บททั้งหมดของ Lovely Weakness: บทที่ 1 - บทที่ 10

Life is not just about happiness, sometimes we also need to sacrifice something or someone really, really important to us.  Para makamit natin yung mga bagay na matagal na nating gustong makamtan, kailangan nating  i-let go yung sa tingin natin nakakahadlang sa pangarap nating 'yon. At yun ang ginagawa ko ngayon. "I'm letting you go now Jerimiah." I said as i cry. Mahirap, masakit, pero kailangan. "I'm doing this not because i fall out of love from you, no, that will never happen, but this is the right thing to do." Sa pagkakataong iyon ay hindi na rin nya napigilan pang umiyak. Masakit na pinapakawalan ko sya, pero mas masakit yung nakikita ko syang nasasaktan ng sobra dahil sakin. Pero wala akong magagawa, ito ang dapat mangyari. Pinunasan ko ang mga luha nya gamit ang mga kamay ko, pero kahit anong gawin kong punas doon ay patuloy lang din iyong nagbabasa dahil napap

I was busy dreaming of something beautiful, when my phone suddenly rung. Pupungas-pungas akong umupo at kinuha ang cellphone para sana saguting ang tawag pero bigla naman tumigil sa pag ring yun. Hindi ko na lang ito pinansin at inilapag na muli sa bed side table, umunat-unat muna ako bago tumayo, nakakaisang hakbang pa lang ako nang muli na namang mag ring ang cellphone ko, yumuko ako at nakitang unknown number ang tumatawag, pagkatapos ng pangatlong ring ay namatay yon kaya tumuloy na ako sa pag hakbang.Ikalawang hakbang, nagring na naman ang cellphone ko at same number pa rin ang tumatawag, kukunin ko na sana para sagutin pero namatay na naman yun.Pangatlong hakbang, nagring na naman at same number pa rin, i-uunat ko pa lang sana ang kamay ko ng mamatay na naman yon. nag sisimula na akong mainis. Tinalikuran ko na lamang Ito.Pang-apat na hakbang nag ring na naman pero hindi ko na nilingon dahil namatay agad iyon.Panglimang hakbang, nag ring na nama

I am looking for a good dress to wear, when someone knock on my door. Dumungaw mula sa labas ng pinto si mommy, ngumiti ito nang makita ako at naglakad papunta sa gawi ko.  "Do you need something mom?" I ask. "Nope, i just want to check on you." She said."I am fine mom, i'm actually getting ready to go to mall to buy everything i need for school." Sabi ko. Ngumiti siya at yumakap sakin. "Thank you honey!" Malambing niyang saad. I frown. "Thanks for what?" I ask confused.Nakaupo kami sa kama ko at nakayakap siya mula sa likod ko, ipinatong nya ang baba niya sa balikat ko. "Thank you for agreeing, you don't know how happy we are when you said that you'll finally go back to school. It means a lot to us. This is not just for us honey, this is actually all for you. We want you to have all the best things in this world." Mahabang latinya niya.  "I understand mom. Really. And i also wan

  Maingay. Kabi-kabilaang hiyawan ng mga tao. Isinisigaw ang kani-kanilang pambato.   Siksikan. Meron pang mga nagkakaapakan ng paa. Alam kong bawal na pero bumalik na naman ako dito. Hindi madaling iwan ang mga nakasanayan na, hindi tulad ng akala ko.   Desidido na ako dati na kapag nag-aaral na ako, hindi na ulit ako babalik dito at itutuon na lang ang buong atensyon ko sa pag-aaral. Akala ko kasi madali eh. Akala ko lang pala yun.   Alam ko dapat ay nasa meeting ako ng group namin dahil sabado ngayon. Pero mas pinili kong magpunta dito at magdahilan na lang sa kanila para lang matugunan ang kagustuhan ko.   Sinabi ko sa parents ko na may meeting kami, samantalang ang idinahilan ko naman kay Jerimiah ay masama ang pakiramdam ko kaya di ako makakapunta.   “Go Alpha, talunin mo yan. Hoooo!” Pagchi-cheer ko sa pambato ko. Sa t

Tumambay lang ako sa bench sa ilalim ng puno sa tapat ng building namin. Not so long ay sumunod sakin si Mortha na nakanguso na naman.   Hindi ko na lang siya pinansin at tumingin na lang sa mga estudyante na dumadaan sa harap namin.   “Psst!” Mortha.    Hindi ko siya pinansin. “Uy!” Kinalabit din niya ako pero hindi ko pa rin siya pinapansin. Narinig ko siyang bumuntong hininga kaya sinilip ko siya saglit, pero ibinalik ko din agad ang tingin ko sa harapan.   “Are you mad Nicca?” She asked carefully. Hindi ko siya sinagot. “Look, I’m sorry okay? I was just overwhelmed and jealous that’s why I manage to say all those things to you. But the truth is, I’m not really falling for him.” She chuckled. “It’s just pure jealousy.” She added.   I still refufed to look at her and acted like she not her