ตอนที่1 prestige

ก๊อกกกกก

เสียงเคาะประตูที่น่าเบื่อในทุกๆ วันที่เกิดขึ้นในช่วงเช้าของฉัน และไม่ใช่ใครที่ไหนเพราะนั้นคือน้องชายต่างแม่ของฉันนั้นเอง 'กาฟิวส์' ที่เคาะประตูเรียกฉันแบบนี้เป็นประจำในขณะที่ฉันกำลังนอนหลับมาได้แค่ไม่กี่นาทีเพราะฉันต้องออกไปทำงานดึกๆ มาทุกวันและเข้าเรียนตอน10โมงกว่าตลอด

ที่บ้านหลังนี้มีเพียงแค่ฉันและพ่อที่ต้องออกไปทำงานหาเลี้ยง2คนที่เอาแต่ผลาญเงินไปวันๆ และไม่เคยช่วยดูแลค่าใช้จ่ายในบ้านเลยแม้แต่น้อย

ฉันต้องทำงานในช่วงกะดึกที่ผับเพราะเงินดีและเป็นที่ที่รุ่นพี่แนะนำให้รู้จักอีกด้วย แต่ก็พยายามหางานอื่นๆ พิเศษทำควบคู่อีกด้วย ฉันต้องหาเงินให้ได้เยอะพอสมควรเพื่อต้องนำเงินไปผ่อนจ่ายค่าใช้จ่ายต่างๆ ภายในบ้านและให้ไอ้น้องชายคนนี้อีก

ฉันเรียนอยู่ปี3คณะวิศวกรรมเพราะฉันอยากที่จะตามรอยแม่ที่เรียนมาทางด้านนี้เหมือนกัน ฉันไม่ค่อยมีเพื่อนสักเท่าไหร่เพราะฐานะที่ต่างจากพวกเขาอย่างสิ้นเชิง

แต่โชคดีมากที่มีคนคบอยู่อย่างจีจี้ที่เป็นสาวสองที่เรียนมาด้วยกันตั้งแต่ม.ต้นและไวพจน์ที่พึ่งเจอกันตั้งแต่ขึ้นปีหนึ่ง

สองคนนี้ถือว่าฉันสนิทกับพวกเขามากมีอะไรก็ปรึกษาสองคนนี้ตลอดโดยเฉพาะเรื่องเรียน ยัยจีจี้ถือว่าเรียนเก่งที่สุดในแก๊งเลยฉันและไวน์พจน์เลยฝากความหวังไว้ที่นางตลอด

ฉันค่อยๆ ลงจากเตียงนอนสุดแข็งและค่อยๆ เดินไปเปิดประตูอย่างช้าๆ ไม่ได้เร่งรีบอะไรมากเพราะมันก็เป็นเรื่องเดิมๆ ที่มันเคยทำและขอประจำ

"เงินอ่าทำเปิดช้าจังวะ!!! ไปสายทำไง"ไอ้เด็กนิสัยเสียนั้นตะโกนใส่ฉันเหมือนเช่นเคยเพราะมันนี้แหละตัวผลาญเงินตัวดี ถ้าฉันไม่เห็นแก่พ่อฉันคงจะหนีย้ายออกไปให้พ้นๆ 2คนนี้แล้ว

ฉันเดินเข้าไปหยิบกระเป๋าตังค์และหยิบแบงก์ร้อยใบหนึ่งยื่นให้กับมัน กาฟิวส์ยืนมองหน้าฉันอย่างไม่พอใจเอามากๆ เพราะปกติมันจะรีดไถฉันวันละ300เป็นต้น

"ทำไมให้น้อยวะ กูไม่พอใช้เว้ย!!!"ฉันไม่ได้สนใจไอ้เด็กนี้เลยด้วยซํ้าเพราะนอกจากมันจะเกเรนิสัยเสียมันยังติดพนันบอลเอามากๆ

"เห้ยยยย!!!เอามาอีกดิวะ กูไม่พอใช้ไง!!"

"กูมีแค่นี้ จะเอาไม่เอาก็ตามใจมึง น่าเบื่อชิป"

"เห้ยยย กูต้องใช้นะเว้ย!!!"ฉันยังคงไม่สนใจและพยายามที่จะปิดประตูห้องนอนของฉันไปก่อนที่มันจะผลักประตูและพุ่งเข้ามาตบแก้มนุ่มๆ ของฉันทันที

ปั้วววว!!!

เลือดที่ไหลออกมาจากมุมปากทำเอาฉันนิ่งไปเลยทีเดียวและนี้ไม่ใช่ครั้งแรกแต่มันเป็นหลายๆ ครั้งแล้วที่ฉันโดนน้องชายต่างแม่ตบแบบนี้

"อย่ามาตอแหลกู"

"ก็ฉันมีแค่นี้อ่ะอีกไม่กี่วันฉันก็ต้องจ่ายค่าเทอมค่านํ้าค่าไฟอีก แกกับแม่แกเคยทำอะไรบ้างปะ ได้แต่แบมือขอเงินอ่ะ ฉันก็เหนื่อยเหมือนกันนะเว้ย!!"ฉันเลือกที่จะตะโกนออกมาก่อนที่ทั้งพ่อและแม่เลี้ยงของฉันจะเดินเข้ามาในห้องนี้เช่นกัน

"อ่านี้ฟิวส์เอาเงินพ่อไปนะ พรไปส่งลูกปะ"ฉันยืนมองเงินที่พ่อยื่นให้มันอย่างไม่พอใจมากนักเพราะกว่าพ่อจะหาเงินมาได้แต่ละบาทและก็ต้องยกให้แม่เลี้ยงนั้นและน้องชายของฉันตลอด

"ไปเหอะฟิวส์ลูก อยู่ไปก็ไม่มีประโยชน์"ฉันกับป้าพรแทบจะไม่สนิทสนมกันเลยด้วยซํ้าและปะทะอารมณ์กันบ่อยมากเพราะเขาเอาแต่ทำตัวเป็นคุณนายไปวันๆ โดยที่ไม่ทำอะไรเลย

"เจ็บไหมมิราส์"

"หนูเจ็บไม่เท่ากับที่พวกมันทำหรอกค่ะ หนูเคยบอกพ่อแล้วนะคะที่หนูทนเพราะหนูเห็นแก่พ่อ แต่ถ้าวันไหนมันไม่ไหวจริงๆ ....หนูจะไปแล้วจะไม่กลับมาเหยียบที่นี่อีก"ฉันไม่ได้สบตาท่านเลยด้วยซํ้าเพราะสิ่งที่ฉันพูดมันก็แค่ก็คำพูดตอนที่ฉันโกรธก็แค่นั้น

"พ่อเข้าใจนะลูกถ้าวันที่หนูไปจริง หนูก็อย่าลืมติดต่อพ่อมาด้วยนะให้พ่อได้รู้เรื่องราวของลูกบ้างไม่ใช่ว่าหายไปเลย"พ่อพูดออกมาด้วยความเป็นห่วงแต่ถ้าจะให้ฉันไปจริงๆ ฉันคงไม่ยอมติดต่อกลับมาแน่ๆ เพราะฉันอยากตัดขาดกับคนพวกนี้ซะเว้นแต่พ่อของฉันเองที่ต้องทนอยู่กับคนพวกนี้

"หนูขอตัวก่อนนะคะพ่อ หนูต้องไปมหาลัย"ฉันพูดจบก็เดินเข้าไปในห้องนํ้า อาบนํ้าแต่งตัวเพื่อจะเดินทางไปมหาลัย ชุดนักศึกษากระโปรงทรงเอและเสื้อช็อปของคณะ ฉันยอมรับว่ามันโอเครกับฉันเอามากๆ

ฉันเดินถือกระเป๋าผ้าและชีทลงไปยังชั้นล่างเพื่อที่จะเตรียมตัวออกไปทันที แต่ก็มีสายตาของแม่เลี้ยงที่มองมาอย่างไม่พอใจเอามากๆ ฉันเลือกที่จะไม่สนใจและเดินออกไปจากตรงนั้นให้ได้เร็วที่สุด

"ไร้มารยาท ไม่เห็นหรอผู้ใหญ่นั่งเนี่ย"ฉันยืนแน่นิ่งไม่ได้พูดอะไรออกมาเลยก่อนที่จะหันไปไหว้ผู้เป็นพ่อแต่เพียงผู้เดียวและใส่รองเท้าเดินออกไป

ฉันเดินออกมาจากที่บ้านเพื่อจะไปต่อรถเมล์และเดินทางไปที่มหาวิทยาลัยและมันก็เป็นแบบนี้มาตั้งนานแล้ว ฉันไม่ได้อยู่กับพ่อตั้งแต่เกิดเพราะพ่อกับแม่หย่ากันและแต่งงานมีลูกใหม่

พ่อไม่เคยเลี้ยงดูหรือส่งเสียฉันเลยเพราะลำพังแค่ตัวท่านก็เกือบจะเอาตัวไม่รอดอยู่แล้ว แต่พอตอนที่ฉันกำลังจะจบจากโรงเรียนแม่ก็ดันโดนรถชนและเสียชีวิตไปจึงทำให้ฉันได้มาอยู่กับครอบครัวใหม่ของพ่อ

ฉันต้องพยายามดิ้นรนหาเงินเองใช้จ่ายทั้งค่าเทอมค่าส่วนตัวแถมแม่เลี้ยงของฉันยังขู่บังคับให้จ่ายค่านํ้าและค่าไฟอีก

ภาระของฉันจึงต้องเพิ่มขึ้นเอามากๆ แต่ก็ยังมีความโชคดีที่ฉันเป็นเด็กทุนแต่ก็ยังไม่พอใช้จ่ายอยู่ดีในแต่ละวัน

@มหาลัย Queen👑 of kun คณะวิศวะ

"ยัยมิราส์ ทางนี้"เสียงเจื้อยแจ้วของจีจี้สาวสองเพื่อนสนิทของฉันเอ่ยทักเมื่อเห็นฉันเดินหงอยๆ เข้ามาอย่างเรื่อยเปื่อย

"มิราส์แกโดนอีกแล้วหรอ"เสียงไวพจน์พูดขึ้นมาพร้อมกับจีจี้ที่ตอนนี้กำลังสำรวจร่างกายของฉันไป ฉันยกยิ้มให้เพื่อนแต่กลับไม่ได้ตอบเพราะยังไงมันก็คือคำตอบเดิมๆ ที่เพื่อนๆ มักได้ยิน

"ฉัน....."ฉันยังไม่ทันได้เริ่มพูดจู่ๆ ไวพจน์ก็เอ่ยแทรกขึ้นมาทันทีเพราะฉันไม่เคยพูดคำอื่นเลยเพราะนี้คือเรื่องของครอบครัวจึงไม่อยากให้ใครรู้อะไรมาก "ฉันไม่มีเงินให้มัน มันเลยตบฉัน แต่ฉันไม่เป็นไรฉันชินแล้ว ไม่ต้องห่วงนะพวกแก"

"แกก็เป็นแบบนี้ตลอด ย้ายมาอยู่กับฉันเหอะ"จีจี้สาวสองเอ่ยขึ้นมาเพราะเธอพักอยู่คอนโดหรูที่มีอยู่2ห้องพอดีและมันก็บังคับให้ฉันไปนอนคอนโดกับมันด้วยอยู่เป็นประจำ

ฉันค่อยๆ เหงยหน้ามองเพื่อนทั้งสองไปและยกยิ้มให้กับเพื่อนๆ อย่างเช่นเคยอย่างที่เคยทำ ก่อนที่จะก้มดูนาฬิกาข้อมือเพื่อบ่ายเบี่ยงความสนใจของทั้งสอง

"เห้ยยยพวกแก สายแล้วเร็วอาจารย์จะเข้าแล้วเร็วๆ ดิ"ฉันรีบลุกจากที่นั่งตรงนั้นและเดินออกไปทันทีโดยไม่รอเพื่อนๆ แต่ยังเดินไปได้ไม่ถึงก้าวฉันก็ต้องชะงักเพราะจู่ๆ ฉันก็เกิดชนเข้ากับใครสักคนหนึ่ง

ตุ๊บ!!!

"อ๊ะ!!!"ตอนนี้มือหนาของเขาจับที่เอวบางของฉันไว้เพื่อไม่ให้ล้มลงไป โดยที่ตอนนี้ใบหน้าของฉันกำลังซบลงตรงกลางอกของเขาอย่างจัง นํ้าหอมกลิ่นแบรนด์หรูที่ติดตามเนื้อตัวของเขาไปก่อนที่ชายคนนั้นจะผลักฉันออกมาจากตัวเขา

"ขอโทษนะคะ ฉันไม่ทันได้มอง"ฉันค่อยๆ เหงยหน้าขึ้นไปมองชายคนนั้นที่ดูๆ แล้วสุดขรึมมากและดูเย็นชาที่สุดเขาไม่ได้ยิ้มหรือพูดอะไรแต่กลับมองหน้าฉันนิ่งๆ

"เป็นไงบ้าง เชี้ย!!! เออ..... พวกเราต้องขอโทษแทนเพื่อนด้วยนะคะคุณมาฟอร์"มาฟอร์ มาฟอร์งั้นหรอ ฉันทวนชื่อเขาในใจอีกครั้งเพราะเหมือนฉันจะเคยได้ยินชื่อเขามาจากที่ไหนสักแห่ง แต่คงจะเป็นตามแหล่งข่าวเพราะดูจากท่าทางและบอดี้การ์ดที่รายล้อมเขาแล้วคงเป็นพวกที่มีอิทธิพลเป็นอย่างมากแน่ๆ

"หลบทางด้วย!!!!"เสียงแข็งกร้าวของมาฟอร์ที่เอ่ยขึ้นมาทำเอาขนแขนลุกเป็นระนาวเพราะมันทั้งน่ากลัวและดุดันเอามากๆ

เพื่อนๆ ของฉันที่เห็นแบบนั้นจึงรีบพาฉันวิ่งเข้าไปที่ห้องเรียนทันทีและเล่าให้ฉันฟังว่าบุคคลที่ฉันเดินชนนั้นคือมาฟอร์มาเฟียที่โหดที่สุดและมีอิทธิพลที่ยิ่งใหญ่เอามากๆ เลยทีเดียว

แถมมาฟอร์คนนี้ยังขึ้นชื่อว่าเป็นเสือตัวพ่อเอาไม่เลือกหน้าอีกต่างหาก แต่ฉันก็ไม่ได้สนใจอะไรเพราะไม่ว่ายังไงเราก็คงจะได้เจอกันครั้งนี้เป็นครั้งสุดท้ายแล้วและฉันก็ไม่ได้อยากมีปัญหาที่จะเข้าไปยุ่งกับใครอีก

หลังจากนั้นพวกฉันก็นั่งเรียนกับเพื่อนๆ ไปตามปกติและแยกย้ายกันออกมา

ปกติถ้าเลิกเช้าแบบนี้ฉันก็จะไม่กลับบ้านเลยเพราะไม่อยากเจอใครในบ้านจะกลับอีกทีก็คงเป็นตอนเช้าของวันพรุ่งนี้

ฉันกับเพื่อนเดินมาเรื่อยๆ ก่อนที่จะมาหยุดอยู่ตรงทางเดินเพราะจู่ๆ ก็มีบอดี้การ์ดชุดดำยืนอยู่และเดินมาทางฉัน

"ฉันว่าแกแย่แน่ไอ้มิราส์"ฉันไม่ได้แสดงอาการใดๆ ออกมาเลย แต่ภายในใจนั้นสั่นกลัวมากแค่เดินชนนิดหน่อยเขาจะโกรธฉันไหมหรือเขาจะทำอะไรฉันรึเปล่าฉันได้แต่คิดอยู่ในใจและไม่ได้ตอบอะไรออกมาเลย

"คุณมิราส์ครับ คุณมาฟอร์เชิญให้ไปพบครับ"บอดี้การ์ดคนนั้นผายมือไปยังรถสีดำหรูคันหนึ่งแต่ฉันก็ไม่ได้ตอบอะไรออกมาและหันหน้าไปมองเพื่อนๆ อย่างมึนงง

"ฉันไม่ไป ขอตัวก่อนนะ"ฉันพยายามข่มเสียงที่สั่นคลอนของฉันไปก่อนที่บอดี้การ์ดอีกคนจะมายืนดักทางพวกฉันอีกครั้ง

"อย่าต้องใช้กำลังเลยนะครับ"และเป็นเวลาเดียวกันกับที่ฉันเห็นปืนแวบๆ ทำเอาฉันและเพื่อนถอยก้าวหลังไปทันทีด้วยความกลัว

และฉันก็ไม่รู้อีกด้วยว่าพวกเขาจะทำอะไรต่อแต่ฉันไม่อยากให้เพื่อนทั้งสองต้องมาเดือดร้อน ฉันจึงหันไปมองที่รถคันสีดำนั้นอีกครั้งหนึ่ง

"เดินนำไปสิ"

"มิราส์!!//มิราส์"เพื่อนทั้งสองพูดพร้อมกับและจ้องหน้าฉันอย่างขะมักเขม้นแต่ฉันก็ไม่ได้สนใจและเดินตามบอดี้การ์ดคนนั้นไป

ฉันทั้งกลัวและสั่นในเวลาเดียวกันแต่ก็เลือกอะไรไม่ได้โดยมีสายตาของเพื่อนทั้งสองที่มองมาอยู่ไม่ขาดสาย

ประตูรถถูกเปิดขึ้นทันทีที่ฉันเดินมาถึงแต่ฉันกลับใจเซาะไม่กล้าเข้าไปซะดื้อๆ ก่อนที่บอดี้การ์ดของเขาจะดันตัวฉันเข้าไปในรถหรูนั้น

"อ๊ะ!!!ฉันเจ็บนะ"ฉันยู่หน้าไปเมื่อถูกดันให้เข้ามาในรถคันนี้และเริ่มออกเดินทางไปทันที ฉันมองหน้าชายหนุ่มคนนั้นที่เอาแต่จ้องไอแพดอยู่และไม่ได้พูดอะไรออกมาเลยด้วยซํ้า

"นายมีอะไร!! ฉันต้องไปทำงานอีกนะ"ไร้เสียงตอบรับใดๆ จากคำพูดนั้นก่อนที่ฉันจะถอดหายใจและหยิบมือถือจากเสื้อช็อปเพื่อไลน์หาเพื่อนแต่แบตโทรศัพท์ก็ดันหมดซะดื้อๆ ทำเอาฉันหัวเสียไปตามๆ กัน

แต่หลังจากนั้นได้ไม่นานจู่ๆ ก็มีนามบัตรบางอย่างยื่นมาหยุดตรงหน้าฉัน ฉันไม่ได้รับและมองบัตรนั้นในมือของมือหนาของเขาไปก่อนที่นามบัตรจะร่วงลงมาอยู่ที่ตัก

"คืออะไร!"แต่ยังไม่ทันที่จะได้พูดต่อชายคนนั้นก็แทรกขึ้นมาทันทีทำเอาฉันต้องนิ่งไปเลยทีเดียว"ฉันเป็นพี่เธอ อย่าปีนเกลียว"

ปกตินิสัยของฉันก็ไม่ใช่คนที่พูดจาไม่ดีกับใครถ้าเขาคนนั้นไม่ทำฉันก่อน ฉันก้มหน้าลงไปเล็กน้อยและสอดส่องมองดูนามบัตรนั้นไปอย่างมึนงง

"ฉันอยากได้ตัวเธอ ถ้าสนใจ....."และคำนั้นแหละทำเอาฉันแทบจะกรี๊ดใส่หน้าเขาทันทีนี้เขาพูดออกมาอย่างไม่อายปากเลยว่างั้นและก็เป็นเวลาเดียวที่รถติดหยุดไฟแดงจึงทำให้ฉันฉุกคิดที่จะหนีออกมาจากเขาแต่ก็ไม่ลืมตบแก้มสากเขาไป

"ฉันไม่ใช่ผู้หญิงอย่างนั้น ไอ้บ้า!!"พูดจบฉันก็รีบวิ่งออกไปทันทีและเดินเลี่ยงไปเรื่อยๆ ตามทางของฉันก่อนที่จะเดินไปถึงป้ายรถเมล์ฉันเดินมาไกลเอามากๆ พอสมควรและไม่ได้สนอะไรทั้งนั้นดีกว่าต้องไปติดแหงกกับไอ้บ้าโรคจิตนั้น

@ club yuaa ผับที่สหรัฐเป็นเจ้าของอยู่

"เดี๋ยวมิราส์"หลังจากตอนนั้นฉันก็ต่อรถไปที่คอนโดของจีจี้ที่อยู่ใกล้ๆ ฉันก็นั่งเล่นอยู่ตรงนั้นจนผล็อยหลับไปและจีจี้เองก็ต้องกลับบ้านไปเช่นกัน พอตื่นขึ้นมามันก็สายไปตั้งหลายนาทีแล้วฉันจึงต้องรีบต่อรถไปที่ผับที่ฉันทำงานทันที

พี่หัวหน้างานที่ดูแลพวกพนักงานดักทางฉันเพื่อไม่ให้เข้าไปและใบหน้าที่เศร้าหมองฉันไม่รู้เลยว่ามันเกิดอะไรขึ้นหรือเขาไม่พอใจที่ฉันมาสายแบบนี้

"คือมิราส์ลืมดูเวลาอ่ะค่ะ ขอโทษนะคะครั้งหน้าจะไม่สายอีกแล้วค่ะพี่ส้ม"ฉันเอ่ยขอโทษพี่ส้มทันที ฉันตกจากงานนี้ไม่ได้เพราะทางมหาวิทยาลัยได้แจ้งให้กำหนดค่าเทอมมาแล้วถ้าฉันไม่ได้นำเงินไปให้เขาจะให้ฉันออก

"พี่ขอโทษนะมิราส์ นี้เงินโชคดีนะลูก"พี่ส้มยื่นซองเงินให้กับฉันและค่อยๆ ยื่นมือเรียวเข้ามาลูบหัวฉันอย่างน่าเอ็นดูแต่ทำไมกัน ทำไมเขาต้องไล่ฉันออกด้วยและฉันต้องทำยังไงต่อดีละ

"พี่ส้มคะแต่หนูออกจากงานนี้ไม่ได้ พี่ส้มช่วยไปคุยกับเจ้าของผับได้ไหมคะ นะคะถือว่าหนูขอ พี่ส้ม"ฉันทั้งไหว้และร้องไห้ไปในเวลาเดียวกันเพราะงานที่นี่ฉันได้เงินเยอะมากพอสมควร ก่อนที่พี่ส้มจะเดินเข้าร้านไปฉันกำหมัดแน่นมองดูซองเงินในมืออย่างใจเจ็บเพราะฉันไม่ได้รับรู้เลยว่าฉันผิดอะไรทำไมถึงโดนไล่ออกแบบนี้ก่อนที่จะมีกลุ่มชายฉกรรจ์เดินเข้ามาทางฉัน

"เหอะ!!!แค่เธอยอมขายให้ฉัน เธอก็ได้เงินละไม่ชอบหรอสุขสบายอ่ะ"

"ฉันไม่มีวันขายศักดิ์ศรีให้คนอย่างนายหรอก ถอย!!"ฉันกำหมัดแน่นและจ้องมองใบหน้าที่แสยะยิ้มของเขาไปอย่างใจเจ็บไม่รู้ว่าทำไมเขาถึงต้องมายุ่งกับฉันแบบนี้

"เหอะ!!!อย่าปากเก่ง ถ้าเธอยอมเธอจะสุขสบายกว่านี้แน่"คนตรงหน้าของฉันพูดพร้อมแสยะยิ้มออกมาและเลื่อนมองร่างกายของฉันไปก่อนที่ฉันจะเดินทางต่อรถเพื่อกลับบ้านของฉัน

ฉันเลือกที่จะยังไม่กลับบ้านและนั่งอยู่ที่ป้ายรถเมล์เงียบๆ คนเดียวแบบนั้นไป สายตาของฉันที่จ้องมองเงินในมือที่มีแค่ไม่กี่พันก่อนที่จะคิดไปถึงค่าใช้จ่ายต่างๆ ทั้งค่าใช้จ่ายในบ้านและค่าใช้จ่ายค่าเทอมของมหาวิทยาลัยของฉันอีก

"ฉันต้องทำยังไงต่อล่ะ ทำไมชีวิตฉันมันบัดซบแบบนี้วะ!!!!!"และคำพูดนั้นคือคำพูดสุดท้ายก่อนที่จะเดินทางกลับบ้านของฉันไปที่มีแต่ความมืดและความเงียบฉันพยายามทำอะไรให้เงียบที่สุดเท่าที่จะทำได้เพราะไม่อยากให้คนในบ้านต้องตื่นและมาถามมากอีก

และทั้งคืนฉันก็เอาแต่มองดูรูปแม่พร้อมกับร้องไห้ไปฉันแทบจะต้องอดทนกับอะไรหลายๆ อย่างก่อนที่นามบัตรของคนชั่วๆ นั้นจะหล่นลงมาหาฉัน

"หรือหนูต้องขายศักดิ์ศรีเพื่อความอยู่รอดกันคะ"