บทนำ สร้างเรื่อง

บทนำ

ในวันที่ฝนตกอย่างกับฟ้ารั่วมีเด็กชายร่างเล็กวัย10ขวบยืนร้องไห้อยู่หน้ารูปคู่ชายหญิงผู้ที่ซึ่งเป็นบิดามารดาของเขา แทนที่วันนี้จะเป็นวันที่เขามีความสุขที่สุดกลับกลายมาเป็นวันที่เขาโศกเศร้าเสียใจที่สุด นิวตัล หรือ ปรินทร์ ณ อนพัช เด็กหนุ่มผู้มีใบหน้าจิ้มลิ้มอย่างกับเด็กผู้หญิงได้ยืนถือเค้กร้องไห้แบบไม่มีเสียงอยู่ในงานศพผู้เป็นพ่อและแม่ของเขา

"จำไว้ปรินทร์จงจำเอาไว้ในวันเกิดของแกคือวันที่พ่อแม่ของแกได้จากไป จงจำวันนี้เอาไว้ให้ดี"

คำพูดนี้ได้หลุดออกมาจากปากของเด็ก10ขวบทำให้นาธาร หรือ ธนาธร ณ อนพัช ที่เปรียบเสมือนพี่ของปรินทร์หันไปมองดูนิวตันด้วยแววตาเศร้า ๆ เพราะเขาก็ถูกนายท่านและนายหญิงรับมาเลี้ยงดูตั้งแต่เล็กเขาจึงรักท่านทั้งสองเสมือนพ่อแม่แท้ ๆ และก็รักปรินทร์เหมือนน้องชายของเขาเช่นกัน นาธารเดินเข้าไปหานิวตันก่อนจะนั่งคุกเข่าลงแล้วกล่าวขึ้นอย่างเบา ๆ

"นายน้อยต่อไปนี้ผมจะดูแลและปกป้องนายน้อยไม่ให้ใครมาทำร้ายนายน้อยได้เด็ดขาด"นาธารพูดจบก็ดึงนิวตัลเขามากอด ก่อนที่ตัวเขาจะแข็งทื่อเมื่อนิวตัลเอ่ยบางอย่างขึ้นจนทำให้เขาตกใจ

"พี่นาธารต่อไปนี้พี่จะต้องขึ้นอยู่ในฐานะนายน้อยแทนผม"

.

.

.

ก๊อก ก๊อก ก๊อก

เสียงเคาะประตูดังขึ้นเหมือนเดิมในทุก ๆ เช้าเป็นสัญญาณบอกให้ผมต้องแหกขี้ตาตื่น เพื่อที่จะต้องลากสังขารตัวเองไปยังห้องน้ำเพื่อจัดการอาบน้ำล้างหน้าแปรงฟันและแต่งตัวไปมหาวิทลัยอันแสนที่ผมจะรัก

รักบ้ารักบออะไรละ ขี้เกียจจะตายห่า

"เหี้ยเอ๊ยยยยยยกูละอยากจะนอนต่อฉิบหายฮื่ออออไม่น่าแดกเหล้าเยอะเลยกู..."

ผมสบถออกมาเบา ๆ เพราะกลัวคนที่อยู่หน้าประตูห้องนอนผมจะได้ยิน อะ!จริงสิ ผมลืมแนะนำตัว ทุกคนคงจะสงสัยซินะว่าผมนั้นเป็นใคร ผมชื่อนิวตัลหนุ่มหน้าหล่อไม่ใช่สิหนุ่มน้อยที่โคตรจะหล่อวัย22ปีต่างหาก ตอนนี้ผมกำลังนั่งกุมขมับบ่นกับตัวเองที่เมื่อคืนดันดื่มเหล้าเยอะเกินไปจนทำให้สภาพตัวเองเหมือนหมาเน่าแบบนี้ไง

ปัง! ปัง! ปัง!

จากเสียงเคาะกลายเป็นเสียงทุบประตูบ่งบอกว่าบุคคลที่อยู่หน้าประตูห้องนั้นเริ่มที่จะไม่พอใจที่คนในห้องไม่มีเสียงขานรับสักที

"นายน้อยนี่ท่านตื่นหรือยังครับ!"เสียงเข้มเอ่ยถามออกมาอย่างคนที่เริ่มจะโมโห เมื่อรับรู้ว่าเมื่อคืนนายน้อยของตัวเองได้ออกไปดื่มเหล้าสังสรรค์จนเมามายถึงกับเพื่อนได้แบกมาส่งถึงบ้าน

"ตะ..ตื่นแล้วววว โห่พี่นาธารจะทำเสียงเข้มทำไมเนี่ยย"คนตัวเล็กได้เอ่ยตอบออกมาอย่างทีเล่นทีจริง

"ตื่นแล้วก็ลุกไปอาบน้ำแต่งตัวเดี๋ยวจะไปเรียนสาย...อ๋อ!แล้ววันนี้ห้ามขับรถไปเองนะครับเดี๋ยวพี่ไปส่ง!!"นาธารบอกคนตัวเล็ก ก่อนที่จะไม่ลืมคิดบัญชีที่นิวตัลนั้นแอบไปดื่มโดยไม่บอกตน

นั้นก็คือยึดรถทำโทษ

ตึก ตึก ตึก

พรึบ!!

เสียงเท้าของคนคนร่างบางที่รีบวิ่งลงมาจากเตียงตรงมาเปิดประตูแล้วร้องโอดครวญกับพี่ชายตนเมื่อรับรู้ว่าพี่ชายจะยึดรถของตัวเอง

"ฮื่อออ...ไม่เอาน๊าาาาพี่นาธารอย่าใจร้ายกับน้องชายตัวน้อยคนนี้สิครับ"คนตัวเล็กพูดพร้อมกับเอาหน้าไปถูแขนนาธารอย่างอ้อน ๆ ซึ่งนาธารก็ก้มลงมองไปยังสายตาออดอ้อนดวงนั้นก่อนจะตอบกลับ

"ตามที่ผมพูด....ไปอาบน้ำแต่งตัวได้แล้ว จะได้ลงไปทานอาหารเช้า"พูดจบนาธารก็หันหลังเดินออกไปปล่อยให้คนตัวเล็กยืนมองตามแผ่นหลังตาละห้อยพร้อมกับเอ่ยบ่นออกมาเสียงแผ่วเบา

"ลูกอ้อนกูใช้กับพี่นาธารไม่เคยจะได้เลยเหรอว่ะ"คนตัวเล็กบ่นพึมพำออกมาอย่างสงสัยเพราะปกติตนนั้นใช้กับเพื่อนได้ผลตลอดโดยหารู้ไม่ว่าพี่นาธารของเขานั้นเดินจากไปด้วยใบหูแดง ๆ 

"เฮ่อ....เกือบแพ้ลูกอ้อนของนายน้อยซะแล้ว เราต้องแข็งเข้าไว้นาธาร"

ณ มหาลัยx

นิวตัลที่ก้าวขาลงจากรถสปอร์ตคันหรูที่มีนาธารเป็นคนขับมาส่งก็เป็นที่จับตามองของใครหลายคน เป็นเพราะหน้าตาที่น่ารักบวกกับเป็นคนตัวเล็กผิวขาวและด้วยเพราะปกติคนตัวเล็กจะขับรถคู่ใจมาทุกวัน แต่วันนี้กับมีคนมาส่งยิ่งเลยทำให้ทุกคนในบริเวณนั้นหันมามองอย่างสนใจว่าใครนั้นเป็นคนมาส่งหนุ่มน้อยน่ารักของมหาวิทยาลัยของพวกเขา

"พี่ธาร นิวจะได้น้องครามคืนเมื่อไหร่อ่ะ"นิวตันเอ่ยถามขึ้นหลังลงจากรถ

"ก็ต่อเมื่อเราทำตัวดี ๆ งั้นพี่ไปทำงานแล้วนะครับ ตั้งใจเรียนนะ"นาธารตอบ ก่อนที่จะลาคนตัวเล็กแล้วขับรถออกไปทันที ด้านนิวตัลเมื่อได้ยินคำตอบแบบนั้นก็ได้แต่เดินคอตกไปยังโต๊ะตัวประจำที่มีชายหนุ่มสองคนนั่งรออยู่ก่อน

"เป็นอะไรเดินหน้าบูดเป็นตูดลิงมาเชียว"ตะวันหรือเตตะวันเพื่อนสนิทของนิวตัลเอ่ยถามขึ้นทันทีที่เห็นเพื่อนตัวดีเดินหน้าบูดมาเรียนตั้งแต่เช้า

"จะอะไรซะอีกละ ก็คงโดนพี่นาธารยึดไอ้ครามอะดิ"กร หรือ กรธิกาเพื่อนสนิทอีกคนตอบแทนนิวตัลอย่างรู้ทัน

"น้องครามครับน้องคราม ไอ้เชี่ยกรมึงเลิกเรียกลูกกูว่าไอ้เลยนะน้องครามโว้ยยย"นิวตัลหันมาโวยใส่เพื่อนอย่างกร เมื่อกรนั่นเรียกรถบิ๊กไบค์z1000ลูกรักของตนว่าไอ้

"ครับบบบๆน้องครามมมม"กรเอ่ยออกมาอย่างเอือม ๆ ก่อนที่จะหันกลับมาเล่นมือถือของตัวเองต่อ

"แล้วนี่ที่โดนพี่นาธารยึดรถเป็นเพราะที่ไปแดกเมื่อคืน?"ตะวันหันมาเอ่ยถาม หลังจากที่เพื่อนตัวเล็กนั่งลงข้างกายตัวเอง

"ก็เออนะดิ"นิวตัลตอบอย่างเซ็ง ๆ ก่อนที่จะก้าวเดินมานั่งลงข้างตะวันแล้วฟุบหน้าลงกับโต๊ะ

"เออ...ไอ้ตัล!!"กรที่เหมือนคิดอะไรบางอย่างออกก็เรียกนิวตัลขึ้นเสียงดัง จนทำให้นิวตัลนั้นตื่นตกใจ

"อะไร!!จะเสียงดังทำห่าอะไรเนี่ยยยเกิดกูหัวใจวายตายไปจะทำไง"นิวตัลดีดตัวลุกขึ้นก่อนจะเอ่ยพูดออกมาอย่างตกใจ

"หัวใจวายตายไปเลยนะไอ้สัตว์กูพึ่งนึกบางอย่างได้ เมื่อวานนี้มึงไปก่อเรื่องอะไรไว้มึงจำได้ไหม"กรเอ่ยว่านิวตัลพลางถามขึ้นว่าคนตัวเล็กจำเรื่องราวเมื่อวานที่ตนเองนั้นได้สร้างปัญหาเอาไว้ได้ไหม

"เออๆใช่ ๆ มึงจำได้มั้ย"ตะวันเสริม

"กูทำเหี้ยอะไร?"คนตัวเล็กถามกลับไปอย่างงง ๆ เพราะตัวเองนั้นจำอะไรไม่ได้เลยภาพล่าสุดที่จำได้คือนั่งกินกับเพื่อนทั้งสองแล้วภาพก็ตัดไป

"เชี่ยยยย เรื่องใหญ่ขนาดนี้มึงจำไม่ได้?"ตะวันหันไปถามตาโต ส่วนนิวตัลก็ได้แต่นั่งแสดงสีหน้างงงวย เพราะเขานั้นจำอะไรไม่ได้จริง ๆ 

"เออ!!!...ก็กูจำไม่ได้ แล้วกูทำอะไร"นิวตัลตอบแล้วหันไปถามเพื่อนทั้งสองอย่างสงสัย

"ไอ้ตัล ครั้งนี้มึงสร้างเรื่องใหญ่จริง ๆ "กรหันมาพูดพร้อมกับส่ายหัวไปมา

แล้วกูทำอะไรวะ?