ตอนที่ 3 ให้น้องไปแล้ว

ตอนที่ 3

ให้น้องไปแล้ว

"ขอโทษครับ เจ็บรึเปล่า"

"ฉันซุ่มซ่ามเองค่ะ ขอโทษค่ะ"

ชายหนุ่มก้มลงเก็บใบสมัครงานขึ้นมาแล้วยื่นให้ จากนั้นผายมือไปยังโต๊ะเก้าอี้ที่ประชาสัมพันธ์บอกเมื่อครู่

"นั่งเขียนใบสมัครตรงนั้นครับ"

"คือว่า เอ่อ...ฉัน"

ฉันกำลังจะเผ่นหนีต่างหากเล่า!

"ไม่สบายรึเปล่าครับ หน้าคุณดูแดงผิดปกติ ให้ผมเรียกรถพยาบาลให้มั้ย"

รูปหล่ออย่าเวอร์ไป แค่ปัดบรัชออนหนักมือไปหน่อยก็เท่านั้น

ไม่ใช่แค่หน้าหรอกที่แดง แต่ขอบตายังดูปูดเพราะเทคนิคการแต่งหน้าแบบเปิดหางตาของจิดาพา  เปิดกว้างจนลูกกะตาจะไหลออกจากเบ้าแล้วเนี่ย

"ไม่ค่ะ ฉันโอเคดีมาก เอ่อ...จะไปเขียนใบสมัคร"

เบญญารีบบอกปัดไปทันที แต่พอหันหลังให้เขาแล้วเสียงทุ้มๆ ของใครคนหนึ่งดังแว่วเข้าหู

"คุณศิวะครับ อีกครึ่งชั่วโมงเข้าประชุมครับ"

คุณศิวะ!

หญิงสาวหูผึ่งหันขวับกลับไปมองทันที คนที่เดินชนเมื่อครู่คือคุณสามี อะไรจะซวยซ้ำซวยซ้อนได้ขนาดนี้วะ ตั้งใจจะมาแสดงตัวว่าเป็นเมียเขา แต่เขาดันรู้จักเธอในนามของผู้มาสมัครงาน!  แล้วที่ย่ำแย่ไปกว่าคือหนังหน้าตอนนี้มันไม่สมควรเปิดเผยตัวตนด้วยไง  

คนทั้งบริษัทจะได้รู้ว่าเมียท่านประธานกำลังจะไปเล่นงิ้วอย่างงี้เหรอ  แค่คิดก็จะบ้า!

ศิวะยังไม่ละสายตาจากเบญญา เธอจึงจำใจต้องหย่อนก้นลงที่เก้าอี้แล้วก้มหน้าเขียนใบสมัครแบบขอไปที มีช่องว่างตรงไหนให้ติ๊กก็ติ๊กมั่วๆ บริษัทรับสมัครงานตำแหน่งอะไรเบญญาไม่รู้หรอก พอเขียนเสร็จก็นำไปยื่นคืนให้เคาน์เตอร์ประชาสัมพันธ์แล้วเผ่นแนบ

เมื่อกลับมาถึงบ้านเบญญาเล่าเรื่องทั้งหมดให้เพื่อนฟัง แรกๆ จิดาพาก็ถามด้วยความเป็นห่วง แต่พอฟังไปฟังมากลับหลุดขำก๊ากออกมาดังลั่น ส่วนเบญญานั่งหน้านิ่วคิ้วขมวดคิดไม่ตกว่าจะเอายังไงดี

"ช่วยคิดสิ หรือว่าพรุ่งนี้ฉันจะไปแสดงตัวว่าเป็นเมียเขาใหม่อีกรอบ"

"ไม่ดีละมั้ง ตกลงแกได้เขียนใบสมัครจริงปะ"

"เขียนจริงดิ ก็ตอนนั้นมันประหม่าจนทำอะไรไม่ถูกนี่หว่า เขาก็จ้องฉันอยู่"

"เอางี้ ถ้าถูกเรียกเข้าทำงานแกก็เดินหน้าจีบคุณศิวะไปเลยสิ  จะได้อยู่ใกล้เขามากขึ้น พอเขาตกหลุมรักแกปุ๊บแกก็ค่อยบอกความจริงว่าเป็นเมียเขาไง แบบนี้แฮปปี้จะตายไป"

"นี่คิดดีแล้ว?"

"เออน่า ลองดูสักตั้ง ไปทำให้เขาตกหลุมรักนะ ห้ามไปตกหลุมรักเขาซะเองนะเว้ย  เผื่อแผนพังก็อย่าให้ใจพังไปด้วย"

เบญญามั่นใจว่าไม่มีทางแน่นอน เธอไม่ได้รักคนง่ายดายขนาดนั้น ขอเพียงได้ถ่วงเวลาเซ็นใบหย่าสักสองปีเรื่องอื่นค่อยว่ากันทีหลัง

จิดาพาอยู่คุยต่อไม่นานสามีก็โทรตามให้กลับ หลังจากกินมื้อเย็นแล้วเบญญาขึ้นมานอนเอนหลังอยู่บนเตียง กำลังนอนนึกถึงหน้าสามีที่เพิ่งเคยเจอตัวเป็นๆ ครั้งแรก ความจริงศิวะก็รูปหล่อไม่เบา ดีงามไม่หมดทุกส่วน แถมยังสุภาพอ่อนโยนต่างจากที่คิดเอาไว้ ถ้าเธอเปิดใจคุยกับเขาด้วยเหตุผลเขาก็อาจจะเข้าใจได้

แต่จะเอาเหตุผลอะไรไปคุยล่ะ!

ให้บอกว่าที่ฉันไม่ยอมหย่าเพราะต้องการเงินของคุณอย่างนั้นเหรอ หรือบอกไปว่าจะไม่หย่าให้เด็ดขาดเพราะยังกอบโกยเงินไม่มากพอ ไม่ว่าจะเหตุผลใดก็ฟังไม่ขึ้นทั้งนั้น

เบญญาถีบเท้าเร้าๆ อยู่บนเตียง ชกกำปั้นลงกับหมอนดังตุบๆ เวลาอะไรๆ ไม่ได้ดั่งใจนี่น่าโมโห  ยิ่งคิดก็ยิ่งท้อ  แต่นึกขึ้นได้ว่าตัวเองก็ยังไม่สิ้นไร้ไม้ตอกซะทีเดียว ปีที่แล้วเคยส่งเงินที่คุณย่าสิตางค์ให้เป็นของขวัญวันเกิดไปที่บ้าน แล้วบอกให้แม่ไปซื้อที่ดินไว้หนึ่งแปลง หากเอาไปขายก็คงจะพอเอามาประทังชีวิตระหว่างหางานใหม่

คิดได้แบบนั้นเบญญาจึงรีบหยิบโทรศัพท์โทร. ออก  รอสายไม่นานผู้เป็นแม่ก็กดรับ เบญญาฉีกยิ้มกว้าง ประกายความหวังพุ่งถึงขีดสุด

"ฮัลโหล"

"แม่ แม่นอนยัง"

"ยัง โทรมาดึกป่านนี้มีอะไร"

"แม่ ตอนนี้เบลกำลังมีปัญหา เงินที่เคยโอนให้แม่เมื่อกลางปีที่แล้วแม่ได้เอาไปซื้อที่ดินให้เบลมั้ย"

จู่ๆ ปลายสายก็เงียบไป  ทำให้เบญญาเริ่มใจไม่ดี  

"แม่  ตกลงแม่ได้ซื้อที่ดินไว้ให้เบลอยู่ใช่มั้ย"

"ซื้อ"

ได้ยินดังนั้นหญิงสาวเริ่มยิ้มออก  ทว่าประโยคต่อมากลับทำให้น้ำตาตกใน

"เบล...ที่ดินตรงนั้นแม่โอนให้น้องไปแล้วนะ  แกก็มีผัวรวยหาซื้อเอาใหม่ไม่ได้เหรอ"

ได้ไง!  นั่นมันเงินของเธอเองแท้ๆ  แต่แม่ซื้อที่ดินแล้วโอนเป็นชื่อน้องชาย  แถมในระหว่างหลายปีที่ผ่านมาเบญญายังส่งเงินไปให้ทางบ้านส่งน้องเรียนจนจบ  เธออยากขอถามจริงๆ ว่าแม่ทำได้ยังไง

สุดท้ายกลับกลายเป็นว่าไม่เหลืออะไรเลย  เบญญาจุกอกจนพูดไม่ออก  ค่อยๆ เลื่อนมือถือออกห่างจากใบหู  ได้ยินเสียงแม่เรียกชื่อเธอซ้ำๆ ดังแววมาในสาย  สักพักสายก็ถูกตัดไป

หัวใจของเบญญาหนักอึ้ง  เงินที่คุณย่าสิตางค์ให้มาในตอนนั้นหวังว่าจะเอาไปซื้ออะไรเป็นชิ้นเป็นอันเก็บไว้บ้าง  เอาเข้าจริงกลับไม่มีอะไรเหลือมาถึงตัวเองสักอย่าง  เป็นแบบนี้แล้วยังจะมีทางใดให้เลือกอีก  นอกจากเดินหน้าถ่วงเวลาหย่าให้ยืดเยื้อออกไปก่อน  อย่างน้อยๆ ถ้ายังไม่หย่าศิวะก็ยังคงจ่ายเงินเดือนเดือนละห้าหมื่นให้ทุกเดือน