บทที่ 3

เสียงนาฬิกาปลุกอันน่ารำคาญที่พึ่งดังขึ้นก็ต้องหยุดลงเพราะคนตัวสูงนั้นลุกขึ้นมาปิด และนี่คือประวัติการที่เขาทำเพราะเขาเองไม่เคยลุกขึ้นมาปิดนาฬิกาแบบนี้เลย สายตาที่จ้องมองยัยน้องที่หลับใหลแต่ก็ไม่ได้ทำอะไร ทำได้แค่นอนมองใบหน้าจิ้มลิ้มนี้อยู่จนเวลาผ่านไปหลายนาทีเลยก็ว่าได้

//ผมยอมรับว่าผมพึ่งรู้ตัวว่าชอบยัยเด็กนี่เข้าแล้ว เรย์ญ่านับวันเธอก็ยิ่งสวยและเริ่มมีอิทธิพลต่อการดำรงชีวิตของผมมากขึ้นแต่ผมก็เลือกที่จะไม่พูดอะไร เพราะขืนยัยนี่รู้ เธอคงต้องหนีห่างผมแน่ๆ

คนตัวสูงค่อยๆก้มลงไปฝังจมูกลงบนแก้มนุ่มนิ่มของยัยน้องก่อนที่จะเหงยหน้าขึ้นมามองหน้าเธอต่อจนเวลาผ่านไปประมาณ10นาทีผมจึงตัดสินใจที่จะปลุกเธอเพราะกลัวจะสายเอา

"เรย์ เรย์ญ่าตื่นได้แล้ว"

"อื้อ~~~"ร่างบางค่อยๆพยุงตัวเองให้ลุกขึ้นนั่ง ก้มหน้าลงเล็กน้อยเพื่อตั้งสติและเสยผมขึ้นลวกๆเพื่อจะลุกลงไปจากเตียงนอน เธอไม่ได้ตั้งคำถามอะไรทั้งนั้นแต่เลือกที่จะเดินกลับไปที่ห้องของเธอ

หลังจากยัยน้องลุกขึ้นไปอาบนํ้าแต่งตัวและออกมาฉีดนํ้าหอม2 3จุดก่อนที่จะเริ่มที่จะทำให้ห้องนอนนั้นเละๆเพื่ออยากจะมาอยู่ในห้องนี้สองต่อสองกับเธอยาวๆ และสิ่งที่ผมทำนั้นไม่ใช่ครั้งแรกแต่ผมกลับทำแบบนี้ตั้งแต่ที่พึ่งรู้ตัวว่าชอบน้องสาวข้างบ้านอย่างเรย์ญ่าเลยต้องหาทางเผื่อจะได้อยู่กับเธอแบบนี้

PART REYA

ฉันเดินลงมาจากบ้านและมุ่งตรงไปยังโต๊ะทานข้าวก่อนที่จะมีจานชามพร้อมอาการมาวางเรียงไว้ที่หน้าฉัน และทุกคนจะเริ่มลงมือทานข้าวเช้ากันไปตามปกติเหมือนทุกๆวัน

"เรย์ ราม"ผู้เป็นแม่เหงยหน้าขึ้นมาก่อนที่จะเรียกสองพี่น้องที่กำลังทานข้าวกันอย่างเอร็ดอร่อย

"ครับ/ค่ะ"

"เย็นนี้กลับเช้าๆหน่อยนะ ป๊าเรามาหา"คนพี่ดูดีใจมากที่พ่อของพวกเขากลับมาเยี่ยมบ้านในรอบปี แต่ฝ่ายยัยน้องที่ดูจะไม่มีท่าทีดีใจเลย สีหน้าของฉันเริ่มเปลี่ยนไปและยังคงทานอาหารที่อยู่ตรงหน้าต่อไปโดยที่ไม่ได้สนใจอะไรเลยเพียงเพราะป๊าที่ว่าคือพ่อพี่พระรามไม่ใช่พ่อของฉัน

ม๊าเคยคบกับพ่อพี่รามและเลิกกันไปก่อนที่จะมาเจอพ่อของเรย์ญ่า แต่ก็ต้องจากกันไปเพียงเพราะพ่อไม่พร้อมที่จะมีลูกเลยทิ้งแม่และฉันไป แต่ความจริงแล้วเป็นเพราะพ่ออายที่แม่ท้องก่อนแต่งและฐานะที่แตกต่างกันจึงทำให้พ่อทิ้งแม่ไปและหาผู้หญิงรวยๆแต่งงานและมีครอบครัวกันแล้ว

แต่ฉันก็รอ รอวันที่พ่อจะกลับมาหาบ้างแต่มันคงจะมากจนเกินไปเพราะสิ่งที่ฉันรอและตามหาเหมือนมันจะว่างเปล่าเหลือเกิน แต่ในความโชคร้ายของแม่ที่ถูกทิ้งมันก็แฝงความโชคดีมากที่พ่อของพี่พระรามเข้าใจและรักแม่มาก พวกเค้าจึงกลับมาหากันอีกครั้ง

พ่อของพี่พระรามดูรักและเอ็นดูฉันมากเป็นพิเศษเหมือนลูกคนหนึ่ง ฉันก็นับถือเค้าเหมือนพ่อเช่นเดียวกันแต่ดูไม่ค่อยสนิทสนมสักเท่าไหร่ พ่อของพี่พระรามต้องไปทำงานที่ต่างประเทศบ่อยๆจึงไม่ได้ที่จะกลับมาบ้านเลย นานครั้งถึงจะกลับ

"จริงหรอม๊า รามคิดถึงป๊าจัง เรย์เย็นนี้เรากลับเช้ากันเนาะๆๆ"คนพี่หันไปถามน้องที่กำลังทานข้าวอยู่ ฉันทำได้แค่แสยะยิ้มและพยักหน้าให้เท่านั้นเองโดยที่สายตาของพี่สหรัฐที่จ้องมองอยู่ตลอดเวลา

โรงเรียน

กริ่งๆๆๆๆ

กริ่งของโรงเรียนที่ดังขึ้นเหมือนเช่นเคยเพื่อให้นักเรียนแยกย้ายกันกลับบ้าน คนตัวเล็กที่กำลังเก็บของอย่างเฉยชาและเหม่อลอยไม่สนใจสิ่งรอบข้างเลยด้วยซํ้า แต่ก็ต้องสติหลุดเพราะเสียงของวายุที่ดังขึ้น

"ไอ้เรย์!!!! เป็นไร"วายุพูดจบก็ค่อยๆยื่นหน้าเข้ามาดูฉัน ร่างบางทำได้แค่ส่ายหน้าเพื่อเป็นการตอบกลับเพื่อนไปเท่านั้นเอง แต่ยังไม่ทันไรก็มีผู้มาใหม่เดินเข้ามาหาทั้งสอง

"พี่มึงมาละ กูกลับก่อนนะ แล้วเจอกันนะจ๊ะสาวน้อย"

"กวนตีนละมึง เจอกัน"มือหนาของพี่ชายเดินเข้ามาจับข้อมือเรียวเพื่อพยายามจะลากให้เดินออกไปจากห้องเรียนนี้ แต่ท่าทีของยัยน้องที่เฉยชาไม่ได้ตอบโต้อะไรโดยมีสายตาของพี่สหรัฐที่มองอยู่และคงรับรู้ว่าฉันรู้สึกยังไงหรือรับรู้ได้ว่าทำไมฉันทำแบบนี้จึงยื่นมือหนาอีกข้างจับรั้งฉันไว้

"อะไรวะไอ้รัฐ เดี๋ยวพ่อกูมาก่อนจะสายเอา" พระรามเริ่มโวยวายที่เห็นเพื่อนเริ่มชักช้าและพยายามถ่วงเวลานั้นจึงดุไป

"มึงดูน้องมึงด้วย"พี่สหรัฐพูดจบก่อนที่จะดึงฉันไว้ในอ้อมกอดของเขา ร่างบางยืนนิ่งและไม่ได้ทำอะไร ฉันสะบัดตัวออกจากพี่สหรัฐและเดินสะพายกระเป๋าข้างเดียวออกไปอย่างเงียบๆคนเดียวปล่อยให้สองคนนั้นยืนมองกันไปโดยท่าทางมึนงง

"ไม่กลับรึไง เรย์แค่ปวดหัวไม่ได้เป็นอะไรสักหน่อย" ฉันพูดขึ้นเพื่อความสบายใจของทั้งสองและไม่อยากให้พี่ต้องมาเป็นกังวลในตัวน้องสาวที่รู้สึกไม่ค่อยโอเครกับพ่อของพี่พระรามที่กลับมาแบบนี้ จะว่าเห็นแก่ตัวก็ได้เพราะเธอแทบจะไม่อยากเจอพ่อของเขาเลยเพราะไม่รู้ว่าควรต้องทำตัวยังไงหรือแสดงกิริยายังไงดี ตลอดเวลาที่ผ่านมาฉันก็ไม่รู้จักกับคำว่าพ่อจริงๆเลยด้วยซํ้า ถึงแม้จะมีพ่อของพี่พระรามที่อยู่ดูแลฉันเหมือนพ่อแท้ๆแล้วก็ตาม

"งั้นก็ไม่ต้องกลับยืนอยู่นั้นแหละ"

หลังจากที่ฉันพูดจบพี่พระรามก็รีบวิ่งเข้ามากอดคอและใช้มือหนาเข้ามาขยี้หัวฉันทันทีพร้อมกับพี่สหรัฐที่เดินมาจากด้านหลังและสอดมือหนาเข้ากับกับมือเรียว

🏠บ้าน

"ป๊า รามคิดถึงป๊าจัง"พี่พระรามรีบสาวเท้าเข้าไปในบ้านและพบเห็นเข้ากับพ่อของเขาด้วยความดีใจเลยวิ่งเข้าไปสวมกอดอย่างกับเด็กๆเลยก็ว่าได้ คนตัวเล็กค่อยๆเดินเข้าไปหาแม่ที่อยู่ที่ห้องรับแขกอย่างเงียบๆและช้าๆแต่ก็ไม่ไดัแสดงท่าทีอะไรออกมา

"ป๊า สวัสดีค่ะ"เด็กสาวยกมือไหว้ตามมารยาทพร้อมกับรอยยิ้มที่สวมบทอยู่ตรงนั้น ก่อนที่ป๊าจะเดินไปหยิบอะไรสักอย่างขึ้นมา2ถุงและยื่นให้ฉันและราม

"ขอบคุณค่ะ"

"เดี๋ยวเราสองคนขึ้นไปอาบนํ้าเปลี่ยนเสื้อผ้านะลูก"ผู้เป็นแม่กล่าวจบก่อนที่จะเดินเข้าไปในครัวพร้อมกับพ่อของพระราม สายตาของเธอที่มองอยู่แบบนั้นด้วยความน้อยใจ ถ้านั่นคือพ่อของฉันจริงๆฉันอาจจะไม่เป็นเช่นนี้ก็ได้ คนตัวเล็กค่อยๆหอบข้าวของเพื่อจะขึ้นไปบนห้องแต่ก็ยังไปได้ไม่ถึงไหนก็มีเสียงเรียกจากแม่ที่ดังขึ้น

"เรย์เดี๋ยวไปเรียกป้าเรากับพี่เรามาทานข้าวนะลูก"

"ค่ะม๊า"ฉันตอบกลับและรีบเดินเข้าไปในห้องนอนทันที ร่างบางใช้เวลาในการจัดการธุระส่วนตัวประมาณ20นาทีเสร็จจึงเดินออกไปอีกบ้านหนึ่งอย่างถือวิสาสะ

"ป้าหมิวขา~~ม๊าเรียกให้ไปทานข้าวค่ะ"

"เดี๋ยวป้าตามไปนะ พี่เรายังไม่ลงมาเลยเรย์ไปตามพี่หน่อยสิลูก"ป้าหมิวพูดพร้อมกับกำลังจัดบราวนี่ใส่จานอย่างสวยงาม

"เอ่อเรย์เดี๋ยวให้พี่เอาที่เหลือตามมานะลูก เดี๋ยวป้าไปช่วยม๊าเราก่อน"

"ได้ค่ะ"พอจบบทสนทนานั้นฉันก็ค่อยๆสาวเท้าเดินเข้าไปยืนอยู่ตรงหน้าห้องของสหรัฐ เด็กสาวพยายามเคาะประตูตั้งหลายหนแต่ก็ไม่มีวี่แววที่เขาจะออกมาเลย ฉันจึงไขกุญแจและเปิดเข้าไปทันที

สภาพห้องที่ฉันเห็นคือข้าวของที่รกรุงรังกับไปหมด ฉันเดินเข้าไปหย่อนตัวลงบนเตียงนิ่มพร้อมกับสายตาที่มองข้าวของนั้นอย่างตกใจในสภาพห้องที่ดูแทบไม่ได้

แกร๊ก~~

เสียงเปิดประตูที่ดังขึ้นพร้อมกับคนตัวสูงที่เดินออกมายืนเช็ดผมอยู่ที่หน้ากระจกแต่ก็ไม่ได้พูดอะไรมาก ภายในห้องที่เงียบกริบทั้งฉันและเขาที่ต่างมีเรื่องในใจที่อยากพูดแต่ก็เลือกที่จะไม่ถามออกมามากกว่า ก่อนที่พี่สหรัฐเองจะเดินมาหาฉันที่เตียงนอนของเขา

"ปะไปกัน"คนตัวสูงบอกพร้อมคว้าแขนเรียวของฉันขึ้นมาจับ

"เมื่อเช้ายังดีๆอยู่เลย ทำไมเป็นแบบนี้ล่ะคะ"ฉันยังคงมองสภาพห้องที่เละและกระจัดกระจายนั้นไปและแทบจะไม่ได้สนใจพี่สหรัฐเลยด้วยซํ้า

"เอ่อพี่รัฐ ป้าบอกว่าให้พี่เอาบราวนี่ที่เหลือไปไว้บ้านเรย์ด้วย"

คนตัวสูงพยักหน้าตอบก่อนที่ทั้งสองจะสาวเท้าลงมาจากชั้นบนและพากันไปที่บ้านของฉัน เพื่อมาทานข้าวพร้อมหน้าพร้อมตากัน

"เอ่อนี้ เรย์กับรัฐจะหมั้นกันเมื่อไหร่อ่าลูก"ป๊าพูดขึ้นเมื่อเห็นกิริยาท่าทางของลูกสาวและลูกชายข้างบ้านที่ดูสนิทสนมกันมากจนหลายคนคิดว่าเป็นแฟนกัน แต่หารู้ไม่ว่าพี่สหรัฐนั้นดูชอบคำถามนี้เป็นอย่างมากและอยากรู้ด้วยว่ายัยน้องจะตอบอย่างไรกับเรื่องนี้

"ว่าไงลูก หรือยังไม่คิด"แต่ก็ยังไม่แคล้วเพราะเสียงหัวเราะของผู้หญิงทั้งสองและพี่ชายของเธอที่โผล่แทรกเข้ามาทำลายบรรยากาศบนโต๊ะอาหาร

"จะหมั้นได้ไงล่ะป๊า เรย์กับพี่เป็นพี่น้องกัน เรารักกันแบบนั้นไม่ได้หรอก"ฉันพูดตัดออกไปทันทีเพราะไม่อยากให้แม่และพี่ชายแซวออกมาอย่างที่เคยพูดและถ้าไม่ตัดบทแบบนี้มีหวังคงจะเป็นแม่ที่พูดต่อยาวไปถึงไหนต่อถึงไหนซะแล้ว แต่หารู้ไม่ตอนนี้สีหน้าและแววตาของพี่สหรัฐที่มองมาที่ฉันนั้นยังคงจ้องตาเขม้น แต่ฉันก็เลือกที่จะไม่สนใจและทานข้าวต่อ

22.20น.

ตึง ตึง~

เสียงข้อความที่เด้งมาในขณะที่คนตัวเล็กนั้นกำลังนั่งอ่านหนังสืออยู่ที่โต๊ะเรียน ฉันยังคงไม่สนใจกับสิ่งนั้นแต่ข้อความก็ยังเด้งเข้ามาไม่หยุดยั้ง ฉันจึงต้องจำเป็นที่จะเปิดดูมัน

LINE-SAHARUS-

SAHARUS: เรย์ญ่า

SAHARUS: พี่มีอะไรอยากคุยด้วย

SAHARUS: นอนแล้วหรอ

SAHARUS: ไหนไฟยังเปิดอ่า

SAHARUS: ตอบหน่อยดิ!!!!!

REYA:เรย์อ่านหนังสืออยู่ค่ะ

SAHARUS: ทำไมช่วงนี้เรย์ดูห่างจากพี่จังเลย เรย์โกรธอะไรพี่รึเปล่า

หลังจากนั้นเองฉันรีบปิดหนังสือและสมุดลงก่อนที่จะเดินไปปิดไฟและเข้านอนทันที แต่ก็แอบเปิดไฟจากหัวเตียงเพื่ออ่านหนังสือไปเพื่อไม่อยากให้พี่สหรัฐมารบกวนอีกเลยเลือกที่จะทำแบบนี้แทน

"อ่านแบบนี้ก็ได้วะ"

PART SAHARUS

"ทำไมเรย์ดูแปลกๆไปตั้งแต่เมื่อวาน พรุ่งนี้ต้องคุยให้รู้เรื่อง"หลังจากเมื่อวานผมสังเกตเห็นว่าคนตัวเล็กของผมนั้นดูมีท่าทีแปลกๆไปและดูเหมือนว่าเธอนั้นจะตีตัวออกห่างจากผมทุกที

ผมรู้สึกกังวลเป็นอย่างมากเพราะผมกลัวว่าเธอจะรู้เรื่องที่ผมแอบชอบเธอ ไม่ว่ายังไงพรุ่งนี้ก็วันหยุด ผมจะไปคุยกับตัวเล็กให้รู้เรื่อง