บทที่ 24

ที่ปลายสาย นีลนั่งอยู่บนม้านั่งริมถนนขณะสายตาเพ่งมองรถฉุกเฉินที่เคลื่อนตัวออกไป “ยินดีด้วยครับ” เขาตอบกลับด้วยน้ำเสียงไร้ชีวิตชีวา

ถึงแม้ว่าแม่กับเนลลี่จะปลอดภัย แต่เขาก็ยังรู้สึกผิดอยู่ดี

ไม่คิดเลยว่าออร่าจะใจร้ายใจดำกับเนลลี่มากขนาดนี้

ถ้าไม่ใช่เพราะเขาละก็ ถ้าเขาไม่ขอร้องเนลลี่ให้กลับไปอยู่กับคนไร้ความรับผิดชอบอย่างโจชัว เรื่องแบบนี้ก็คงไม่เกิด

พอคิดแบบนี้ นีลก็อารมณ์เสีย

โดยที่ไม่ได้รับรู้ถึงความเศร้าหมองในน้ำเสียงของเด็กชาย ยามทั้งสองยังคงป่าวประกาศข่าวดีอย่างเริงร่า “เป็นเพราะนายเลยนะ เราถึงได้ไปรายงานตัวเข้าทำงานที่ลินช์กรุ๊ปในวันพรุ่งนี้!”

“ถ้าวันข้างหน้ามีอะไรให้ช่วย ก็บอกพวกเราได้เลยนะเจ้าหนู!”

ทำงานกับลินช์กรุ๊ปงั้นเหรอ? ดวงตาของนีลเป็นประกายเมื่อได้ยินสิ่งนี้

ยังไงซะ เขาก็ต้องการใครสักคนที่ทำงานในบริษัทนั้น!

...

ณ โรงพยาบาล

โจชัวผลักประตูห้องคนไข้อย่างแผ่วเบา ลูน่าหันหน้ามามองเมื่อได้ยินเสียงประตูเปิดออกและเผลอทำหน้าบึ้งที่เห็นชายหนุ่ม

เมื่อเห็นว่าเนลลี่กำลังนอนหลับอยู่บนเตียง หญิงสาวจึงหันมาพร้อมกับยกนิ้วขึ้นแตะริมฝีปากของตัวเองก่อนที่เธอจะลุกและเดินออกไปจากห้อ