บทที่ 10 ทำคะแนน

เหอะ ไม่คิดเหมือนกันว่าตัวเองจะทำอะไรพวกนี้

เขาเดินตามน้องเข้าร้านนั้นออกร้านนี้โดยไม่พูดอะไรสักคำ มองมะเหมียวที่ยิ้มร่าตอนเข้าไปในคาเฟ่ที่มีหน้าเด็กในสังกัดเขาเต็มไปหมด ความสดใสของเธอแทบจะทำให้สีสันในร้านไม่มีความหมาย

เธอสดใสได้ถึงขนาดนี้เลยเหรอ?

เมื่อก่อนเขาไม่เคยคิดมองเธอมาก่อน ไม่ว่าเจอหน้ากันเมื่อไรเป็นอันต้องหงุดหงิดใส่กันทุกครั้ง แต่เวลาผ่านไปเขาก็เริ่มตกผลึกได้ สิ่งที่ทำเอาไว้เมื่อก่อนกับน้องมันก็เกินไปหน่อยจริงๆ

เขาแค่...อยากชดเชยในสิ่งที่ตัวเองเคยทำ เขาไม่ได้มีความคิดที่จะล้มเลิกการแต่งงานในครั้งนี้อยู่แล้ว น้องเองก็เคยชอบเขามากๆ มาก่อน อยากให้ความทรงจำไม่ดีพวกนั้นเป็นแค่เรื่องในอดีตแล้วมาเริ่มต้นกันใหม่ อย่างน้อยๆ ได้ขอโทษ ได้ทำอะไรเป็นการชดใช้กับความนิสัยไม่ดีของตัวเองบ้างก็ยังดี

แต่ถามว่าเขาชอบน้องไหม...ตอนนี้มันก็คงตอบยาก เพราะเราเพิ่งจะกลับมาเจอกันได้ไม่กี่วัน

“สวัสดีค่า รับอะไรดีคะ?”

คาเฟ่แรกที่น้องพาเขามาเป็นธีมไดโนเสาร์ที่ดุร้ายที่สุดในภาพจำของคนอย่างไทแรนโนซอรัส มีทั้งภาพการ์ตูนหลากหลายสไตล์จากฝีมือแฟนคลับวาดให้ศิลปิน แล้วก็ภาพของทีเร็กซ์ เด็กในสังกัดเขาเองแปะอยู่ทั่วไปหมด

ในขณะที่มะเหมียวเดินไปสั่งน้ำที่เคาน์เตอร์ภาคินทร์ก็เดินมามุมหนึ่งซึ่งเป็นโซนให้แฟนคลับเขียนความในใจใส่โพสอิทแปะเอาไว้บนผนัง ในนั้นมีข้อความมากมายจากหลากหลายลายมือดึงให้เขาหยุดอ่านด้วยความอยากรู้อยากเห็น

เขาไม่เคยสนใจแฟนคลับของเด็กในสังกัดตัวเองเท่าไร แค่ก่อตั้งค่ายแล้วให้อิสระเพื่อนในการบริหารอย่างเต็มที่ นี่คงเป็นครั้งแรกที่เขาได้ลงมาสัมผัสโลกของแฟนๆ เด็กๆ ใกล้ชิดขนาดนี้

‘สุขสันต์วันเกิดนะคะพี่เร้ก รักพี่มากๆ ขอให้ปีนี้เป็นปีที่ดี มีงานเยอะๆ รอลุ้นโปรเจกต์ใหม่ของพี่อยู่นะคะ’

ใบนี้เขียนถึงโปรเจกต์ใหม่ของทีเร็กซ์ที่น่าจะหมายถึงซีรีส์ที่ได้ประกาศไปเมื่อต้นปี ภาคินทร์ได้แต่หัวเราะแห้งๆ อยู่ในใจ เพราะปัญหาภายในที่เกิดขึ้นอาจทำให้ซีรีส์นี้ไม่ได้ทำต่อหรือเปลี่ยนคู่ แฟนคลับคงจะยังไม่มีใครรู้เรื่องนั้น

‘พี่เร็กซ์ของหนู ขอให้พี่แสนดีน่ารักอย่างนี้ตลอดไป ขยันพัฒนาตัวเองอยู่เสมอ หนูภูมิใจกับทุกผลงานของพี่เลย รอคอนรวมคราวหน้าจะกดบัตร VVIP ให้ได้เลยค่ะ’

คำว่า ขยันพัฒนาตัวเองอยู่เสมอ ก็เหมาะกับทีเร็กซ์จริงๆ นั่นแหละ เขาเป็นศิลปินเบอร์แรกๆ ของค่าย ตอนนั้นค่ายไม่ได้ตั้งใจจะมาทางร้องเล่นเต้นอะไรด้วยซ้ำ แต่พอมีซีรีส์ก็ต้องมีการแสดงอื่นๆ ตามมา เด็กๆ เลยต้องพัฒนาด้านอื่นๆ ควบคู่ไปด้วย

แต่สิ่งที่ทำให้เขานึกสะท้อนใจอยู่หน่อยๆ คือในขณะที่แฟนคลับภูมิใจในทุกผลงานของศิลปินที่พวกเขารัก ในสายตาผู้บริหารอย่างภาคินทร์กลับรู้สึกว่ามันยังดีไม่พอ

อย่าว่าแต่เต้นเลย ร้องเพลงทีเร็กซ์ก็ทำไม่ได้ดี การแสดงก็ดีแต่ผลตอบรับไม่เท่าไร แม้แต่บัตรแฟนมีตก็ขายไม่หมดมาสักพักแล้ว เร็วๆ นี้ยังมีข่าวเรื่องจะแยกคู่กับนัททิวอีก ไม่รู้ว่ามะเหมียวรู้เรื่องนี้หรือยัง

การได้อ่านข้อความอวยพรพวกนี้มันก็เหมือนได้อ่านฟีดแบ็กค่ายไปในตัวด้วย เขาค่อยๆ ไล่อ่านทุกแผ่น ทุกบรรทัด เผื่อว่าสิ่งไหนที่สามารถนำไปปรับปรุงได้ก็จะทำ แต่ส่วนใหญ่ก็เป็นการอวยพรวันเกิดทั่วไป ไม่ได้มีอะไรพิเศษ

“เฮียอ่านอะไรอยู่คะ นี่ค่ะน้ำได้แล้ว”

มะเหมียวเดินมาหาพร้อมกาแฟสองแก้วที่มีหน้าทีเร็กซ์ในชุดไดโนเสาร์แปะอยู่บนนั้น น้องไม่ได้ยื่นให้เขาแต่กลับวางลงบนโต๊ะแล้วหันไปหยิบโพสอิทมาเขียนด้วยความตั้งใจ

“อวยพรวันเกิดให้น้องเหรอ”

เขาชะโงกดูอย่างอยากรู้อยากเห็น ลายมือเล็กๆ น่ารักเหมือนเจ้าตัวกำลังบรรจงเขียนข้อความถึงดาราที่เธอชอบคนนั้น

เนื้อหาก็ไม่ได้ต่างจากคนอื่นๆ บนบอร์ด แต่ที่พิเศษมากกว่าคือมีหัวใจแปะท้ายด้วยชื่อที่เขาไม่คุ้นเท่าไรนัก

MameawMM

ถ้าเดาไม่ผิด คงเป็นชื่อแอคหลุมที่ใครๆ เขาว่ากัน

ผู้บริหารหนุ่มจดชื่อนั้นไว้ในใจทันที แม้ว่าจะเห็นเพียงแวบเดียวแต่เขาก็จำมันได้ทุกตัวอักษร

“เสร็จแล้ว” ยิ้มให้กระดาษหนึ่งทีก่อนจะเอาไปแปะที่ริมบอร์ดฝั่งที่ตัวเองยื่นมือถึง พอแปะเสร็จก็หันกลับมาหาเขา “อยากเขียนด้วยกันไหมคะ?”

“เฮียเหรอ? ไม่เอาดีกว่า”

ผู้บริหารอวยพรให้คนในองค์กรตัวเองถือว่าเป็นเรื่องปกติ แต่เขาไม่ชินเท่าไรที่ต้องมาอวยพรผ่านกระดาษที่ไม่รู้ว่าเจ้าตัวจะมาเห็นหรือเปล่า ถึงจะไม่ค่อยมีกระแสแต่เด็กแต่ละคนในค่ายก็ยุ่งจะตายชัก ไม่แน่ว่าเขาอาจจะไม่มาที่นี่ด้วยซ้ำ

แต่คนน้องกลับไม่ยอม พอเห็นว่าเขาไม่ทำตามก็เริ่มยู่หน้าด้วยความไม่พอใจ

“เขียนสักหน่อยนะคะ ไหนบอกว่าวันนี้จะทำตามที่หนูบอกทุกอย่างไง”

“บอกตอนไหน โมเมเอาเองไม่ว่า”

หน้าเริ่มจะมุจุ๊ทีละนิด ปากบนนี่แทบจะชนกับปลายจมูกอยู่แล้ว

น่ารักดี

“ก็แค่เขียนอวยพรวันเกิดเอง วันนี้เฮียซื้อน้ำ 1 แก้วได้รับกิ๊ฟอะเวย์ด้วยนะคะ ได้รับของแล้วไม่เขียนมันเสียมารยาทนะ”

แวบหนึ่งที่เขาหันไปมองพนักงานในร้านซึ่งแอบมองอยู่ ทางนั้นมีการขำเล็กๆ เพราะเข้าใจว่าเขาถูกหลอกให้ทำตาม เขาเองก็รู้ว่าเด็กตรงหน้ามันขี้โม้ แต่ก็ยังรับกระดาษและปากกามาเพราะอยากเอาใจ

“ก็ได้ แต่เขียนนิดเดียวนะ”

“อื้อ ได้เลยค่ะ”

มะเหมียวฉีกยิ้มกว้างจนปากแทบจะฉีกถึงรูหู กะอีแค่เขาอวยพรวันเกิดเด็กคนหนึ่งจะดีใจอะไรขนาดนั้น ภาคินทร์ไม่รอช้าวางโพสอิทลงบนโต๊ะแล้วเริ่มเขียน แต่จะให้เขียนอวยพรธรรมดาโลกไม่จำ เลยแค่เซ็นลายเซ็นตัวเองลงไปจนคนที่แอบมองอยู่โวยวายขึ้นมาอีกครั้ง

“เฮียอะ เอาดีๆ สิไม่เล่น”

ในนั้นไม่มีคำอวยพรอะไรเลย มีแต่ลายเซ็นเขาเต็มหน้ากระดาษไปหมด

“นี่แหละคำอวยพรที่ดีที่สุด ลายเซ็นเฮียมีมูลค่านะ เทียบกับลายเซ็นดารานี่หลายร้อยล้านเลยขอบอก”

ไม่ว่าจะโครงการเล็กใหญ่ล้วนต้องพึ่งลายเซ็นของเขาทั้งนั้น อย่าว่าแต่เซ็นอวยพรวันเกิดเลย ต่อให้เขาแค่จรดปลายปากกาลงไปเฉยๆ ก็นับเป็นสิริมงคลแก่ชีวิตผู้ได้รับแล้ว

แต่เหมือนจะมีเด็กไม่เข้าใจ

“เฮียเม็ดเยอะอะ ไม่เอาแผ่นนี้ เอาใหม่”

แล้วก็ฉีกใบนั้นขยำทิ้งอย่างไม่ไยดี เล่นเอาคนที่ตั้งใจเซ็นทำท่าจะอ้าปากเถียงกลับ

แต่ยังไม่ทันได้ทำอะไรจู่ๆ กลับมีเสียงกรี๊ดกร๊าดดังขึ้นมาที่หน้าร้าน ทั้งคู่หันไปมองแล้วพบว่ามีชายร่างสูงหน้าตาดีคนหนึ่งเดินเข้ามาพร้อมกับคนตัวเล็กอีกคนที่ตัวเล็กมากๆ แทบจะเตี้ยกว่ามะเหมียวด้วยซ้ำ

“อมก. ทีเร็กซ์ นัททิว!!”

มะเหมียวร้องเรียกชื่อสองคนนั้นด้วยความตกใจ ความตั้งใจที่จะให้ภาคินทร์เขียนคำอวยพรให้น้องหายไปในทันที เธอรีบหยิบมือถือขึ้นมาก่อนจะจิ้มๆ ทำอะไรบางอย่าง แต่แล้วก็ต้องขมวดคิ้วด้วยความหงุดหงิด

“บ้าเอ๊ย หนูยังไม่ได้ล็อกอินไอจีเลยอะ”

“จะทำอะไรครับ ยืมของเฮียไหม?”

“ส่งข้อความหาคะนิ้งค่ะ”

“เอาไปสิ”

เขายื่นมือถือให้เธอ คนน้องเลยรับไปแล้วกดอย่างคล่องแคล่ว พิมพ์หาชื่อแอคเคานต์ของคะนิ้งแค่ครั้งเดียวก็เจอ

เจ้าตัวรีบถ่ายรูปน้องๆ ที่อยู่ตรงหน้าแล้วส่งให้เพื่อนในทันที คงต้องรอสักพักกว่าอีกฝ่ายจะตอบกลับมาเพราะแอคนี้ไม่ได้ติดตามกันและกัน เลยยื่นมือถือกลับไปให้ภาคินทร์แล้วตัวเองก็ยกมือถือใหม่ของตัวเองขึ้นมาถ่ายน้องๆ ต่อ

โชคดีชะมัด นึกว่ามาแล้วจะไม่ได้เจอ ได้เจอคนเดียวก็ว่าโชคดีแล้ว นี่เจอถึงสองคน!!

ตายค่ะ นาทีนี้สามารถตายได้เลย

“ถ้าอยากเข้าไปถ่ายรูปก็ได้นะ เดี๋ยวเฮียถ่ายให้”

เห็นยืนกรี๊ดอยู่นานเอาแต่ถ่ายคลิปไม่ยอมเข้าไปสักที เมื่อกี้เห็นน้องๆ พยักหน้าเชิงบอกว่าถ่ายรูปด้วยได้ มีบางคนเข้าไปถ่ายแล้วกรี๊ดกร๊าดกันใหญ่แต่มะเหมียวกลับยืนมองผ่านหน้าจอแล้วยกมือขึ้นปิดปากเงียบๆ

“ไม่ดีกว่าค่ะ แค่ได้มองตรงนี้ก็ดีแล้ว” เธอไม่อยากรบกวนความเป็นส่วนตัวของน้อง แม้ว่าน้องจะบอกว่าถ่ายได้ก็ตามที

“ไปเถอะ แน่ใจนะว่าจะไม่เสียดาย?” แต่ตาคนนี้ก็สปอยเก่งยิ่งกว่าอะไร เขาแย่งมือถือน้องมาก่อนจะดันหลังมะเหมียวเข้าไปในจังหวะที่คนสุดท้ายถ่ายเสร็จพอดี

ตำแหน่งว่าที่คู่หมั้นดีเด่นต้องมาแล้วปะแบบนี้

“เอ่อ...” น้องอึกอัก พออยู่ต่อหน้าคนที่ตัวเองชอบในระยะประชิดแบบนี้เริ่มทำตัวไม่ถูก ถึงตัวเองจะเคยเจอน้องมาแล้วหลายครั้ง ถ่ายรูปแบบ 2:1 ด้วยเบเนฟิตของงานมาแล้วหลายหนก็เถอะ แต่นี่เธอไม่ได้เตรียมตัวมาเลยสักนิด

“เสื้อน่ารักนะครับ”

เป็นนัททิวที่ทักขึ้นมาเสียงใส เขาชี้ไปยังเสื้อฮู้ดสียีนซีดที่มะเหมียวใส่มาซึ่งเป็นแบรนด์ของตัวเอง เห็นแล้วเจ้าเด็กยิ้มแฉ่งจนพี่สาวคนนี้แทบจะละลายกองไปอยู่กับพื้น

อ้ากกกก จะบ้าตาย เขินเป็นบ้าเลยว้อยย

“แม่ๆ ถ่ายรูปกับน้องได้เลยนะคะ เดี๋ยวน้องไปที่อื่นต่อ ทำเวลาหน่อยน้า”

แทบจะลืมไปเลยว่ามี AR ของน้องมาด้วย ได้ยินอย่างนั้นมะเหมียวก็ก้มน้อยๆ ให้ทั้งสองคนเชิงขออนุญาตก่อนจะเดินไปอยู่ข้างๆ นัททิวเจ้าของแบรนด์เสื้อที่ตัวเองใส่อยู่แล้วยังเป็นเมนหลักของตัวเอง แต่น้องกลับเดินอ้อมไปอยู่ทางด้านซ้ายมือมะเหมียว ทำให้เธอได้อยู่ตรงกลางระหว่างทีเร็กซ์และนัททิว

ตาย จังหวะนี้บอกเลยว่าตายสถานเดียว คะนิ้งต้องได้เห็นสิ่งนี้ กรี๊ด!!

แล้วคนที่รับหน้าที่ถ่ายรูปให้ในครั้งนี้ก็คือภาคินทร์ เขาหยิบมือถือขึ้นมารัวชัตเตอร์ให้อย่างคล่องแคล่ว ทีแรกมือถือบังหน้าเขาอยู่เลยไม่มีอะไร ทว่าพอเขาลดมือถือลงมาเช็กรูปเท่านั้นแหละ น้องสองคนที่ขนาบข้างมะเหมียวอยู่ก็ตาโตในทันที

“ทะ...ท่านประธาน?”

พรึ่บ! ทุกสายตาหันไปมองภาคินทร์เป็นตาเดียว เขางงนิดหน่อยมองไปรอบๆ ก่อนจะพบว่ามีเสียงกระซิบกระซาบจากลูกค้าที่เป็นแฟนคลับน้องๆ ภายในร้านกำลังพูดถึงตัวเองอยู่

“ท่านประธาน สวัสดีครับ”

นัททิวและทีเร็กซ์ยกมือขึ้นไหว้ด้วยความนอบน้อมเล่นเอาผู้ใหญ่อย่างภาคินทร์ทำตัวไม่ถูก ปกติเขาก็รับไหว้เด็กๆ พวกนี้อยู่เป็นเรื่องธรรมดาอยู่แล้ว แต่พออยู่ในสถานการณ์แบบนี้รู้สึกแปลกๆ

“ท่านประธานมาทำธุระแถวนี้เหรอครับ ผมมองไม่เห็นเมื่อกี้ขอโทษด้วยนะครับ”

ทีนี้ก็เกร็งกันไปหมด คนไหว้ก็เกร็ง คนรับไหว้ก็เกร็ง แต่มะเหมียวกลับยิ้มกรุ้มกริ่ม

ชอบอกชอบใจใหญ่เลยนะแม่ตัวแสบ

“ไม่ต้องเกรงใจๆ เดี๋ยวก็จะไปแล้วล่ะ”

“แล้วเมื่อกี้ผมใช้ท่านประธานถ่ายรูป...”

“ไม่หรอก ผมถ่ายให้ว่าที่คู่หมั้นน่ะ”

“แค่กๆๆๆ”

คนที่แอบยิ้มอยู่คนเดียวถึงกับเกือบสำลักน้ำลายตัวเองตายคาที่ เขาพูดอะไรออกมารู้ตัวบ้างหรือเปล่า ว่าที่คู่หมั้นอะไรบ้าบอ เธอเพิ่งจะคุยเรื่องนั้นจบไปได้ไม่กี่วันยังไม่ได้คุยรายละเอียดอะไรกับผู้ใหญ่เลยด้วยซ้ำ

แล้วมาประกาศว่าเป็นว่าที่คู่หมั้นต่อหน้าเมนเธอได้ยังไง บ้าบอที่สุด

“หม่ามี๊เหมียว คือว่าที่คู่หมั้นท่านประธานเองเหรอครับ?”

อยู่กันมานาน เจอกันทุกงานจนนัททิวจำชื่อเธอในฐานะหม่ามี๊เหมียวไปแล้ว แต่จู่ๆ ดันมาบอกว่าเป็นว่าที่คู่หมั้นท่านประธานเสียอย่างนั้น

ศิลปินเหวอ เออาร์เหวอ แฟนคลับเหวอ แม้แต่มะเหมียวเองก็ทำตัวไม่ถูก

“เอ่อ...คือว่า” น้องพยายามพูดอะไรบางอย่าง แต่กลับถูกเขาดึงเข้าไปโอบไหล่ราวกับจะประกาศว่านี่คือของเขายังไงยังงั้น

ไอ้เฮีย ไม่ได้ว้อย!!

“ยังไงก็ตามสบายนะครับ ผมขอตัวก่อน”

“คะ..ครับท่านประธาน”

“เดี๋ยวค่ะ”

เขาไม่ฟังแต่โอบไหล่เธอออกมาจากที่นั่นเฉยเลย ท่ามกลางสายตาของทุกคนตอนนี้มะเหมียวแทบอยากมุดดินหนี

โอ๊ย หมดกันแล้วหม่ามี๊เหมียวของน้อง แล้วหลังจากนี้เธอจะแบกหน้าไปเจอน้องยังไง!!