บทที่ 6 คิริน

ในที่สุดเราก็กลับมาเจอกันอีกครั้ง เฮียมารับมะเหมียวที่บ้านแต่ไม่ได้เจอแม่ เพราะเธอเลือกนัดเขาเวลาที่แม่ออกไปข้างนอกด้วยไม่อยากให้แม่เจ็บช้ำน้ำใจมากกว่าเดิม แต่พอภาคินทร์ถามเธอก็บอกไปแค่ว่าแม่ไม่สบายเท่านั้นซึ่งเขาก็ไม่ได้ถามอะไรต่อ

เฮ้อ...ทำไมชีวิตต้องยุ่งยากขนาดนี้ด้วย

แต่พอขึ้นมาบนรถ เธอคิดว่าตัวเองคงจะสบายใจกว่านี้เพราะเคลียร์เรื่องแต่งงานกับเขาไปได้แล้ว แต่มาลองคิดๆ ดู เรื่องนี้มันไม่เหมือนเธอเป็นคนปฏิเสธเขาเลยสักนิด

ในทางกลับกัน วันนั้นที่เธอบอกว่าจะไม่แต่งงานแล้วเขารีบตอบรับก็คงไม่อยากแต่งกับเธอเป็นทุนเดิม มันทำให้เธอคิดอยู่ทั้งคืนว่าหรือจริงๆ แล้วเขาอาจจะยังไม่ลืมเรื่องพวกนั้น เรื่องที่เธอเคยทำไม่ดีกับเขาเอาไว้เมื่อก่อน

จะว่าอายก็อาย จะว่ารู้สึกผิดก็รู้สึกผิด เธอยังไม่มีโอกาสได้ขอโทษเขาดีๆ ด้วยซ้ำ แม้แต่วันนั้นก็เกือบวางมวยกันไป

“เอ่อ...คือว่า”

มะเหมียวพูดทำลายความเงียบขึ้นมา ในขณะที่ภาคินทร์กำลังตั้งใจขับรถเลยไม่ได้หันมามองแต่ก็ส่งเสียงตอบกลับ

“อือ ว่าไง”

เขาดูสงบขึ้นมากจริงๆ ผิดไปจากเฮียคนเดิมที่เธอเคยรู้จัก เมื่อก่อนอย่าว่าแต่คุยกันดีๆ เจอหน้ากันเมื่อไรเขาเป็นต้องชักสีหน้าใส่จนเธอใจแป้วทุกครั้ง

“คือหนูแค่อยากขอโทษเรื่องเมื่อก่อนน่ะค่ะ”

นั่นเป็นสิ่งที่ค้างคาอยู่ในใจเธอมาตลอด นอกเหนือจากความอับอายก็ยังมีความรู้สึกผิดที่ตามติดเธอมาตลอด 10 ปี เธอเข้าไปเป็นตัวน่ารำคาญในชีวิตเขา ทำให้เขาเป็นตัวตลกของเพื่อน ทำให้เขาอึดอัดใจมาตั้งนาน แต่กลับไม่มีโอกาสได้ขอโทษเลยสักครั้ง

“เมื่อก่อนหนูทำอะไรไม่คิดพอมาคิดๆ ดูแล้วมันคงเป็นเรื่องที่ไม่น่ารักเท่าไร...”

“จำไม่ค่อยได้แล้วล่ะ”

เขาตอบกลับมาเสียงเรียบทำให้คนที่กล่าวขอโทษหน้าเสียไปเล็กน้อย

“อ่า...ถ้าเฮียจำไม่ได้ก็ดีแล้วค่ะ” ดีกว่าเธอที่จำทุกอย่างได้เป็นอย่างดี แล้วรู้สึกผิดมาจนทุกวันนี้

“ก็ไม่ใช่ว่าจำไม่ได้หรอกนะ แค่ไม่รู้สึกว่าควรเป็นเรื่องที่ต้องขอโทษ”

คำตอบของเขาทำให้มะเหมียวนิ่งไปเล็กน้อย แสดงว่าจริงๆ แล้วเขาก็จำได้ทุกอย่างแต่แค่ไม่ได้ใส่ใจมันก็เท่านั้น นั่นสินะ เขาเองก็โตขนาดนี้แล้ว เทียบกับเธอที่ยังเอาแต่รู้สึกผิดซ้ำๆ ไม่ยอมยกโทษให้ตัวเองสักทีมันคงเป็นแค่เรื่องไร้สาระมากสำหรับเขา

เอาเถอะ ยังไงก็ดีแล้วที่เขาไม่ได้ถือโทษโกรธอะไร ยังไงซะหลังจากนี้เราก็ไม่ได้เจอกันแล้ว ขอจากกันด้วยดีดีกว่า

มะเหมียวมองออกไปนอกหน้าต่างมองวิวที่แปลกตาออกไปเรื่อยๆ เธอคงไม่ได้อยู่ไทยนานเกินไปเลยจำที่ทางไม่ค่อยได้ มีตึกใหม่ๆ ผุดขึ้นมาเป็นดอกเห็ด บางครั้งจะไปไหนยังต้องให้คะนิ้งเป็นคนพาไป

“เราจะไปไหนกันเหรอคะ?” เธอถามเขาขึ้นมาเพื่อไม่ให้บรรยากาศบนรถเงียบจนเกินไป

“ไปรับเด็กน่ะ”

เกือบลืมไปเลยว่ามีน้องคิรินอยู่ด้วย นี่เป็นเหตุผลหลักที่เธอปฏิเสธการแต่งงานกับเขา นี่แสดงว่าการมาหาเธอมันเบียดเบียนเวลาของเขาไปจากลูกอย่างนั้นใช่ไหม...

เธอก้มหน้าลงมองมือตัวเองที่เริ่มจะพันกันเวลาที่ทำอะไรไม่ถูก ความรู้สึกสับสนแล่นเข้ามาในหัวจนทำให้เธอคิดอะไรไม่ออกอีกครั้ง

วันนั้นเธอเผลอรู้สึกดีกับเขาทั้งที่กำลังจะทำลายครอบครัวของคนอื่นได้ยังไงกันนะ...

มะเหมียวเงียบมาตลอดทางจนกระทั่งรถมาจอดเทียบฟุตบาทหน้าโรงเรียนอนุบาลแห่งหนึ่งซึ่งอยู่ไม่ไกลจากบ้านเขามากนัก เขาบอกให้เธอรออยู่ในรถก่อนจะวิ่งหายเข้าไปแล้วออกมาพร้อมคิริน

เจ้าเด็กจูงมือพ่อของเขาออกมาด้วยใบหน้าที่ยิ้มสดใส ไม่รู้เลยว่ามีใครรออยู่บนรถ

สิ้นเสียงประตูรถที่ปิดลงหลังจากที่คิรินขึ้นมาแล้ว มะเหมียวได้หันหลังไปมองแล้วยิ้มน้อยๆ ให้เขา ทว่าทันทีที่เด็กน้อยเงยหน้าขึ้นมองพี่สาวที่นั่งอยู่ตรงเบาะหน้า เขากลับยกมือขึ้นชี้มาหาเธอแล้วพูดเสียงดังลั่น

“คนนี้แหยะๆ”

คนนี้แหละ น่าจะหมายถึงอย่างนั้นละมั้ง ว่าแต่เขากับภาคินทร์คุยอะไรกันระหว่างเดินมาคิรินถึงได้พูดแบบนี้

ด้านภาคินทร์ที่เข้ารถตามมาติดๆ มองสองคนสลับกันแล้วเลิกคิ้วถาม

“คนนี้เหรอที่คิรินชน?”

อ่า...ที่แท้ก็เรื่องนี้นี่เอง คิรินคงจะเล่าให้เขาฟังว่าวันนั้นชนกับเธอที่หน้าร้านของคะนิ้ง ภาคินทร์หลังจากถามคิรินก็คลี่ยิ้มออกมาแล้วถามต่อ

“แล้วได้ขอโทษพี่คนสวยหรือยังครับ?”

“ครับ พี่คนฉวยใจดี” เด็กน้อยตอบเสียงเจื้อยแจ้ว

“งั้นดีเลย วันนี้เราจะพาพี่คนสวยไปหาย่าทวดกัน”

เดี๋ยวๆ อย่าบอกนะว่าเขาตั้งใจจะบอกเรื่องนี้ต่อหน้าลูก? ฮัลโหล ถึงมันจะเป็นการยกเลิกการแต่งงานก็เถอะ แต่มันไม่แปลกไปหน่อยเหรอ คิรินตัวแค่นี้เองก็ต้องมารับรู้เรื่องวุ่นวายของผู้ใหญ่แล้วเหรอ

“เฮียคะ คือว่าเรื่องนั้น...”

“ครับ?”

“หนูว่า ถ้าเกิดคิรินไปด้วย เราไม่ต้องไปหาคุณย่าก็ได้นะคะ ไว้หนูค่อยเข้าไปคนเดียวก็ได้”

“ทำไมต้องทำอย่างนั้นด้วยล่ะ ไหนๆ คิรินก็ต้องกลับบ้านอยู่แล้ว”

มะเหมียวกัดปากเล็กน้อย เธอมองหน้าคิรินที่ตอนนี้มองเธอพลางกะพริบตาปริบๆ ความน่ารักของเขาทำให้พี่สาวคนนี้ใจอ่อนยวบ แต่ก็ยังต้องทำใจพูดออกไปตามตรง

“คือว่า...หนูแค่ไม่อยากทำร้ายจิตใจเด็กน่ะค่ะ”

เขามองเธอกลับมาอย่างงงๆ แต่มะเหมียวไม่ได้รอให้เขาตอบก็พูดต่อเลยทันที

“หนูคิดว่า ต่อให้คนเราเลิกกันแล้วแต่ก็ยังเป็นพ่อแม่ของเด็ก เป็นเพื่อนกันได้ แต่ว่า...หนูคิดว่าคิรินเด็กเกินไปที่จะต้องมารับรู้อะไรแบบนี้ ถ้าเฮียคิดจะแต่งงาน ยังไงรอให้น้องโตกว่านี้ หรือเป็นผู้ใหญ่แล้วจะดีกว่านะคะ”

“มันสำคัญยังไง เฮียไม่เข้าใจ”

“เฮ้อ...”

ต้องให้เธอพูดจริงๆ เหรอ ไม่แปลกใจเลยที่เขาจะตอบรับการคลุมถุงชนจากย่าตัวเองง่ายๆ ทั้งที่ตัวเองก็มีน้องคิรินอยู่แล้ว

เอาเถอะ ในเมื่อเขาอยากให้พูดเธอก็จะพูดออกไปตามตรง แต่ต้องไม่ใช่ที่ที่มีน้องอยู่ด้วยแบบนี้

“หนูขอเวลานอกสักสองสามนาทีได้ไหมคะ”

เราสองคนออกมาข้างนอกไม่ไกลจากรถมากนักโดยไม่ลืมสตาร์ทรถเปิดแอร์เอาไว้ให้คิรินด้วย

เรื่องที่เธอจะพูดเธอไม่อยากให้เด็กต้องมารับรู้ เพื่อเซฟจิตใจของเด็กไม่ให้เจ็บปวดมากไปกว่านี้ เพราะขนาดเธอที่บรรลุนิติภาวะแล้วยังมีช็อกเลยตอนที่รู้ว่าพ่อมีคนใหม่

“มีอะไรหรือเปล่า หน้าเครียดเชียว หรือว่ามีปัญหาอะไร?”

“จะว่ามีก็มีค่ะ” มะเหมียวสูดหายใจเข้าลึกๆ ก่อนจะพูดต่อ “เฮียรู้ไหมคะว่าจริงๆ แล้วหนูชอบเฮียมากๆ ชอบจนอยากจะตกลงตั้งแต่วันแรกที่แม่มาบอกเลยด้วยซ้ำ”

คนฟังสตั๊นไปเล็กน้อยที่ได้ยินอย่างนั้น เขาไม่คิดว่าเธอจะกล้าพูดตรงขนาดนี้แต่ก็ไม่กล้าพูดแทรกเพราะอยากฟังต่อ

“แต่หนูทำไม่ได้ค่ะ หนูเจอคิรินที่หน้าร้านคะนิ้งวันนั้นหนูเลยรู้ว่าจริงๆ แล้วมันไม่ควร ต่อให้คนเราเลิกกันแล้วแต่ก็ยังเป็นพ่อแม่ของเด็ก น้องยังเล็กเกินกว่าจะมารับรู้ว่าพ่อมีผู้หญิงอีกคนเข้ามาแทนที่แม่ตัวเอง ในฐานะของคนที่เจอเรื่องแบบนี้มาเหมือนกัน มันเจ็บปวดมากนะคะ”

นี่คงเป็นวันที่เธอร่ายยาวที่สุดในชีวิต การพูดโดยไม่เว้นจังหวะหายใจทำให้มะเหมียวเริ่มเหนื่อย แล้วดูเขาสิ ไม่ได้มีท่าทีอะไรต่อคำพูดของเธอเลยแม้แต่นิดเดียว ซ้ำยังตอบกลับมาเสียงเรียบ

“หมายถึงว่า หนูเห็นว่าเฮียเป็นพ่อคิริน ก็เลยไม่อยากแต่งงานด้วย?”

“ค่ะ แล้วนอกจากไม่อยากแต่งงาน หนูก็ไม่อยากพูดเรื่องแต่งงานต่อหน้าน้อง ไม่อยากไปหาคุณย่าพร้อมน้องด้วย เอาเป็นว่าถ้าเฮียกลัวคุณย่าไม่เชื่อหรือไม่สบายใจ หนูจะไปคนเดียวตอนที่น้องไม่อยู่บ้าน โอเคไหมคะ?”

อีกคนเงียบไปครู่หนึ่ง เธอคิดว่าเขาจะตอบตกลงแต่เปล่าเลย ภาคินทร์เผยรอยยิ้มที่มุมปากก่อนจะตอบในทางตรงกันข้าม

“ไม่โอเค ไหนๆ มาแล้วก็เข้าไปพร้อมกันนี่แหละ”

“เดี๋ยวๆ นี่เฮียไม่ได้ฟังที่หนูพูดเลยใช่ไหม”

“ก็ฟัง”

“แล้วทำไมเรายังต้องเข้าไปพร้อมกันคะ”

“เอาไว้ไปถึงก็รู้เอง”

ได้เหรอ...แล้วที่เธอพูดไปทั้งหมดนี่สรุปเขาไม่ได้ตั้งใจฟังเลยใช่ไหม มะเหมียวกอดอกมองพลางถอนหายใจด้วยความหงุดหงิด แต่เขากลับยิ้มอ่อนตอบกลับมาแล้วเดินนำหน้ากลับไปที่รถโดยไม่สนเลยว่าเธอจะไม่อยากเดินตามไปแค่ไหน

คนหน้ามึนเอ๊ย เดี๋ยวแม่ก็วิ่งหนีกลับบ้านซะเลยนี่ ฮึ่ย!