มหัวเราะในลำคออย่างสะใจ

"ฮึก..คะ..คุณปล่อยฉันไปเถอะนะ ฮืออ~" เขมิกายกมือไหว้อ้อนวอนเขาทั้งน้ำตา ชาตรีย่างสุขุมเข้าหาร่างบางที่ตัวสั่นเทาอย่างหวาดกลัว เธอไม่น่าจะเป็นคนอ่อนต่อโลกขนาดนั้น..

"ไม่ต้องมาสะดีดสะดิ้งหรอก เธออยากได้ฉันแต่แรกอยู่แล้วไม่ใช่หรอ" เขาขึ้นคร่อมเธอไว้ มือหนาจับข้อมือเธอกดลงที่นอนอย่างแรงจนเธอไม่สามารถดิ้นหนีไปไหนได้ มีเพียงน้ำตาที่ไหลอาบแก้มของเธอ 

"ฉันไปทำอะไรให้คุณ ฮึก" เธอถามเขาเสียงสั่นเครือ ใบหน้าเขาแดงก่ำด้วยความโกรธ มือหนีบีบปากเธออย่างแรงจนเธอเบ้หน้าด้วยความเจ็บ 

"ทำอะไรงั้นหรอ!!! ไปถามพ่อแม่มึงดูสิ!! ว่าทำอะไรไว้!!!" แววตาชาตรีวาวโรจน์ด้วยความโกรธ เธอเข้ามาทำลายชีวิตของเขา ทั้งๆที่เขากำลังจะได้แต่งงานกับผู้หญิงที่เขารัก

"ฮือ.. ฉันไม่รู้เรื่อง ได้โปรดปล่อยฉันไปเถอะนะ ฮึก" มือบางข้างหนึ่งพยายามแกะมือเขาออก เพราะอีกข้างเขากดไว้แน่น 

"ไม่รู้เรื่องงั้นหรอ หึ! ได้..งั้นกูจะทำให้มึงรู้เอง!! อยากได้กูเป็นผัวมากใช่มั้ย!!" ชาตรีตรึงมือเธอไว้ทั้งสองข้างก่อนจะก้มลงซุกไซร้ซอกคอหอมกรุ่นของหญิงสาวอย่างหื่นกระหาย เขมิกาดิ้นรนร้องไห้อย่างหนักเมื่อเขาขบกัดตามซอกคอเธอจนเป็นรอยแดง มือหนาบีบเค้นที่ทรวงอกของอย่างรุนแรงราวกับจะให้มันแหลกคามือ เขาลูบไล้เธอผ่านเสื้อผ้าที่เป็นปราการชิ้นสำคัญที่ขวางกั้นเขาอยู่ 

"ได้โปรด..ฮืออ..อย่าทำ อึก" เขมิกาส่ายหน้าไปมาอย่างอ้อนวอน เขาเหมือนสัตว์ร้ายที่กำลังจะขย้ำเหยื่อ มือหนาสอดเข้าไปในเสื้อของเธอเขาบีบเค้นทรวงอกของเธอผ่านบลาลูกไม้สีขาวของเธอ ก่อนที่จะกระชากมันออกจนขาดวิ่น 

"กรี๊ดดด!! ไอ้บ้า!! ไอ้ชั่ว!! ฮืออ" ร่างบางกรีดร้องออกมาเมื่อเสื้อที่เขากระชากออกมันบาดผิวเธอจนแสบไปหมด 

"ร้องมากใช่มั้ย" ชาตรีคำรามเสียงต่ำ ก่อนจะเอาเสื้อของเธอที่กระชากออกมาไปมัดปากหญิงสาวเอาไว้ น้ำตาเธอไหลอาบแก้มอย่างน่าเวทนา เลือดที่หน้าผากยังไหลไม่หยุด หากแต่เขาไม่ได้สนใจ

" อื้อ! อ่อย! ฮืออ~~" เธอดิ้นเร้าๆไปมาเพื่อหนีมือหนาของเขาที่ตะปบลงมาที่ทรวงอกของเธออีกครั้ง เขาปลดตะขอบลาด้วยมือข้างเดียวอย่างรวดเร็ว ยอดประทุมทันสีชมพูตั้งตะหง่านล่อตาล่อใจเขายิ่งนัก

"สวยเหมือนกันนี่หวา คงจะผ่านมาเยอะน่าดู งั้นลองกูอีกคนคงไม่เป็นไรมั้ง" ชาตรีมองภูเขาสองลูกที่เด้งไปมาล่อตาเขาอยู่ ก่อนจะเอื้อมมือหนาไปบีบจับมันอย่างรุนแรง เขาขยี้เม็ดบัวสีชมพูอย่างแรงจนเธอร้องออกมาด้วยความเจ็บ

"โอ้ะ! ฮืออ " เขมิการ้องไห้สะอื้นจนแทบไม่มีน้ำตาจะร้อง เขามันน่ากลัวกว่าที่เธอคิด เธอเบิกตากว้างเมื่อปากหนาก้มลงมาดูดเลียที่ยอดทันของเธอ เขาขบเม้มมันอย่างหื่นกระหาย ราวกับอดอยากมานานแรมปี 

"อื้ม~ หวานเหมือนกันนี่หว่า" ปากหนาพึมพำกับทรวงอกของเธอ มือหนาทั้งสองข้างบีบเค้นเต้าเธออย่างแรง เขมิกาทุบไปที่ไหล่ของชายหนุ่มอย่างแรงเพื่อให้เขาหยุดการกระทำอันป่าเถื่อนนี้

"ฮึก..ฮืออ~" มีเพียงเสียงสะอื้นไห้ที่บ่งบอกถึงความเจ็บปวดของเธอในเวลานี้ ปากหนายังคงซุกไซร้ทรวงอกของเธออย่างจาบจ้วง ไม่ได้สนใจเสียงร้องไห้ของเธอแต่อย่างใด 

"อื้มม~" เสียงทุ้มครางในลำคออย่างพอใจ เธอช่างหวานเสียเหลือเกิน เขาชักจะติดใจเธอเสียแล้วสิ มือหนาสอดเข้าไปในกระโปรงหญิงสาวช้าๆ นิ้วเรียวเขี่ยเม็ดเสียวผ่านแพนตี้ตัวน้อยของเธอ เขมิกาขยับสะโพกหนี ความรู้สึกแปลกๆที่เกิดขึ้นกับตัวเธอ เธอไม่รู้ว่าความรู้สึกนี้มันคืออะไร

"เสียวก็ครางออกมา" เสียงทุ้มเอ่ยบอกหญิงสาวเมื่อเห็นสี

หน้าของเธอ มือหนาเคลื่อนไปเกี่ยวชั้นในของหญิงสาวออกช้าๆ