16.หมั่นไส้

"เอ่อ วรรณก็ไม่รู้ว่าควรถามดีมั้ยนะคะ แต่เพื่อหลานชาย... คือว่าอย่างนี้ค่ะ วรรณอยากจะถามว่าหนูพลอยน่ะมีแฟนหรือยังคะ" กลวัชรที่สายตากำลังจดจ่ออยู่ที่คู่หนุ่มสาวที่กำลังช่วยกันเลือกอาหารอยู่ตรงซุ้มฝั่งตรงข้ามก็ถึงกับชะงักกับประโยคที่ได้ยิน

"คุณจารุวรรณถามทำไมหรือคะ"

"แหมก็คุณพี่สุดูสิคะ ปกติไม่เห็นตาไรอันจะสนใจเข้าหาผู้หญิงคนไหนเลยค่ะ มีแต่โดนเข้าหา แต่นี่พอเห็นหนูพลอยล่ะก็ยิ้มหน้าบานไม่หุบ แถมเมื่อกี้ก็รีบขอให้หนูพลอยเป็นคนเทคแคร์ตัวเองคืนนี้อีก ที่วรรณถามเพราะจะได้บอกตาไรอันถูกน่ะค่ะว่าควรหยุดหรือควรลุยไปเลย เพราะหนูพลอยเองก็น่ารักจริงๆ วรรณชอบ ถ้ายังไม่มีเจ้าของ ก็จะได้จองไปเป็นหลานสะใภ้"

และแล้วกลวัชรเองก็ถึงบางอ้อ สรุปว่าผู้ชายตัวสูงรูปร่างดีที่ยืนอยู่ข้างๆ พลอยนภัสนั้นจริงๆ คือตัวแทนบริษัทอังกฤษที่เข้ามาประชุมกับเขาตอนนั้น แถมตอนนี้ยังเป็นหลานชายแท้ๆ ของหุ้นส่วนบริษัทที่เขากำลังจะทำธุรกิจร่วมอีกด้วย

"จริงๆ ดิฉันก็ยังไม่เห็นว่าแกจะมีแฟนเลยนะคะคุณจารุวรรณ เห็นมีก็แต่เพื่อนๆ กัน เคยถามเจ้าตัวเองก็บอกว่ายังไม่เจอใครที่ชอบ สงสัยคราวนี้คงจะเจอแล้วล่ะมั้งคะ"

"นี่จริงเหรอคะเนี่ย โอ้ยดีใจแทนตาไรอันจริงๆ เลยสงสัยรอบนี้จะสมหวังเเน่เลยค่ะหลานวรรณ ดูสิคะพากันเดินมาโน่นละ ไรอันยังยิ้มไม่หยุดเลย"

ขณะที่ทุกคนต่างก็พากันชื่นชมไปยังคู่หนุ่มสาวที่กำลังเดินมาทางนี้ว่าเป็นคู่ที่เหมาะสมกัน แต่กลวัชรเองกลับเอาแต่จ้องพลอยนภัสที่กำลังเดินใกล้เข้ามาราวกับว่ามีเรื่องอะไรทำให้เขาไม่พอใจ

พลอยนภัสมองกลับมายังโต๊ะเดิมที่ตัวเองเดินจากไป ตอนนี้กลับมีบุคคลที่ตัวเองรู้จักดีเพิ่มขึ้นมาอีกสามคน แถมหนึ่งในสามคนนั้นกลับมองเธอด้วยสายตาราวกับว่าถ้าเฉือนเธอให้ขาดเป็นท่อนได้คงทำไปแล้ว

"สวัสดีครับคุณกลวัชร"ไรอันเอ่ยทักขึ้นก่อน โดยที่สายตากลวัชรยังจับจ้องไปยังพลอยนภัสไม่วางตา

"สวัสดีครับ มิสเตอร์ไรอัน ไม่คิดว่าคุณจะพูดไทยได้"

"นั่นน่ะสิคะ หน้าคุณไรอันฝรั่งออกค่ะ ลลิตาค่ะ คุณอาของลิตาเป็นเจ้าของรีสอร์ทนี้เองค่ะ" ลลิตาพูดแนะนำตัวเองพร้อมกับยื่นมือไปทักทายชายหนุ่มต่างชาติที่ยืนอยู่ตรงหน้าแบบวัฒนธรรมตะวันตก

"ยินดีที่ได้รู้จักครับคุณลลิตา" ไรอันยื่นเองก็ยื่นมือไปทักทายกลับแบบฉบับชาวตะวันตกเช่นกัน

"อ้าวมาๆ นั่งกันสิลูก ไรอันได้อะไรมากินล่ะนั่น" คุณจารุวรรณถามขึ้น

"กุ้งอะไรนะครับคุณพลอย กุ้ง..ทอดหรือว่าผัดกับวุ้นเส้นหรือเปล่าครับ" พอพูดครบเสียงหัวเราะก็ดังครืนขึ้นพร้อมกันพร้อมกับทุกคนที่หันไปมองในจานของไรอันกันเป็นตาเดียว

"กุ้งอบวุ้นเส้นค่ะคุณไรอัน"

พลอยนภัสอดที่จะมองแล้วยิ้มตามไม่ได้ สายตาของพลอยนภัสที่มองไปยังไรอันนั้นช่างอ่อนโยน หากมองโดยไม่มีอคติก็จะเห็นได้ง่ายเลยว่าหญิงสาวมองเขาด้วยสายตาดั่งเช่นมิตรสหายทั่วไป ยิ่งเธอนั้นเป็นคนอัธยาศัยดีและจริงใจ มันจึงทำให้ไรอันอดประทับใจในตัวหญิงสาวตั้งแต่ที่เจอกันวันแรกไม่ได้

ต่างจากกลวัชรที่นั่งมองพลอยนภัสส่งยิ้มอ่อนโยนนั้นกลายเป็นรอยยิ้มที่ช่างอ่อนหวาน เห็นแล้วทำให้แอบหมั่นไส้ในตัวหญิงสาวขึ้นมาลึกๆ ก็ไหนเธอบอกว่าชอบเขานักหนา ทำไมตอนนี้แม้แต่หน้าเขาพลอยนภัสก็แทบจะไม่มอง จากที่เคยมั่นใจในเสน่ห์ของตัวเองที่มีอยู่ กลวัชรก็อดที่จะแอบเอาตัวเองไปเปรียบเทียบกับไรอันไม่ได้ เห็นแล้วยิ่งสร้างความหงุดหงิดงุ่นง่านให้กับคนที่นั่งมองเพิ่มขึ้นไปอีก

"ใช่ครับคุณยาย อย่างที่คุณพลอยบอกครับ"

"งั้นทีหลังสงสัยไรอันต้องทำตัวติดหนูพลอยเข้าไว้แล้วน่ะลูก มีอะไรจะได้ถามหนูพลอย ให้หนูพลอยช่วยได้ น้าฝากหลานชายน้าด้วยนะลูก"

"ได้ค่ะคุณจารุวรรณ"

ระหว่างที่ทุกคนต่างก็พูดคุยกันอย่างออกรส กลวัชรกลับเลือกที่จะนั่งจิบไวน์เงียบๆ แถมยังคอยเหลือบมองไปยังพลอยนภัสอยู่บ่อยครั้ง จนหญิงสาวเองรู้สึกอึดอัด เพราะไม่รู้ว่าเจตนาของคนที่นั่งอยู่ฝั่งตรงข้ามเธอคืออะไร รู้เพียงแต่ว่าไม่น่าจะใช่เจตนาดี และพลอยนภัสเองก็ไม่ได้อยากตกเป็นเป้านิ่งให้เขานั่งมองอยู่แบบนี้

"เก้าคะ ดนตรีเริ่มแล้ว เก้าไปเต้นรำกับลิตานะคะ ลิตาอยากเต้นรำกับเก้าเหมือนตอนที่เราอยู่ที่อเมริกาค่ะ"

"ไปสิเก้าลูก พาหนูลิตาไป"

"อีกเดี๋ยวนะครับลิตา ไวน์กำลังรสชาติดีเลย"

นาทีนี้เขาไม่ได้มีอารมณ์ที่จะอยากไปเต้นรำแต่อย่างใด หากแต่มีอาการหมั่นไส้บุคคลทั้งสองที่ตอนนี้คุยกันอย่างออกรสอยู่ฝั่งตรงข้ามเพิ่มขึ้นไปอีก สองคนนั้นทำราวกับว่ามีแค่กันและกันอยู่เพียงสองคนจนเหมือนว่ามองไม่เห็นคนอื่นนั่งรวมอยู่ด้วย ยิ่งเห็นพลอยนภัสอารมณ์ดียิ่งพาลทำให้เขารู้สึกหงุดหงิด

"งั้นไรอันพาหนูพลอยไปสิลูก" คุณจารุวรรณเอ่ยเชียร์เพื่อให้หลานชายได้ทำคะแนนเต็มที่

"คุณพลอยให้โอกาสเต้นรำกับผมได้มั้ยครับ"

"เอ่อ คือ พลอย...เต้นรำไม่เป็นน่ะค่ะ"

"นี่ไงหนูพลอย ตาไรอันเต้นรำเก่งมากนะลูก ให้ไรอันสอนได้" คุณจารุวรรณรีบเสริมทัพอีกแรง

"ใช่ครับเดี๋ยวผมสอน ขอเพียงคุณพลอยให้โอกาสผมนะครับ" พูดจบไรอันก็ยื่นมืออกมาคอยท่า

"ไปเลยค่ะคุณพลอย คุณไรอันอุตส่าห์ชวน ไม่ไประวังสาวๆ คนอื่นจะไปแทนนะคะ" ลลิตาพูดเสริมอีกครา ทำให้พลอยนภัสอดไม่ได้ที่จะมองไปยังสายตาคมที่ยังมองมายังเธออยู่แล้ว ก่อนที่เธอจะได้เห็นคำบางคำที่หลุดออกมาจากริมฝีปากของกลวัชรโดยที่ไม่มีเสียงเล็ดลอดตามออกมา แต่เธอก็พอจะเดาได้ว่าชายหนุ่มพูดว่าอะไร

"อ่อย..."

ใช่ กลวัชรว่าๆ เธออ่อย อีกครั้งซึ่งไม่รู้ว่านี่เป็นครั้งที่เท่าไหร่แล้วที่เธอถูกชายหนุ่มเหน็บเเนมอยู่เรื่อย จนเธอไม่อยากที่จะทนมองหน้าเขาได้ต่อ

"ไปสิพลอยลูก ไปสนุกๆ นี่งานคุณลุงเอง ไม่มีใครว่าอะไรพลอยหรอก"ด้วยความที่เธอต้องการที่จะหลุดออกไปจากตรงนี้ ไม่อยากที่จะตกเป็นเป้าสายตาของใครอีก จึงทำให้พลอยนภัสต้องตอบตกลงอย่างเลี่ยงไม่ได้

"ก็ได้ค่ะ คุณป้า"