ตอนที่6. จอมโจรคนเถื่อน/2

“มีสระว่ายน้ำด้วย แถมยังตกแต่งอย่างสวย แต่ทำไมถึงติดป้ายห้ามเข้า สงสัยยังไม่เปิดให้ใช้บริการ”

ดารินทร์เดินเมียงมองไปมาจนรู้สึกพอใจแล้ว ก็เดินกลับไปทางเดิม แต่ไม่ทันจะกลับไปยังเขตของที่พักนักท่องเที่ยว ก็สะดุดกับก้อนหินที่วางไว้ หญิงสาวเสียหลักเกือบล้มแต่ถูกใครคนหนึ่งคว้าเอวคอดเอาไว้ทัน

“อ๊ะ ขอโทษค่ะ”

ดารินทร์เอ่ยขอโทษออกมา ก่อนจะรีบผลักร่างหนาออกห่าง เมื่อเห็นหน้าตาราวกับมหาโจรของอีกฝ่าย จำได้ลางๆ ว่าเคยเห็นเขาที่ท่าเรือ อีกฝ่ายไม่ยอมปล่อยเธอง่ายๆ กลับรัดร่างงามไว้แน่น กลิ่นแอลกอฮอล์จางๆ ลอยออกมาจากลมหายใจของเขา บ่งบอกว่าเขาดื่มมา ดวงตาคู่คมจ้องมองใบหน้างามด้วยแววตาพราวระยับ

“ปล่อยฉันนะ” ดารินทร์ร้องขึ้น

“ทำไมต้องปล่อย เธอกระโดดเข้ามาในอ้อมกอดของฉันเองนะคนสวย”

อัคคีแค่ดื่มนิดหน่อยไม่ถึงกับเมา เขายินดีกับความสำเร็จจึงฉลองกับเลขาคนสนิท ใครจะคิดว่าพอเดินกลับห้องพัก ก็ได้เจอกับว่าที่เจ้าสาว

เรื่องบังเอิญมีในโลกด้วยหรือ... เขาไม่เคยเชื่อ

“บ้า! ใครไปกระโดดกอดคุณกัน ฉันแค่ล้มสะดุดแค่นั้นเอง”

ดารินทร์แหวเข้าใส่ ผลักไสเขาพัลวัน แต่อีกฝ่ายกลับรัดอ้อมกอดแน่นขึ้นจนเธอแทบหายใจไม่ออก

“วางแผนมาดีนี่ คงกะเซอร์ไพรซ์ว่าที่สามีใช่ไหมคนสวย อยากได้สินสอดเพิ่มหรือว่ามีข้อเสนออะไรก็บอกมาสิ เจ้าหนี้อย่างฉันใจดีอยู่แล้ว”

อัคคีก้มลงมากระซิบข้างหู จมูกโด่งกดลงบนแก้มนวลแรงอย่างถือสิทธิ์ สูดกลิ่นสาวเข้าปอดเสียงดังฟอด

“อ๊ะ ตาบ้า อย่ามาฉวยโอกาสกับฉันนะ ปล่อยฉันเดี๋ยวนี้นะ รู้หรือเปล่าว่าฉันเป็นใคร”

ดารินทร์ตกใจกับการกระทำจาบจ้วงของเขา เกิดมาไม่เคยถูกใครลวนลามแบบนี้ แม้แต่คู่หมั้นอย่างนทีก็ให้เกียรติเธอ ไม่เคยเกินเลยมากกว่าจับมือ กอดก็ไม่เคยกอดด้วยซ้ำ แต่ผู้ชายคนนี้ทั้งกอดทั้งหอมเธอ ยังดีที่ไม่ได้คิดจะจูบเธอ

“รู้สิ เธอคือว่าที่เจ้าสาวของฉันยังไงล่ะ ถึงฉันจะดูหนังดูละครมาน้อยมาก แต่ก็พอรู้ว่าพล็อตแต่งงานใช้หนี้เนี่ย มันโคตรคลาสสิก ไม่คิดว่าจะมีในชีวิตจริง”

เขาเอ่ยขึ้น มือหนายกขึ้นมาจับปลายคางของหญิงสาวให้มองสบตา กระตุกยิ้มมุมปากเมื่อเห็นอาการตื่นตะลึงของเธอ

คงจะตกใจล่ะสิ ที่เขารู้แกว อัคคีรู้สึกสนุกที่ได้แกล้งว่าที่เจ้าสาว เธอลงทุนพาตัวเองมาหาเขาถึงเกาะร้อยดาว บ่งบอกเจตนาอยู่แล้วว่าคิดอะไรอยู่ จะเป็นอะไรไปหากเขาจะสนองศรัทธาสักหน่อย

“คุณพูดบ้าอะไร ฉันนี่นะเป็นลูกหนี้คุณ  ร้อยไม่ใช่พันไม่มีทางใช่ คุณพ่อคุณแม่ของฉันท่านมีหน้ามีตาในสังคม มีสมบัติกินทั้งชาติก็ไม่หมด ที่สำคัญฉันมีคู่หมั้นแล้ว และไม่คิดจะหลงผิดมาแต่งงานกับผู้ชาย หน้าตาเหมือนมหาโจรอย่างคุณหรอก”

ดารินทร์ตอกกลับเป็นชุด นึกเคืองที่อีกฝ่ายแต่งเรื่องโกหกได้ไม่เนียน พูดออกมาได้ว่าเธอเป็นลูกหนี้เขา ต้องมาแต่งงานใช้หนี้ ตระกูลพัชรวงศาแม้ไม่ใช่เศรษฐีติดอันดับของประเทศ แต่ก็ไม่ได้สิ้นไร้ไม้ตอกจนถึงขนาดต้องไปกู้ยืมเงินใคร

“หลงผิดเหรอ หน้าตาเหมือนมหาโจรเหรอ...”

อัคคีคำรามในคอด้วยความโมโห ผู้หญิงคนนี้ปากดีเกินไปแล้ว มาเล่นละครบทนางพยศคิดให้เขาอยากปราบเธอให้ยอมศิโรราบ เขาเจอผู้หญิงร้อยเล่ห์มารยามามากมาย รู้ทันทุกมุกทุกเล่ห์ หากไม่รู้ทันเขาคงไม่ลอยตัวมาจนถึงป่านนี้หรอก

“ปล่อยฉันได้แล้วนะ ถ้าไม่ปล่อยฉันจะร้องแล้วนะ ช่วยด้วย ช่วย อุ๊บ!”

ดารินทร์ร้องได้คำเดียว ริมฝีปากร้อนรุมก็ก้มลงมาทาบปิดริมฝีปากอิ่มของเธอเอาไว้ ก่อนที่เขาจะบดขยี้อย่างดุดัน หญิงสาวตัวแข็งทื่อด้วยความตกใจ เขาหน้าตาเหมือนมหาโจรยังไม่พอ ยังมาปล้นจูบแรกในชีวิตสาวของเธอไปอีก ดารินทร์พยายามดิ้นรนขัดขืน แต่สู้แรงคนตัวโตราวกับยักษ์ไม่ได้ ริมฝีปากนุ่มหวานถูกเขาจูบอย่างหนักหน่วง ลมหายใจของเธอแทบหมดลงกับพายุจุมพิตแสนเร่าร้อนนั้น ร่างงามถูกร่างหนากว่ากอดรัดเอาไว้จนแทบจมหายไปในอกของเขา

“หวานไม่เลว อยากให้ฉันเล่นบทโหดหื่นก็ไม่บอก ชอบไหมจูบแบบเถื่อนๆ นี่”

อัคคีถอนริมฝีปากออกอย่างสาสมใจ มองริมฝีปากบวมเจ่อของหญิงสาวแล้วเปรี้ยวปากอยากจะบดขยี้อีกหน เขาเผลอคลายอ้อมกอดเล็กน้อย นั่นคือความผิดพลาด เมื่อหญิงสาวขยับตัวดิ้นรนออกจากอ้อมแขนของเขาได้สำเร็จ ฝ่ามือน้อยๆ ก็ฟาดเปรี้ยงมากระทบแก้มของเขาเต็มเหนี่ยวสามทีซ้อน

เผียะ เผียะ เผียะ !

เสียงตบดังก้องขึ้น มือตบยังไม่พอใจแค่นั้น ยกขาขึ้นเตะผ่าหมากเต็มแรง จนร่างสูงใหญ่ทรุดฮวบเอามือกุมน้องชายสุดที่รักไว้ หน้าเขียวด้วยความจุก ไม่ทันจะได้ลุกขึ้นมาจัดการกับสาวนักตบ เธอก็พาร่างของตัวเองวิ่งหนีเขาไปไกลเสียแล้ว

“ยายตัวแสบ... ฝาก... ฝากเอาก่อนเถอะ”

อัคคีมองตามแผ่นหลังเล็กนั้นไปด้วยประกายวาววับ อย่าให้เขาเห็นเธออีกนะ เขาจะทวงแค้นคืนให้สาสม

ดวงจันทร์ทอแสงสว่างนวลบนท้องฟ้ายามราตรี ทุกสรรพสิ่งในค่ำคืนนี้เงียบสงบ ร่างของใครคนหนึ่งค่อยๆ ย่องออกจากเรือนหลังเล็กมายังประตูด้านหลัง โดยมีกระเป๋าเป้สะพายไว้บนไหล่ มองซ้ายมองขวาจนมั่นใจว่าไม่มีใคร จึงใช้กุญแจเปิดประตูออกไปด้านนอกก่อนจะปิดประตูไว้ดังเดิม แล้วรีบวิ่งเต็มฝีเท้าออกจากตรงนั้นไปอย่างเร่งรีบ ดวงตามีน้ำตาไหลออกมาเมื่อหันกลับไปมองบ้านของตัวเอง

“ลาก่อนค่ะคุณพ่อ อดทนรอหนูดาวนะคะ วันหนึ่งข้างหน้าหนูดาวจะกลับมาหาคุณพ่อ ดูแลตัวเองด้วยนะคะ”

ดาริกาพึมพำบอกลาบิดา เธอเลือกจากมาในตอนที่ท่านหลับไปแล้ว ไม่อาจตัดใจจากในยามที่ท่านตื่น เกรงว่าตัวเองใจแข็งไม่พอ เธอจากไปในวันนี้เพื่อหาโอกาสและหนทางในการมีชีวิตอยู่ เธอจะต้องกลับมารับท่านไปอยู่ด้วยให้ได้ จำใจพรากจากในวันนี้เพื่อความสุขในวันข้างหน้า

เมื่อวิ่งมาถึงถนนหน้าปากซอย ก็รีบหยิบมือถือมาโทรหาเพื่อนสนิทเพียงคนเดียวคือเชิญขวัญ

“ยายขวัญ ฉันมารอที่หน้าปากซอยแล้ว เธออยู่ที่ไหน”

“มาแล้วเหรอ รอเดี๋ยวนะฉันอยู่ใกล้ๆ นี่ เอง”

รอเพียงครู่หนึ่ง รถยนต์ขนาดเล็กคันหนึ่งก็แล่นมาจอดเทียบฟุตบาท กระจกด้านข้างคนขับเปิดออก

“ขึ้นมาก่อน เดี๋ยวใครมาเห็นเข้า”

เชิญขวัญรีบบอกเพื่อน ดาริการีบเปิดประตูไปนั่งข้างๆ เพื่อน รถแล่นออกจากบริเวณนั้นทันที

“ขอบคุณมากนะขวัญ”

ดาริกาเอ่ยขอบคุณเพื่อนสาว เธอโทรไปขอความช่วยเหลือจากเชิญขวัญเพื่อนสมัยเรียนมัธยม เชิญขวัญเป็นลูกสาวเจ้าของแพปลา มีฐานะดีคนหนึ่งของจังหวัด ทั้งสองเรียนโรงเรียนเดียวกันชั้นเดียวกัน จนกระทั่งจบมัธยมปลายก็แยกย้ายกันไปเรียนต่อ เชิญขวัญไปเรียนต่อมหาวิทยาลัยในกรุงเทพ ทั้งสองติดต่อกันอยู่เสมอ เชิญขวัญเรียนจบแล้วกลับมาช่วยทางบ้านดูแลกิจการของครอบครัว

“ไม่เป็นไร ฉันดีใจที่เธอกล้าออกมาเสียที ยอมให้ยายแม่เลี้ยงนั่นโขกสับอยู่ได้ตั้งนานสองนาน ถ้าเป็นฉันคงแหลกกันไปข้าง ไม่ปล่อยให้ลอยชายแบบนี้หรอก”

เชิญขวัญรู้เรื่องของดาริกาเป็นอย่างดี เคยออกปากจะช่วยหางานให้เพื่อนทำ แต่ดาริกาไม่อาจทิ้งบิดาไปไหนได้ ยอมให้แม่เลี้ยงอย่างแขไขกดขี่ข่มเหงอยู่แบบนั้น

“ฉันต้องดูแลคุณพ่อ แต่ครั้งนี้มันสุดจะทนจริงๆ น้าแขจะยกฉันให้แต่งงานใช้หนี้ คุณพ่อท่านไม่ยอมแต่น้าแขไปตกลงกับทางนั้นไว้แล้ว ถ้าฉันยังอยู่คงถูกบังคับแน่ๆ”

ดาริกาบอกเล่าด้วยน้ำเสียงขื่นจัด เจ็บช้ำใจ

“ถ้าเธอยอม เธอก็โง่เกินเยียวยาแล้ว แค่ยอมให้เขาโขกสับยิ่งกว่าคนใช้ก็ว่าแย่แล้ว ขืนยอมแต่งงานใช้หนี้อีก ชีวิตจะเหลืออะไร”

เชิญขวัญถอนหายใจแรงๆ ขณะยื่นมือมาบีบมือเพื่อนสาวให้กำลังใจ ชีวิตของดาริกาก็เหมือนนางซินดีๆ นี่เอง แต่โชคร้ายตรงไม่มีเจ้าชายมาตามหารองเท้าแก้ว เธอเลยต้องช่วยเพื่อนเสียเอง