บทที่ 23

ออร่าปรี่เข้ามาหาโจชัวอย่างห่วงใยพร้อมน้ำตานองหน้า เตรียมถลาเข้าสู่อ้อมแขนของชายหนุ่ม ทว่า...

มือซ้ายของโจชัวอุ้มเนลลี่อยู่ ส่วนมือขวาก็ประคองลูน่าไว้ ไม่เหลือที่ว่างสำหรับเธอเลย

ในช่วงเวลานั้นเอง โจชัว ลูน่า เนลลี่ช่างดูเหมือนครอบครัวที่รักใคร่กลมเกลียวกัน

ออร่าหยุดชะงัก ความขมขื่นในแววตาของหญิงสาวแผ่กระจายเหมือนเถาวัลย์ที่แผ่กิ่งก้านสาขา

เจ้าหน้าที่ทางการแพทย์รีบวางตัวลูน่ากับเนลลี่ลงบนเปลหามแล้วนำตัวขึ้นรถฉุกเฉิน

“พี่โจชัว คุณทำฉันกลัวแทบตาย!” เมื่อรอให้รถพยาบาลเคลื่อนตัวออกไปแล้ว ออร่าก็เอาหัวเข้ามาซบอกของโจชัว “ฉันร้องไห้แทบแย่! นึกว่าจะไม่ได้เห็นหน้าคุณอีกแล้ว...”

โจชัวก้าวถอยหลังนิ่ง ๆ

“ท่านครับ!” ลูคัสพรวดพราดเข้ามาด้วยความตกตะลึง ใบหน้านั้นบวมเป่งและมีรอยฟกช้ำ “ท่านเป็นอะไรไหมครับ? ผมนึกว่าเจ้าเด็กแสบจะโกหกซะอีก ที่ไหนได้ เด็กนั่นรู้ว่ากำลังทำอะไรอยู่แล้วยังช่วยชีวิตท่านอีก!”

โจชัวเลิกคิ้วขึ้นนิดนึง “เด็กแสบที่ไหน?”

ลูคัสรีบเล่าเรื่องราวที่เขาพบเจอในห้องควบคุมให้โจชัวฟัง

“เจ้าเด็กน้อยคนนั้นท่าทางจะรุ่นราวคราวเดียวกับคุณหนูเนลลี่ ผมก็นึกว่าจะก่อปัญหาเสียอีก แต่เขากลับ