ในขณะนั้นเองเมเดลีนก็รู้สึกว่ามีอะไรอุ่น ๆ กระเซ็นใส่ใบหน้าของเธอจากนั้นของเหลวสีแดงสดก็กระฉูดออกมาจากบริเวณหัวใจของไรอันภาพที่น่ากลัวของเลือดนั้นสะท้อนอยู่ในดวงตาของเมเดลีนดวงตากลมสวยเบิกกว้างอย่างตกตะลึง และไม่อยากจะเชื่อในสิ่งที่เพิ่งจะเกิดขึ้นไรอันเองก็ไม่คิดว่าจะมีคนลอบยิงเขา กระสุนผ่านทะลุหัวใจเขาอย่างแม่นยำ และในเวลาเพียงชั่วพริบตา เขาก็ตระหนักได้ทันทีว่านี่เป็นวินาทีสุดท้ายของชีวิตเขาแล้วแต่ดูเหมือนยังมีบางสิ่งที่เขาไม่สามารถละทิ้งไปได้ ความหมกมุ่นยึดติดยังคงล่องลอยอยู่ในแววตาไรอันจับข้อมือของเมเดลีนแน่น จากนั้นสายตาของเขาก็ค่อย ๆ พร่ามัวขึ้นเรื่อย ๆก่อนร่างสูงจะล้มลง ไรอันเอ่ยบางอย่างด้วยเสียงเบาหวิวจนแทบไม่ได้ยินกับเมเดลีนดวงตาของเมเดลีนเบิกกว้างขณะที่มองดูไรอันทรุดตัวลงไปกับพื้นอย่างช้า ๆ ต่อหน้าต่อตาเธอ สิ่งเดียวที่ยังติดอยู่ในหัวเธอตอนนี้คือภาพนองเลือดที่เธอเพิ่งเห็น และสิ่งที่ไรอันพูดก่อนที่จะล้มลงไป“ลินนี่!”ในขณะที่ตกอยู่ในสภาวะงุนงง เธอก็ได้ยินเสียงผู้ชายคนหนึ่งตะโกนดังลั่นในวินาทีต่อมาเธอก็รู้สึกได้ถึงกลิ่นที่คุ้นเคย ก่อนจะตามมาด้วยอ้อมแขนแข็งแกร่

เสียงเกรี้ยวกราดของผู้ชายคนหนึ่งดังออกมาจากโถงทางเดินเจเรมี่หันไปมองคนที่บุกเข้ามาและเข้าใจเจตนาของผู้มาเยือนในทันทีเขาส่งสัญญาณให้สาวใช้ไปจัดการงานของตัวเองต่อ ก่อนจะเอ่ยด้วยเสียงเรียบนิ่ง “ถ้ามีเวลาคุณควรไปโรงพยาบาล ไม่ใช่มาแสดงไอคิวต่ำ ๆ ของคุณแถวนี้”“ว่าไงนะ? เจเรมี่ แกฆ่าไรย์แล้วยังกล้าบอกว่ามันไม่เกี่ยวอะไรกับแกอีกงั้นเหรอ?! เจเรมี่ฉันจะบอกให้นะ ว่าไรย์จะไม่มีวันตายฟรีแน่!” แม่ของไรอันสาปแช่งทั้งน้ำตา และเต็มไปด้วยความโศกเศร้านายท่านโจนส์เองก็โกรธมากพลางกัดฟันข่มอารมณ์แน่น “เจเรมี่ ถึงแม้ว่าไรย์ของเราจะฆ่าผู้หญิงที่ชื่อลาน่า จอห์นสันจริง แต่ก็ควรเป็นตำรวจที่ทำหน้าที่ลงโทษเขา! คุณเป็นใครถึงได้ยิงไรย์แบบนั้น?”“พวกวิทแมนนี่มีนิสัยชอบรังแกคนในตระกูลโจนส์มาแต่ไหนแต่ไรเลยใช่ไหม? ไม่ใช่แค่พวกแกที่ฆ่าพ่อฉัน แต่ตอนนี้แกยังจะฆ่าลูกชายฉันอีก!”เจเรมี่ขมวดคิ้ว ความขุ่นเคืองปรากฏขึ้นในแววตาเขาอย่างชัดเจน ก่อนจะย้ำด้วยสีหน้าจริงจัง “ไม่ว่าในอดีต ปัจจุบัน หรืออนาคต คนในตระกูลวิทแมนก็ไม่เคยทำร้ายใคร”แววตาของเขาสง่าผ่าเผยและตรงไปตรงมา“ผมจะพูดแค่ครั้งเดียวเท่านั้น ว่าการตายของผู้อาว

เจเรมี่รู้สึกได้ในทันทีว่าเมเดลีนตื่นแล้วแต่เมื่อเขาก้มศีรษะลงมองก็เห็นว่าแววตาของเธอเต็มไปด้วยความสับสนและตื่นตระหนกเธอมองไปที่เพดานด้วยสายตาที่ค่อนข้างว่างเปล่า ก่อนเมเดลีนจะสังเกตเห็นว่ามีใครบางคนอยู่ข้าง ๆ เธอเมื่อเห็นเจเรมี่ที่อยู่ใกล้เธอมาก เธอก็คว้าผ้าห่มแล้วกระโจนออกไปทันที “อย่ามาใกล้ฉันนะ!”หัวใจของเจเรมี่จมดิ่งลง ในขณะนั้นเขารู้สึกราวกับว่ากำลังตกลงไปในก้นทะเลสาบอันเย็นยะเยือกเป็นไปอย่างที่คิดสิ่งที่เขากังวลได้เกิดขึ้นแล้ว“ลินนี่ ผมเจเรมี่ไง” เขารีบอธิบายอย่างไรก็ตามดูเหมือนว่าเธอจะไม่สนใจเขาเท่าไหร่นัก เมเดลีนถอยกรูดไปที่มุมเตียงด้วยสีหน้าตื่นตระหนก ดวงตากลมโต ฉลาด สวยงามของเธอมองไปข้างหน้าด้วยความสับสน และดูเลื่อนลอย“คุณเป็นอะไรไป ลินนี่? ผมชื่อเจเรมี่ ไม่ต้องกลัวนะ” เจเรมี่ค่อย ๆ เข้าหาในขณะที่เกลี้ยกล่อมเธออย่างอดทนและอ่อนโยน “อย่ากลัวไปเลยลินนี่ มันจบแล้ว ไรอันไม่สามารถทำร้ายคุณได้อีกแล้ว”“ไรอัน?”เธอดูจะตอบสนองต่อชื่อนี้ เธอมองไปข้างหน้าอย่างว่างเปล่า และพึมพำกับตัวเองราวกับเด็ก ๆ“ไรอันบอกว่าจะพาฉันไปหาเจเรมี่ เขาบอกว่าตราบใดที่ฉันเชื่อฟัง เขาจะปล่อ

เจเรมี่สังเกตเห็นความผิดปกตินี้ เขาจึงควบคุมอารมณ์ตัวเองแล้วหันกลับไปมองเมเดลีนที่ยืนอยู่ไม่ไกลด้วยท่าทางสงสัยเขาไม่รู้เลยว่าเธอตามเขามาอยู่ตรงนี้เมื่อไหร่ และเป็นไปได้ว่าเธอจะได้ยินคำถามทั้งหมดจากนักข่าวแล้ว ตอนนี้สีหน้าของเธอจึงแปลกไปเล็กน้อย“ลินนี่”เจเรมี่หันหลังเดินไปหาเธอ แต่ในตอนนี้กลุ่มนักข่าวที่อยู่ข้างหลังเจเรมี่ก็หันกล้องไปที่เมเดลีนแล้วเริ่มถาม“คุณเอวลีน ไรอันอยู่กับคุณตอนที่เขาถูกยิงเมื่อคืนนี้หรือเปล่าครับ?”“ความสัมพันธ์ระหว่างคุณกับไรอันเป็นยังไงคะ?”“เหตุผลที่คุณวิทแมนยิงไรอันเป็นเพราะเขาหึงหวงคุณใช่ไหมคะ?”เจเรมี่โกรธมากเมื่อนักข่าวถามคำถามโง่ ๆ เหล่านั้นกับเมเดลีนชายหนุ่มหันกลับมาอย่างรวดเร็วแล้วจ้องมองพวกเขาอย่างเฉียบคม “พวกคุณจงใจคาดเดาและใส่ร้ายโดยใช้หน้ากากหลอกลวงว่าต้องการค้นหาความจริง รอรับจดหมายจากทนายฉันได้เลย”ทันทีที่เขาพูดเช่นนี้บวกกับออร่าที่ดุร้ายอันไร้ที่ติ กลุ่มคนที่อยู่ข้างหน้าเขาต่างก็ต้องตกใจ“งานของนักข่าวคือค้นหาความจริง ไม่ใช่สร้างข้อเท็จจริง!”“...”ดวงตาของเจเรมี่เต็มไปด้วยความเย็นชา และไม่มีนักข่าวคนไหนกล้าพูดอีกเพราะกลัวว่าจะท

เจเรมี่รู้สึกกระวนกระวายใจขณะเดินเข้าไปในห้องน้ำด้วยเหตุผลบางอย่างเขาแน่ใจว่าเมเดลีนอยู่ในนั้น แต่จากเสียงประหลาดนี้เขากลับไม่รู้ว่าเธอกำลังทำอะไรอยู่เจเรมี่รีบวิ่งไปที่ห้องน้ำแล้วผลักประตูให้เปิดออกเขามองเข้าไปข้างใน แต่ก็ไม่เห็นเมเดลีน และได้ยินเพียงเสียงน้ำที่ดังมาจากบริเวณอ่างอาบน้ำเท่านั้น“ลินนี่?” เขาเรียกชื่อเธอแล้ววิ่งเข้าไปดูโดยไม่คิดหน้าคิดหลังทันทีที่เขาเห็นภาพตรงหน้า เจเรมี่ก็รู้สึกว่ามีบางอย่างกระตุกที่หัวใจจนรู้สึกเจ็บปวดไปหมด“ลินนี่!”เขาวิ่งไปคว้าเมเดลีนที่กำลังราดน้ำเย็นใส่ตัวเองอย่างสิ้นหวังด้วยความรวดเร็วเธอเปียกโชกไปทั้งตัวตั้งแต่หัวจรดเท้า ใบหน้าซีดเซียวเต็มไปด้วยหยดน้ำเย็น ๆ“ลินนี่ คุณกำลังทำอะไร?” เจเรมี่กระชากหัวฝักบัวออกและดึงเธอขึ้นมาอย่างเกรี้ยวกราดในทันทีเมเดลีนมองเขาด้วยแววตาที่ประหม่าและเป็นกังวลของชายหนุ่ม เธอทำเพียงเอ่ยด้วยท่าทางที่สงบผิดปกติและเย็นชามากกว่าเดิม“ปล่อยฉันไว้คนเดียว ไปให้พ้น”“ผมจะไม่สนใจคุณได้ยังไง? ทำไมต้องทำร้ายตัวเองแบบนี้ด้วย?” เจเรมี่รู้สึกราวกับมีมีดกรีดผ่านหัวใจ เมื่อมองดูร่างกายที่เปียกปอนของเธอ หัวใจของเขาก็