All Chapters of Sewing the Past: Chapter 31 - Chapter 40

Dalawang araw na ang nakalipas nang mag-usap sila ni Ellena tungkol sa kuya nito bago sila bumalik sa Agusan. Natapos na rin ang ginawa niyang dress na halos dalawang araw din niyang ginawa. Thankful ang pamilya ng binata na siya ang naging kasintahan nito, mas lalong thankful siya. Hindi masusukat ang pasasalamat niya na nakilala niya ang pamilya ng binata.Nawala ang pangamba niya, nawala ang alinlangan. Nakuha niya rin ang gusto niya, ang makilala ng lubusan ang nobyo. At ngayon ay may bago na naman siyang gusto, ang tulungan itong patawarin ang sarili. Tulungan itong ipagpatuloy ang buhay at maging masaya muli.Hindi man ito humingi ng tulong pero pakiramdam niya ay kailangan niya itong tulungan. Gusto niyang ibalik ang kabutihan ng pamilya nito at kay Lloyd niya gustong ibalik iyon.“Hon, ready na ba ang mga gamit mo?” tanong ng binata sa kaniya. Ito na ang araw na uuwi na sila. She nodded.Patuloy sa pagbibihis ang boyfriend niya kaya pi

“Ikaw Ate, kailan niyo balak magpakasal?” tanong sa kaniya ni Vanessa habang inaayos nito ang wedding gown na suot para makaupo sa tabi niya.Nag-uumapaw ang kagandahan ngayon ng pinsan niya lalo na sa suot nitong wedding gown, mas umapaw ang maputi nitong balat dulot sa suot nito. Ang kapansin-pansin nga lang ay hindi abot sa tainga ang ngiti nito.Alam niya kung bakit, batid na batid niya. Hindi ito ang inaasam na kasal ng pinsan niya pero wala itong magawa. Lahat ng kababaihan ay naghahangad ng maganda kahit hindi na magarbong kasal, basta nasa ayos ay okay na.Pero sa side ni Vanessa, alam niyang nahihirapan itong tanggapin.Ito ang araw ng kasal ni Vanessa na nagmistulang araw ng mga patay ni Gian. Nakasimangot ang lalaki hanggang sa matapos ang seremonya. Hindi man lang nito binigyan ng ngiti ang pinsan niya o kahit halikan man lang nito na para bang masaya, kahit magpanggap na lang sana ito pero hindi iyon nagawa ni Gian. Sa halip, pina

“Hay nako!” Padabog na umupo si Anne — isa sa katrabaho niya, kinuha nito ang isang notebook at ginawang pamaypay. “May aircon naman pero ang init pa rin. Ito na ba ang impiyerno?”“Hindi pa, trial pa po ito, Ma’am Anne,” sagot naman ni Angel, ang makulit niyang estudyante sa high school. Nang nakita siya nito ay bigla itong umatras at nabangga pa nito ang isa nitong kasama, sinulyapan niya at napag-alaman na si Jean pala ang kasama nito.“Trial pa? Mas malala pa po ang impiyerno, Ma’am,” dagdag ni Jean sa sinabi ni Angel at kinurot ang kasama. “Maliit ka naman pero ang sakit makatapak ng paa mo. Daig mo pa yata ang high heels ko.”“Sino naman kasing nagsabi sa’yo na magsuot ka ng high heels? Hello? Hindi ito fashion show.”“Alam mo, Gel? Ayoko sa buhok mo, umalis ka nga. Ako na lang ang papasok.” Kinuha nito ang papel na dala ni Angel at lumapit it

Mapusok, mapangahas, at mapaghanap ang bawat halik na ibinibigay ni Lloyd kay Sharon. Tila hinahalungkat ng binata ang buo niyang pagkatao. May hinahanap na hindi niya alam kung ano. May mga gustong malaman na hindi niya rin batid.Nanginginig ang labi ni Sharon sa bawat sagot niya sa mapupusok na halik ni Lloyd. Sinasagot niya iyon kung paano at kung gaano katindi ang binibigay na halik ng binata sa kaniya. Gusto niya rin na iparamdam kung ano ang pinaparamdam nito sa kaniya. Gusto niyang ibalik kung ano ang ibinigay nito.Tila ba nagkaroon sila ng sariling mundo at sa lalaki lang iyon umiikot. Kahit nakapikit siya ay tila ba nakikita niya pa rin ang mga kulay na pumapalibot sa kanila, nagbibigay ng napakagandang liwanag.Nang makapasok na sila sa kuwarto ng boarding house ni Lloyd ay agad siya nitong isinandal sa dingding ng kuwarto at doon ibiniyaya ang marubdob na halik na gustong-gusto niya. Halik na may pananabik, halik na mapusok, halik na mainit, at hali

“Hon, kailan ang uwi mo?” tanong ni Sharon sa binata. Ngumiti pa siya habang tinitingnan ito sa cellphone. Umayos siya ng higa pagkatapos kunin ang isang unan niya at nilagay sa likod. Inayos niya rin ang kaniyang kumot dahil medyo malakas ang buga ng aircon.Kausap niya sa video call si Lloyd at panay ngiti ang binata mula pa kanina. Halos trenta minuto na raw ito naghihintay na tumawag siya, kaso lampas trenta minuto naman siyang naligo sa banyo. Walang nagawa ang kawawang Lloyd Gonzales.Video call na lang muna kaysa naman hindi niya ito makausap, mas nakakalungkot iyon. Hindi na nga siya halos makakalma tuwing naiisip niya na hindi niya kasama ang binata.Miss na niya ito. Miss na niya ang amoy nito. Miss na niya ang halik nito. Miss na niya ang mga kalokohan nito. Miss na niya ang lahat ng tungkol kay Lloyd.Kahit mabango nitong kilikili, miss na niya rin.Ewan ba at kung makaakto siya ay parang isang taon na niyang hindi nakikita