บทที่ 4

เช้าวันต่อมาในวันที่อากาศแจ่มใสเด็กสาวที่พึ่งตื่นจากเตียงนอนที่ใช้ชีวิตวนลูปเช่นนั้นอยู่ตามเคย ฉันตื่นขึ้นมาและเดินเข้าไปอาบนํ้าแต่งตัวจัดการธุระส่วนตัวก่อนที่จะเดินลงไปหาแม่ที่กำลังทำกับข้าวอยู่

ฟอด~~~

"อื้อ~~ม๊า ห้อมหอมทำอะไรคะเช้านี้" ร่างบางในชุดแสนสวยเดินเข้าไปสวมกอดและหอมแก้มแม่ของฉันก่อนที่จะเดินเข้าไปหาแม่ของพี่สหรัฐที่ตอนนี้กำลังยืนล้างจานอยู่

"หนูช่วยค่ะ"

"ไม่เป็นไรพี่ทำเอง ผมทำเองครับแม่" เสียงที่คุ้นเคยพูดขึ้นทำลายบรรยากาศในยามเช้าที่สดใสของฉันคนตัวสูงที่เดินออกมาจากห้องนํ้าเข้ามาแทรกระหว่างฉันและแม่ของเขาเอง ฉันได้แต่ยืนงงเพราะเวลานี้เขาไม่น่าจะตื่นขึ้นเลย

หลังจากที่พี่สหรัฐเดินเข้าไปล้างจานแทนแม่ของเขาเป็นที่เรียบร้อย ก่อนที่แม่พี่สหรัฐจะเดินเลี่ยงไปช่วยแม่ของฉันแทนและสีหน้าที่ยิ้มแย้มแบบนั้นไป เสียงซุบซิบและเสียงหัวเราะคิกคักนั้นก็ค่อยๆดังขึ้นแต่ฉันก็ไม่ได้สนใจอะไรกับสองสาวที่ซุบซิบกันเรื่องลูกๆเลย ร่างบางที่ยืนอยู่ตรงนั้นกำลังจะสาวเท้าเดินไปทางอื่นแต่ก็มีมือหนาเข้ามาจับแขนเรียวของฉันไว้

"ช่วยพี่ก่อน"

"อื้อ"ยัยน้องพยักหน้าตอบและหันไปช่วยเขาล้างจานแทนพร้อมกับมีสายตาที่คอยจ้องมองฉันอยู่นั้น แต่ฉันก็ไม่ได้พูดอะไรมาก ก่อนที่เสียงออดอ้อนจากด้านนอกครัวจะดังขึ้นและนั้นคือเสียงพี่ชายและพ่อของเขาเอง ฉันทำได้แต่ยืนมองไปอย่างเงียบๆอยู่ตรงนั้นโดยที่ไม่ได้ปริปากอะไรออกไปแต่ก็ทำได้แค่ยิ้มแย้มออกมาและล้างจานต่อ

"วันนี้ไปเที่ยวกันนะตัวเล็ก แล้วไปเล่นบาสกัน" พี่สหรัฐพูดพร้อมเอานิ้วเรียวมาลูบสันจมูกของฉันในขณะที่นิ้วเรียวยาวคล้ายผู้หญิงนั้นก็ยังคงเปื้อนฟองนํ้ายาที่พวกเขากำลังล้างจานกันอยู่อีกด้วย

"อื้อ~~เปื้อนหมดแล้วอ่ะพี่รัฐ เช็ดเลย" ร่างบางพูดออกมาแบบอ้อนๆอย่างที่เคยปฏิบัติกับพี่ๆอย่างคุ้นเคย ก่อนที่จะโน้มตัวไปยังตัวของร่างสูงและเช็ดจมูกจากแขนเสื้อของพี่สหรัฐ

"หมดยัง"

"......."สหรัฐไม่ได้ตอบอะไรและหันมาล้างจานต่อแทนเพราะตอนนี้หัวใจของเขาที่สั่นรัวเพราะการกระทำของยัยน้องที่ทำเมื่อกี้คนตัวเล็กได้แต่ทำหน้างงกับการกระทำของชายที่จู่ๆก็เฉยเมยกับฉันอย่างตายด้านทันทีทันใด แต่ฉันก็เลือกที่จะไม่พูดอะไรออกมาและช่วยพี่สหรัฐล้างจานต่ออยู่แบบนั้น

@ ร้านคาเฟ่ของจีนที่ตกแต่งแนวมินิมอลทั้งสวยและดูแพงมากแต่ราคาที่แสนจะถูก

ทั้งสองที่พากันเดินทางมาร้านกาแฟที่ตกแต่งเสมือนนั่งจิบกาแฟในธรรมชาติ ทางร้านสามารถให้เราเลือกสถานที่ได้ว่าจะนั่งโซนไหนก็ได้ ทั้งสองจึงเลือกนั่งที่ด้านนอกของร้านแทน และตอนนี้คนก็ไม่มากนักอีกด้วยจึงทำให้โอกาสดีที่ทั้งสองอยู่ด้วยกันในสภาพแวดล้อมรอบข้างที่ดูสดชื่น

"น่าจะชวนพี่มาด้วย"ร่างบางพูดออกมาพร้อมก้มลงนั่งดูดชาเขียวปั่นตรงหน้าไปอย่างสบายใจเฉิบโดยที่สายตาสาดส่องมองไปรอบๆร้านด้วยความแปลกตา

"พี่คงชอบมาเลย"

คนตัวสูงที่นั่งเงียบมาตลอดไม่ได้จะตอบโต้อะไรทำได้แค่มองหน้าฉันสลับกับดื่มนมเย็นตรงหน้าไปอย่างเงียบๆคนเดียวและความเงียบสงบก็ได้มาเยือน กับบรรยากาศ

ยัยน้องที่รู้ว่าเขาเป็นคนเงียบขรึมแบบนี้อยู่แล้วจึงไม่ได้คิดที่จะพูดอะไรออกมาเลยเพราะไม่อยากทำให้พี่ต้องรำคาญ พี่สหรัฐถอนหายใจไปเฮือกหนึ่งก่อนที่จะคว้ามือเรียวของฉันนั้นขึ้นมาจับไว้ สายตาที่ล้วนมีแต่คำถามของฉันและแฝงไปด้วยความใสซื่อไม่ได้จะพูดอะไรมากนัก

"เรย์เป็นอะไรรึเปล่า ทำไมพี่รู้สึกเหมือนว่า.....เรย์พยามออกห่างพี่มากๆเลย"

คำถามของพี่สหรัฐที่เอ่ยถามยัยน้องทำเอาฉันนิ่งเงียบไปสักครู่ใหญ่และสายตาของร่างบางที่เริ่มลอกแลกไปมาเพราะเรื่องนี้มันก็เกี่ยวกับเขาเต็มๆ ถ้าฉันบอกไปแล้ว ก็กลัวว่าคนพี่จะโกรธจึงเลือกที่จะเงียบแทนและไม่อยากพูดออกมาเพื่อทำลายความรู้สึกของคนพี่ไปมากกว่านี้

"พะ...พี่รัฐสัญญานะว่าพี่รัฐจะไม่โกรธเรย์"

เขาทำได้แต่พยักหน้าเพื่อทำการตอบรับออกมาแทนคำพูดที่จะเอ่ยออกมาแทน ท่าทางของคนตัวเล็กดูเป็นกังวลมากจิตใจที่ไม่อยู่กับเนื้อกับตัวเลย เขาจึงใช้มือหนาอีกข้างขึ้นมาจับไว้พร้อมกับรอยยิ้มที่บริสุทธิ์ใจมอบให้ยัยน้อง

PART SAHARUS

"คือ....เรย์อยากเว้นระยะห่างกับพี่อ่ะค่ะ"หลังจากที่ยัยน้องพูดจบก็หลีกเลี่ยงสายตาที่มองผมทันทีไม่แม้แต่จะมองหรือสบตาผมเลยแม้แต่น้อยและคำตอบของเธอทำเอาหัวใจผมแทบแตกสลายกันไปเลยทีเดียวไม่รู้ว่าเธอเป็นอะไรเธอเลยอยากเว้นระยะห่างแบบนี้หรือที่ผ่านมาน้องจะรู้ว่าผมชอบน้องเข้าแล้ว แต่ผมก็ไม่ได้จะแสดงกิริยาอะไรออกมาให้น้องได้เห็นเพราะไม่อยากให้น้องรู้ไปมากกว่านี้

"หมายความว่าไง!!!"ผมที่พูดเสียงแข็งและดุดันพร้อมกับสายตาที่จ้องเขม็งไปที่เธอด้วยความที่สับสนและเริ่มโกรธเคืองยัยน้องนั่นเอง แต่ดูเหมือนว่ายัยน้องจะไม่ได้เกรงกลัวแต่อย่างใดคงเป็นเพราะความเคยชินที่ผมแสดงออกมาให้เห็นอยู่ตลอดแต่สายตาที่หลบเลี่ยงผมและมองไปทางอื่นแทน

"พี่รัฐฟังเรย์ก่อน คือ.....ที่ผ่านมาอ่ะมีแต่คนคอยถามว่าเราเป็นอะไรกันแถมเมื่อวานป๊ายังมาถามเรื่องหมั้นของเราอีก เรย์เลยคิดว่าความสัมพันธ์ของเรา....มันคงจะเกินคำว่าพี่น้องไปแล้ว เรย์เลยอยากเว้นระยะห่างเพราะไม่อยากให้คนคิดแบบนั้น แล้วพี่รัฐจะเสียหายนะคะ เรย์ไม่อยากทำให้พี่ต้องมาเดือดร้อนเพราะเรย์"

ร่างบางอธิบายยาวเยียดพร้อมกับพูดออกมาด้วยนํ้าเสียงสั่นคลอนทั้งประโยค ไม่รู้ว่าตอนนี้ผมควรจะทำไงดีเพื่อให้เธอสบายใจในเรื่องนี้ ผมถอนหายใจไปเฮือกหนึ่งและผละมือที่จับเธอไว้ออกพร้อมกับค่อยๆเอนตัวไปพิงกับเก้าอี้และกอดอกไว้ และท่าทางที่ขรึมสายตาที่เปลี่ยนไปจากเมื่อกี้เริ่มแข็งกร้าวและดุขึ้นมากกว่าเดิม

"หึ!! แล้วไงอ่า"

"ก็....เราเป็นพี่น้องกันนะคะ แล้วคนมาพูดแบบเนี้ยเรย์กลัวว่าพี่จะเสียหายไง" คนตัวเล็กของผมยังคงพูดพร้อมค่อยๆขยับตัวเข้ามาหาผมเรื่อยๆและทำท่าออดอ้อนเพื่อไม่อยากให้พี่ชายต้องโกรธไปมากกว่านี้

"ไม่ต้องไปสนใจดิ!!! เรื่องแค่นี้เธอจะมาทำลายความสัมพันธ์พี่น้องรึไง ประสาท!!! ยัยเด็กโง่เอ้ย"ผมพูดพร้อมหยิบนํ้าขึ้นมาจิบไปและก้มหน้าหยิบโทรศัพท์ขึ้นมาเล่นต่อเพื่อปิดบังความเจ็บปวดนั้นอย่างอธิบายไม่ถูกเหมือนถูกปฏิเสธจากคนที่แอบชอบโดยอ้อมๆที่ผ่านมาผมไม่เคยเข้าใจความรู้สึกนี้เลยเพราะเป็นฝ่ายผมเองที่เทสาวมาตลอดเลยไม่ค่อยเข้าใจความเจ็บปวดนี้

แต่พอมาวันนี้และตอนนี้มันทำให้ผมเข้าใจดีเลยว่าการถูกปฏิเสธหรือบอกเลิกมันเป็นยังไง "อีกอย่างพี่ก็ไม่ได้ชอบเธอด้วย แล้วก็เลิกออกห่างได้แล้วอึดอัดว่ะ แม่ง!!!น่ารำคาญชิป"

ร่างบางที่ได้ยินเช่นนั้นถึงกับยิ้มกว้างพร้อมรีบโผล่เข้ามากอดพี่ชายอย่างเคยชิน และกลับไปนั่งที่เดิมและนั่งเล่นโทรศัพท์ไปเช่นกันด้วยรอยยิ้มและอารมณ์ที่ดีเลยก็ว่าได้

ที่ผมทำแบบนี้เพราะไม่อยากทำให้น้องต้องมากังวลเรื่องอะไรใดๆทั้งนั้น และต่อไปนี้ผมจะพยายามตัดใจจากเรย์ญ่าและหาสาวอื่นเข้ามาแทนที่เธอซะ ถ้าให้คิดผมคงคิดว่าเธออาจจะไม่มีทางมาชอบผมเลยก็ว่าได้ด้วยการกระทำและคำพูดนั้น

PART REYA

@ บ้านของเรย์ญ่า

"ทุกคนไปส่งป๊าหมดเลยอ่ะ ไม่บอกเรย์สักคน"ร่างบางที่เดินมาในบ้านพร้อมความหงอยเหงาเพราะไม่พบกับใครเลยก่อนที่คนตัวสูงจะเดินเข้าไปในครัวและหยิบมาม่าใส่จานและหั่นผักหันของจุกจิ๊กนิดหน่อยลงในชามตบท้ายด้วยใส่นํ้าร้อนเสร็จแล้วก็เดินเอามาให้เธอที่นั่งอยู่ที่โต๊ะทานข้าวโดยสายตาที่มองมือถืออยู่

"ขอบคุณค่ะพี่รัฐ"

"คืนนี้นอนกับพี่นะ"หลังจากพูดจบฉันส่ายหัวเพื่อตอบกลับทันที เพราะอีกสักพักม๊ากับพี่ของฉันคงจะกลับเลยไม่อยากไปรบกวนสหรัฐมากสักเท่าไหร่

"หึก็บอกแล้วไงว่าไม่ได้คิดอะไร งั้นพี่มานอนห้องเรย์บ้าง"

"เราแยกกันนอนก็ดีนะพี่ เรย์โตแล้วนะไม่ใช่เด็กแล้วคนอื่นรู้จะว่าเอา"ฉันพูดพร้อมกับทำหน้าอ้อนวอนแต่กลับถูกคนตัวสูงส่ายหน้าตอบกลับและตักเส้นมาม่ากินโดยที่ไม่สนใจฉันเลย

หลังจากทานข้าวเสร็จคนตัวเล็กรีบขึ้นไปอาบนํ้าและกลับมาอ่านหนังสือทันที แต่ตอนนี้ก็นานมากพอสมควรแล้วพี่สหรัฐก็ยังคงไม่มาหาฉันเลย ฉันจึงไม่ได้สนใจและอ่านหนังสือต่อไป

REYA.NLM.RRS

Liked by

REYA.NLM.RRS, PRARAM.NTP.RRS

8762 other

REYA.NTK.RRS จู๊ดไนท์🤍🌃

PRARAM.NTP.RRS @SAHARUS.SHR.RRS ดูน้องกูด้วยย!!!

SAHARUS.SHR.RRS @PRARAM.NTP.RRS สัส!!รู้แล้ว

金妮，张永婵。♥️♥️

happy.land you so cute

te.rira good night

view all 567 comments

ก๊อกๆๆๆ

เสียงเคาะประตูที่ดังขึ้นและไม่ต้องถามเลยว่าเป็นใครเพราะเขาคนนั้นคือพี่สหรัฐนั่นเอง ฉันเดินไปเปิดประตูและเดินเลี่ยงมาหยิบเสื้อคลุมที่ตู้และเดินกลับไปที่โต๊ะเพื่ออ่านหนังสือต่อ

"เลิกอ่านหนังสือแล้วมานอนได้แล้ว"พี่สหรัฐพูดพร้อมหยิบโทรศัพท์ขึ้นมานั่งเล่นอยู่ที่เตียงนอนของฉันเองอย่างสบายใจเฉิบ ฉันปิดหนังสือลงและหยิบโทรศัพท์ไปเล่นที่เตียงด้วยเช่นกันแต่ทั้งสองก็ไม่ได้จะพูดอะไรต่อกัน

"พี่ขอถามอะไรหน่อยได้ปะ"

"......."ร่างบางเลือกที่จะเงียบและพยักหน้าแทนก่อนที่จะลดมือถือลงและหันไปมองพี่ชาย

"ทำไมเวลาเจอป๊าเรา เรย์ดูไม่มีความสุขจัง"สายตาที่จ้องมองรอฟังคำตอบอย่างตั้งใจกลับกลายเป็นแววตาของความเศร้าหมอง เธอพยายามเลี่ยงสายตานั้นออกไปและมองไปที่อื่นแทนเพื่อข่มอารมณ์ของตัวฉันเองที่อธิบายไม่ถูกเลย

เหตุผลที่ฉันเป็นเช่นนี้เพราะความคิดถึงพ่อแท้ๆ ถึงฉันจะทำท่าทีว่ารักและคิดถึงพ่อของพี่รามแต่ใจจริงมันกลับตรงข้าม ในสมองของฉันล้วนแล้วแต่มีคำถามมากมายว่าผู้เป็นพ่ออยู่ไหนทำไมต้องทิ้งไปด้วย หรือเพราะเขาไม่ได้รักฉันเลย

"ป่าวสักหน่อย เรย์แค่....."เหมือนยิ่งพูดนํ้าตายิ่งไหลฉันจึงต้องหยุดไว้ก่อนที่นํ้าใสๆจะไหลออกมาจากนัยน์ตาจนคนตัวสูงเห็น และรีบเช็ดนํ้าตาที่ไหลอาบแก้มให้ฉันแทน

"ไม่ต้องพูดแล้ว นอนเหอะ ฝันดีนะคะตัวเล็ก"ร่างบางส่งยิ้มไปก่อนที่จะปิดโทรศัพท์และค่อยๆปิดเปลือกตาทั้งสองข้างลงอย่างว่าง่ายเพราะขืนไม่ข่มให้น้องหลับมีหวังคงดราม่าทั่งคืน

และในคํ่าคืนนั้นเป็นอีกคํ่าคืนหนึ่งที่ทั้งสองได้นอนกอดกันจนถึงยามเช้า