ตอนที่ 1. ผิดฝาผิดตัว/1

ณ ท่าเรือน้ำลึก เกาะร้อยดาว

นทีเดินทางมาที่เกาะร้อยดาว เพื่อประสานงานกับอัคคี สิทธิไกวัลย์ ในการเสนอเข้าร่วมเชนโรงแรมในเครือเมดิสันกรุ๊ป อัคคีต้องการผู้ร่วมทุนเพื่อพัฒนารีสอร์ตในเกาะแห่งใหม่ นทีจึงถือโอกาสนี้พาคู่หมั้นสาวมาเที่ยวด้วย

“พี่น้ำไปคุยงานได้เลยนะคะ ดาวจะไปดูอะไรบนเกาะสักหน่อย ไม่ต้องห่วงนะคะ มีไกด์ของเรือคอยดูแลอยู่”

เมื่อลงจากเรือดารินทร์ก็หันมาบอกคู่หมั้นหนุ่ม เธอไม่อยากทำตัวติดกับเขามากนัก เขามีงานต้องทำเธอก็ขอเที่ยวเล่นให้สบายใจดีกว่า

“พี่คงใช้เวลาประมาณหนึ่งชั่วโมง น้องดาวเที่ยวให้สนุกนะครับ”

นทีไม่ได้ทักท้วงอะไร ตอนทำงานเขามักจะจดจ่อต่องาน ไม่มีเวลามาเอาใจคู่หมั้นสาว จึงปล่อยให้เธอไปท่องเที่ยวตามสบาย

“เราต้องพักที่นี่หนึ่งอาทิตย์ใช่ไหมคะ ยังไงฝากพี่น้ำช่วยดูเรื่องกระเป๋าของดาวด้วยนะคะ ให้คนเอาไปไว้ที่ห้องพักได้เลย ดาวขอตัวก่อนนะคะ ไกด์เรียกระดมพลแล้ว”

ดารินทร์กำชับ ก่อนจะเดินตัวปลิวไปยังกลุ่มนักท่องเที่ยวที่เตรียมตัวขึ้นรถตู้ เดินทางไปท่องเที่ยวตามจุดต่างๆ ของเกาะ

“ท่าทางคุณหนูดาว จะไม่สนใจเจ้านายเลยนะครับ”

บรรเจิดเลขาคนสนิทของนที มองคู่หมั้นของเจ้านายด้วยแววตาตำหนิ ดารินทร์มักจะทำตามใจตัวเอง ไม่สนใจนทีเลย หากการมาท่องเที่ยวครั้งนี้ผู้ใหญ่ทั้งสองฝ่าย ต่างสนับสนุนเพื่อให้สานสัมพันธ์กันมากขึ้น เกรงว่าคงจะต้องผิดหวังแน่ คุณหนูดานั้นไม่ได้สนใจทำกิจกรรมร่วมกับนที หาทางเลี่ยงไปตามลำพังมากกว่า

“ปล่อยไปเถอะ ผมกับเธอเราต่างไม่ได้รักกัน จะให้หวานแหววแบบคู่อื่นๆ คงไม่ได้ ไปกันเถอะเรามีนัดกับคุณอัคคี”

นทีบอกเลขาคู่ใจ ขณะเดินนำไปยังรถที่จัดเตรียมไว้รอ

คล้อยหลังเขาไม่นาน เรือยอร์ชลำหนึ่งก็เข้ามาเทียบท่า คนที่ก้าวลงมาจากเรือคืออัคคี เจ้าพ่อเกาะร้อยดาวแห่งนี้ เขารูปร่างสูงใหญ่ผิวสีแทน ด้วยมีมารดาเป็นชาวตะวันตก หน้าตาคมคายแบบหนุ่มลูกครึ่ง มีหนวดเคราครึ้มเต็มใบหน้า ทำให้เขาดูดิบเถื่อนราวกับมหาโจร มากกว่านักธุรกิจใหญ่

“ขจร เรามาสายหรือเปล่า เรือสำราญมาเทียบท่าแล้ว คนของทางเมดิสันกรุ๊ปคงจะมาถึงแล้ว”

อัคคีเอ่ยถามเลขา ขณะยกข้อมือขึ้นดูนาฬิกา เขาไปทำธุระที่ฝั่งทำให้เดินทางกลับมาช้า บิดามารดาของเขาเรียกลูกชายไปคุย หารือเรื่องการดูตัวผู้หญิงให้เขา ปีนี้อัคคีอายุย่างสามสิบห้าแล้ว ยังไม่แต่งงานมีภรรยาเป็นตัวเป็นตนสักที ลูกผู้ดีมีตระกูลหรือลูกสาวนักธุรกิจที่บิดามารดาแนะนำให้ ล้วนไม่ต้องใจเขา ชายหนุ่มต้องการผู้หญิงสักคนมาดูแลลูกชายนอกสมรสของเขา ที่เกิดกับนางแบบคนหนึ่ง หญิงสาวคนนั้นต้องการผูกมัดเขาด้วยลูก แต่เธอก็ต้องแลกกับชีวิตของตัวเองเมื่อคลอดเด็กออกมาแล้วเกิดภาวะตกเลือดจนเสียชีวิต อัคคีฝากมารดาดูแลลูกชาย ตอนนี้เด็กชายพีรวัสหรือน้องพี อายุได้ห้าขวบแล้ว อยู่ในวัยที่ต้องการมารดาในการอบรม นั่นทำให้เขาอาจจะต้องแต่งงาน

“ผมไม่ต้องการผู้หญิงที่มีชาติตระกูลหรือฐานะทางสังคม ผมต้องการผู้หญิงที่สามารถเป็นแม่น้องพีได้ ผมต้องทำงานไม่มีเวลามาดูแลผู้หญิงคนนั้น เลือกมาสักคนจากบรรดาลูกสาวของลูกหนี้คุณแม่ก็ได้ครับ จะได้ปกครองง่ายหน่อยไม่มีปากเสียง”

อัคคีสรุปแบบนั้น ก่อนจะขอตัวกลับมายังเกาะร้อยดาว อาณาจักรของเขา ระหว่างนั่งเรือกลับมารดาของเขาก็ส่งรูปของ ว่าที่ภรรยาของเขามาให้ทางข้อความในมือถือ

“ดาริกา พัทธนันท์กุล อายุ 25ปี ลูกสาวของนายพิพัฒน์ พัทธนันท์กุล เจ้าของสวนปาล์มและโรงงานกลั่นน้ำมันปาล์ม นายพิพัฒน์ล้มป่วยจนต้องนอนติดเตียง ไม่มีปัญญาคืนเงินกู้หรือดอกเบี้ยที่กู้ไป หากลูกตกลงแม่จะยกหนี้ให้ทางนั้น แลกกับการแต่งงาน”

ข้อความนี้ของมารดา ทำให้อัคคีถอนหายใจแรงๆ เขามองรูปถ่ายของหญิงสาวหน้าตางดงามอย่างชั่งใจ ก่อนจะกดส่งข้อความสั้นๆ ว่า

“ตกลงครับ”

อัคคีต้องการหาแม่ให้น้องพี เขาไม่ได้อยากมีเมียที่ต้องมาคอยเอาอกเอาใจ หากเลือกหญิงสาวลูกผู้ดีหรือคนในสังคม เขาคงต้องเกรงใจญาติฝั่งผู้หญิง ยิ่งไม่ได้รักแล้ว คงเหมือนหาเรื่องให้ตัวเองปวดหัวเล่น ทางออกที่เขาเลือกจึงเป็นหนทางที่ดี

“ผมโทรไปถามแล้ว ทางนั้นยังไม่มาครับ เราพอมีเวลา”

นายขจรบอกผู้เป็นนาย หลังจากเขาโทรไปเช็คกับพนักงานต้อนรับแล้ว

“ถ้าอย่างนั้น ก็รีบไปเถอะ เอ๊ะ ทางนั้นเกิดอะไร ทำไมนักท่องเที่ยวถึงพากันโวยวายส่งเสียงดัง”

อัคคีไม่ทันจะออกจากท่าเรือ ก็หันไปพบกลุ่มนักท่องเที่ยว กำลังส่งเสียงโวยวายอยู่รอบรถตู้ของรีสอร์ต ที่จัดมาบริการนักท่องเที่ยว

“เดี๋ยวผมไปดูให้ครับ”

นายขจร รีบวิ่งไปถามทันที ก่อนจะวิ่งกลับมารายงานผู้เป็นนาย

“รถตู้เสียครับ นักท่องเที่ยวเลยโวยวาย ดูเหมือนจะเป็นนักท่องเที่ยวที่มากับเรือสำราญ แขกวีไอพีทั้งนั้น”

“อืม เอารถคันนี้ไปเปลี่ยนแทน แล้วเรียกรถคันอื่นมารับฉัน”

อัคคีแก้ไขสถานการณ์เฉพาะหน้า เขาไม่ต้องการให้เกาะร้อยดาวเสียชื่อ สำนักงานของเกาะอยู่ไม่ไกล น่าจะพอมีรถพาเขาไปส่งที่รีสอร์ตได้ทันเวลา

“ผมจะโทรเรียกรถก่อนนะครับ เจ้านายรอที่นี่ก่อน”

นายขจรรีบโทรเรียกรถจากสำนักงานให้มารับผู้เป็นนาย ขณะสั่งให้รถตู้ของรีสอร์ตไปทำหน้าที่แทนรถที่เสีย

“เราได้รถใหม่มาแล้ว เชิญทุกท่านขึ้นรถได้แล้วครับ ขออภัยกับความไม่สะดวกนะครับ” ไกด์กล่าวขอโทษและเชิญนักท่องเที่ยวกลุ่มนั้นขึ้นรถ

“ขอบคุณมากนะคะคุณไกด์”

ดารินทร์กล่าวขอบคุณขณะยืนรอให้นักท่องเที่ยวคนอื่นขึ้นไปบนรถเสียก่อน เธอเสียเวลาในการรอรถครู่หนึ่ง และยังต้องทำหน้าที่อธิบายให้แขกวีไอพีในคณะให้อารมณ์เย็นลง ไกด์รับมือพวกนี้ไม่ไหวหรอก แต่ละคนศักดินาค้ำคอทั้งนั้น โวยวายไว้ก่อนไม่ค่อยรับฟังเหตุผล หญิงสาวหันไปมองรอบกายแล้วไปสบสายตากับผู้ชายคนหนึ่งที่ยืนกอดอกมองมา รูปร่างสูงใหญ่ของเขาสะดุดตา ใบหน้าคมคายที่เต็มไปด้วยหนวดเคราก็ทำให้หญิงสาวรู้สึกถึงความดิบเถื่อน ทั้งสองสบตากันนิ่งราวกับโลกหยุดหมุน ก่อนที่ไกด์จะเรียกให้เธอขึ้นรถ

“ผู้หญิงคนนั้น...”

อัคคีครางในคอ ขณะหยิบมือถือมากดดูข้อความและรูปภาพของว่าที่ภรรยาในอนาคตของตัวเองอีกครั้ง ผู้หญิงคนเมื่อครู่ที่เขามองเห็น หน้าตาเป็นพิมพ์เดียวกับคนในรูปถ่าย หัวใจของเจ้าพ่อเกาะร้อยดาวเต้นในจังหวะแปลกๆ เป็นครั้งแรกในชีวิต มุมปากกระตุกขึ้นเป็นรอยยิ้ม

บางทีการแต่งงานครั้งนี้ อาจจะไม่เลวร้ายนัก...