ลูน่ารีบพลิกตัวเนลลี่แล้วเชยคางเธอขึ้นใบหน้าของลูกสาวซีดเผือดจนแก้มทั้งสองปราศจากร่องรอยการมีชีวิตอยู่ ดวงตาปิดสนิทราวกับกำลังหลับใหลเมื่อลูน่าขยับตัว มือของเด็กหญิงตัวน้อยก็ทิ้งลงข้างกายอย่างไร้เรี่ยวแรง...“เนลลี่? เนลลี่!”ความหวาดกลัวที่อธิบายออกมาเป็นคำพูดไม่ได้เข้าเกาะกุมจิตใจของลูน่าขณะกอดร่างเด็กหญิงตัวน้อยเอาไว้ราวกับคนเสียสติ “เนลลี่ ตื่นสิ! พวกเราจะรอดแล้วนะ! เนลลี่”“เกิดอะไรขึ้นกับเนลลี่?” ฝ่ามือใหญ่จับที่ผนังด้านนอกของกระเช้าชิงช้าเอาไว้ตอนที่ลูน่าเกือบจะทรุดตัวลงไปแล้ว　โจชัวซึ่งชุ่มไปด้วยคราบเหงื่อคว้าราวเอาไว้แล้วค่อย ๆ เหวี่ยงกายเข้ามาข้างในเขาเหนื่อยมากเสียจนหน้าผากเปียกโชกไปด้วยเหงื่อ แต่กลับดึงร่างของเนลลี่มาไว้ในอ้อมแขนทันที เสียงทุ้มต่ำเต็มไปด้วยความวิตกกังวลเมื่อเอ่ยถาม “เกิดอะไรขึ้นกับเนลลี่?”ลูน่าเงยหน้าขึ้นมองเขา ความเศร้าและความโกรธประเดประดังเข้ามาเต็มอก“คุณถามฉันว่าเกิดอะไรขึ้นกับเธองั้นเหรอ?” รอยยิ้มอันแสนเจ็บปวดฉายชัดบนใบหน้า “ถ้าคุณไม่ดึงดันให้เนลลี่กับออร่าผูกมิตรกันล่ะก็ เนลลี่จะเป็นอย่างนี้ไหมล่ะ?”หญิงสาวเหลือบมองเขาแล้วดึงร่างเนลลี่อ

ออร่าปรี่เข้ามาหาโจชัวอย่างห่วงใยพร้อมน้ำตานองหน้า เตรียมถลาเข้าสู่อ้อมแขนของชายหนุ่ม ทว่า...มือซ้ายของโจชัวอุ้มเนลลี่อยู่ ส่วนมือขวาก็ประคองลูน่าไว้ ไม่เหลือที่ว่างสำหรับเธอเลยในช่วงเวลานั้นเอง โจชัว ลูน่า เนลลี่ช่างดูเหมือนครอบครัวที่รักใคร่กลมเกลียวกันออร่าหยุดชะงัก ความขมขื่นในแววตาของหญิงสาวแผ่กระจายเหมือนเถาวัลย์ที่แผ่กิ่งก้านสาขาเจ้าหน้าที่ทางการแพทย์รีบวางตัวลูน่ากับเนลลี่ลงบนเปลหามแล้วนำตัวขึ้นรถฉุกเฉิน“พี่โจชัว คุณทำฉันกลัวแทบตาย!” เมื่อรอให้รถพยาบาลเคลื่อนตัวออกไปแล้ว ออร่าก็เอาหัวเข้ามาซบอกของโจชัว “ฉันร้องไห้แทบแย่! นึกว่าจะไม่ได้เห็นหน้าคุณอีกแล้ว...”โจชัวก้าวถอยหลังนิ่ง ๆ“ท่านครับ!” ลูคัสพรวดพราดเข้ามาด้วยความตกตะลึง ใบหน้านั้นบวมเป่งและมีรอยฟกช้ำ “ท่านเป็นอะไรไหมครับ? ผมนึกว่าเจ้าเด็กแสบจะโกหกซะอีก ที่ไหนได้ เด็กนั่นรู้ว่ากำลังทำอะไรอยู่แล้วยังช่วยชีวิตท่านอีก!”โจชัวเลิกคิ้วขึ้นนิดนึง “เด็กแสบที่ไหน?”ลูคัสรีบเล่าเรื่องราวที่เขาพบเจอในห้องควบคุมให้โจชัวฟัง“เจ้าเด็กน้อยคนนั้นท่าทางจะรุ่นราวคราวเดียวกับคุณหนูเนลลี่ ผมก็นึกว่าจะก่อปัญหาเสียอีก แต่เขากลับ

แผ่นหลังของลูน่ากระแทกเข้ากับผนังหนาอันเย็นเฉียบ หญิงสาวถึงกับนิ่วหน้าเพราะแรงปะทะนั่นโจชัวบีบคอเธอขณะที่แววตาวาวโรจน์เยือกเย็น “เธอมันก็แค่คนใช้ที่ดูแลเนลลี่เพื่อหวังจะประจบฉัน นี่เธอคิดว่าตัวเองเป็นใคร?”“ฉันซาบซึ้งมากสำหรับสิ่งที่เธอทำในวันนี้ แต่ก็ไม่ได้หมายความว่าเธอจะมีสิทธิ์แสดงความเห็นเรื่องระหว่างฉันกับภรรยเก่าของฉัน ในโลกนี้ ไม่มีใครพูดกับฉันอย่างนี้ได้ นอกจากแม่แท้ ๆ ของเนลลี่เท่านั้น!”มือที่กำอยู่รอบลำคอของเธอรัดแน่นขึ้นไปอีก ใบหน้าของลูน่าเปลี่ยนเป็นสีม่วงเพราะขาดอากาศนาทีต่อมา เมื่อเธอใกล้หมดสติ ชายหนุ่มถึงได้ปล่อยมือ “จำเอาไว้!”“แค่ก แค่ก...”เมื่อได้สูดลมหายใจบริสุทธิ์ ลูน่าก็ถึงกับล้มลงไปกองกับพื้นอย่างไร้เรี่ยวแรงพลางจับรอบลำคอของตนและไอออกมา “โอ้ เกิดอะไรขึ้นคะเนี่ย?” น้ำเสียงเฉื่อยชาของออร่าดังขึ้นตรงทางเดิน ลูน่าเงยหน้าขึ้นทันทีตรงหน้าเธอคือออร่าในชุดเดรสสีแดง ขณะที่เรียวเท้างามเหยียบอยู่บนส้นสูงความยาว 7 เซนติเมตร หล่อนมองลงมาที่ร่างของลูน่าบนพื้นอย่างจองหอง “ว่าแล้ว สวยแต่รูปจูบไม่หอม เธอจงใจจัดฉากสร้างสถานการณ์ เล่นละครตบตาเป็นผู้ช่วยชีวิตเพราะอยาก

ใบหน้าของออร่าแทบสิ้นสีเธอแค่ต้องการหาหลักฐานสักอย่างมามัดตัวลูน่าให้รับผิดชอบสิ่งที่เกิดขึ้น แต่ดันลืมไปว่าที่บลูเบย์วิลล่าไม่ได้มีเพียงสัญญาณของลูน่า แต่มันมีสัญญาณของโจชัวด้วย!“ใช่เลย” ลูน่าพิงหลังกับกำแพงขณะที่ถ้อยคำเหน็บแนมค่อย ๆ พ่นออกมาจากมุมปากสวย “ถึงแม้ว่าสัญญาณโทรศัพท์ของคุณลินช์มันจะถูกเข้ารหัส แต่หากหนึ่งในสองของสัญญาณยังมีอยู่ คุณก็แค่คอยติดตามมัน ส่วนข้อมูลนั่นก็บังเอิญเสียจริงที่มันรั่วไหลออกไป… ความสูญเสียที่ตามมาก็อาจมีมูลค่าหลายร้อยล้านเลย”หญิงสาวหน้าซีดเผือดทันที“พี่โจชัว ฉัน... ฉันไม่มีทางที่จะขายข้อมูลของคุณเด็ดขาด! ฉันแค่... แค่กังวลมากเกินไป ฉันแค่ต้องการหาหลักฐานของแผนการของลูน่า ก็เลย...” เมื่อเห็นท่าทีวิตกของออร่า ริมฝีปากบางของลูน่าก็ยกยิ้มเยาะ ขณะที่เธอกำลังจะพูดอะไรบางอย่าง เสียงเล็ก ๆ ของเนลลี่ก็ลอยออกมาจากห้องคนไข้“คุณน้าคะ...”ทันทีที่ลูกสาวเรียก ลูน่าก็ละทิ้งทุกอย่างและผลักประตูเข้าไปในห้องคนไข้ตรงทางเดินจึงเหลือเพียงโจชัวและออร่า“พี่โจชัวคะ...” ออร่าโอดครวญพลางมุ่ยหน้าพยายามทำตัวไม่ให้น่าสงสัย “ฉันผิดเอง...”“มันยังไม่ใช่เวลาที่จะมาข

“ทำไม?”ขณะที่เขาสังเกตเห็นสีหน้าตื่นตระหนกของเด็กน้อย ริมฝีปากชายหนุ่มแปรเปลี่ยนเป็นรอยยิ้ม “แปลกใจที่ได้เจอฉันขนาดนั้นเชียว?”นีลกลืนน้ำลายก่อนจะพยักหน้ารับอย่างไม่คิดปิดบัง “ก็มันแปลกใจจริง ๆ ...”ชายหนุ่มตามหาเขาเจอได้อย่างไร?“ดูเหมือนว่าฉันไม่จำเป็นต้องแนะนำตัวแล้วสิ” ชายหนุ่มหยิบแก้วสะอาดมาแล้วรินเบียร์ลงไปด้วยท่วงท่าที่ดูสง่างามน่ามอง “ในเมื่อเธอช่วยลูกสาวฉันไว้ ทำไมถึงหนีฉันไปล่ะ?”“เปล่าสักหน่อย ผมไม่ได้หนีคุณนะ” นีลหันหน้าหนีอย่างรู้สึกผิดและไม่กล้าสู้หน้าชายตรงหน้าถึงแม้ว่าเขาจะตำหนิคนตรงหน้าซ้ำแล้วซ้ำเล่าว่าเป็นคนไม่เอาถ่าน แต่นีลก็ยังคงรู้สึกอึดอัดและไม่สบายใจเมื่อจู่ ๆ เขาก็มาโผล่ตรงหน้าแบบนี้อยู่ดีโจชัวหัวเราะเบา ๆ “ไม่ได้หนีฉันจริง ๆ น่ะเหรอ?”นีลกระแอมไอเล็กน้อย “ผมเป็นพวกปิดทองหลังพระ”“ไม่ใช่แค่นั้นน่ะสิ แต่แม้แต่ร่องรอยใด ๆ หนูก็ไม่ทิ้งเอาไว้เลยด้วยซ้ำ”คนของเขาตระเวนสืบค้นไปทั่วสวนสนุกและตรวจสอบทุกคนที่เข้า ออก แต่ก็ไม่มีใครเจอเด็กคนนี้นีลจิบน้ำส้มแล้วไม่ตอบอะไรโจชัวไม่ได้ติดใจอะไรนักกับคำถามก่อนหน้า เขาหยิบเหยือกน้ำส้มขึ้นมารินให้เต็มแก้วที่ว่างเป