ตอนที่3

โอ๊ย...หัวมันก็จะปวด

อิงอิงอยากจะดึงทึ้งผมตัวเองยิ่งนักหลังจากได้รับฟังเรื่องราวทั้งหมด แต่ก็ทำได้เพียงหลับตานิ่งคร่ำครวญอยู่ในใจ เกิดมานางยังไม่เคยรู้สึกปวดกบาลเช่นนี้มาก่อนเลย

ทำไมชีวิตนางถึงไม่ชวนฝันเหมือนในนิยายที่เคยอ่านมาเลยนะ

จะทำเช่นไรต่อไปดีล่ะทีนี้ เห็นทีนางคงได้ตายอีกรอบเป็นแน่

เมื่อลืมตาขึ้นอีกครั้งจึงเอ่ยถามเด็กสาวตรงหน้าที่กำลังมองนางตาละห้อย ดวงตาหยีเล็กนั้นยังคงแดงระเรื่อ

"เสี่ยวมี่ เจ้ารู้หรือไม่ว่าบิดาของข้าจะกลับมาเมื่อใด"

ใช่แล้ว นางต้องการที่พึ่ง ที่พึ่งเดียวที่นึกได้ในตอนนี้คือผู้เป็นบิดาเจ้าของร่าง หากบิดากลับมาอย่างไรเสียอีกฝ่ายคงจะยังไม่กล้าที่จะลงมือกับนาง อย่างน้อยก็สามารถยืดเวลาออกไปได้ แต่ใบหน้าที่เจื่อนลงของคนตรงหน้าบอกให้รู้ได้ว่าทางเลือกนี้ของนางถูกปิดตายไปเสียแล้ว

เสี่ยวมี่มองผู้เป็นนายอย่างชอกช้ำระกำใจได้แต่คร่ำครวญอยู่ในอก

โถ...คุณหนูเจ้าขา ท่านที่เป็นบุตรยังไม่ทราบ แล้วบ่าวเป็นเพียงบ่าวในจวนจะทราบได้เยี่ยงไรกันเจ้าคะ

แม้ภายในใจจะคิดเช่นนั้น แต่คำพูดที่กล่าวออกมา หาได้เป็นอย่างใจนึกไม่ มีหรือที่นางจะกล้าเอ่ยเช่นนั้นออกไป

"บ่าวก็ไม่รู้ได้เจ้าค่ะคุณหนู นายท่านจะไปจะมาล้วนไม่มีใครทราบ"

ฝ่ามือบางยกขึ้นนวดขมับอย่างคิดหนักอีกครั้ง แล้วใครจะช่วยสตรีตัวเล็กๆ เช่นนางให้พ้นภัยในครั้งนี้ไปได้กัน

ในหัวของนางตอนนี้พยายามไล่เรียงถึงตัวละครในเรื่องที่พอจะเป็นที่พึ่งให้แก่นางได้ แต่ให้ตายเถอะ เหตุใดมันจึงได้ว่างเปล่าถึงเพียงนี้

เห็นทีคงต้องพึ่งตัวเองเสียแล้วอิงอิงเอ๋ย

สิ่งสำคัญที่สุดที่นางคิดได้คือนางต้องเร่งหาทางออกไปนอกจวน เพื่อหยุดยั้งไม่ให้มีการวางเพลิงร้านซาลาเปาของแม่นางเอก มันช่างบังเอิญเสียจริงที่ คืนนี้ คนของว่านเย่วอิงจะลงมือ

ดังนั้นนางจึงต้องหยุดยั้งแผนการทั้งหมด หากไม่มีการวางเพลิงเกิดขึ้น นางก็ยังพอจะมีทางรอด

แต่นางจะหลุดรอดจากสายตาคนของเซี่ยชิงเทียนไปได้อย่างไรกัน นี่สิปัญหา

เจ้าคนบัดซบนั่น กัดข้าไม่ปล่อยเลยจริงๆ

อิงอิงได้แต่ก่นด่าบุรุษผู้เป็นพระเอกของเรื่องอยู่ในใจ ก่อนจะสั่งให้เสี่ยวมี่นำอาภรณ์ที่รัดกุมเหมาะแก่การลักลอบออกนอกจวนมาให้เปลี่ยน เพราะอาภรณ์ที่นางสวมใส่อยู่ตอนนี้สีสันช่างโดดเด่นเสียเหลือเกิน

ครู่ต่อมาจึงปรากฏร่างบอบบางในอาภรณ์สุดแสนจะธรรมดาแต่ทว่ายังคงเป็นผ้าเนื้อดี กำลังทำลับๆ ล่อๆ อยู่ตรงกำแพงด้านหลังจวน

"คุณหนูระวังนะเจ้าคะ"

เสี่ยวมี่เอ่ยบอกผู้เป็นนายด้วยใบหน้าซีดขาว หลังจากพลัดตกน้ำคุณหนูของนางก็เปลี่ยนไปคล้ายจะไม่ใช่คุณหนูคนเดิม อีกทั้งยังจำสิ่งใดไม่ได้ แม้นางจะยินดีที่คุณหนูมิได้ร้ายกาจดังเก่า แต่ก็อดไม่ได้ที่จะเป็นห่วงอีกฝ่ายเพราะความดื้อรั้นนั้นมิได้ลดน้อยถอยลงเลย ตอนนี้นางจึงทำได้เพียงยืนมองร่างบอบบางพยุงตัวขึ้นไปบนเก้าอี้ที่นางเป็นผู้ยกออกมาวางให้ ปีนป่ายขึ้นไปบนกำแพงสูง สองเท้าเล็กๆ ที่เหยียบลงบนล่องอิฐนั้นสั่นเทา ฝ่ามือเล็กบอบบางเกร็งเกาะขอบกำแพงแลดูน่าหวาดเสียว เสี่ยวมี่รู้สึกสงสารคุณหนูของนางจับใจ ไม่เคยมีครั้งไหนเลยที่จะสร้างความลำบากให้คุณหนูของนางได้ถึงเพียงนี้ แม้นางอยากจะออกไปแทนผู้เป็นนายแต่อีกฝ่ายกลับไม่ยินยอม

อิงอิงปีนขึ้นมานั่งกายสั่นเทาอยู่บนกำแพงด้วยหัวใจที่สั่นรัว สายตาเหลือบมองลงไปเบื้องล่างพลางกลืนน้ำลายอึกใหญ่

เกิดนางพลาดพลัดตกลงไปคงมิวายแข้งขาหักเป็นแน่ เกิดมายังไม่เคยที่จะทำอะไรเสี่ยงอันตรายดังเช่นครั้งนี้มาก่อนเลย

พ่อแก้วแม่แก้ว ช่วยปกป้องคุ้มครองลูกด้วยเถิด

เมื่อสงบจิตสงบใจได้ก็กระเถิบกาย ค่อยๆ ไต่ลงไปเบื้องล่าง เพียงสองเท้าสัมผัสพื้น ร่างบอบบางก็ทรุดฮวบลง สองขาของนางสั่นเทาจนไม่อาจที่จะพยุงตัวอยู่ได้ ฝ่ามือทั้งสองนั้นเจ็บแปลบเมื่อยกขึ้นดูก็เห็นว่ามันแดงเถือกและยังมีรอยถลอกจนเลือดสีแดงไหลซึมออกมาอีกด้วย

อิงอิงแข็งใจกัดฟันอดทนกับความเจ็บปวดที่ได้รับ พยุงกายลุกขึ้น นำผ้าคลุมหน้าขึ้นมาสวม นางต้องเร่งไปให้ถึงจุดหมาย หากมัวแต่ชักช้าจะไม่ทันการณ์

ร่างบางย่ำเท้าเดินมุ่งหน้าไปตามถนนด้านหลังจวน ก่อนจะเห็นต้นไม้ใหญ่ที่เสี่ยวมี่บอกมาก่อนหน้าว่ามีตรอกเล็กๆ ซึ่งเป็นทางลัดที่จะพานางไปยังจุดหมาย หากไม่รู้มาก่อนก็ไม่มีทางที่จะสังเกตเห็น

ซึ่งจุดหมายปลายทางของนางก็คือ ตรอกขอทานแหล่งกบดานของเหล่าสมุน ของว่านเย่วอิง

หึ นางร้ายของเรื่องจะไร้ซึ่งแขนขาได้เช่นไรกัน

แต่ที่ไปที่มาของลูกสมุนเหล่านี้ที่ได้รับรู้จากเสี่ยวมี่ ทำให้อิงอิงขยาดในความร้ายกาจและไร้ยางอายของว่านเย่วอิงยิ่งนัก

การที่ว่านเย่วอิงมีคนเหล่านี้ไว้ใช้งานก็เพราะบิดาของนางได้รักษาบุตรชายที่กำลังป่วยของหัวหน้าขอทานโดยที่ไม่คิดเงินค่ารักษา ทั้งๆ ที่ไม่มีหมอคนใดยอมรักษาบุตรชายของเขาเพราะรังเกียจที่เป็นเพียงขอทานและมองว่าชีวิตของพวกเขานั้นไร้ค่า จนอีกฝ่ายสำนึกในบุญคุณยอมทำตามคำสั่งของว่ายเย่วอิงผู้เป็นบุตรสาวของผู้มีพระคุณ หลังจากที่นางได้ฟังเรื่องราวของขอทานเหล่านั้นจากเสี่ยวมี่นางก็พอจะจำได้ว่าเดิมขอทานเหล่านั้นมิใช่คนเลวร้าย แต่เพราะคำสั่งของว่านเย่วอิงที่สั่งให้พวกเขาทำเรื่องชั่วร้าย จากที่เป็นเพียงขอทานก็ได้กลายเป็นกลุ่มโจรที่ชาวบ้านชาวเมืองประณามว่าเป็นพวกต่ำช้าใจทราม เช่นนั้นคงเป็นพวกเขาที่ว่านเย่วอิงสั่งให้ไปข่มเหงนางเอก เพราะหลังจากที่ว่านเย่วอิงจบชีวิตลง พวกเขาก็ถูกพระเอกที่ร่วมมือกับทางการกวาดล้างจนต้องพบกับจุดจบที่น่าเศร้า

แต่ในครั้งนี้นางจะไม่ยอมให้เหตุการณ์เช่นนั้นเกิดขึ้นอีกครั้งเป็นแน่ และภาพที่ปรากฏขึ้นเบื้องหน้าทำให้นางยิ่งไม่อาจปล่อยให้เรื่องราวเช่นนั้นเกิดขึ้น

ปลายเท้าและความคิดทั้งหมดของนางหยุดนิ่งลง กวาดตามองสิ่งที่ปรากฏตรงหน้าด้วยหัวใจที่สั่นไหวโดยไม่รู้ตัว

พวกเขาเหล่านี้หรือที่ถูกกวาดล้างจนไม่เหลือ

ตรงหน้าของนางมีคนแก่ ผู้หญิงและเด็กอีกหลายสิบชีวิต แค่มองด้วยตาก็รู้ว่าพวกเขาเหล่านี้ต้องอยู่กันอย่างอดอยากเพียงใด ร่างกายของคนเหล่านี้คือคนที่ขาดสารอาหารมาเป็นเวลานาน เสื้อผ้าที่สวมใส่ขาดวิ่น เพิงพักที่ใช้ซุกหัวนอนไม่อาจที่จะใช้ป้องกันอากาศที่หนาวเหน็บหรือแม้กระทั่งหลบแดดหลบฝนได้

ภาพเหล่านี้ทำให้นางรู้สึกวูบโหวงสะท้อนในอก นางผู้ที่ใช้ชีวิตอย่างหรูหรา นอนอุ่นกินอิ่ม สุขสบายมาตลอดชีวิต ไม่เคยคิดเลยว่าจะได้มาพบเจอกับสภาพอันน่าเวทนาเหล่านี้ ในขณะที่นางกินทิ้งกินขว้างยังมีอีกหลายชีวิตที่อดอยาก

"นายหญิง"

เสียงเรียกของบุรุษผู้หนึ่งดึงสติของนางจากภาพตรงหน้า ใบหน้างดงามหันไปมองชายฉกรรจ์ที่ใบหน้านั้นเต็มไปด้วยหนวดเครารกรุงรัง รูปร่างสูงแต่ทว่าผอมจนตาลึกโบ๋ดูน่ากลัวในชุดสกปรกสีมอซอ ด้านหลังของเขามีเด็กหนุ่มอีกสี่ห้าคน ซึ่งแต่ละคนนั้นมีสภาพที่ไม่ได้แตกต่างกันเลย

"ตู้เซิ่ง"

อิงอิงเอ่ยนามของคนตรงหน้าแผ่วเบา ชายผู้นี้คือหัวหน้าของขอทานเหล่านี้ เขาสั่งให้เด็กหนุ่มผู้หนึ่งยกเก้าอี้ตัวเก่าที่ถูกซ่อมแซมหลายจุดออกมา ก่อนจะใช้ฝ่ามือเช็ดถูมันและเชิญให้นางนั่ง จากนั้นจึงคุกเข่าลงเบื้องหน้า เด็กหนุ่มเบื้องหลังของเขาเมื่อเห็นว่าหัวหน้าของตนทำเช่นนั้น ก็พร้อมใจกันนั่งคุกเข่าลงตรงหน้านาง

พวกเขาทั้งหมดก้มหน้าลง รอรับคำสั่งราวกับทาสผู้ซื่อสัตย์

"ข้ามาที่นี่เพื่อยกเลิกคำสั่งทั้งหมด"